Psycho\'s Love Interest by AegyoDayDreamer

Psycho's Love Interest ✔ by AegyoDayDreamer "Until they are dead, do we never part." WARNING: Violence, language, strong sexual content including dialogue may not be suitable for very young readers.

================= Psycho's Love Interest NO SOFTCOPIES!!! NO SOFTCOPIES!!! NO SOFTCOPIES!!! Title: Genre(s): Type:

Psycho's Love Interest Non-Teen Fiction, Psychological, Romance, Tragedy English-Tagalog Fictional Story

"Until they are dead, do we never part."

WARNING: Violence, language, strong sexual content including dialogue may not be suitable for very young readers.

=================

Prologue

Richelle is now living the life she wanted.

Pinayagan na siya ng parents niya na humiwalay sa kanila. Nakapasok na siya sa pinapangarap niyang university. At magkasama na ulit sila ng best friend niyang si Shane.

It was exciting! Lalo pa at natagpuan na rin niya ang hinihintay niyang pag-ibig.

But what if hindi pala ito ang buhay na dapat niyang pinili?

Na maling desisyon pala na manirahan mag-isa at piliting maging independent. Na masaklap na experiences pala ang nag-aabang sa kanya sa university na papasukan niya. Na hindi na pala si Shane ang best friend na nakilala niya noon.

Exciting pa rin ba? Lalo na kung ang pag-ibig pala na natagpuan niya, isang pangarap lang na ang kapalit ay kamatayan ng lahat ng nakapaligid sa kanya.

================= Chapter 1

“Iche, hanggang kailan ka ba dyan?”

“Sandali na lang, malapit na!” Sa huling beses, tinignan ni Richelle ang sarili sa harap ng salamin. Maganda ang pagkakulot ng kanyang buhok, tamang-tama lang ang make-up na nilagay niya sa mukha at hindi man ganun ka-fashionista, presentable pa rin ang dating niya.

Matapos nun ay sinilip naman niya ang laman ng bag. Naroon na ang lahat ng kailangan niya para sa unang araw niya as college student.

“Richelle Ariano!” Mas malakas pa ngayon ang bulyaw ng best friend niyang si Shane Venavidez. Kahit kailan talaga, mainipin ang kaibigan niyang yun. “Kaya nga maaga akong gumising para hindi ka ma-late! Ang aga pa naman ng first class mo!”

“Ito na po!” Nagmadali nang lumabas sa apartment niya si Richelle at nang madatnan niya si Shane, nakabusangot na ito agad. Gwapong nakakatawa lang ang itchura nun. “Grabe naman yang pagka-distort ng mukha mo, Shane. Akala mo naman isang oras na kitang pinaghintay!”

Ngunit lalo lang siyang sinimangutan ng kaibigan. Nang lumapit ito sa kanya, napatitig lang ito sa mukha niya. “Are you wearing make-up?”

“Yeah. Makapal ba?” At pupunasan na sana niya ang mukha pero pinigilan ito ni Shane.

“Ayos lang, Iche. Maganda naman eh.” Nakangiting sabi ni Shane. Parang nakalimutan na niya agad ang pagkainis sa paghihintay kanina. “Let’s go!” Aya niya sabay akbay kay Richelle.

Pero napansin ni Richelle ang kapit-bahay nilang babae na nakatira sa katabing apartment. Siya ang chismosa nilang kapit-bahay na nagkakalat ng chismis tungkol sa kanila ng bestfriend niya.

Friends with benefits. Yun ang mismong term na ginamit. Sa chismis na kumakalat, ang laging tanong ay bakit hindi na lang sila maglive-in? Bakit kailangang umupa pa sila ng dalawang magkatabing apartment? Bakit hindi na lang nila itigil ang pagkukunwari?

Ang mga sagot ay simple lang.

Una sa lahat, magkaibigan lang talaga sina Richelle at Shane. They were childhood friends at kahit mas matanda ng dalawang taon si Shane ay hindi rin mahahalata ang age gap nila dahil magkasundung-magkasundo sila.

Noong mauna nang mag-college si Shane, saka palang sila nagkahiwalay ni Richelle. But after two years, Richelle decided to enroll at the same university na pinapasukan ni Shane.

Pinayagan lamang si Richelle ng parents niya na mahiwalay sa kanila with the condition na magkalapit dapat ang titirahan nila ni Shane para maalalayan siya nito.

“Shane...” Inalis ni Richelle ang kamay ng kaibigan na nasa balikat niya para hindi na makadagdag sa malisyosang pag-iisip ng chismosa nilang kapit-bahay. “Paunahan tayo sa sasakyan mo! Kapag nauna ako, ako ang magda-drive.”

“Ano? Hindi pwede!” Saka kumaripas ng takbo si Shane para hindi manalo sa pustahan si Richelle.

= = = = =

Nanalo si Shane kaya hindi nakapag-drive ng sasakyan si Richelle. Samangsama ang loob niya dahil ni-minsan, hindi pa pinapahiram ni Shane ang sasakyan niya. Marunong naman na siyang mag-drive.

Pero batid ni Richelle na para naman sa safety nila ang iniisip ni Shane. May pinanghahawakan kasi itong pangako sa parents niya, that he will always keep her safe from any harm.

“Alam mo, nagsisimula na akong mainis dun sa kapit-bahay nating chismosa. Nakita mo ba yung tingin niya saatin kanina?”

“Kapit-bahay natin? Hindi ko naman napansin.”

“Titig na titig siya saatin! For sure, ibang kwento na naman ang iimbentuhin nun! Ang sarap nang tahiin ng bibig niya para matigil sa kaka-chismis!” Nagmamaktol na sabi ni Richelle.

“Wag mo nang pag-akasayahan ng oras ang tulad nun.”

“Kung walang mag-sasaway sa kanya, hindi yun titigil! Para siyang basura, ang dapat sa kanya dini-dispatcha!”

Napatingin na si Shane kay Richelle. Ibang klase na nga ang inis niya sa kapit-bahay nilang iyon. “Wag kang mag-alala, kakausapin ko siya para matigil na siya—pati na rin ikaw.”

“Bakit pati ako?”

“Para matigil ka na sa ka-badtripan mo! Malapit na tayo sa NEU.”

Napatingin na nga sa dinadaanan nila si Richelle. Ilang sandali pa, natanaw na ang isang malaking building na may nakasulat na ‘North Erden University,’ ang school na pinapasukan ni Shane na papasukan na rin niya simula ngayon.

“Hi Boss!” Bati ng school guard na nagbabantay sa entrance ng parking area.

“Kuya Nick!” Saka sila nag-apir ni Shane.

Sinilip naman ni Kuya Nick ang loob ng sasakyan para alamin kung sino ang bagong kasama ni Shane. “Good morning po, Ma’am! Bago po kayo?”

“Opo. Freshman.”

“Ay hindi yun ang ibig kong sabihin. Bagong girlfriend po?”

Nagkatinginan sina Shane at Richelle, at saka natawa na lang. Kahit dito yata sa NEU, mapagkakamalan na sila.

Pagpasok nila sa loob, halos puno na ng mga sasakyan ang school’s parking area. Ito ang na nga ba ang sinasabi ni Shane kung bakit kailangang maaga dapat sila kanina. Ngayon, hirap na silang makahanap ng parking space.

Dahil nga likas nang mainipin si Shane, nai-imagine na ni Richelle na anytime ay maghuhurumentado na ito at sisisihin siya kaya kahit umaandar pa ang sasakyan, binuksan niya ang pinto at saka mabilis na bumaba.

“ICHE!” Napasigaw naman si Shane sa ginawa niya. “Delikado yun! Ano ka ba!”

“Mahina lang naman ang andar mo. At tsaka mauna na ako!”

“Hintayin mo ako, ihahatid kita.”

“Kaya ko na! Magkita na lang ulit tayo mamaya!” At para hindi na talaga makapalag si Shane, kumaripas na ng takbo si Richelle.

= = = = =

Dahil may ilang minuto pa naman bago magsimula ang klase, dumirecho na muna si Richelle sa lockers’ area. At ayon sa registration card niya, locker 306 ang nakapangalan sa kanya.

Pagdating niya dun, ini-sprayan niya ito agad ng paborito niyang pabango na halos kaamoy ng baby cologne. Saka niya ipinasok doon ang ilang mga gamit niya tulad ng extra sandals, pen at notebook. Ni-lock niya ito gamit ang bagong bili niyang kandado.

Paalis na si Richelle para dumirecho na sa classroom niya nang may masalubong siya.

Isang lalaki, kapwa niya estudyante. Misteryoso at nakasaklob pa sa ulo niya ang hood ng suot na jacket. The weird thing is magkapareho sila ng style ng jacket and it was also the same shade of navy blue. Kung magtatabi sila, parang couple jacket yun.

Napatitig si Richelle sa mukha ng lalaki pero hindi niya ito masilip dahil nakayuko lang ito habang naglalakad. Nalagpasan na siya nito at ang tanging nagawa na lang ni Richelle at lingunin ito at sundan ng tingin.

Tutuloy na lang sana ulit sa paglalakad si Richelle nang makarinig ng malakas na pagbagsak. Muli siyang lumingon at nakita niyang nadapa yung lalaki sa paglalakad.

Pero hindi yun dahil sa aksidente o sa simpleng katangahan.

May isang lalaki na mukhang tambay sa gym ang tila ba sinadyang bungguin yung kawawang lalaki. Natatawa pa ito sa ginawa niya.

“HOY!” Sinigawan ni Richelle ang lalaking yun.

Napatigil naman ito sa paglalalakad at taas-noo siyang hinarap. He’s stupidly pretending he didn’t do anything. “Bakit, anong problema mo?” Mayabang na tanong nito.

Napalunok naman si Richelle. Oo nga at matapang siya pero ano namang laban niya sa Mr. Muscle na yun kapag pinatulan siya nito. “Hi—hindi ka man lang ba magso-sorry?”

Napataas ang kilay ng taong kaharap niya. Tinignan siya nito from headto-toe at saka napangisi na lang, “Sorry.” But he’s really not sorry. Obvious yun sa boses niyang walang halong pagsisisi at sinseridad.

Umalis ito na mas malakas pa ang paghalakhak.

Napailing na lang din si Richelle, kakarmahin din siya.

Nilapitan lang ni Richelle yung kawawang lalaki at kinamusta ito. “Okay ka lang ba?”

“Hindi mo na dapat ginawa yun.”

“I was just helping you.”

“You don’t know who you’re messing with.” Sabi ng lalaki. Hindi alam ni Richelle kung galit ba ito o nag-alala. “Anyway, thank you.”

Napangiti naman na si Richelle. At sa pagkakataon ding iyon, nakita na niya ang itsura ng kausap niya.

Medyo may kahabaan ang buhok niya at naka-one side bangs pa na halos natatakpan na ang kanang mata niya. May matangos siyang ilong at magandang hugis ng labi—na mas gaganda pa siguro kung nakangiti siya. Singkit na parang medyo inaantok naman ang mga mata niya pero kapag tinitigang mabuti ay makislap naman.

Matangkad din siya ngunit mukhang hindi siya ang tipo na mahilig sa physical sports. Kung nagawa kasi siyang patirin ni Mr. Muscle kanina, malamang ay lampa nga siya at walang binatbat. But overall, he was a fine good-looking guy. Almost like Richelle's dream guy.

Nang ma-realize ni Richelle na grabe na pala ang pagkatitig niya sa mukha nung lalaki, nakaramdam ito ng hiya kaya iniba na lang agad ang usap. “Mag-ingat ka na lang sa susunod.” Nginitian niya ito at nagmadali na lang umalis.

“Teka!” Pigil sa kanya nung lalaki. “My name is Zenn. And you are?”

Hindi iniexpect ni Richelle na magpapakilala ito sa kanya kaya ipinakilala na rin niya ang sarili. “I’m Richelle Ariano.”

“Richelle.” Inulit ni Zenn ang pagbanggit sa pangalan niya, saka ito nagalok na makipag-kamay sa kanya.

Iaabot na sana ni Richelle ang kamay niya pero napansin niya ang oras sa wristwatch niya. 8:25 na. 8:00 ang unang klase niya.

“Syet! Late na ako!” Nagpanic na ito at tumakbo na lang agad. Pero bago siya tuluyang umalis, “Nice meeting you nga pala. See you around, Zenn!” And Richelle gave him her best smile.

Aegyo's Note: Sina Shane at Richelle po yung nasa multimedia section.

================= Chapter 2

Walang tigil na sinermunan ni Shane si Richelle nang magkita na ulit sila. Patung-patong kasi ang kasalanan nito.

Una, walang kwenta ang pagpasok nila ng maaga dahil na-late pa rin si Richelle sa first class niya. Alam ito ni Shane dahil nauna pa pala itong dumating sa room ng kaibigan.

Pangalawa, nawala pa ni Richelle ang registration card niya. Chini-check pa naman yun ng mga professors during the first day of class para masiguro nilang kasali nga ito sa klase nila. Bukod doon, ito ang nagsisilbing initial ID ng mga estudyanteng enrolled sa kasalukuyang sem.

Pangatlo at higit sa lahat, inip na inip na kasi si Shane sa haba ng pila para makapag-reprint ng registration card si Richelle.

“Sa dami ng pwede mong i-wala, yung registration card mo pa!”

“So okay lang sayo na mawala ang cellphone ko?”

“Wag mo akong pinipilosopo, Iche. Hindi ka nakakatawa.”

Napasimangot na lang tuloy si Richelle. Kapag pinangunahan na talaga ng init ng ulo si Shane, ang hirap nang amuhin!

Pero hindi siya titigil na subukang baguhin ang mood ng kaibigan. “Nakakagutom, noh? Kain na lang kaya muna tayo? Ililibre kita! At tsaka mamaya pagbalik natin, baka wala nang pila!”

Ngunit dahil sa sinabi ni Richelle, lalo lang nagsalubong ang kilay ng best friend niya. “Nag-iisip ka pa ng pagkain? Late ka na sa first class

mo, hindi ka pa nakapasok sa second class mo, tapos gusto mo pang unahin ang pagkain ngayon! Akala ko ba gusto mo nang magtino ngayong college ka na? Umayos ka nga, Iche!”

Hindi na nakaimik si Richelle at napabuntung-hininga na lang. Nahiya na lang siya dahil nasigawan siya ni Shane at narinig pa ito ng ibang tao sa paligid nila. Hindi na nga lang siya magsasalita para hindi na magalit ang kaibigan niyang dinaig pa ang mga magulang niya kung pagalitan siya.

Ngunit ilang minuto lang rin, si Shane ang unang bumasag ng katahimikan. “Nagugutom ka na ba talaga?” Tanong nito. Parang na-guilty ito sa dating ng boses niya.

“Hindi.” Pero mas guilty pa rin si Richelle sa ginawa niya. “Sinubukan ko lang ibahin yung usapan kanina para hindi ka na magalit. Sorry na.”

“Saan ka ba kasi dumaan kanina? Bakit ‘di ka pa dumirecho sa classroom mo?”

“Dinaanan ko kasi yung locker ko para iwan yung ibang gamit ko dun. Ang bigat kasi.”

“Dapat kasi hinintay mo akong ihatid kita para hindi ka nabigatan sa dala mo. Ayan tuloy, naiwala mo pa yung registration card mo.”

Habang malumanay nang nagpapangaral si Shane ay nalihis naman bigla ang atensyon ni Richelle sa isang pamilyar na lalaki na nakasalamuha niya kanina. Si Mr. Muscle! Napatago na lang tuloy si Richelle sa likod ni Shane para hindi siya makita nito.

“Iche, ano na naman yan? Kinakausap kita ng matino, diba?”

“Teka lang, Shane. Mamaya ka na magsalita, baka makita niya ako.”

“Sino?”

“Yung bully kaninang umaga.”

“Bully?” Nilingon-lingon ni Shane ang paligid para alamin kung sino ang tinutukoy ni Richelle. Isang tao agad ang namukhaan niya na posibleng taong-bully na tinutukoy ng kaibigan. “Si Miggs?”

“Kilala mo yang sira-ulong yan?”

“Ka-batchmate ko siya.”

“Porket parang pumapak siya ng steroids dahil sa laki ng muscles niya, ang yabang-yabang tapos namamatid pa!”

“Pinatid ka niya?” Napataas agad ang boses ni Shane. “Gago yun ah!” Seryoso na itong susugurin sana si Miggs pero mabuti na lang at napigilan siya ni Richelle.

“Teka, hindi ako yung pinatid niya! Si Zenn.”

“Hindi ikaw ang sinaktan niya?”

“Hindi niya ako sinaktan.”

Nakahinga naman ng maluwag si Shane. “Sandali lang kitang hindi nakasama, nadawit ka na agad sa gulo?”

“Si Mr. Muscle ang nauna!”

“Kupal talaga ang isang yun! Sikat siya sa pambu-bully niya at panti-trip niya sa mga lower years. Wala nga lang pumapalag sa kanya dahil mayaman siya. Pero kapag nalaman kong pati ikaw ay sinaktan niya, mata niya lang walang latay saakin!”

“Gagawin mo talaga yun?”

“Oo.” Mabilis na sagot ni Shane pero ilang sandali lang rin ay napaisip siya. “Pero hangga’t maari naman Iche, iwasan mo na lang siya para hindi tayo umabot doon.”

Napangiti naman si Richelle. Bukod sa natutuwa siyang malaman na handa siyang ipagtanggol ng best friend niya laban sa notorious bully ng NEU, mukhang nakalimutan na ni Shane ang pagka-inis nito sa kanya kanina.

“Oo nga pala, sino si Zenn?”

“Yun yung lalaking pinatid ni Miggs. Tinulungan ko siya kasi nakakaawa.” Pero pagkabanggit palang noon ni Richelle, mahahalata sa mukha niya na may iba pa siyang naiisip. Nakangiti lang siya at parang nagdi-daydream habang iniisip ang gwapong mukha ni Zenn.

Dahil din doon kaya may bigla siyang na-realize. “Aha! Doon pala sa locker ko, Shane! Doon yung huling beses na hawak ko yung registration card ko. Baka nandun pala yun!”

“Ano pang hinihintay natin? Tara na!” Saka hinawakan ni Shane ang kamay ni Richelle at...

“Oh no—” Tumakbo sila nang napakabilis. “Waaaaaaaaah! Shane, dahan-dahan naman!”

Matulin kasing tumakbo si Shane. Idagdag mo pa na ang laki ng bawat hakbang na kaya niyang gawin. Kaya nga siya nakabilang sa mga varsity players ng basketball team ng NEU dahil sa legs niyang mala-kabayo sa bilis.

At sa tulin niya, nakaladkad na lang talaga si Richelle. Kung nasa karera sila, paniguradong sila na ang panalo.

= = = = =

Nang makarating na sila sa lockers’ area, kapansin-pansin naman na pinagtitinginan sila ng ibang mga estudyante—karamihan ay mga babae. Hindi kasi maipagkakailang sikat sa mga babae si Shane.

Pagdating nila sa harap ng locker ni Richelle, laking tuwa nito nang makita na ang hinahanap nila. “Ang registration card ko!” Naka-tape ito sa pinto ng locker niya. Ibig sabihin, nawala nga ito ni Richelle pero may mabait na taong nakapulot nito at ibinalik sa kanya.

Ang tanong, sino kaya ang nagbalik sa kanya nito? Si Zenn kaya? Hindi sigurado si Richelle.

Napansin naman nila na may kung ano pang bagay ang nakadikit sa pinto ng locker na natatakpan lang ng registration card. Nang iangat ni Richelle ang manipis na papel, mas nagulat siya sa nakita.

“Wow! Ang cute naman nito!”

May nakadikit din na rose ring na yari sa copper wire at sa itchura nun, hand-made lang ang singsing ngunit maganda pa rin ang pagkakagawa. Nang isuot na ito ni Richelle sa daliri niya, kasyang-kasya ito.

“Hindi kaya si Zenn ang nagbigay nito?” Umaasang sabi ni Richelle.

“Si Zenn agad? Ang daming estudyanteng pwedeng gumawa niyan noh.”

“Eh bakit may singsing pang kasama? Baka siya nga kasi gusto niyang magpasalamat dahil tinulungan ko siya kanina.” Tuwang-tuwa si Richelle at mahahalata sa boses niya ang kilig. “Ang sweet!”

“Sweet?” Hinablot ni Shane ang kamay ni Richelle at tinitigan nito ang singsing na natanggap ng kaibigan. “Ang korni naman nito, Iche. Hubarin mo nga!”

“Asa ka!” Iniiwas agad ni Richelle ang kamay niya para hindi matanggal ni Shane ang singsing sa daliri niya kung magbalak man ito na gawin yun. “Mga ganitong kaliit at pinaghirapang bagay ang naappreciate naming babae!”

Pero mukhang hindi pa rin masaya ang itchura ni Shane sa natanggap ni Richelle.

Maaring sabihin na over-protective siya pagdating kay Richelle. Lahat ng nanligaw noon kay Richelle ay dumaan muna sa pagkilatis niya. At palaging hindi maganda ang kinalalabasan nun kaya magpasa-hanggang ngayon ay hindi pa rin nagkaka-boyfriend si Richelle.

“Oh paano? Nasa akin na ulit ang registration card ko! Makakapasok na ako sa susunod kong klase!” Tinakbuhan na agad ni Richelle si Shane. Pero nang papaliko na siya sa hallway, may nabunggo siyang isang estudyante.

Mabuti na lang at hindi ito nagalit. Niyukuan lang siya nito at nagpatuloy na sa paglalakad.

Tutuloy na lang sana ulit si Richelle sa pagtakbo pero napatigil siya ulit.

“Si Zenn ba yun?” Hinanap niya yung estudyante pero hindi na niya alam kung saan na ito nagpunta.

Sayang at hindi niya namukhaan. Sayang at hindi si Zenn yun.

================= Chapter 3

Unang araw pa lang ng klase, napakarami nang nabiktima ni Miggs sa pambubully niya. Sa three years niya sa NEU, wala man lang pumalag o nagreklamo sa mga pinaggagawa niya. Kahit pa nga mga opisyales ng university ay pinang-iiligan siya.

Bukod kasi sa yaman niya, maimpluwensya ang pamilya niya sa politika at may mga kamag-anak pang kunektado sa kapulisan. Para kang babangga sa isang konkretong pader kapag binangga mo si Miggs.

Alas-tres ng hapon at papunta na ng car park si Miggs. Ang totoo ay hanggang alas-sais pa dapat ang klase niya sa araw na ito pero balak na niya agad mag-cutting class at sa isang major subject pa.

“Oo, dude! Kung aattend nga si Sherrie sa party niyo eh maaga talaga akong pupunta!” Humahalakhak na sabi ni Miggs sa kausap niya sa phone. Sumakay na siya sa Ford Mustang niya at agad na ini-start ang sasakyan. “I’ll be there in 30 minutes!”

Handa na sanang magpaharurot si Miggs nang bigla namang umandar rin ang kaharapan niyang sasakyan at mas nauna pa ito sa daan.

“Tangnang yan! Sino Simpleng bagay lang maka-ilang ulit ang saakin! Paunahin mo

naman ‘tong muntangang humarang sa mustang ko!” ay uminit na agad ang ulo niya. Binusinahan niya ng sasakyang humarang sa kanya. “Gago ka! Nauna ka pa ako!”

Hindi pa siya nakuntento, sumilip at bilang panakot muscles. Pero sa mukha pa ng taong yun kaya umatras

binuksan niya ang bintana ng sasakyan niya para ay idinisplay niya ang braso niyang puro lang niyang maangas, agad naman siyang nakilala ito ulit para ibigay na sa kanya ang daan.

Naka-abante na si Miggs pero bago siya umalis ay binantaan pa muna niya ang driver ng sasakyang iyon. “Sa susunod na harangan mo pa ang daraanan ko, pupulutin na sa latahan yang sasakyan mo!” Sabi niya with matching dirty finger pa.

Paglabas ng NEU ay mas kaskaserong drivers na daan at ni wala siyang sa kanya ang makalusot

naging wild pa si Miggs. Dinaig pa niya ang mga bumabyahe sa EDSA. Animo’y pagmamay-ari niya ang pake sa mga batas trapiko. Madali lang naman kasi sa ganun.

“Fvcking b*tch!” Napamura ito sa isa na namang simpleng bagay. Paubos na ang gas niya.

Dumaan siya sa isang gas station at maayos naman siyang sinalubong ng gasoline boy. Sa kabila nito ay sadyang hindi naturuan ng good manners si Miggs, “Full tank mo!” Sabay tapon niya ng pera sa pagmumukha ng gasoline boy.

‘The customer is always right,’ ito naman ang nasa isip ng gasoline boy kahit pa ang sarap nang painumin ng diesel ang maangas na si Miggs. Pinulot na niya ang pera at kakargahan na sana ng gas ang sasakyan nang may mapansin ito.

Pinagpawisan siya at parang kinabahan na akala mo ay nakakita ng multo. “Si—Sir okay lang po ba kung lumabas muna kayo at—”

“Binayaran ba kita para mag-salita?” Nababanas na tanong ni Miggs at saka ito binulyawan, “Full tank mo na yan kung ayaw mong matanggal sa trabaho!”

Napayuko ang gasoline boy at sinunod na lang ang utos ni Miggs. Pero mahahalata na hindi pa rin ito mapakali at parang may kinatatakutan talaga.

Napailing na lang din si Miggs. Hindi niya pinansin ang kakaibang reaksyon ng gasoline boy dahil baka naadik lang ito sa amoy ng gas. Nagpasya na lang siya na magpatugtog ng malakas na heavy metal music para aliwin ang sarili.

Matapos ma-full tank ang sasakyan niya ay may sasabihin pa sana ang gasoline boy pero pinag-sarhan na siya ng bintana ni Miggs. At dahil nga sa lakas ng tugtog niya ay hindi na niya narinig ang sumunod pang sinabi ng gasoline boy.

= = = = =

Nasa maluwag nang kalsada si Miggs. At kung kailan wala nang ibang sasakyan na pwede niyang mabunggo o taong pwede niyang masagasaan, ngayon pa siya nagpabagal ng pagmamaneho. Yun ay dahil chini-check niya ang sarili niya sa rearview mirror.

Sinisigurado niyang gwapo siya! Kailangan ay presentable dahil ang magkikita na ulit sila ng pinapangarap niyang si Sherrie, ang cheer captain ng NEU squad. Ang tagal niya kasi itong hindi nakita ng personal dahil sa nagdaang bakasyon.

Matapos niyang siguruhin na maayos ang itchura niya ay ibinalik na niya sa dating ayos ang salamin ng sasakyan niya. Natanaw pa niya sa repleksyon nito na wala talagang ibang tao o sasakyan sa kalsadang dinaraanan ngayon.

Nag-iisa lang siya at ang sasakyan niya...

Yun ang inaakala niya.

Biglang na lang may gumalaw na parang anino sa back seat ng kanyang sasakyan.

Napa-mura na si Miggs sa isip niya. Sino yun?

Palingon na sana siya ngunit may ipinukpok na matigas na bagay sa bunbunan niya, dahilan para mahilo siya. Kamuntikan siyang mawalan ng control sa pagmamaneho pero nagawa pa niyang mag-break bago mabangga sa isang poste.

May plano pang manlaban si Miggs ngunit naunahan na siya ng kriminal sa loob ng sasakyan niya. Muli nitong pinukpok ng tatlong magkakasunod na

beses ang ulo niya. Pumutok na ang malaking bahagi sa ulo niya at bumalot sa buong mukha niya ang naparaming dugo.

Nagdilim na ang panngin niya dahil sa magkahalong sakit at pagkahilo. Walang napuntahan ang ilang taon niyang pagtambay sa gym para palakihin ang muscles. Hindi man lang siya nakabawi sa taong yun at hindi man lang niya maipagtanggol ang sarili niya.

Sa ganitong paraan ba siya mamatay?

“Si—sino ka?” Nagawa pang magsalita ni Miggs.

Hindi niya mamukhaan ang taong kaharap niya dahil sa suot nitong triplefaced mask. Nakasuot rin ito ng itim gloves at jacket.

“Wag mo akong patayin...” Pagmamakaawa na ni Miggs. “Kung kailangan mo ng pera... sasakyan... ibibigay ko...”

Ngunit di siya pinakinggan ng kriminal na yun. May dinukot ito sa kanyang bulsa at naglabas ng wire. Itinali niya ito paikot sa leeg ni Miggs at dahan-dahan ay hinihigpitan niya ang pagtali nito.

Nagsimula nang hindi makalanghap ng hangin si Miggs. Nagawa pa niyang kumapit nang mahigpit sa braso ng papatay sa kanya para pigilan ito... pero wala na rin iyong kwenta.

Konting segundo na lang ang lumipas at tuluyang nalagutan ng hininga si Miggs.

= = = = =

May usapan sina Richelle at Shane na pagkatapos ng klase ay kailangan nilang mamili sa grocery store para sa supply nila ng pagkain para sa buong linggo. Dapat ay noong Sabado o Linggo nila ito ginawa pero nalipat ng Lunes.

Dahil mas maaga ang uwi ni Richelle ay nauna na siya sa supermarket. Susunod na lang daw sa kanya si Shane pagkatapos ng klase niya sa hapon.

Habang namimili ng mga bibilhin si Richelle ay pakiramdam niya’y para bang may mga matang laging nakasunod sa kanya, parang may taong nasa likuran niya. Pero sa tuwing lilingunin na niya ito ay wala naman siyang naabutan.

“Baka guni-guni ko lang.” Yun na lang ang iniisip niya.

Matapos ang halos kalahating oras ay natapos nang makapamili ni Richelle ngunit ‘di pa rin dumadating si Shane. Nagte-text siya rito ngunit mabagal ang reply.

Dahil ayaw niyang tumambay sa loob ng store ay sa labas na lang naghintay si Richelle, bitbit ang apat na mabibigat na bag na puno ng pagkain nila. Hindi niya ito mababa sa lupa dahil yari sa tela ang bag at ayaw niya itong madumihan.

Sa ‘di malamang kadahilanan ay naramdaman ulit ni Richelle ang presensyang ‘di niya makita. May nagmamasid sa kanya... pero ‘di siya sigurado.

“Iche!” Narinig na niya ang boses ni Shane sa may di-kalayuan. Tumatakbo na ito palapit sa kanya. “Kanina ka pa natapos?”

“Oo! Ang tagal mo ah! Ang sakit na ng mga kamay ko sa pagbubuhat nitong pinamili ko!” Pagalit ngunit nagpapaawang sabi ni Richelle, saka ipinakita ang mabibigat na bag na dala niya.

“Sorry naman! Amin na, ako na magbibitbit lahat niyan.” Kinuha ni Shane ang lahat ng bag na hawak ni Richelle at hindi man lang nito alintana ang bigat. “Bakit ang dami mo naman kasi agad pinamili?”

“Tag-gutom kasi tayo palagi kaya dinamihan ko na ang pagkain para may mapapak tayo.”

Nagsimula nang maglakad ang dalawa. Sa kalsada lang nakapag-park ng sasakyan si Shane dahil puno ang parking area ng store. Lagi na lang siyang minamalas sa pagpa-parking!

“Bakit nga pala ang tagal mo?”

“Ah... dumaan ako sa drugstore. Bumili ng gamot.”

“May sakit ka?”

“Wa—wala. Bumili ako ng vitamin C at tsaka iba mo pang gamot. Para sa mga mahihinang resistensya na kagaya mo.”

“Yabang mo!” Napahampas si Richelle sa braso ni Shane dahil sa pang-aasar nito. Hindi naman ganun kalakas yun pero parang nasaktan talaga si Shane. Saka lang may napansin si Richelle, “Anong nangyari dyan sa braso mo, Shane? Parang magkakapasa yan ah?”

“Ito ba? Wala lang ‘to.” Nginitian lang siya ng kaibigan niya at nang makarating na sila sa sasakyan ay agad na silang bumyahe pauwi.

================= Chapter 4

Halos magda-dalawang linggo na ang lumipas at nakapag-adjust na si Richelle sa university na pinapasukan niya. From Monday to Wednesday, umaga ang simula ng klase niya at sa hapon ang uwi. Thursday and Friday naman ay sa tanghali ang pasok niya at sa gabi na ang uwi. Tuwing Sabado ay may NSTP naman sa umaga na nagtatagal lamang ng 2 hours.

So far, masaya ang college life ni Richelle... may kulang nga lang.

Si Zenn.

Ever since first day of school, hindi na ito ulit nagpakita sa kanya. Napapa-isip nga siya kung para saan yung rose ring na natanggap niya na ina-assume na niya agad na kay Zenn nga galing. Hanggang ‘thank you’ gift lang ba talaga yun?

Umaasa siya na sana ay may mas malalim pang dahilan.

Lunch break na at every Friday, nagkakasabay sila ni Shane ng tanghalian. May usapan sila na magkikita sa lobby ng Engineering building kaya doon na naunang naghintay si Richelle.

Nakasandal lang siya sa pader at pinapanood ang mga estudyanteng dumaraan sa harapan niya. Dahil sa pwesto niya ay madali niyang naririnig ang usapan ng ibang tao lalo na at kung may kalakasan ang mga boses nito.

Sa dami ng usapang napapakinggan niya, ang usapan ng grupo ng mga estudyante halos kalapit niya lang ang umagaw sa atensyon niya.

“Hindi ko alam kung malulungkot ba ako makakahinga na ng maluwag dahil sa nangyari.” Sabi ng isang lalaking medyo madungis ang ayos at may pagkaemo ang istilo ng pananamit. “Ever since freshman pa lang, binu-bully na ako nun eh!”

“Akala mo ikaw lang? Ako rin!” Segunda naman ng kaibigan niyang ubod naman sa taba at halos puputok na ang suot niyang damit sa sobrang sikip. “Karma na niya siguro yun sa sama ng ugali niya.”

“Oy ano ba kayo! Patay na nga yung tao, ganyan pa usapan niyo.” Sabi ng ikatlo sa kanila, isang lalaking payatot na may pagka-nerd. Siya ang mukhang pinaka-duwag sa kanilang tatlo. “Hindi ba kayo natatakot kay Miggs?”

“Mas takot ako sa kanya noong buhay pa siya kaysa ngayon patay na!”

“Eh kung multuhin ka niya?”

“Kung magmumulto siya, unahin niya munang dalawin yung pumatay sa kanya para naman magbigyang hustisya ang pagkamatay niya!”

Sa itchura nilang tatlo, hindi talaga maipagkakaila na tampulan nga sila ng pambu-bully. Kaya nga siguro ganun na lang din ang usapan nila.

Ang ikinagulat lang ni Richelle, nabanggit nila ang pangalan ni Miggs. At patay na raw ito!

‘Si Mr. Muscle kaya ang pinag-uusapan nila?’ Ito ang agam-agam ni Richelle.

Nang mag-alisan ang tatlo, sakto naman ang dating ni Shane na humahangos mula sa pagtakbo. “Late kaming na-dismiss sa klase. Kanina ka pa ba?”

“Medyo lang.” Sagot ni Richelle at hindi pinahahalata sa kaibigan ang natuklasan. Medyo nagtataka rin kasi siya na kung si Miggs nga yung namatay, bakit hindi man lang ito nasabi ni Shane sa kanya?

“May nadaanan na nga pala akong vacant room kanina sa taas. Doon na lang tayo kumain kaysa sa cafeteria.” Pag-aya ni Shane, saka ito humawak sa kamay ni Richelle at nagsimula nang maglakad.

= = = = =

Tahimik ang buong floor kung saan matatagpuan ang vacant room na kinaroroonan nina Richelle at Shane. Sa lugar na walang sino man ang makakaistorbo sa kanila, malaya nilang napag-uusapan ang gusto nilang pag-usapan.

“Bakit ‘di ka masyadong kumakain, Iche? Masarap naman ‘tong pagkain ah.”

“Alam kong masarap yan dahil ako nagluto niyan.”

“Pero bakit nga kakarampot lang yang isinusubo mo?”

“Wala lang... wala akong masyadong gana.”

“May sakit ka ba? Hindi ba maganda pakiramdam mo? Iniinom mo pa ba yung vitamins na binili ko sayo noon? Ibinilin saakin ng parents mo na dapat nagba-vitamins ka dahil sakitin ka pa naman.”

Napakunot naman ng noo si Richelle. Heto na naman si Shane sa mga sermon niya kaya naman isa-isa na nitong sinagot ang mga tanong ng kaibigan. “Iniinom ko po yung vitamins. Hindi masama ang pakiramdam ko. At basta, wala lang talaga akong ganang kumain.”

“Tss! Ibig sabihin, sinusumpong ka naman!”

“Hindi ako sinusumpong!” Pasigaw na sagot ni Richelle sabay simangot. “Mga bata lang ang sinusumpong.”

Hindi naman napigilan ni Shane na mapangiti sa reaksyon at facial expression ni Richelle. “Alam ko. Hindi ka na bata.”

Natahimik na ulit ang dalawa. Pero, hindi rin napigilan ni Richelle na basagin ang katahimikan para itanong ang kanina pang gumugulo sa isip niya.

“Shane, may gusto akong malaman. Totoo ba yung narinig kong usapan na pinatay raw si Miggs. Yung Miggs na bully?”

Napatigil naman sa pagsubo ng pagkain si Shane at natagalan bago sagutin ang tanong sa kanya. “O—oo. Si Miggs nga yun.”

Nahalata ang mas gulat at medyo takot na reaksyon ni Richelle nang malaman niya na tama nga ang hinala niya. “Bakit ‘di mo naman agad sinabi saakin?”

“Bakit pa? Close ba kayo?”

“Shane naman eh! Seryoso ang usapan! Ano raw nangyari sa kanya?”

“Akala ko ba narinig mo na sa usapan kanina?”

“Hindi lahat.”

Dahil mapilit si Richelle ay walang nagawa si Shane kundi sabihin ang mga nalalaman niya.

“Noong magsimula ang pasukan, yun din ang araw na nawala siya. May nakaengkwentro pa raw na isa pang estudyante si Miggs bago siya umalis noon dito sa school. May pupuntahan kasi siyang party ng isang kaibigan. Pagkatapos nun, hindi na siya nakauwi sa kanila at matagal ring nawala. Kahapon lang natagpuan ang naagnas niyang bangkay sa isang talahiban.”

“Sino raw ang suspect?”

“Hindi pa alam eh. Pero ninakaw rin kasi pati ang sasakyan niya.”

Sa pagkakataong iyon, pareho na silang walang gana na ubusin pa ang pagkain.

“Iche, may sasabihin ako.”

“Ano yun?”

“Medyo...” May kakaibang lungkot sa mga mata ni Shane. Parang kinakabahan sa sasabihin niya, “...medyo nagi-guilty ako.”

“Nagi-guilty ka? Bakit?”

“Naalala mo yung halos nagkapasa na ang braso ko noong araw ding yun?”

“O—oo...” Nakaramdam ng kaba si Richelle sa di-malamang dahilan. Kinakabahan siya para sa kaibigan. “Bakit mo natanong?”

“Si Miggs ang may gawa saakin nun.”

“Ha?” Lalong nanuyo ng lalamunan ni Richelle at kung anu-ano na ang naiisip niya. “Bakit ba, Shane? Anong nangyari sa inyo?”

“Magka-kaklase kasi ulit kami sa isang subject. Hindi ko naman talaga siya papansinin nun pero nung magsimula na naman siyang pagdiskitahan yung mga kaklase namin, ‘di ko na napigilan ang sarili ko. Naalala ko yung ginawa niya sayo kaya ayun... nagkainitan at halos makapisikilan na. Kung wala pang umawat saamin noon, baka natuloy na talaga sa sapakan.”

“Bakit mo naman ginawa yun! Sa laki ng katawan nun, paano kung napano ka! At tsaka ikaw ang nagsabi na umiwas ako sa kanya para walang gulo, tapos ikaw pala ang makikigulo sa kanya!”

“I know! Kaya nga nagi-guilty ako. Hindi pa maganda yung huling encounter namin bago siya namatay.”

Bilang isang mabuting kaibigan, walang ibang ginawa si Richelle kundi icomfort si Shane. “Wala kang kasalanan. Hindi mo naman alam na matapos ang away niyo, mamatay pala siya.”

“Yung buong batch namin, may planong dumalaw sa burol niya mamaya.”

“Ganun ba? Sige, okay lang na magpunta ka dun.”

“Pero paano ka? Sasama ka?”

“Hindi na siguro. Sabi mo nga kanina, hindi kami close, di ba? Mag-isa na lang akong uuwi.”

“Sigurado ka?”

Ngumiti at tinanguan na lang ni Richelle si Shane. Wala namang kaso sa kanya ang umuwing mag-isa.

= = = = =

Natapos ang usapan ng dalawang magkaibigan at tapos na rin ang breaktime nila. Sabay na silang lumabas ng room para magpunta sa mga susunod nilang klase.

“Itext mo lang ako kapag kailangan mo pa rin ng hatid pauwi.”

“Hindi na! Mabilis lang naman ang train.”

Sa magkaibang direksyon na ang tungo nila ngunit bago pa man makaalis si Richelle, lumapit pa muna si Shane sa kanya at hinalikan siya nito sa noo.

“Para saan yun?”

“Wala lang.” Sagot ni Shane na may matamis na ngiti.

“Adik ka rin talaga minsan—ay hindi! Adik ka talaga! Pumasok ka na nga at papasok na rin ako.”

Na-weirduhan naman si Richelle sa kaibigan. Pero ‘di na lang niya ito pinansin at nagsimula nang maglakad.

Lingid naman sa kaalaman ng dalawa, may isang nakakita sa kanila. Si Eunice, ka-batchmate rin ni Shane at kabilang siya sa sikat na cheering squad ng NEU.

Agad siyang may kinontak sa phone niya. “Sherrie! You will not believe what I just saw! It’s about Shane.” Saka nito ichinismis ang nakita niya.

Tila naman napasigaw ang babaeng nasa kabilang linya. Ngunit matapos ang ilang sandali na paghi-hysterical nito, muli siyang kinausap ni Eunice.

“Hello, are you done with the screaming? Yes... I saw it with my own two eyes! And yes, may ebidensya ako!”

Saka nagsend ng picture si Eunice kay Sherrie.

Picture yun na kuhang hinalikan ni Shane sa noo ang babaeng ngayon pa lang nilang nakita.

================= Chapter 5

May long exam si Richelle sa pinakahuli niyang klase. Kahit ‘di masyadong nakapag-review, mabuti na lang at naalala pa niya ang mga pinag-aralan noong mga nakaraang araw. Oo, madalas siyang umasa sa stock knowledge.

Habang sheets Natuon niyang

tahimik at nagko-concentrate ang lahat sa pagsagot sa mga test nila, umalingawngaw naman bigla ang malakas na tunog ng cellphone. ang atensyon ng lahat sa isang direksyon—kay Richelle. Nalimutan i-silent ang cellphone niya!

Madali niyang dinukot sa bag ang cellphone niya, galing sa isang unknown number ang tawag na yun at kahit pa may pagtataka, agad niya itong in-off para hindi na maka-istorbo pa sa klase.

Ngunit nang inakala niyang ayos lang ang nangyari, nagkakamali siya.

“Ms. Ariano—” Tinawag siya ng professor niyang si Sir Cariaso at hindi maganda ang timpla ng mukha nito. “Pass your paper, pack your bag and I want you to leave my class.”

Napakurap ang mga mata ni Richelle sa gulat. “Si—sir...” Kinabahan na siya dahil sa tono ng boses ni Sir Cariaso, halatang hindi ito natuwa sa nangyari. “Hindi ko pa po tapos ang exam ko.”

“Sana bago ka nag-exam, sinigurado mo munang naka-silent ang cellphone mo para ‘di ka nakakaistorbo.”

“Sorry po Sir, pero—”

“Aalis ka sa klase ko o automatic zero ka?”

Maiyak-iyak na lang si Richelle na sinunod ang utos ng professor niya. Narinig niya ang mahinang tawanan at bulungan ng mga kaklase niya kaya napayuko na lang siya dahil napahiya na siya.

Bitbit ang mga gamit niya ay lumapit na siya sa table ng guro para ipasa ang test paper niya na halos wala pa sa kalahati ang nasasagutan.

Nang muling iangat ni Richelle ang ulo niya para tignan ang mukha ni Sir Cariaso, nahuli pa niya itong tinignan siya from head-to-toe. Medyo naconcious pa nga siya dahil natagalan ang tingin ng matandang propesor sa bandang dibdib niya.

Napaubo na lang ito at umiwas ng tingin. Wala na ring nagawa si Richelle kundi umalis na ng klase.

Minumura na ni Richelle ang sarili dahil sa nangyari—pero naisip niyang mas dapat murahin yung taong tumawag sa kanya na nagpahamak sa kanya.

Napayuko si Richelle para halungkatin sana ulit sa bag ang cellphone niya... pero may iba pa siyang napansin.

“Shet!” Kaya pala ganun na lang ang tingin ni Sir Cariaso kanina. Nakabukas kasi ang dalawang butones ng kanyang damit at grabe na pala ang view ng dibdib niya. “Shet naman talaga!” Muling nagmura si Richelle dahil dumoble ang kahihiyan niya.

= = = = =

Hindi rin agad nakauwi si Richelle dahil nga sa sira niyang damit. Nagpasya siyang dumaan muna sa mall para bumili ng kahit na anong pamalit na t-shirt.

Pumasok siya sa isang maliit na store at ilang sandali lang rin ay may natipuhan na siyang design ng damit. Bukod sa maganda ang tela nito, mura lang ang presyo.

Hawak na niya ang damit para maisukat na, pero napansin niya na may panglalaking version din pala ang damit na hawak niya. Napangiti ng wala sa oras si Richelle. Kung may boyfriend lang sana siya, cute sigurong tignan kung sabay nilang susuotin ang damit na iyon. Parang couple shirt kasi.

“Ma’am, kukunin niyo na po ba?” Tanong ng saleslady na kanina pang nakatingin sa kanya.

“Opo. Pwede ko na rin bang suotin ‘to ngayon? Nasira kasi itong butones ng damit ko.”

“Oo naman po, paki-bayaran po muna sa counter.”

Sumunod na si Richelle sa saleslady para bayaran ang napili niyang damit. Ngunit nang mapalingon ulit siya sa damitan, nakita niyang may lalaki nang nakatingin dun sa damit na katerno ng damit niya.

Hindi niya ito mamukhaan pero pakiramdam niya ay kilala niya ang lalaking iyon.

“Zenn?” Tinawag niya ito at lalapitan niya na sana ngunit muling siyang tinawag ng saleslady.

“Ma’am heto na po ang damit at resibo niyo. Pwede na po kayong magpalit sa fitting room namin.”

Sandaling segundo lang naman na nabaling ang atensyon ni Richelle, ngunit nang matignan niya ulit ang direksyon ng damitan, wala na yung lalaki na mukhang si Zenn.

Imagination lang ba ulit o talagang si Zenn yung nakita niya?

Kung anu-ano na naman ang naiisip ni Richelle. Ni-hindi nga rin siya sigurado sa nakita niya.

= = = = =

Pauwi na si Richelle.

Nag-text pa siya kay Shane na nasa station na siya at naghihintay na lang ng train. Nag-aabang siya sa special queing line na para lamang sa mga babae at senior citizen. Bilin kasi sa kanya ni Shane na wag makipagsiksikan sa train kung saan may mga makakasabay siyang lalaki. Bukod raw sa pwede siyang manakawan, baka makasabay pa siya ng manyak.

Dumating na ang train at siksikan pa rin talaga. Rush hour na kasi, uwian ng mga estudyante at trabahante. Pero kahit sobrang siksikan, kampante si Richelle. Puro babae naman kasi sila.

Pero puro babae nga lang ba?

May naamoy kasi siyang matapang na pabango ng lalaki. Nilingon niya ito ngunit hindi niya makita yun dahil may nakaharang pang mga ale sa mismong likuran niya na may mga bitbit na naglalakihang plastic bag, dahilan kung bakit mas sumikip ang loob ng train.

‘Baka matandang lalaki naman.’ Yun na lang ang sabi ni Richelle sa sarili. Imposible naman sigurong makapasok ang mga lalaki rito lalo na kung hindi naman senior citizen.

Nakuha pa niyang kunin ang headset sa bulsa ng bag at nakinig ng music sa cellphone niya. Pinabayaan na lang rin niya ang sarili na madala ng mga nagsisiksikan pasahero ng LRT. Kapag kasi pinigilan niya, siya lang rin ang mahihirapan.

Ilang minuto lang ang lumipas at muling tumigil sa isa pang station ang train. May kaunting lumabas pero mas marami pang pasahero ang pumalit. Mas lalo silang napuno at nagsiksikan sa loob. Napayakap na nga lang si Richelle sa bag niya para hindi masalisihan ng mandurukot.

Ang kaso, may naramdaman siyang kamay sa likod niya. Parang kinukuryente siya sa kilabot dahil hinihimas nito ng taas-baba ang likod niya.

Chineck ni Richelle at yung mga ale pa rin naman ang nasa likod niya. Pero yung kamay na hinahaplos siya at hindi lang basta guni-guni. Kamay iyon ng lalaki na ginagawaan siya ng kamanyakan.

Sinubukan na niyang maglikot para makalayo dun sa kamay, pero napapatingin naman ng masama ang mga katabi niya.

Nagsimula nang bumigat ang kanyang paghinga nang maramdaman niyang umaakyat na ang haplos ng kamay papunta sa dibdib niya. Sinubukan pa itong ipitin ni Richelle sa mga braso niya pero nagawa pa rin nitong hipuan siya sa dibdib.

Sa pagkakataong iyon, hindi na napigilan pa ni Richelle ang sarili. Diring-diri na siya! Naglikot siya at ang daming tao sa paligid niya ang natapakan,natulak, nasiko at nabalya niya.

“Ano ba yan Miss, magdahan-dahan ka naman!”

“May mga bata pa kaming kasama, wag ka namang manulak!”

“Hindi lang ikaw ang mag-isang pasaherong nasisikipan dito!”

Nakataas na ang kilay ng lahat kay Richelle.

Hindi na siya nakapag-react at hindi na rin nakapag-sumbong.

Pinangunahan na siya ng takot, panginginig at pandidiri.

Muling tumigil ang train sa isa pang station. Kahit hindi pa yun ang station na dapat niyang babaan, hinawi na niya ang mga tao para tuluyan nang makalabas.

Pero bago siya umalis, tinignan niya muna ang mukha ng manyakis na nagtatago sa mga ale kanina. Isang medyo may katandaan na lalaki ang nakita ni Richelle.

“Sir Cariaso...”

Sa iba naman nakatingin ang manyakis niyang propesor. Nakangisi ito sa ibang babae na nasa paligid niya, namimili kung sino sa mga ito ang susunod niyang mabibiktima.

Hindi naman na ulit nakasakay sa mga sumunod na train si Richelle.

Tinawagan niya si Shane kahit hindi niya sigurado kung masasagot nito ang tawag niya dahil nasa burol pa ito ngayon.

But after almost 15 calls...

“Hello, Iche. Kanina ka pa tawag ng tawag ah. Nakauwi ka na ba?”

Hindi agad nakasagot si Richelle nang marinig niya ang boses ng kaibigan. Saka pa lamang siya napahagulgol, “Shane... Shane sunduin mo na ako.”

“Umiiyak ka ba? Anong nangyari? Nasaan ka?”

Humihikbi nang sinabi ni Richelle ang kinaroroonan niya at hindi naman nagdalawang-isip si Shane na umalis agad para sunduin siya.

================= Chapter 6

Maagang umalis si Shane sa burol ni Miggs para lang masundo ang bestfriend niya. Nang makarating siya sa LRT station, nagmukha siyang knight-in-shining-armor na iniligtas ang damsel-in-distress na si Richelle.

Sa buong byahe nila pauwi, ikinwento na ni Richelle ang mga nangyari sa kanya sa loob ng train. Hindi nito mapigilan ang pagpatak ng luha sa tuwing naalala ang naranasan. Feeling niya ay nararamdaman pa rin niya ang kamay na malaswang hinahaplos ang katawan niya.

At habang pinapakinggan ni Shane ang kwento, halo-halong emosyon ang nararamdaman niya.

Sa mga kwento at palabas niya lang napapanood ang mga ganoong eksena. Naiinis pa nga siya sa mga babaeng nabibiktima ng kamanyakan dahil bakit hindi man lang nila naipagtanggol ang sarili nila?

Ngayon lang lubos na naintindihan ni Shane na iba pala talaga kung kakilala mo na ang nabiktima ng ganun. Ang nakakainis pa, si Richelle pa ang nakaranas nun!

Naaawa siya dahil naiintindihan niya ang takot na naramdaman ng kaibigan. Ngunit nagagalit din siya dahil gusto na niyang balikan ang taong may gawa nun.

Nang maihatid na ni Shane si Richelle sa loob ng apartment niya ay saka pa lamang siya nagsalita.

“Wag ka nang umiyak, Iche.” Pinatahan nito ang kaibigan habang yakap niya ito. “Hinding-hindi na kita hahayaang umuwi mag-isa. Yun na ang una at huling beses na babastusin ka ng kung sinong lalaki.”

Hindi naman na nagawa pang magsalita ni Richelle. Isang tango na lang ang naisagot niya.

“At para dun sa manyakis na Cariaso na yun, irereport natin siya at nang matanggal na siya sa university.”

“Pero Shane, baka walang maniwala.”

“Anong wala? Binastos ka ng gagong yun!”

“Ipinahiya niya ako sa klase namin kanina. Kapag nalaman nila ang insidente sa LRT, baka isipin lang ng iba na gumagawa ako ng kwento para makaganti.”

“Ipinahiya ka niya?”

“Oo—pero basta! Wala na akong pakelam dun.”

“Alam mo, hindi kita maintindihan. Pero kung ang gusto mo ay manahimik ako sa ginawa sayo ng matandang yun, hind ako papaya. Hindi ko mapapalagpas ang ginawa niya sayo.”

“Shane...” Lalong naiyak si Richelle. “Ang kumplikado kasi! Wala tayong ebidensya! Walang maniniwala saatin! Ako lang ang mapapahiya sa gusto mong gawin.” Hindi naman na alam ni Shane kung papayag ba siya sa gusto ng kaibigan. Ngunit patuloy ito sa pagmamakaawa niya, “Shane, wag na. Gusto ko na lang kalimutan ‘to. Please?”

Matagal namang natahimik si Shane. Nag-iisip siya ng sasabihin niya. Napabuntung-hininga na lang ito at saka niyakap ulit ang best friend niya.

“Fine. I will not tell anyone about this. But I can’t promise you na hindi ako gagawa ng paraan para pagbayaran ng matandang yun ang kamanyakan niya. He will still pay for what he did.” Sa pagkakataong yun, hindi na siya kinontra pa ni Richelle.

Sa paglalim ng gabi, nang masigurong kalmado na si Richelle, ay saka pa lang nagpasyang umuwi si Shane para hayaan nang makapagpahinga ang kaibigan.

He waited outside the apartment para lang siguruhin na nag-lock na nga ng pinto si Richelle. Nang magpatay na ito ng ilaw, saka lang umalis si Shane.

Ngunit ‘di siya dumirecho sa sarili niyang apartment. Kahit pa sa ganitong oras ng gabi, may isang mahalagang bagay siyang dapat asikasuhin.

= = = = =

Matanda na at hiwalay sa asawa. Yan si Mr. Teofisto Cariaso, isang professor na nagtuturo sa North Erden University. Matagal na siyang nagtuturo sa NEU kaya masasabing isa siya sa pinaka ma-impluwensyang guro sa unibersidad.

Ngunit, kaakibat ng pangalan niya ay mga isyung may kinalaman sa mga babae niyang estudyante. Noon pa man ay may nagrereklamo na tungkol sa mga kamanyakan ng gurong ito—ngunit ni-minsan ay hindi nagawang patunayan ang mga ibinibintang sa kanya.

Ito ang dahilan kung bakit hanggang ngayon ay hindi pa rin naparurusahan ang kawalang-hiyaan ng matandang manyakis. Ito ang dahilan kung bakit ang dami pa rin niyang nabibiktima.

Sa loob ng kanyang opisina sa bahay ay busy na nagchi-check si Mr. Cariaso ng mga test papers ng klase niya kanina. Natigil siya nang biglang tumunog ang cellphone niya at makatanggap ng text mula raw sa isa sa mga estudyante niya.

Hindi naman na nagtaka si Sir Cariaso sa text na natanggap dahil siya rin naman mismo ang nagbibigay ng number niya sa buong klase sa tuwing first

day of school. Paraan niya iyon para madali siyang ma-contact ng klase niya—lalo na ng mga natitipuhan niyang estudyante.

Pero makasigurado na estudyante ka nga sa kasalukuyang sem ang nag-text sa kanya, hiningi ng matandang propesor ang student number ng ka-text niya. Agad naman din itong nag-reply at ibinigay ang gusto ng propesor.

Dahil sa access ni Sir Cariaso sa university portal, agad niyang na-check ang profile ng katext niya. Freshman ito, maganda, sexy—at tinamaan nga naman ng swerte dahil yun pa mismo ang natitipuhan ni Sir Cariaso sa kasalukuyang batch ngayon.

Napangiti na ang matanda habang nakatitig sa picture ng estudyanteng iyon. Nag-iinit ang katawan niya at sa edad niya, kung anu-anong malalaswang bagay pa ang tumatakbo sa isip niya.

Nagpatuloy ang palitan nila ng text messages hanggang sa tanungin na nito ang address ng bahay niya. Medyo malalim na ang gabi pero handa pa rin daw itong puntahan siya.

Muling napangisi ang propesor. Nakabingwit na naman siya ng estudyanteng handang magbayad ng katawan para lang sa mataas na grade sa subject niya.

Makalipas ang isang oras, muling nakatanggap ng text si Sir Cariaso. ‘Sir, nandito na po ako sa harap ng bahay niyo.’

Uminom muna ng isang shot ng vodka ang propesor bago nagtungo sa pintuan at iwelcome ang bagong biktima ng kamunduhan niya. Tanging pulang bathrobe na lang ang suot niya at wala nang suot na kahit na anong panloob.

Handang-handa na talaga siya!

Ngunit sa pagbukas niya ng pinto, may isang bagay siyang hindi napaghandaan.

Isang kutsilyo na tumuhog sa kanyang tagiliran.

Agad na humandusay sa sahig ang matanda at umubo ng dugo. Kung kanina ay ang suot niya lang na bathrobe ang kulay pula, nabalot na rin ng pulang dugo niya ang sahig. Buhay pa rin naman siya ngunit sa mga oras na yun, ‘di na rin naiwasang pumasok sa isip niya ang salitang ‘kamatayan.’

Nagsisigaw pa si Sir Cariaso sa pagbabaka-sakaling marinig siya ng mga kapit-bahay, ngunit binusalan ang bibig niya ng panyo at hindi na niya nagawa pang makasigaw.

Humawak sa mga paa niya ang attacker niya at hinila siya papasok ng bahay niya. Inundayan pa siya nito na saksak sa magkabilang hita para hindi na makagapang pa palayo.

“Hmmm! Hmmmmmm—!”

Kahit walang salitang lumalabas sa bibig niya ay mamahalata sa mga mata niya ang matinding takot. Umiiyak siya sa sakit at nagmamakaawa na sa isip niya.

Hindi makilala ang attacker dahil sa suot nitong triple-face mask. Nakasuot din siya ng makapal na leather jacket at mga gloves, halatang nag-iingat siya na walang makaalam sa kanyang pagkakakilanlan.

Habang pinaglalaruan nito sa kamay ang kutsilyong gamit sa krimen ay nakuha pa nitong uminom ng isang basong vodka na inihanda kanina ng matanda.

Hindi pa natapos ang pagliliwaliw ng attacker niya, nagtungo ito sa office niya at tinignan yung mga test papers na hindi pa tapos markahan ni Sir Cariaso. May dinampot itong isang papel at tila kakilala niya ang estudyanteng nagmamay-ari nun dahil ang tagal niya itong tinitigan.

Nagawa naman nang idura ni Sir Cariaso ang panyong ibinusal kanina sa kanyang bibig. Kahit nanginginig ay nagkalakas-loob na siyang magsalita. “Si—sino ka ba? Anong kailangan mo? Kung ano mang kasalanan ko sayo—”

Tila narindi naman ang attacker sa boses ng matanda. Agad siya nitong nilapitan, kinuha yung bote ng vodka at ibinuhos ang laman nun sa mga sugat ng matanda. Nanginsay sa hapdi ang matanda at muling nagsisigaw.

Para patahimikin siya, muli siyang sinaksak ng attacker niya at sa bandang mukha na. Mula sa kaliwang pisngi, nahagip ng kutsilyo ang dila niya at saka tumagos sa kabilang pisngi. Nang muling tanggalin ang kutsilyo ay nag-iwan ito ng madugong butas sa mukha ng matanda.

Hindi na nagawa pang magsalita ni Sir Cariaso. Lumuluha ito habang humihiling sa isip na sana’y patayin na lang siya agad kaysa pahirapan pa ng ganito.

Ipinakita naman sa kanya ng attacker ang test paper na kanina pa nitong tinitignan. Nabasa na ng malinaw ni Sir Cariaso ang pangalan na nandun sa papel. Pangalan yun ng estudyanteng nabiktima niya kanina.

Alam na ngayon ng matanda ang dahilan kung bakit siya pinahihirapan ngayon. Pinaparusahan siya. Sumenyas pa nga ang attacker niya na parang sinasabi na maling babae ang napili niyang biktimahin. Ngayon ay lubos na itong pinagsisisihan ng propesor.

Gamit muli ang kutsilyo, hiniwa ng attacker ang balat ng matanda. Mula sa kanyang dibdib patungo sa kanyang pagkalalaki, walang pagdadalawang-isip na pinutol ang kanyang ari.

Tanging ungol na lang ang nagawa ng propesor. Ipinasubo pa sa duguan niyang bibig ang parte ng katawan niyang iyon na dati ay nagdudulot sa kanya ng saya.

Dahil doon kaya nabulunan ang matanda at hindi na makahinga. Pilit siyang dumudura at umuubo, pero tila ba nalulunod na siya sa sarili niyang dugo. Kahit ang ilong niya’y natatakpan na rin ng dugo.

Ilang segundo pa ang lumipas, tuluyan nang nalagutan ng hininga ang manyak na propesor ng NEU.

Bago naman umalis sa crime scene ang suspect na nagtatago sa kanyang triple-face mask, ni-ransack niya muna ang buong lugar at saka umalis na satisfied sa nagawa niyang misyon. Ang maghigante sa minamahal niya.

= = = = =

Kinabukasan, sa apartment ni Richelle.

Wala siyang plano na gumising ng maaga, pero napabangon pa rin siya dahil maaga ring nangatok si Shane. Nang pagbuksan niya ito ng pinto, nakapantulog pa si Shane pero ang mas nakakagulat ay nakasuot din ito ng apron.

May bitbit pa itong isang kaldero ng paborito niyang pagkain.

“Ano yan?”

“Yung paborito mo, arroz caldo.”

“Alam kong arroz caldo yan, pero bakit ka may ganyan?”

“Anong tingin mo? Ninakaw ko ‘to? Syempre nagluto ako!”

“Hindi ka naman nagluluto ah. At tsaka saan ka nakakuha ng mga sangkap?”

“Namili ako kagabi dun sa 24/7 na convenient store.”

Dumirecho na sa loob ng apartment si Shane. Hindi na nito pinansin ang nagtataka at hindi pa rin makapaniwalang reaksyon ni Richelle. Agad na niyang inihain ang pagkain sa lamesa at, “Ano pang tinutunganga mo, Iche? Mamumog at maghilamos ka na para makapag-almusal na tayo. Maaga tayong pupunta sa university ngayon.”

Natigilan bigla si Richelle. “Ayoko munang pumasok ngayon.”

“Hindi pwede.”

“Ayokong makita si Sir Cariaso!”

“Hindi mo siya makikita.”

“At paano mo nasabing hindi kami magkikita? May klase ako sa kanya mamaya.”

“Hindi kayo magkikita dahil magpapa-change na tayo ng schedule mo. May kaibigan akong student assistant para i-assist tayo. Wala ka nang dapat ipag-alala.”

Na-touch si Richelle sa mga sinabi at ginagawa ni Shane para sa kanya. Maswerte talaga siya at may best friend siyang kagaya nito. Higit sa lahat, masaya siya na sila ang magkasama sa panahong katulad nito.

“Salamat Shane.” Nakangiting sabi ni Richelle at isang maaliwalas din na ngiti ang itinugon ng kaibigan.

Nagmumog na siya at naghilamos para mapagsamahan na nila ang almusal na hinanda pa mismo ni Shane. Ngayon lang nalaman ni Richelle na masarap palang magluto ang kaibigan.

================= Chapter 7

Zamora’s Residence. 2:50 AM.

Naka-set talaga ang alarm clock ni Dante Zamora sa 4:30 AM pero nagising na siya sa malakas na tunog na ginawa ng cellphone niya. Isang tawag na may kinalaman sa trabaho niya ang dahilan kung bakit napabangon sila bigla.

“Dante—” Bukod sa kanya ay naalimpungatan rin ang asawa niya na katabi niyang natutulog kanina. “Bakit bumabangon ka na?”

“Sa trabaho ko, Hon. I think we found another lead. Kailangan kong puntahan yun.”

“Nang ganitong oras?” Magkahalong pagtataka at pag-aalala ng asawa niya. “Kung may bagong ebidensya naman, baka pwedeng ipagpabukas—este ipagmamaya mo na lang.”

“Hindi lang tungkol sa ebidensya. Yung suspect namin dun sa kasong hawak ko, mukhang sangkot na naman sa panibagong krimen.”

Napanganga na lamang ang asawa niya. Iniisip nito na grabe na talaga ang mga krimeng nagaganap sa panahon ngayon.

“O sige, Dante. Basta mag-iingat ka dun, ah.”

Hinalikan ni Dante sa noo ang kanyang asawa at saka na ito naghanda para puntahan ang crime scene na itinawag sa kanya.

Sa Xenoville Subdivision, eksaktong 3:25 AM ay nakarating na si Dante sa mismong bahay na pinangyarihan ng krimen. Agad siyang sinalubong ng kateam niya na si Rey Bernal na mas naunang nakarating sa kanya dahil mas malapit ang tinitirahan nito.

“Detective Dante!”

“Bakit hindi pa nako-cordon out ang lugar? Residential area ‘to. Kahit madaling araw, maraming pwedeng maki-usyoso rito.”

“Pinalalagyan ko na po ng police line tape ang buong lugar, Sir.”

“Nasaan na yung officer na unang naka-respunde rito? I want the checklist for the initial action.” Utos ni Dante na agad din namang ibinigay ng tauhan niya.

Mga papel ang natanggap ni Dante at masusi niya itong binasa. Dalawang pangalan ang nakita niya sa list. Isang nagngangalang Teofisto Cariaso, ang biktima. At isang nagngangalang Pamela Yuzon, kapit-bahay ng biktima at witness sa naganap na krimen.

Nakapagsagawa na ng initial interview ang first officer kay Pamela Yuzon. Nang basahin ito ni Dante, lubos na niyang naintindihan kung bakit kunektado ang kasong ito sa unang kaso na hawak niya.

Ayon sa salaysay ni Pamela Yuzon, “Pauwi na ako galing sa trabaho nang mapansin ko ang isang mamahaling sasakyan sa tapat ng bahay ni Mr. Cariaso. Hindi ko nakita yung plate number kasi sinadyang takpan yun. Tapos, may isang di-kilalang tao ang lumabas mula dun sa bahay. Nakasuot siya ng itim na leather jacket, balot na balot, at nakasuot ng maskara na may tatlong mukha. May hawak siyang kutsilyo... duguan. Nagtago na ako para hindi niya ako makita kasi alam kong masamang tao siya. Noong pumasok na siya sa loob ng sasakyan at nagpaharurot na paalis, saka pa lang ako nakatawag sa pulis.”

Isang killer na nakasuot ng maskarang may iba’t ibang mukha. Ang Tripleface killer na ito ang siya ring suspect sa kasong hawak ngayon ni Dante na tungkol naman sa pagpatay sa isang estudyante mula sa NEU, si Miggs.

“May dala raw na mamahaling sasakyan yung suspect. Hindi kaya yun din yung sasakyan na ninakaw niya kay Miggs.” Napag-isip si Dante at napatingin sa kaharap niyang bahay ngayon. “May ninakaw rin kaya siya mula sa biktima niya ngayon?”

Nagpasya nang pasukin ni Dante ang mismong crime scene para kumalap ng impormasyon at mga ebidensya. Nakasunod sa kanya si Rey na tahimik lang. Trabaho nito na i-assist siya, kuhanan muna ng pictures ang mga ebidensya, at saka iretrieve ang mga ito.

Sa pagpasok nila ay dugo na agad ang bumungad sa entrance at sa dingding. “Naunang nagawa ng suspect ang plano niya. Isang malalim na saksak kaya ganito agad karami ang dugo, ngunit posibleng nanlaban din muna ang biktima.” Pag-aanalisa ni Dante sa isip niya. May hawak rin siyang notepad at isang ballpen para isulat kung ano ang mga obserbasyon niya.

Tumuloy na sila sa loob para sundan ang trail ng dugo. “Hinila ang biktima papunta sa sala. Pero mukhang nahirapan o nabigatan ang suspect sa paghila dahil hindi tuwid ang mga bakas ng dugo sa sahig.”

Pagdating nila sa sala, tumambad na sa kanila ang brutal at masagwang pagkamatay ng isang matandang lalaki—si Teofisto Cariaso. Ngunit bukod sa bangkay ng biktima, natuon ang atensyon niya sa magulong ayos ng bahay.

“Siguraduhin mong makuhanan mo ng litrato ang bawat anggulo nitong lugar, Rey.”

“Opo.”

Tuloy naman sa pag-aanalisa si Dante. “Sinadyang guluhin ng suspect ang lugar para mahirapan kami sa paghahanap ng ebidensya.”

Ngunit hindi ito naging hadlang para makahanap sila ng mga bagay na makakatulong sa kaso.

Isang duguang panyo sa tabi ng biktima. “Posibleng ibinusal ‘to sa loob bibig ng biktima. Posible ring sa suspect ito nanggaling.”

Isang bote ng vodka at dalawang baso. “Maaring inihanda ito ng biktima bago pa man maganap ang krimen. Ibig sabihin, inaasahan na niyang may ibang taong parating.” Tinitigan niyang mabuti ang mga baso ngunit nagingat na hindi ito magalaw. “Maaring isa sa mga basong ito ay ginamit ng suspect.”

Sunod na napansin ni Dante ay ang nagkalat na test papers ng mga estudyante ng biktima. “May hinahanap na papel ng estudyante yung suspect. Posibleng isa mga iyon ay may kinalaman sa naging motibo ng pagpatay.”

Lahat ng mga ebidensyang nakalap nila ay maingat na ipinreserve ni Rey para hindi ma-contaminate ang mga ito. Dadalhin ang mga ito sa crime lab upang mapag-aralan.

“Rey!”

“Yes, Detective Dante?”

“Anong oras uli nagsisimula ang pasok sa NEU?”

“6:30 AM po ang pinaka-maaga.”

“Magpunta tayo roon mamaya. Tatanungin natin sila.” Saka ipinakita ni Dante kay Rey ang section ng klase na naroon sa mga test papers na nakita nila.

= = = = =

Sa NEU campus.

Tulad ng plano, maagang nagpunta ang magkaibigan sa university para makipagkita sa kaibigang student assistant ni Shane.

Naisip na nila na kung hindi sila mahanapan ng bagong schedule na may ibang professor, baka i-drop na lang talaga ni Richelle ang subject na yun. Kahit pa next sem na lang niya ulit kunin ang subject na yun basta lang malayo siya sa manyakis na Sir Cariaso.

Ang usapan ay sa Student Affairs Office sila magkikita. Kinatok na ito ni Shane at ang nagbukas ng pinto ay ang kaibigan na niya mismo. “Pre!”

“Yow!” Nag-brofist pa yung dalawa bilang batian.

Pero medyo weird yung ikinilos ng kaibigan ni Shane. Bago sila pinapasok sa loob ay nilibot pa muna niya ng tingin ang buong paligid na para bang sinisigurado na wala nang iba pa silang kasama.

“Bawal ba kaming pumasok sa office niyo, Trent?”

“Hindi naman! Chini-check ko lang kung may ibang estudyante na sa paligid.”

“Quarter to six pa lang! Siguradong mamaya pa darating ang mga estudyante.”

“Sabi ko nga!” At saka pa lamang sila nito pinapasok sa loob. “Siya na ba yung kaibigan mong si Richelle?”

“Oo, siya na nga. Iche, ito nga pala si Trent. Yung kaibigan kong tutulong saatin.”

“Hi!” Matipid na bati ni Richelle.

May kakaibang ngiti naman sa mukha ni Trent nang magkaroon sila ng sandaling eye contact, “It’s so nice to finally meet you, Iche.”

At excited pa nga itong makipag-kamay pero kinarate-chop ni Shane ang kamay niya, “Anong Iche? Close kayo?” Hindi pa siya nakuntento, pinalipat niya si Richelle ng upuan kung saan malayo kay Trent. “At wag mo siyang tawaging Iche. Hindi pa kayo close. Richelle lang ang itawag mo sa kanya.”

“Tss! Ang dami mong alam ‘pre. Akala ko ba magkaibigan lang kayo? Bakit binabakuran mo siya ngayon?”

“Heh! Ang dami mong napapansin.”

Pero sa totoo lang, hindi naman talaga binabakuran ni Shane si Richelle sa ibang lalaki. Pansin lang niya na wala pa rin sa mood ang kaibigan at balisa pa rin sa ibang tao kaya pakiramdam niya ay dapat niya itong protektahan.

“Kamusta na nga pala yung pinapaayos ko sayo? Meron pa bang available sched na pwedeng malipatan ni Iche?”

“Shane, mukhang ‘di na kailangan ng kaibigan mo ang magpalipat pa ng schedule.” Lumingon-lingon ulit sa paligid ang kaibigan ni Shane at saka pabulong na nagsalita. “May balita ngayon lang. Natagpuang patay si Sir Cariaso sa bahay niya.”

“Ano?” Sabay na nasabi nina Richelle at Shane dahil sa pagkagulat.

“Mukhang malaki yata yung galit nung pumatay kay Sir. Bukod sa mga saksak, pinutulan pa siya.”

“Pinutulan?” Nagtatakang tanong ni Richelle na hindi agad na-gets ang sinabi ni Trent. “Pinutulan ng ano?”

“Ng pagkalalaki.” Sagot ni Trent na para bang nandidiri at naawa sa sinapit ng propesor. “Ang saklap noh? Narinig ko sa usapan sa faculty kanina, baka raw isa sa mga babaeng estudyanteng biktima niya ang may pakana nun.”

“Biktima?”

“Ng sexual harassment.” Nang banggitin ni Trent yun, napayuko na lang ito para umiwas ng tingin kay Richelle. May ideya na rin kasi siya kung bakit gustong magpalipat ng schedule ni Richelle. “Kaya ayun. For sure naghahanap na sila ng papalit na magtuturo sa klase niyo.”

Muling nagkatinginan sina Shane at Richelle. Nabawasan na kahit papaano ang problema nila. Pero parehong may tanong sa mga isip nila. Sino ang pumatay kay Sir Cariaso?

================= Chapter 8

Hindi pa man nagsisimula ang mga klase sa NEU ay naka-abang na sina Detective Dante at Rey sa loob ng campus. Naibalita na nila sa admins ng university na isang panibagong krimen na naman ang naganap na may kinalaman naman sa isa sa mga propesor nila na si Mr. Teofisto Cariaso.

Yung mga maagang co-faculty teachers ang unang nainterview nina Dante. Nalaman nila na isa sa mga tinitingalang propesor ang biktima. Ngunit ‘di rin maipagkakaila ang mga sexual harassment issues na kaakibat sa pangalan niya. Wala pa mang patunay sa mga isyu na yun, itinuring na agad itong posibleng anggulo sa motibo ng pagpatay sa matandang guro.

Sumunod ay humingi ng pahintulot si Dante na mainterview ang ilan sa mga estudyante ni Mr. Cariaso. Ang partikular na mga estudyanteng tinutukoy niya ay yung mula sa klase na nagkaroon ng test noong araw rin na naganap ang krimen.

Karamihan sa mga na-interview nila ay mga babaeng estudyante. At nagulat ang detective dahil karamihan din sa mga ito ay nabiktima na ng kamanyakan ng propesor. Ngayon na lamang nila nailalabas ang mapapait nilang naranasan dahil wala na ang takot nila na ibagsak sila.

Ngunit lagpas tanghalian na at ‘di pa rin natatapos ang pagkalap nila ng impormasyon. Nasa loob sila ng isang vacant room na ipinagamit sa kanila ng mga admin para makapag-interview ng mga estudyante.

“Detective Dante, hindi pa ba kayo manananghalian?”

“Ilan pa ba ang pwede nating kausapin?”

Ipinakita ni Rey ang mahabang lists ng mga pangalan ng estudyante. “Marami pa sila, Sir. Pero ano po ba talagang hinahanap natin dito?”

Napabuntong-hininga si Dante. “Hinahanap natin yung taong posibleng kunektado rin sa kaso ni Miggs. Isipin mong mabuti, sa tinagal-tagal na natin sa lugar na ‘to, ngayon lang may nagpakita na isang mamatay-tao at naka-maskara pa ng ganun.”

Biglang naalala ni Dante yung unang beses na nakita niya ang CCTV footage sa krimeng may kinalaman sa kaso ni Miggs. Ipinakita doon sa video ang aktong pagtatapon ng suspect sa bangkay sa isang talahiban. Naisip niyang demonyo lang ang gagawa ng ganung klaseng gawain na kinakailangan pang magtago sa kakaibang maskarang may tatlong mukha.

Ang Triple-face mask na suot nito ay para bang representasyon sa iba’t ibang mukha ng killer. Kung hindi mo tatanggalin ang maskara ay hindi mo makikita ang tunay nitong anyo. At magpasa-hanggang ngayon ay nakakalaya pa rin ang killer na ito.

“Yung mga pinapatay ng Triple-face Killer ay mga taong posibleng nakagawa ng kasalanan sa kanya.” Palagay ni Dante. “Dapat mahuli siya agad bago pa man siya makahugot uli ng dahilan para muling pumatay.”

Tahimik na sinang-ayunan ni Rey ang sinabi ng detective.

Naputol lamang ang kanilang usapan nang may kumatok sa pinto. Isa yun sa mga empleyadong tumutulong sa kanilang magtawag ng mga estudyanteng nasa hawak nilang list. May kasama siyang freshman student at agad siyang pinapasok nina Dante para makausap.

Bago simulan ang interview ay in-on ng detective ang voice recorder para irecord ang salaysay ng estudyante.

“Good afternoon. Ako nga pala si Detective Dante Zamora.” Pakilala ni Dante sa sarili niya, saka nakipag-kamay sa estudyanteng kaharap niya. “Nasabi na ba sayo ng nagdala sayo rito ang dahilan kung bakit ka namin kakausapin.”

“O—opo.” Medyo kinakabahan na sagot nito. “Nag-iimbestiga po kayo tungkol sa... sa pagkamatay ni Sir Cariaso.”

“Oo. Ano nga palang pangalan mo?”

“Richelle Ariano po.”

“Richelle Ariano...” Tinignan ni Dante ang list na iniabot sa kanya ni Rey. Pero ilang sandali lang rin ay naalala niyang nabanggit ang pangalan niya kanina ng mga naunang nainterview niya. “Nabanggit ka ng isa sa mga kaklase mo kanina. Noong huling araw na nakasama niyo si Mr. Teofisto Cariaso ay nagkaroon pa kayo ng exam, tama ba?”

“Opo.”

“Pero hindi ka pinatapos sa exam niyo dahil...?”

“Tumunog po yung cellphone ko. Tapos nagalit siya. Saka niya ako inutusan na tumigil na sa pagsasagot ng exam namin at ipasa na ang papel ko.” Marahan ngunit halata ang kaba sa boses ni Richelle habang sinasabi ito.

“Hindi ka naman ba nagalit sa ginawa ng professor mo?”

“Sa bagay na yun, hindi po.” Sagot ni Richelle habang nakatingin ng direcho kay Detective Dante. “Since first day naman, nasabihan na niya kami na ayaw niya yung mga tumutunog na cellphone especially yung mga nakakaistorbo sa klase niya. Kasalanan ko kung bakit nagalit siya saakin nung time na yun.”

Matagal na natahimik si Detective Dante para intindihing maigi ang sagot sa kanya ni Richelle. Sa tagal na niya sa trabahong ito, hindi pwedeng basta na lang magbitaw ng mga tanong na hindi pinag-iisipan.

“Sabi mo, sa bagay na yun ay hindi ka nagalit.” Paglilinaw ni Dante. “Kung ganun may ibang bagay pa ba na ginawa siya na maari mo namang ikagalit?”

Nahalata ang malalim na paghinga ni Richelle sa tanong na iyon. Napakagat-labi ito, yumuko, at nakayukom ang parehong mga palad. Namumuo ang mga luha sa mga mata ngunit ikinukurap ito para hindi tuluyang tumulo.

Sa mga ikinilos ni Richelle, alam na agad ni Dante na maaring nabiktima rin ito ng kamanyakan ng guro. “Okay lang kahit hindi mo na sagutin. Nakuha ko na ang impormasyong dapat kong malaman.” Naaawang sabi ni Dante kay Richelle. Ayaw na niyang ipaalala pa sa dalaga ang nakaka-traumang sinapit. “Salamat sa partisipasyon mo, Ms. Ariano.”

Tumango si Richelle at tumayo na. Nagkamay muna uli sila ng detective bago siya pinayagang makaalis.

Nang maiwan naman na muli sina Detective Dante at Rey, “Grabe pala talaga yung Teofisto Cariaso na yun. 90% sa mga babaeng na-interview natin, nabiktima niya.” Hindi makapaniwalang sabi ni Rey.

“Kung naging tatay ako ng isa sa mga nabiktima niya, baka nabugbog ko muna yung matandang yun.” Saad naman ni Dante.

“Sir, ang labo eh! Sa dami ng nabiktima niya, ni wala man lang napatunayan! Ni hindi man lang naparusahan!”

“Naparusahan na siya. Brutal na kamatayan.”

“Ay oo nga noh! Naputulan pa siya ng ano—tsk!” Nagpasyang maglakad si Rey palapit sa pintuan nang mapansin niyang hindi ito naisarado ng maayos ni Richelle. Ngunit paglapit naman niya roon ay nasilip niyang may iba pa palang kasama ang dalaga. “Teka, yung kasamang kaibigan nung Richelle Ariano. Yung estudyanteng yun... saan ko ba siya nakita?”

“Ano na namang binubulong mo, Rey?”

“Sir, yung lalaking kasama ni Richelle.” Sa nabanggit ni Rey ay naisipan na rin itong silipin ni Dante. “Ah! Naalala ko na! Kaklase ni Miggs yun! Nainterview rin natin yun, di ba Sir?”

“Si Shane Venavidez.”

“Mag-syota siguro yang dalawa.”

Napakunot bigla ang noo ni Dante sa sinabi ni Rey. “Kalalaki mong tao, chismoso ka.”

Bumalik na sa upuan niya si Detective Dante para i-off yung voice recorded. Napasapo siya sa kanyang noo at pilit pa ring pinagdudugtong ang mga putul-putol na impormasyon hawak nila sa ngayon.

Ngunit ano pa man ang mangyari, hindi siya titigil na alamin ang tunay na pagkakakakilanlan ng killer nina Miggs at Mr. Cariaso. Kikilalanin niya ang mukhang nasa likod ng triple-face mask na iyon.

“Rey...”

“Ano po yun, Sir?”

“Mag-text ka nga sa office. Sabihin mong ihanda nila yung mga recorded interviews ng lahat ng mga kaklase ni Miggs. Pag-aaralan ko lang uli.”

Nagtaka si Rey ngunit hindi na niya tinanong kung bakit. “Yes, Sir.”

= = = = =

Lagpas isang linggo na ang lumipas simula nung LRT incident na naranasan ni Richelle. Lagpas isang linggo nang mabalitaan ng lahat na patay na ang tinaguriang Propesor Manyak ng NEU. Lagpas isang linggo at medyo nakakamove-on na sa mga nangyari si Richelle. Iniisip na lang niya na karma ang nangyari kay Mr. Cariaso. Sa dami ng mga nabiktima at binaboy niya, nararapat sa kanya ang leksyong sinapit.

Isinantabi na ni Richelle ang pag-iisip tungkol dito. Nasa stage na siya ng paglimot at nagagawa naman niya ito ng maayos.

Nasa harap siya ngayon ng locker niya para iwan doon ang badminton racquet niya. Katatapos lang ng PE class niya at mamaya pang alas-dos ng hapon ang sunod niyang klase. Hinihintay niyang mag-text si Shane kung kailan matatapos ang klase nito para sabay na silang mag-lunch.

Napatigil sandali si Richelle sa pagkilos at napakapit sa pintuan ng locker niya. Nakaramdam siya ng kaunting pagkahilo at panandaliang nagdilim ang paningin niya. “Not again...” Sinilip niya ang bag niya at

dinukot ang lalagyanan ng gamot na lagi niyang iniinom kaso, “Ubos na nga pala ‘to.”

Nakalimutan niyang sabihan si Shane na ubos na ang gamot niya at three days nang hindi nakakainom nito. “Paniguradong magagalit yun kapag nalaman niya.”

Naghintay pa ng ilang sandali si Richelle para mahimasmasan ngunit napansin niyang may malaking anino na sa likod niya. May taong nakatayo sa likuran niya.

Dahil nagka-phobia na yata siya sa mga di-kilalang taong pumupwesto sa bandang likuran niya, napamura ito, “Syet!” At agad na lumingon para alamin kung sino yun. “Ikaw? Gi—ginulat mo ako...”

“Sorry.” Sabi nito. “Kamusta na?”

“O—okay lang... Zenn?” Si Zenn nga. Hindi makapaniwala si Richelle na magkikita sila ngayon. Sa ganitong paraan. “Ikaw ang kamusta? Bakit ngayon ka lang nagpakita?”

“Hinahanap mo ako?”

“Ah... hi—hindi naman pero...” Medyo na-concious si Richelle dahil habang magkausap sila ay sobrang lapit din nila sa isa’t isa. Hindi man lang umatras si Zenn para dumistansya ng kaunti.

Ang lapit. Sobrang lapit.

Pasimple na lang na humakbang pagilid si Richelle pero iniharang lang ni Zenn ang kamay nito sa daraanan niya. Napakurap ang mga mata niya. Hindi niya alam ang gagawin niya.

“Um... Zenn...”

“You don’t look good.” Sabi ni Zenn at iniangat ang kamay para idampi sa pisngi ni Richelle. “Ang putla mo.”

Para bang umakyat ang dugo sa buong mukha ni Richelle. Tumalikod siya sandali para hindi makita ni Zenn ang pamumula ng mukha. Nag-isip siya ng pwedeng gawin o sabihin, pero nagkunwari na lang siya na isinara ang pintuan ng locker niya.

Ngunit sa pagharap niya, hindi man lang natinag sa pwestong kinatatayuan si Zenn. At sa posisyon nila ngayon, nalalanghap na rin ni Richelle ang mabangong pabango ni Zenn, lalo pa nang maghubad ito ng jacket sa harap niya.

“A—anong ginagawa mo, Zenn?”

“You got um...” Medyo nahihiya pa ngunit itinali ni Zenn sa bandang bewang ni Richelle ang jacket niya. “You got blood stain.”

“What!” Lalong hindi na malaman ni Richelle kung ano ang dapat na maging reaksyon. Tinignan niya ang suot niyang jogging pants at natagusan na nga siya. Doble ang hiya niya dahil si Zenn pa talaga ang nakakita nun.

“Samahan kita sa clinic. May pantagal sila ng dugo doon.”

“Ha?”

“Hydrogen Peroxide.” Nauna na agad na maglakad si Zenn pero nang lingunin niya si Richelle na nakapako pa rin sa kinatatayuan niya, hinawakan niya ang kamay nito at sabay silang nagpunta sa clinic.

= = = = =

Sa loob ng clinic, tinulungan si Richelle ng school nurse para magtanggal ng mancha sa suot niyang jogging pants.

“May kasama ka?” Tanong sa kanya nung school nurse. “Bakit ‘di mo pinapasok?”

“Eh Ate, lalaki po yun. Nakakahiya.” Nakakunot ang noo na sagot ni Richelle. “Sigurado po bang matatanggal ‘tong tagos ko, Ate?”

“Oo naman. Oh ayan, tanggal na nga.” Nagpakita ng salamin yung nurse at sinilip ni Richelle ang jogging pants niya. Wala na nga ang bakas ng dugo. “Maghintay ka lang sandali para matuyo yan.”

“Okay po. Salamat.” Aalis na sana yung school nurse pero may naalalang itanong si Richelle sa kanya. “Ay Ate, may ganitong gamot po ba kayo?” Hinalungkat uli niya ang bag niya para ipakita ang lagayan ng gamot niya na wala nang laman. “Pwede po bang manghingi? O bibilhin ko na lang po.”

Kinuha ng school nurse yung lagayan ng gamot at binasa ito, “Antithymocyte globulin. Para sa anemia ‘to di ba?” Saka napatingin ang nurse kay Richelle.

“Mild aplastic anemia po.”

“Kaya pala ang putla mo. Ilang araw ka nang hindi nakakainom ng gamot mo?”

“Three days na po.”

“Naku, tapos meron ka pa ngayon.” Agad na kumuha ng gamot ang school nurse at ibinigay ito kay Richelle para ipainom sa kanya. “Ito Iron at Vitamin C. Effective na pinagsasabay yan para sa mga anemic na gaya mo. But I suggest na bumili ka na agad ng gamot na inireseta sayo mismo ng doktor mo. May pharmacy sa labas ng NEU. Sa lagay mo ngayon, hindi siya walking distance ah. Mag-tricycle ka na lang kung wala kang sasakyan.”

Napangiti si Richelle, “Ang bait niyo po. Salamat, Ate.” Pakiramdam niya ay bumuti na nga kahit papaano ang pakiramdam niya.

Natuyo na ang jogging pants niya at saka pa lamang siya nagpasyang umalis na ng clinic. Habang naglalakad palabas ay binibilang niya ang natitirang pera niya sa wallet. Susundin niya ang sinabi ng school nurse at bibili na siya agad ng gamot niya.

Ngunit pagdating niya sa labas, naabutan niya si Zenn na naghihintay. Ni hindi na inakala ni Richelle na makikita pa niya ito. “Zenn? Nandito ka pa pala?”

“Gusto kong siguruhin na okay ka na.”

“Okay na ako... pero hiramin ko muna ‘tong jacket mo ah.”

“No problem. Sa susunod mo na lang ibalik.”

“Thank you talaga, Zenn. Lalabhan ko ‘to bago ko ibalik sayo.”

Nginitian lang siya ni Zenn. At sa isip ni Richelle, napaka-gwapo niya lalo na kapag naka-ngiti. Ilang babae na kaya sa NEU ang nakapansin sa tunay na kagwapuhan ni Zenn?

“May gagawin ka pa ba?” Tanong sa kanya ni Zenn, at mahahalata sa boses nito ang hiya at pag-aalangan.

“Um, may kailangan lang akong bilhin na gamot doon sa malapit lang na pharmacy.”

“Gusto mo, samahan na kita?”

Ayaw tanggihan ni Richelle ang offer ni Zenn pero, “Hindi ko siya lalakarin eh. Baka mapagastos ka.”

“May sasakyan ako. Ihahatid na kita.”

Sabay na silang nagpunta sa lugar kung saan naka-park ang sasakyan ni Zenn. Ang ipinagtataka lang ni Richelle, “Hwaw! Ang ganda ng sasakyan mo, Zenn! Hindi ka ba natatakot na ma-carnap yan?”

“Subukan lang nila.” Natatawang sagot ni Zenn.

“Pero bakit dito ka naka-park sa labas ng NEU?”

“Kumplikado kapag ipinasok ko sa loob.”

Hindi na nakapag-usisa pa si Richelle dahil pinagbuksan na siya ng sasakyan ni Zenn, at nag-drive na ito agad papunta sa pharmacy.

= = = = =

Ang pharmacy na pinuntahan nila ay yung nasa loob ng isang grocery store. Kinausap ni Richelle si Zenn na maghintay na lang ito sa sasakyan dahil sandali lang naman niyang bibilhin ang gamot na kailangan. Wala namang naging angal si Zenn.

Pagpasok ni Richelle sa loob, “Kuya, may ganitong gamot po ba kayo? Antithymocyte globulin?” Saka niya ipinakita yung lagayan ng gamot sa lalaking pharmacist na kaharap.

“Sandali lang, Miss.”

Habang hinahanap pa ng pharmacist ang gamot, nilibot naman ni Richelle ang paningin sa mga panindang nasa likuran niya. Nakakita siya ng Jelly Belly na may ice cream parlor mix flavor na paborito niya. Napalunok siya sa pagkatakam at gusto na niya sana itong bilhin, kaso naisip niyang baka kulangin naman ang perang dala niya.

Nang makabalik na ang pharmacist dala ang gamot niya, binayaran na ito ni Richelle at saka na lumabas para balikan na si Zenn.

Ngunit pagdating naman niya roon ay sasakyan na lang ang naabutan niya. “Zenn?” Hinanap niya sa paligid si Zenn ngunit hindi niya ito makita. “Nasaan na yun?”

“Richelle!” Napalingon si Richelle nang marinig niya ang boses ni Zenn na nanggaling din sa loob ng grocery store na pinasukan niya.

“Pumasok ka rin sa loob? Hindi kita napansin.”

“May kailangan lang bilhin.” Nakangiting sabi ni Zenn. “Tara na.”

Muli silang pumasok sa loob ng sasakyan. Pinaandar na ni Zenn ang sasakyan niya at nagsimula nang mag-drive.

“Ano nga palang binili mo?” Tanong ni Richelle kay Zenn.

Imbis naman na sagutin, dinukot ni Zenn sa loob ng bulsa niya ang binili niya. “Para sayo.”

“Jelly Belly!” Nanlaki ang mga mata ni Richelle dahil sa magkahalong gulat at tuwa. “Paborito ko ‘to!”

“Alam ko.”

“Alam mo?”

“Nakita kong tinititigan mo yan kanina kaya tingin ko, gustung-gusto mo nga yan.”

Napangiti ng malaki si Richelle. Agad niyang binuksan yung Jelly Belly at sinimulan na itong papakin. “Ang sweet!”

“Nung candy?”

“Oo! At tsaka ikaw, Zenn.”

Nagkatinginan ang dalawa na may parehong ngiti sa mga labi nila. Wala naman na silang sinasabi pero parehong ang mga mata nila’y nangungusap.

================= Chapter 9

Hindi rin naman agad bumalik sa NEU sina Richelle at Zenn. Napagpasyahan kasi nilang sabay na rin mag-lunch. Inabot ng 15 minutes ang naging byahe nila bago makarating sa isang kainan na ngayon lamang napuntahan ni Richelle.

“Malapit lang ba ‘to, Zenn?”

“Masyado bang malayo para sayo?”

“May klase pa kasi ako mamayang alas-dos.”

“Ako rin. Kaya babalik tayo agad ng NEU bago mag-two.”

“Eh hindi ba mahal ang mga pagkain dito?”

“My treat.”

Umorder na sila pero nagtaka si Richelle dahil kaunti lang ang inorder ni Zenn para sa sarili niya. “Nag-aya kang kumain tapos ganun lang kakonti ang order mo?”

“Busog na kasi ako. Pero ikaw, alam kong yung Jelly Belly pa lang yung nakakain mo.”

“Paano mo nalaman?”

“Hindi ka kumain kanina sa cafeteria.”

“Teka, alam mo medyo weird na ah. Paano mo nalalaman ang mga bagay-bagay tungkol saakin? Ini-stalk mo ako noh?” Pabirong tinanong ni Richelle ngunit seryoso namang sinagot ni Zenn sa pamamagitan din ng isang tanong.

“Is it a bad thing?”

Natigilan bigla si Richelle at hindi halos makapaniwala. “Ini-stalk mo nga ako!”

“Not that. Is it a bad thing that I know a lot about you?”

Richelle was out of words. Bakit naman ang daming alam ni Zenn tungkol sa kanya? Gusto na niyang itanong kung may kinalaman ba si Zenn noong mga pagkakataong feeling niya ay may nakasunod sa kanya. Hindi niya lang natuloy dahil dumating na agad ang inorder nilang pagkain.

“Sorry.” Sabi bigla ni Zenn na may hindi maipintang expression sa mukha. Malungkot na nahihiya ito.

“Bakit ka nagso-sorry?”

“Siguro hindi na lang weird ang tingin mo saakin. Creepy pa.”

“You’re weird but not creepy.” Sabi ni Richelle na para bang sinisigurado niyang walang dapat ikahiya o ikatakot si Zenn. “Pero bakit nga ba ang dami mong alam tungkol saakin?”

“You’re not like the others. You’re nice. I like you. And if I like someone, I want to know everything about her.”

Hindi maipagkakaila ang kilig na naramdaman ni Richelle lalo pa nung marinig niya ang mga salitang ‘I like you’ ni Zenn. Para bang hindi totoo. Para bang iniimagine niya lang. At para hindi na lang masyadong halata ay sinimulan nang kumain ni Richelle.

Natutuwa siya na maganda at may pagka-sosyal ang lugar na kinakainan nila. Natutuwa siya dahil mabilis ang naging serbisyo, masarap ang pagkain at mura pa. Pero mas natutuwa siya dahil si Zenn ang kasama niya ngayon.

“Sa susunod, isama na rin natin ang bestfriend kong si Shane.”

“Shane?”

“Shane Venavidez. Narinig mo na siguro ang name ng ugok na yun, noh? Member ng basketball team natin. Nakakahiya mang sabihin pero sikat yun!”

“Ah, oo. Kilala ko siya. Walang sino man sa NEU ang hindi nakakakilala kay Shane.”

At bigla na lamang tumahimik si Zenn nang mapag-usapan nila si Shane. Nang mapansin ni Richelle iyon, nag-isip pa uli ito ng ibang sasabihin para hindi maputol ang kanilang usapan.

“Um... thank you nga pala.”

“For what?”

“For everything. Sa pinahiram mong jacket, sa libreng sakay, sa Jelly Belly, itong lunch at... itong singsing.” Saka ipinakita ni Richelle ang rose ring na natanggap niya. “Actually, hindi ko pa sigurado kung ikaw ba ang nagbigay nito. Ikaw nga ba?”

Nakangiting tumango si Zenn bilang sagot.

“I knew it.” Saka ito excited na isinuot uli ni Richelle sa daliri niya. “Ikaw mismo ang gumawa nito?”

“Yes. I’m into wire sculptures.”

“Cool!” Na-amaze na sabi ni Richelle at saka nakahanap ng tyempo na sabihin ang kanina pa niyang gustong sabihin. “Alam mo noong unang linggo, lagi ko itong suot. Kaso sabi ni Shane, madali siyang masisira sa ginagawa ko kaya bihira ko na lang itong sinuot. Pero palagi ko naman ‘tong dala para kung sakaling magkita tayo, mapasalamatan kita ng personal.”

“But that’s my thank you gift for you for helping me that day.”

“Ibinalik mo rin ang registration card ko noong araw na yun kaya quits lang tayo.”

Napatitig na lamang si Zenn kay Richelle, “I’m really glad I met you, Richelle.”

= = = = =

Matapos ang masaya nilang pag-uusap ay kinailangan na rin nilang bumalik sa university para pasukan ang kani-kanyang klase.

“Kung okay lang, pwede bang hingiin ko na rin ang number mo?” Tanong ni Zenn.

Agad naman itong ibinigay ni Richelle. “Tawagan mo na lang ako para masave ko rin ang number mo.”

Nakarating na sila sa harap ng sasakyan. Pinagbuksan ni Zenn ng pinto si Richelle at nauna na itong pumasok.

Saka pa lamang na-check ni Richelle ang cellphone niyang naka-silent mode.

May 37 missed calls at 53 text messages.

Yung isang missed call ay galing kay Zenn. But the rest, galing nang lahat kay Shane.

= = = = =

Magkasama na pauwi sina Shane at Richelle. Ngunit ‘di tulad ng nakasanayan nilang daldalan, tahimik lang ang dalawa sa loob ng sasakyan.

“Galit ka?” Tanong ni Richelle kahit pa alam naman na niya ang sagot sa tanong na yun. “Sorry na, Shane. Nawala kasi sa isip ko na itext ka. Ikaw naman kasi, ang tagal mong nagreply nung una.”

“So kasalanan ko pa ngayon?” Naningkit ang mga mata ni Shane pero direcho lang sa kalsada ang tingin niya. “Hindi na ako nakakain kanina dahil hinalughog kita sa buong school.”

“OA naman.”

“Seryoso ako! Saan ka ba nagpunta?”

“Kumain nga sa labas kasama ang kaibigan ko.” Pero hindi mabanggit ni Richelle na si Zenn ang tinutukoy niya.

“Sinong kaibigan ba? Kaklase sa anong subject? At saan kayo kumain? Bakit hindi mo man lang ako naalalang itext o tawagan?”

“Napasarap kasi ang usapan namin.” At muli, sinadya ni Richelle na hindi sagutin ang unang tanong ni Shane. Kung sino ang kaibigan niyang iyon.

Habang tahimik na sa byahe, panay na rin ang pagtingin ni Richelle sa cellphone niya. Magka-text na sila ni Zenn.

“Sino yan?”

“Yung kaibigan ko.”

“Sino nga kasi?”

Napatingin na si Richelle kay Shane. “Kulit mo talaga, Shane.” At alam niya na hindi siya titigilan nito kung hindi niya babaguhin ang usapan. “Ano yang mga nasa plastic na yan?”

“Vitamins at gamot mo.” Saka inabot ni Shane ang plastic kay Richelle.

Nang silipin ito ni Richelle, may binili na ring bagong bote ng antithymocythe globulin si Shane. Hindi na lang niya sinabi na nakabili na rin siya ng bago.

“Eh yung isa pang plastic? Anong laman nun?”

“Gamot ko.” At yun naman ay sinadyang hablutin ni Shane sa tabi niya para hindi na magalaw pa ni Richelle. “I know what you’re doing, Iche. Iniiba mo yung usapan.”

“Napunta pala ako sa clinic kanina.”

“WHAT?” Biglaang napa-break ng sasakyan si Shane.

“Natagusan lang ako.”

“Iche—” Halata ang pagkainis sa boses at sa tingin ni Shane pero dahil iyon sa pag-aalala. Naituloy na niya ang pagda-drive at naka-kalma na ng kaunti, “Kaya ba may suot kang jacket na ‘di sayo?”

“Hmm... oo. Pinahiram saakin ng kaibigan ko.”

“Yung kaibigan mo na kasama mo ring kumain sa labas at dahilan kung bakit mo ako nakalimutan i-text.”

“Seriously? Shane naman!” Napabuntong-hininga si Richelle. Alam niya na kahit ano pang pagpapalusot o pagbabago ang usapan, aalamin at aalamin ni Shane ang lahat ng gusto niyang malaman. At hindi ito titigil hangga’t hindi niya nakukuha ang gusto. “Talaga bang hindi ka titigil na alamin kung sino yung kaibigan ko?”

“Oo. Gusto kong malaman. Si Zenn ba yun?”

Natigilan bigla si Richelle. May hinala na pala si Shane pero gusto lang nitong siguraduhin kung tama nga ba ang iniisip niya.

“Fine. Si Zenn nga.”

“So nagkita na pala ulit kayo.” Muling tumigil ang sasakyan nila sa red traffic light. Yun pa lang ang pagkakataon na magtama uli ang mga mata nila.

At nakita ni Richelle na parang hindi masaya ang bestfriend niya. May ideya na siya kung bakit. “Palagi ka na lang bang ganyan sa mga lalaking nakikilala at nakakasama ko? Masyado kang over-protective, Shane. Nakakasakal na minsan. Kaya hindi pa ako magka-boyfriend dahil sayo eh.”

“Baka nakakalimutan mo, kaya ka nga pinayagan ka ng parents mo na humiwalay sa kanila at sumama saakin para dito ka na mag-aral ay dahil pinangakuan ko sila na babantayan kita.”

“Alam ko naman yun...” Napaisip si Richelle dahil tama naman ang sinabi ng bestfriend niya. “Pero hindi mo kailangang palaging mag-alala saakin. Kaya ko na ang sarili ko, Shane. Okay na ako. Matagal na akong hindi naoospital.”

“Tss! Bahala ka nga.” Nakasimangot na lang na sagot ni Shane na tila ba napagod na rin sa pakikipagsagutan kay Richelle. “Yung jacket pala...”

“Ano na naman?”

“Parang nakita ko na rin yan noon.”

“Baka nakita o nasalubong mo na si Zenn noon pero hindi mo lang alam na siya.”

“Hindi eh...” Napatitig si Shane sa jacket habang may malalim na iniisip. “Parang may kakilala ako na nakita kong may suot din na ganyan. Hindi ko lang maalala kung sino yun.”

================= Chapter 10

Mag-isa na si Richelle sa apartment niya. Humilata muna siya sa sofa habang nakayakap sa jacket ni Zenn. “Ang bango!” Natatawa na kinikilig na parang ewan na sabi ni Richelle habang inaamoy ang jacket. “Susulitin ko muna ang amoy nito. Mamaya ko na lalabhan.”

Habang humahagikhik mag-isa si Richelle sa ginagawa niya, muli naman niyang naalala na icheck ang cellphone niya kung may text na mula kay Zenn.

5:30pm “Ingat ka sa pag-uwi.”

7:00pm “Nag-dinner ka na ba? Wag papagutom ah.”

8:00pm “Are you busy? Can I call you?”

Tumingin sa orasan si Richelle at nagulat siya na 9:30 na pala! Isang oras at kalahati na ang lumipas noong nareceive niya ang huling text na yun ni Zenn. Agad naman niya itong nireplyan.

Zenn, sorry ngayon ko lang nabasa ang mga messages mo. Tapos na rin ako mag-dinner. And yes you can call me if you're still up.

Pinindot na ni Richelle ang send button, at hindi rin naman siya nageexpect ng agarang reply o tawag mula kay Zenn. After all, ang tagal na niya itong pinaghintay.

Habang naghihintay, nagpasya na munang mag-hot bath si Richelle para makapag-relax na rin. Dinala niya ang cellphone niya hanggang sa loob ng banyo kung sakaling tawagan na siya ni Zenn.

Habang masarap na nagbababad sa medyo mainit na tubig, nag-play rin ng music si Richelle. Pinatugtog niya ang kantang ‘Born to Die’ ni Lana Del Rey dahil hilig niya ang mga pang-senti mode na background music.

Nagsisimula nang marelax ni Richelle ang katawan at isip niya. Napapasabay na nga rin siya sa pinapatugtog na kanta, dahan-dahang napapapikit na tila ba ilang sandali ay tuluyan na siyang makakatulog.

Nagising lamang ang diwa niya nang mapalitan ng pag-ring ng phone niya ang kantang pinapatugtog. Si Zenn na ang tumatawag kaya dali-dali niyang pinindot ang accept button.

“Zenn!”

“Hello Richelle...”

“Hi!” Sobrang excited si Richelle na makausap si Zenn at nakalimutan agad nito ang pagka-antok.

“Umm Richelle... bakit nakatutok sa tenga mo ang video mo?”

“Video?” Napatingin si Richelle sa screen ng phone niya. Video call pala ang inaccept niya! At kitang-kita niya ang gulat na mukha ng kausap niya.

“You’re.... at the... bathtub?”

“Syet!”

Napapatay agad ng phone niya si Richelle at nagsimula nang mag-panic.

“Oh no! Oh my God! Syet! Syet! Ang tanga ko! Naka-video call ko si Zenn habang nasa banyo ako... SYET!” At dahil sa kahihiyan, inilubog na lamang niya ang sarili sa tubig.

= = = = =

Nang mahimasmasan ay saka lang ulit in-on ni Richelle ang phone niya. Doon pa lang pumasok ang sunud-sunod na text messages mula kay Zenn. He was apologizing, at hindi niya sinasadya na mangyari yun.

Inisip ni Richelle na wala naman talagang kasalanan si Zenn. Kaya naman nang makaipon na rin siya ng sapat na lakas ng loob ay tinawagan na niya ito. Nag-ring lang ito ng isang beses at agad na may sumagot sa kabilang linya.

“Zenn...”

“Richelle!” Mataas ang tono ng boses nito. Halatang naghihintay talaga na magkausap sila ulit. “I’m so sorry, Richelle. Hindi ko talaga sinasadya na—”

“Wala kang kasalanan.” Pinangunahan na siya ni Richelle. “Hindi ko kasi napansin na video call pala yung in-accept ko. Ang dapat sisihin ay yung katangahan ko.”

“But I’m still sorry dahil video call ang ginawa ko when I could have just simply called you.”

Panandaliang natahamik sa magkabilang linya. Tuluyan na silang nagkahiyaan. Pero ayaw naman ni Richelle na masayang ang pag-uusap nila kaya una nitong binasag ang katahimikan. “Pero Zenn, may nakita ka ba?”

Medyo natagalan pa sa pagsagot si Zenn. Alam ni Richelle na nag-iisip ito ng tamang sasabihin niya. “What do you want to hear from me?”

“Na wala kang nakita?”

“Wala akong nakita, Richelle. At kung may nakita man ako, iisipin ko na lang na hindi nangyari yun.”

Napangiti na si Richelle. Ang gentleman lang talaga ni Zenn. Hiyang-hiya pa siya kanina sa nangyari pero ngayon, parang hindi naman talaga dapat masyadong damdamin yun.

Para magkasaysay at humaba pa ang kwentuhan ay minabuti nang ibahin ni Richelle ang kanilang usapan. “Bakit mo nga pala ako gustong makausap kanina?”

“Wala kasi akong magawa rito...”

“Ganun? Ibig sabihin, pampalipas-oras mo lang ako?”

“No. It's nothing like that. Kasi gusto rin kitang kausap. Gusto kong marinig ang boses mo.”

Pinipigilan lang ni Richelle pero hindi na niya maikubli ang kilig na nararamdaman. Ramdam niya sa seryoso at malumanay na boses ni Zenn ang sinseridad sa mga sinasabi nito.

“Masarap ka ring kakwentuhan, Zenn.”

“Talaga?”

“Oo.”

“Ikaw palang yata ang unang tao na nag-enjoy na kausap ako!”

Medyo nagugulat si Richelle sa mga sinasabi ng binata. Iniisip niya na kahit sino namang babae, kikiligin kapag nakausap na siya. Maaring hindi lang alam ni Zenn pero bukod sa gwapo siya, marunong at magaling naman siyang magpakilig ng babae.

“Zenn...”

“Hmm?”

“Nagka-girlfriend ka na ba?”

Inabot uli ng ilang sandali bago nakasagot sa tanong si Zenn, “Hindi pa.”

“Bakit naman?”

“Hindi ko pa lang kasi noon nahahanap ang babaeng gusto kong ligawan.”

Napansin ni Richelle ang salitang ‘NOON’ na ginamit ni Zenn. ‘Ibig bang sabihin, nahanap na niya ang babaeng gusto niyang ligawan NGAYON?’ Natanong naman niya sa sarili. At gusto niya rin sana itong itanong talaga kay Zenn pero hindi niya ginawa.

“Bakit ikaw, Richelle? Bakit hindi ka pa nagkaka-boyfriend?”

“Paano mo nalaman na hindi pa ako nagkaka-boyfriend?”

“Hinulaan ko lang...” Saad ni Zenn ngunit halata sa boses nito na hindi siya nagsasabi ng totoo. Ngunit sa huli naman ay pinili niyang sabihin kung ano ang katotohanan. “No. Actually, inalam ko talaga. Hindi ka pa nagkaka-boyfriend. Bakit?”

“Okay, nalaman mo nang NBSB ako. Bakit hindi mo pa inalam kung bakit?”

“May mga bagay na gusto kong malaman na sayo mismo manggaling.”

Napakagat ng labi niya si Richelle. Kung pakikipag-flirt ang tawag rito ay natutuwa siya sa ganitong klaseng pakiramdam. “Well, maraming dahilan. Strict parents, yung bestfriend kong si Shane at siguro tulad mo... hindi ko pa noon nahahanap ang lalaking gusto kong maging boyfriend.”

“Noon? Kung ganun, may nahanap ka na ngayon?”

“What the... Zenn?” Natigilan si Richelle at hindi makapaniwala.

“What?” Nagtatakang tanong naman ni Zenn.

“Yang tanong mong yan, naisip ko ring itanong kanina.” Natatawang sabi ni Richelle. “At para sagutin ang tanong mo, oo. Ngayon parang nahanap ko na yung lalaking gusto kong maging boyfriend.”

“Really?”

“Yes. Really.”

“Eh ano yung gusto mong itanong saakin kanina?”

“Hindi mo pa noon nahahanap ang babaeng gusto mong ligawan. Eh ngayon?”

“Ngayon parang nahanap ko na rin yung babaeng gusto kong ligawan. Ang tanong, papayag ba siyang ligawan ko siya?”

“Siguro, dapat itanong mo yan sa kanya.”

“I will, Richelle. Soon.”

Hindi na maexplain ni Richelle yung kakaibang saya at kilig sa pakikipagusap niya kay Zenn. Kung tutuusin, hindi pa naman niya ganoong kakilala si Zenn ngunit ang gaan na ng loob niya rito. Coincidence lang ba o meant-to-be talaga na mag-krus ang landas nila.

“Zenn, may favor pala ako?”

“Ano yun?”

“Tawagin mo na akong Iche from now on.”

“Iche?” Parang narinig ni Richelle ang mahinang tawa ni Zenn nang marinig nito ng nickname niya. Mas lalo tuloy niyang naimagine ang gwapo at nakangiting mukha ng binata. “Oh sige, Iche.”

Napangiti na rin si Richelle. Tanging mga malalapit lang na tao ang tumatawag sa kanya sa pangalang iyon. Ngayon, feeling niya ay ka-close na niya talaga si Zenn.

= = = = =

Halos magdamag na nagkausap sina Richelle at Zenn. Nalaman ni Richelle na Fine Arts pala ang course ni Zenn at inaaya pa siya nito na panoorin siya

minsan kapag gumagawa siya ng art works niya. Excited naman na pumayag ito para magkakilala pa sila ng lubusan.

Ngunit dahil nga kakarampot na lang na oras ng pagtulog, inaasahan na ni Richelle na pahirapan ang paggising sa umaaga. Hindi na lamang niya masyadong pinahalata na napuyat siya lalo pa at si Shane ang taga-gising niya. Alas-singko pa lang ng madaling araw ay kinakatok na siya nito.

“Bakit ang tagal mong gisingin?” Bungad ni Shane na bagong ligo na at bitbit ang pang-almusal nila na binili nito sa malapit na carinderia na maagang nagbubukas.

“Ang sarap pa matulog eh.” Sagot sa kanya ni Richelle na nakapikit pa rin ang mga mata. At imbes na maghanda na siya para maligo, napahiga siya sa sofa. “Ayoko na munang pumasok, Shane.”

“Bakit? Masama ba pakiramdam mo?”

“Hindi. Gusto ko lang matulog.”

“Sows! Katamaran lang pala! Bumangon ka dyan, Iche!” Hinila ni Shane si Richelle paalis ng sofa at itinulak siya palapit sa banyo. “Maligo ka na para mawala antok mo.”

“Inaantok pa talaga—” Hindi na natuloy pa ni Richelle ang sasabihin niya dahil binato siya ng towel sa muka ni Shane, saka siya pinagtulakan papasok ng banyo. “Hay naku, Shane! Wrong move! Matutulog na lang ako rito sa bathtub!” Sigaw niya, sabay lock sa pintuan.

“Wag mong antayin na pumasok ako dyan sa banyo para paliguan ka, Iche!” Banta ni Shane sa kanya.

“Mukha mo, Shane!”

“I’m not joking! Pag ‘di ko pa narinig na nakabukas yang shower, papasukin kita dyan!”

Richelle rolled her eyes. As if naman na gagawin talaga ni Shane yun kaya naman nagmatigas lang siya na ipagpatuloy ang pagtulog sa loob ng banyo.

Naipikit niya na uli ang mga mata niya, ngunit hindi rin naituloy ang pagtulog dahil sa ‘di inaasahang ginawa ni Shane. Ginamit nito ang hawak na spare keys para pwesahang makapasok sa loob ng banyo.

Nakayuko itong nakatingin kay Richelle at nakapamewang pa. Seryosongseryoso ang utsura nito.

“Anong gusto mong unahin kong hubarin sayo? Yang t-shirt mo o yang pambaba mo? O pwede ring paliguan kita ng nakadamit ka. Mas exciting yun.”

Napakurap ang mga mata ni Richelle dahil sa pinagsasabi ni Shane. Hindi niya inaasahan na masasabi iyon ng bestfriend niya. Isang kakaiba na nakakatakot na banta.

Hindi niya napigilan na mapaisip. Dati naman noong mga bata pa sila ay nakakapagsabay pa sila na maligo. Kung gagawin nila ngayon, sobrang weird na! Ayaw mang isipin ni Richelle pero hindi na maiiwasang mahaluan ito ng malisya.

“Bi—biniro lang kita, Shane. Maliligo na nga ako.”

Ilang segundo pa ang inabot bago nagbago ang reaksyon ni Shane. Sa pagiging seryoso ay lumambot ito. Nginitian pa siya nito na parang wala lang. “Bilisan mo ah.” Saka na ito lumabas ng banyo. “At paki-lock na uli yung pinto.”

Dali-dali itong ginawa ni Richelle. Ni-lock niya ang pinto pero ano nga bang silbi nito kung may hawak namang spare keys si Shane. Ano mang oras ay maari niya itong buksan kung gugustuhin niya talaga.

‘Hindi naman na siguro bubuksan ‘to ni Shane habang naliligo na ako.’ Pagkukumbinsi niya sa sarili.

“Iche, hindi ko pa naririnig yung shower!”

“Ito na nga, maliligo na.” Naghubad na siya ng damit at binukas ang shower. Sinadya niyang malamig na tubig ang gamiting panligo para malamigan ang nag-init niyang mga pisngi at pakalmahin ang abnormal na kabog ng puso niya.

= = = = =

Nakapaghanda na si Richelle. Hindi niya na masyadong pinahirapan ang sarili sa pag-iisip.

Tulad ng dati at nakasanayan, sabay silang nag-almusal ni Shane at nagusap lang ng kung anu-ano at mga plano nila para sa araw na ito.

Ilang sandali pa ay handa na silang pumasok sa NEU. Yun nga lang...

“Ay teka lang pala, Shane! May nakalimutan lang ako! Kukunin ko sandali!” Tumakbo siya papunta sa balcony kung saan niya sinampay ang damit na nilabhan kagabi pagkatapos niyang maligo. Pero ang naabutan niya, yung hanger na lang. “Nasaan na yung jacket?”

“Iche, ano pa ba yang kailangan mo—”

“Bakit nawawala yung jacket ni Zenn!”

================= Chapter 11

“Hindi naman mawawala yun kung walang nagnakaw eh!”

“Baka na-misplace mo lang.”

“Hindi! Dapat nandoon lang yun sa sampayan ko sa balcony. Nilabhan ko yun pagkatapos kong maligo eh! Tapos sinampay ko na doon!”

Umagang-umaga ngunit nagtatalo na ang mag-bestfriend. Sabay silang naglalakad papuntang carpark para pumasok sa NEU.

“Baka nailigpit mo na. Tapos hindi mo lang maalala kung saan mo nailagay.”

“Pwede bang makalimutan yung ganun? Sinampay ko yun para matuyo! Hindi yun basta-bastang mawawala unless may nagnakaw nga!”

Napatigil bigla sa paglalakad si Shane para harapin si Richelle. “So pinagbibintangan mo ako?”

“Hindi ikaw, Shane! Ang sinasabi ko lang, may nagnakaw nun na posibleng dumaan doon sa balcony kung saan ko siya sinampay!”

Pagdating nila sa harap ng sasakyan ay padabog na pumasok si Richelle sa loob nito. Nang pumasok na rin Shane at naupo sa driver’s seat, “Talagang mas pino-problema mo pa yung nawalang jacket kaysa dun sa posibilidad na maaring may magnanakaw nga sa balcony mo?”

Natahimik si Richelle, napaisip, at saka inirapan si Shane. “Just drive. Baka masayang yung pahirapan kong paggising kanina kung mali-late lang ako.”

Napabuntong-hininga si Shane. Napailing na lamang siya at saka na instart ang sasakyan.

Halatang ayaw naman na makipag-usap ni Richelle nang sadyain niyang iharap na lang ang buong katawan sa bintana. Iniiwas niya ang tingin sa bestfriend at itinuon ang atensyon sa labas.

Ngunit bago paglabas ng plastic bag gas at saka

sila tuluyang nakaalis, napansin pa muna ni Richelle ang kapit-bahay nilang chismosa. May hawak itong isang black na puno ng basura, inilagay niya ito sa drum, binuhusan ng sinindihan ng apoy.

Napatitig si Richelle sa mukha ng chismosang kapit-bahay nila na yun. Tila ba nakatingin din ito sa kanya at nakangisi pa ito. Magkahalong inis, kilabot at paghihinala ang naramdaman ni Richelle noong mga oras na yun.

= = = = =

As usual, maagang nakarating ang magkaibigan sa NEU. Mag-isang nagpunta si Richelle sa building kung nasaan ang una niyang klase. Ngunit habang naglalakad sa hallway, naramdaman niyang parang hindi na siya nag-iisa.

Tumigil siya sa paglalakad para lingunin ang paligid. Wala naman siyang nakitang ibang estudyante kaya inisip niya baka guni-guni lang yun.

Nagpatuloy na lang siya sa paglalakad, ngunit mas tumindi lang ang pakiramdam niya na parang may sumusunod nga sa kanya. Na parang may mga

matang nakatingin sa kanya. Muli siyang naglakas-loob na lumingon ngunit walang nakita na kahit na sino.

Sa pagkakataong iyon, dinalian na lang ni Richelle ang paglalakad niya. Doon lang mas lumakas ang hinala niya na may nakasunod nga sa kanya dahil nakakarinig na rin siya ng mga yabag ng paa na tumatakbo rin.

Hinahabol siya ng isang taong hindi niya makita. At sa takot niya, agad niyang dinukot ang cellphone niya para tawagan si Shane.

Tumatakbo siya ng mabilis habang hinahanap sa phonebook niya ang number ni Shane. At dahil sa pagmamadali niyang iyon, hindi niya napansin ang taong nasa harap na niya at ‘di sinasadyang nagkabanggaan.

“Zenn?”

“Iche...”

“Oh my God, Zenn!” Humahangos na sigaw ni Richelle. Takot na takot siyang napakapit sa braso ng binata. “Bu—buti nakita kita...”

“Why? What’s wrong?”

“May taong nakasunod saakin! Hinahabol niya ako!”

Naalarma si Zenn at agad na tinignan ang direksyon na pinanggalingan ni Richelle. May nakita silang anino at sinundan nila ito.

Isang lalaking estudyante sa NEU ang kumakaripas ng takbo palayo. Hindi nila ito nahabol dahil bigla na lamang nanghina si Richelle dahil sa matinding takot. Nanlabot ang mga tuhod niya at hindi na makatakbo.

“Okay ka lang, Iche? Gusto mong dalhin kita sa clinic?”

Umiling si Richelle at mahigpit ang kapit niya kay Zenn. “Wag—wag mo akong iwan...” Natatakot na pakiusap nito.

“I won’t leave you.” Sinigurado ni Zenn at saka niyakap ng mahigpit si Richelle.

Magkasama silang nagpunta sa bakante pang classroom ni Richelle. Naupo siya sa pwesto niya na malapit sa bintana at sumunod naman si Zenn na naupo sa katabing upuan. Sinamahan siya nito hanggang sa makakalma na siya at masigurong ayos na talaga ang lagay niya.

“Aalamin ko kung sino yung gagong nananakot sayo.” Marahang sabi ni Zenn. “At papatayin ko siya para tigilan ka na niya.”

“What? Zenn...” Hindi siya makapaniwala sa mga narinig niyang sinabi ni Zenn. Hindi niya mawari kung seryoso ba ito o nagbibiro lang para palubagin ang loob niya. “Parang hindi yata applicable na joke yan ngayon. Masyadong brutal lang. At isa pa, medyo okay na ako. Ngayong nandito ka na, hindi na ako natatakot.”

Nginitian lang siya ni Zenn bilang tugon. Hahawakan sana ni Richelle ang pisngi ng binata, ngunit inunahan siya nito sa paghablot ng kamay niya. Mahigpit ngunit mahinay na hinawakan ni Zenn ang kamay ni Richelle at saka ito hinalikan.

“Sa susunod, kung may kailangan ka o pakiramdam mong nasa panganib ka, ako lang ang tatawagin mo.” Saad ni Zenn. Hindi nito iniaalis ang tingin kay Richelle at seryosong-seryoso ang mukha niya. “Kahit nasaan ka man, siguradong darating ako. Basta ako lang ang tatawagin mo. Saakin ka lang aasa at ‘di kita bibiguin.”

Parang bata lang na nakikiusap si Zenn kay Richelle. Napaka-inosente ng dating ngunit ramdam niya ang matinding sinseridad nito. Napangiti na lamang si Richelle dahil sa pakikitungo sa kanya ng binata. Grabeng pagpapahalaga ang ipinaparamdam sa kanya.

“Oo, Zenn. Tatawagin kita at aasahan kita.”

Hindi naman naikubli ni Zenn ang saya niya at napayakap ng mahigpit kay Richelle. Ngunit mas hindi maipagkakaila ang kilig na naramdaman ni Richelle nang gawin iyon ni Zenn.

“Siya nga pala, Zenn. May kasalanan ako sayo.” Nag-aalangan ngunit kailangan pa ring ipaalam ni Richelle. “Yung jacket mo nga pala... naiwala ko.”

Biglang natigilan si Zenn. “Gusto ko yung jacket na yun kasi kumportableng suotin.” Malungkot na parang nasasayangan siya. “Pero kung naiwala mo na, ayos lang din.”

“Si—sigurado ka? Ayos lang sayo? Babayaran ko na lang...”

“Wag na. Hindi na kailangan. Hindi naman din saakin yun.”

“Ha? Eh paano kung hanapin sayo yun ng may-ari?”

“Hindi na niya hahanapin yun. Wala na rin siyang magagawa.”

Napatango na lang si Richelle at nakampante dahil hindi na niya poproblemahin ang nawalang jacket. Nagtataka lang siya kung kanino talaga yung jacket, ngunit minabuti na lang niyang wag tanungin.

Ilang sandali pa ay paisa-isa nang dumating ang mga kaklase niya. Ito na ang hudyat ni Zenn para umalis. Ngunit nang maiwan na si Richelle, saka lang din niya naalala na may nalimutan pala siyang itanong na isang bagay. Ano ang ginagawa rito ni Zenn ng ganun din kaaga, dahilan para magkasalubong sila?

= = = = =

Detective Zamora’s Office.

Dismayado sina Detective Dante sa naging resulta ng mga ebidensyang nakuha nila sa crime scene ng biktimang si Mr. Cariaso.

“Mautak si Triple-face Killer!” Magkahalong bilib at pagkainis na ikinomento ni Rey. “Tulad ng nagawa niya kay Miggs, wala rin siyang iniwang kahit na anong marka o fingerprints man lang. Biruin niyo, nagawa pa niyang banlawan yung basong ininuman niya dun sa bahay ni Mr. Cariaso. Ang utak eh!”

“Ibig lang sabihin, sanay nang gumawa ng krimen ang killer naman ni Dante na sumang-ayon kanina sa mga sinabi ni Rey. magkasunod niyang pagpatay, masasabing hindi naman matagal pinagplanuhan pero malinis pa rin niyang nagawa. Alam niya itago ang sarili para hindi natin siya matunton agad.”

natin.” Dagdag “Yung na kung paano

“Ano kayang pakiramdam niya habang pinapatay ang mga biktima niya?”

“Kalmado ngunit walang awa.” Simpleng paglalarawan ng detective sa killer. “He or she killed with no mercy and with no signs of remorse. Kasi kung may awa at pagsisisi siya, hindi na siya papatay uli sa pangalawang beses.”

Habang nagpapaliwanag ang detective ay mararamdaman sa boses niya ang matinding panggigil na mahuli na ang kriminal. Bawat pumapatak na segundo, minuto, oras at panahon na nakakalaya pa rin ang mamatay-tao na yun, malaki ang posibilidad na madagdagan muli ang mga biktima nito.

Ni-review na lang uli ng detective ang mga impormasyon na nakalap nila noong nagdaang mga araw. Kahit wala silang nakuhang DNA sample mula sa mga ebidensya, hindi naman din nauwi ang ilang pag-iimbestigang ginawa nila. Kabilang na roon ang mga bagay na ninanakaw ni Triple-face Killer sa mga biktima niya.

Hawak ni Detective Cariaso ang magkahiwalay na list ng mga bagay na nawawala o ninakaw ni Triple-face sa mga biktima niya.

Teofisto Cariaso’s stolen items: 1. Laptop 2. Sony Ericsson phone

Sa dalawang nawawalang bagay na ito, buo na ang anggulo at posibleng kwento sa utak ng detective.

“Ilang oras bago mangyari ang krimen, kasalukuyang nagchi-check ng mga test papers si Mr. Cariaso. Gamit ang laptop niya, malamang ay naka-login din siya sa university portal nila para direcho nang i-encode ang grades ng mga estudyante niya. Tapos biglang nag-text yung suspect. May ibinigay itong impormasyon and most likely, student number yun ng isang babaeng estudyante. Gamit ang laptop at access niya sa portal, chineck niya ang student number na ibinigay ng katext niya. Nakita ng professor ang profile ng estudyanteng iyon at kursunada niya ito. At dahil hayok at sadyang manyak ang biktima, pikit-mata niyang niyaya ang katext sa bahay niya. Yung akala niyang siya ang makakapambiktima, siya pa tuloy ang nabiktima.”

Sunod namang tinignan ng detective ang list ni Miggs.

1. Ford Mustang

“Sino nga bang hindi maakit sa sasakyan ng batang iyon? Pero dahil alam ng suspect na hahanapin ito ng pulisya, malamang ay ibinenta na niya ito o pwede ring nakipag-swap na lang para makakuha ng bago ngunit mas mura at hindi kahina-hinalang sasakyan. Sabi ng witness na si Pamela Yuzon, nasisiguro niyang hindi Ford Mustang ang ginamit ng suspect nang makita niya ito noong papatakas na sa krimeng ginawa kay Mr.Cariaso. Kapag natunton namin ang pinagdalhan sa sasakyan ni Miggs, yun din ang magpapabilis ng pagtunton namin kay Triple-face.”

Sa sa sa na

bagay at paniniwalang iyon humuhugot si Detective Dante ng pag-asa na lalong madaling panahon ay mahahanap na nila ang kriminal na nagtatago triple-face mask. Ngunit sa tuwing nakikita niya ang ikalawang bagay nasa list ng stolen items ni Miggs...

2. Jacket

“Ano naman kayang meron sa jacket na yun at natipuhan niya ring nakawin?”

Hindi maiwasang mainis ng detective dahil sa kalituhan. Hindi tulad ng mga naunang kaso na nahawakan niya, nahihirapan siyang intindihin ang tunay na tumatakbo sa utak ng Triple-face Killer.

================= Chapter 12

NEU Museum.

Hindi ito ang unang pagkakataon na napasyal si Richelle sa museum ng university nila. Noong unang beses na nakapasok siya rito ay noong ipinasyal siya ni Shane bago siya mag-entrance exam.

Ang dahilan kung bakit siy amuling napadpad sa lugar na ito ay dahil inaya siya ni Zenn na mag-bonding doon. ‘Parang date lang.’ Paga-assume niya.

Ngunit dahil hindi pa rin niya masyadong kabisado ang pasikot-sikot ng school museum nila, hindi niya malaman kung nasaan si Zenn. Tinitext niya ito ngunit hindi pa nagre-reply.

Nasa bungad pa lang siya ay napapahanga na siya sa mga nadadaanang paintings na nakasabit sa dingding. Puro artworks ng mga NEU students ang naroroon at napagkwentuhan nga nila noon na pangarap ni Zenn na maidisplay rin balang-araw ang isa sa kahit na anong painting o wire sculpture niya.

Tila ba masyadong nawili si Richelle sa mga nakikita niya na hindi na niya napansin ang dalawang babaeng makakasalubong na niya. Nabunggo niya ang mga ito, ngunit isa sa mga yun ang umaktong para bang sobra itong nasaktan.

“Bulag ka ba!” Sigaw nito.

Masyadong OA ang naging dating nito kay Richelle ngunit dahil alam niyang siya naman ang may kasalanan, “So—sorry... ‘di ko sinasadya.”

“Talaga lang? Ang laki-laki ng daan, tapos hindi mo sinasadya?”

Hindi na nakaimik pa si Richelle. Para bang nanliit siya sa mga matatalas na titig ng babaeng kaharap niya lalo pa at namumukhaan na niya ang mga ito.

Si Sherrie Chen, captain ng cheerleading squad ng NEU. Ex-girlfriend ng bestfriend niyang si Shane. Yung isa namang babae na kasama ni Sherrie ay si Eunice Zamora. Sa pangalan lang ito kilala ni Richelle. Ngunit sa pagkakaalam niya, ang dalawang babaeng kaharap niya ay ang magkaibigang hindi mo dapat binabangga sa NEU—at hindi lang literal ang ibig sabihin nun.

Naikwento na sa kanya ni Shane ang ugali ng dalawang magkaibigan na yun. Parehong maimpluwensya kaya nga nagagamit nila ito para masunod lahat ng kamalditahan nila. Iyon mismo ang dahilan ni Shane kung bakit siya nakipag-break kay Sherrie. At batid ni Richelle na kapag pumatol siya sa kanila, hindi lang away ang magaganap kundi gulo. Malaking gulo.

“Sorry ulit.” Nakayukong sabi na lang ni Richelle at may halong pagtitimpi. Hindi naman din kasi siya ang tipong magpapa-api o magpapabully lalo na kung wala naman siyang ginagawang mali. Pero sa pagkakataon ito, nilunok niya ang pride niya at nauna nang umalis.

Ngunit ‘di pa man siya lubusang nakakalayo, narinig niya ang boses ni Sherrie na nagbabanta.

“I know a bitch when I see one. So you better watch your back, girl!”

Huminga ng malalim si Richelle upang pigilan ang sarili na lingunin pa sina Sherrie at Eunice. Ikinalma niya ang sarili at kunwaring wala na lang narinig.

= = = = =

Nag-text na si Zenn kay Richelle na malapit na raw itong dumating. Nakasandal na lamang siya sa pader na malapit sa mga CR at hinintay ang pagdating ng binata.

“Hay...” Pabulong na saad ni Richelle na may kasunod pang buntonghininga. Hanggang ngayon ay gumugulo pa rin sa isip niya ang nangyari kanina. “Isumbong ko kaya kay Shane yung ginawa ng ex-girlfriend niya. Kainis! Sarap sabunutan.”

Pero sa inis niya, yung sarili niya ang sinabunutan niya. “Kapag pinatulan ko naman yun, lugi ako. Sikat yun eh. Pero kapag nanahimik naman ako, lugi pa rin ako. Ano yun? Papayag na lang akong magpa-api? Tsk!”

Dinukot ni Richelle ang cellphone niya sa bag. Balak na niyang magsumbong kay Shane sa nangyari. “Hoy Shane! Yung ex-girlfriend mo, inaaway...”

Hindi niya lang natapos ang tinitext niya dahil biglang may sumulpot na ulo malapit sa balikat niya. Binabasa nito kung ano ang text niya, saka tumingin sa kanya. “Inaaway ka, Iche?”

“Zenn! Ano ba yan, bigla ka na lang sumusulpot!”

“Sino yung ex-girlfriend ng kaibigan mo na nang-aaway sayo?”

“Ha?” Ayaw naman ni Richelle na idamay si Zenn sa personal niyang problema kaya naman nag-isip ito agad ng palusot. “Yung ex-girlfriend ni Shane, may inaaway na iba! Hindi ako. Taga-sumbong lang ako dun sa bestfriend ko para ‘di na niya talaga balikan yung ex niya na yun!”

“Close talaga kayo ng Shane na yun, noh?”

“Oo! Sobra!”

“Buti hindi kayo nagkakagusto sa isa’t isa. Di ba madalas nangyayari yun sa magbestfriend na babae at lalaki?”

“Si Shane at ako? No way! Impossible! Parang kuya—actually, kuya ko na talaga siya! And believe me, hindi ako ang tipong babae niya.”

“Good.”

“Good?”

Isang ngiti na lang ang itinugon ni Zenn sa nagtatakang si Richelle. Ang ngiting iyon ay tumalab rin naman agad sa dalaga. Hindi na rin naman niya kailangang alamin kung ano ang ibig sabihin ni Zenn. Good dahil hindi naman talaga nito karibal si Shane.

Nagsimula nang mag-tour ang dalawa sa museum. Nagsasalitan sila ng mga saloobin nila sa mga nakikitang artworks na nakadisplay. Pero bukod sa usapang art, kung anu-ano pang bagay ang napag-uusapan nila.

Magkasundo sila sa halos lahat ng bagay. At hindi pa nawawala yung ilang inosenteng banat ni Zenn na talaga namang nagpapakilig ng husto kay

Richelle. Kulang na lang na magholding-hands sila para masabing mag-syota sila na namamasyal lang.

Yung tensyong naramdaman ni Richelle ay tuluyan nang naglaho dahil kay Zenn.

“Alam mo, dito pa lang sa singsing na ibinigay mo saakin, alam kong talented ka. Pupusta talaga ako na sooner or later, maididisplay rin yung mga gawa mo hindi lang dito sa NEU museum kundi sa mga pinaka-sosyal na museums na meron tayo!”

“Sana nga.” Napangiti ng matamis si Zenn. “This past few days, masyado akong inspired na tapusin na yung sculpture na ginagawa ko.”

“Speaking of that, di ba nangako ka saakin na papayagan mo akong panoorin kita minsan habang gumagawa ka ng obra mo.”

“Medyo madug—madumi pa kasi yung studio ko. Kapag nalinis at naayos ko na, makakapunta ka na roon. Kung gusto mo, mag-overnight ka pa.”

Napahalakhak ng malakas si Richelle. “Ay naku! As if na payagan ako ni Shane! Palabiro ka talaga!” Sabay napahampas ito ng mahina sa braso ni Zenn.

Natawa din si Zenn ngunit sabay sabing, “But I’m not joking.”

Para bang nalunok ni Richelle yung dila niya. Hindi makapaniwala na inaaya siya ni Zenn na mag-overnight sa studio niya! Ganoon na ba kalalim ang relasyon nila? O ano nga ba ang relasyon nila?

Medyo napapagod nang mag-assume si Richelle. Sa ipinapakita at ipinaparamdam sa kanya ni Zenn, alam niyang may gusto ito sa kanya. At ganun din naman siya.

“Zenn...” Huminga ng malalim si Richelle para mag-ipon ng lakas ng loob. Gusto niyang makasigurado. Gusto niyang kumpirmahin ang pagpaparamdam na ginagawa sa kanya ni Zenn.

Ngunit ibubuka pa lamang niya ang bibig niya para mag-tanong, biglang nagbago ang timpla ng mukha ni Zenn. Ang mga mata nito’y nakatingin sa gilid, nakakunot ang noo at nakasimangot.

“May kanina pa sumusunod saatin.” Sabi ni Zenn na alam na ang direksyon ng taong tinutukoy niya. “That guy over there. Kanina pa siya nakasunod saatin—sayo.”

Nilingon ni Richelle ang taong tinutukoy ni Zenn. Nang titigan niya itong maigi, tinignan na rin siya pabalik nung lalaki. “Teka... si Trent yun ah.”

“You know him?”

“Kaibigan ni Shane.

Student assistant siya.”

“Close kayo?”

“Hindi naman. Once pa lang kaming nagkakausap. Nung ipinakilala kami ni Shane sa isa’t isa.”

“Siya yung lalaking sumusunod sayo noong nakaraan.” Saka nagpatunog ng mga daliri si Zenn na para bang may balak nang manuntok. “Yung tinakbuhan tayo. Yung nanakot sayo.”

“Si—sigurado ka?”

“Oo. Dala-dala pa rin niya kasi hanggang ngayon yung camera niya. He’s taking pictures of you... clearly without your permission.” Seryoso ang mukha ni Zenn at balak na sana nitong lapitan si Trent ngunit napigilan siya ni Richelle. “What a pervert! Maghintay ka lang dito, Iche. Ilalagay ko lang siya sa dapat niyang kalagyan.”

“Teka lang, Zenn!” Medyo nagpa-panic nang saad ni Richelle. Pakiramdam niya kasi na kung hahayaan niyang si Zenn ang lumapit kay Trent, parang gulo ang kalalabasan. “Ako na ang kakausap kay Trent. Kalma ka lang dyan.”

“Pero—”

“Ako nang bahala!”

Mag-isa nang nilapitan ni Richelle si Trent. Nang makita ng binata na papalapit siya, ibinaba nito ang pagkakahawak sa camera at casual lang na

bumati. “Uy Richelle!” Ngunit halata sa boses na alam nitong may hindi siya akmang ginawa. “Ka—kamusta na?”

“Ayos lang.” Sagot ni Richelle habang inaalis ang titig kay Trent. Hindi siya nagtanong o nasalita pa ng kaht na ano. Gusto niya na si Trent ang maunang magsabi ng totoo.

Mukhang epektibo naman ang paraan ni Richelle dahil ilang sandali, “Um— nahuli mo na ako, noh?” Isang tango naman ang sinagot ni Richelle. “Sorry.”

“Bakit mo ako kinukuhanan ng pictures?”

“Project para sa photography class ko. Photo collage.”

“Eh bakit ako?”

“Kasi...” Napakamot ito sa batok at parang nahihiya pa, “Kasi photogenic ka. Yung mga kuha kong pictures mo, kahit saang anggulo, ang ganda eh.”

Nanlaki ang mga mata ni Richelle sa sinabi ni Trent. Ngunit nakakaflatter man na dahilan ito, “Bakit hindi mo man lang sinabi saakin? Nung nakaraang araw talaga, laking takot ko sa ginawa mo. Akala ko kung sino na.”

“Nahihiya kasi ako sayo. At isa pa, parang ang ganda rin kasi ng dating ng mga stolen shots mo. Mas nagiging natural yung ganda.”

“Weh?”

“Sorry talaga, Richelle. ‘Di ko sinasadyang magmukhang stalker mo.” Litaw sa boses ni Trent ang katapatan niya sa paghingi ng tawad. “At sana wag mo nang isumbong kay Shane ah. Yari ako dun pagnagkataon.”

Naintindihan naman ni Richelle ang paliwanag ni Trent. Alam din naman niyang malaking misunderstanding lang ang naganap kaya pinatawad na niya ito. Pabalik na sana siya kay Zenn ngunit...

“Ah Richelle...” Pigil ni Trent sa kanya. “Can I take one more picture of you? Just one more. Last na talaga. Please?”

Hindi na natanggihan pa ni Richelle ang pakiusap sa kanya ng binata. Nagpose siya ng normal at sinubukang ngumiti kahit pa medyo pilit yun dahil sa pagkahiya.

Matapos siyang picturan ni Trent, chineck ng binata ang file at matagal nitong tinitigan ang picture ni Richelle. “Beautiful.” Pabulong ito ngunit rinig pa rin ang pagkakasabi niya. “This is good! Thanks, Richelle!”

“Okay.”

Umalis na si Trent na nakatitig pa rin sa screen ng camera niya.

Nagsimula na ring maglakad si Richelle para balikan na si Zenn. Ngunit nang matitigan niya ang mukha nito, hindi pa rin nababago ang seryosong ekspresyon nito. Kung kutsilyo lang ang tingin niya, siguradong patay na si Trent.

“Zenn! Ayos na!”

“Pinatawad mo siya?”

“Oo...”

“Ng ganun-ganun na lang?”

“Para naman daw sa project—”

“At naniwala ka?”

“Zenn...”

“Hindi ka dapat nagtitiwala agad sa mga ganun. Hindi mo alam kung nagsasabi ba talaga siya ng totoo o may ibang motibo pa.”

“Aren't you overreacting? Kaibigan din yun ni Shane so alam niya na kapag nagbalak siya ng masama saakin, mayayari siya.”

Naging ubod ng seryoso ang mukha ni Zenn. Lumamig ang tingin nito kay Richelle, parang nawalan ng emosyon. “May klase ka pa diba? Mabuti pa siguro, pumunta ka na doon para ‘di ka ma-late.” Saka ito nag-walkout at iniwan siyang mag-isa.

Yun ang unang pagkakataon na nakita ni Richelle ang ganoong side ni Zenn. Parang galit. Parang nagseselos. Pero kanino? Kay Trent o kay Shane?

================= Chapter 13

Umuwi si Richelle na mag-isa at malungkot. Matapos ang nangyari sa NEU Museum, ni hindi siya nakatanggap ng text mula kay Zenn. Kahit nauna pa siyang mag-message rito ay hindi rin naman nag-reply ang binata.

Habang nasa hagdanan paakyat sa floor ng apartment niya, hindi na rin mabilang ang dami ng pagbuntong-hininga niya. Bawat hakbang niya, ang laman lang ng isip niya ay si Zenn. At pagdating niya sa loob ng kanyang apartment niya, mas lalo lang siyang nakaramdam ng kalungkutan. Ang nakakabinging katahimikan sa loob ang mas nagpapalala sa nararamdaman niya.

Nagpasya siyang magpalit na ng mas kumportableng damit. Pagtapos nito ay nagpunta siya sa balcony para magpahangin at pagtyagaan ang hindi kagandahan na view sa labas. Hawak pa rin niya ang cellphone niya at patuloy na umaasa kahit isang text man lang mula sa binata.

Maya-maya pa ay may napansin na kakaiba si Richelle. Dahil dito kaya't panandaliang nabago ang laman ng isipan niya. Nagkaroon kasi ng malaking biyak sa isang paso ng halaman niya na nakadisplay lang sa gilid. Hindi naman yun magkakabiyak kung hindi ito masasagi ng kung sino.

Muling niyang naalala ang posibilidad na may magnanakaw nga na umakyat sa balcony na siyang kumuha sa jacket ni Zenn. ‘Pero paano naman yun makakaakyat dito? Saan siya dumaan?’ Tanong niya sa sarili.

Sa paghahanap niya ng kahit na anong bakas na maaring naiwan ng magnanakaw, napatanaw siya sa kabilang balcony. Yung balcony ng kapitbahay nilang chismosa. May nakita siyang nagkalat na lupa sa may sahig nito samantalang wala namang inaalagaang halaman ang kapit-bahay nilang iyon. Mas lalo lang tumindi ang hinala ni Richelle.

Sinusukat niya sa tingin ang layo ng ng kapit-bahay. Nalaman niya na kung tumawid papunta sa kabilang balcony. susubukan ba itong gawin. Kahit kasi pinangungunahan na siya ng kaba.

railings ng balcony niya sa balcony gugustuhin ay madali lang pala Ngunit nagdalawang-isip siya kung madaling gawin, delikado pa rin at

Napatingin siya sa nag-iisang mabukadkad na bulaklak sa halamanan niya. Kahit ang weirdo ng naisip niya, isa-isa niyang pinitas ang petals nito para gumawa ng desisyon, “Tatawid, hindi tatawid. Tatawid, hindi tatawid. Tatawid, hindi tatawid. Tatawid, hindi tatawid. Tatawid, hindi tatawid. Tatawid, hindi tatawid...” Patuloy niya itong ginawa hanggang sa makalbo na niya ng tuluyan ang bulaklak, “Tatawid.”

Lalong kinabahan si Richelle sa kinalabasan. Parang bang nagsisisi siya na iniasa niya sa isang walang kamuwang-muwang na bulaklak ang desisyon niya. Pero huminga siya ng malalim at nagpasya na, “Sisilipin ko lang naman eh.” Pagkukumbinsi niya sa sarili.

Buong tapang nang tumawid si Richelle papunta sa balcony ng kapit-bahay niyang chismosa. Naging maingat siya dahil isang maling galaw niya lang, maari niyang ikapahamak.

Nakahinga lamang siya ng maluwag nang makatapak na siya ng ligtas sa sahig. At hindi na rin siya nagpaliguy-ligoy pa, sinimulan na niya agad nang mag-imbestiga. Sinubukan niya kung naka-lock ba yung pintuan na yari sa salamin at laking tuwa naman niya dahil naiwan pala itong nakabukas.

Sinigurado niya muna na walang tao, saka siya dahan-dahang pumasok. Ngunit pagdating niya sa loob, nandiri siya sa naabutang ayos ng apartment. Parang hindi naglilinis ang may-ari. Bukod pa roon, nagkalat ang mga upos ng sigarilyo at tila ba mga gamit nang condom. Bumaliktad ang sikmura ni Richelle ngunit pinigilan niya ang sarili na isuka ang kakatiting na kinain niya kaninang tanghalian.

Alam na niya ang direksyon papunta sa kwarto dahil magkakapareho lang naman ang floor plans ng apartment sa building na kinalalagyan nila. Dumirecho siya rito at pinakinggan muna kung natutulog ang may-ari sa loob. Nang wala naman siyang marinig na kahit na anong ingay, saka siya pumasok.

Kung gaano kagulo ang dinaanan kanina ni Richelle, parang mas binagyo ang kwarto lalo na ang kama na naabutan niya. Ayaw na niyang isipin kung anong klaseng milagro ang posibleng nagaganap doon.

Nagsimula nang halughugin ni Richelle ang mga cabinet sa pag-asang makikita niya ang jacket ni Zenn. Halos buo na ang paniniwala niya na ang kapit-bahay nga nilang ito ang magnanakaw. Ngunit sa paghahanap niya, narinig niyang may nagbukas ng pinto. Nakabalik na ang may-ari!

Nagpanic si Richelle. Hindi niya alam ang gagawin lalo pa at wala siyang lalabasan kundi yung pintuan lang na dinaanan niya. Kung doon siya dadaan, siguradong mahuhuli siya agad. Kung sa bintana naman siya susubok, disgrasya lang ang aabutin niya.

Narinig na niya ang mga yabag ng mga paa na papalapit na sa kwartong kinaroroonan niya. She’s completely cornered. “Syet... ano ba kasing pumasok sa isip ko at ginawa ko 'to.” Nagpaikot-ikot sa loob ng kwarto si Richelle hanggang sa ang tanging paraan na lamang na naiisip niya ay ang pumasok sa loob ng malaking cabinet at doon magtago.

Hindi lubusang madilim sa loob dahil sa mga maliliit na butas na disenyo nito at doon pwedeng masilip ni Richelle kung ano ang nangyayari sa labas.

Nang makapasok na ang mga may-ari, muling nakita ni Richelle ang chismosang kinaiinisan niya ng lubos, kasama ang kalive-in nitong lalaki na bihira lang niya makita.

Masyadong intimate ang ginagawa ng dalawang iyon. Naghahalikan. Naghihipuan sa mga maseselang parte ng katawan. hinuhubaran ng damit ang isa't isa. Isang napakalaswang eksena para kay Richelle.

Napa-ungol ang lalaki. “Ahh... fuck you, Darcie. I missed doing this.”

“Then fuck me, Carlo. Fuck me more! More!”

Napatakip ng mga tenga niya si Richelle at siniguradong nakapikit lang ang mga mata niya. Ayaw niyang makita ang ginagawa ng dalawang iyon. Masyadong sekswal, bastos, madumi. Pero kahit anong gawin niya, naririnig pa rin niya ang kahalayang ginagawa ng dalawa.

Napapatili si Darcie na para bang nababaliw sa mga pinaggagawa sa kanya ni Carlo. Nakakarindi rin ang tunog na ginagawa nila sa kama na sunudsunod ang pag-uga.

At hindi man gustuhin ni Richelle, unti-unti nang nadadala ang imahinasyon niya sa mga nagaganap. Ngunit nagtiis siya. Nagtiis siya na hindi tignan ang ginagawa nina Darcie at Carlo. Nagtiis siya para hintayin na matapos na ito at makatakas siya.

= = = = =

Matapos ang higit isang oras, humupa na mainit na eksenang kinailangan pagtiisan ni Richelle. Nang marinig niyang kaswal na lang na nag-uusap sina Darcie at Carlo, saka lang muling naglakas-loob na tumingin.

“May bago akong ipapatrabaho sayo.” Sabi ni Darcie saka nagsindi ng isang sigarilyo at hinithit ito. May inilabas din siyang envelop na naglalaman naman ng litrato. “Magkaibigan sila.” Saka niya ituro ang taong nasa kanang parte ng litrato. “Naiinis ako sa babaeng yan.”

“Taena! Ang ganda nito ah!”

“Mas maganda ako sa kanya!”

“Oo, syempre naman! Pero bakit ka naiinis sa kanya?”

“Mang-aagaw siya.”

“Inagawan ka ng lalaki? Ilang lalaki ba ang gusto mo? Hindi ka pa kuntento saakin?” Pabiro ngunit parang nagseselos na tanong ni Carlo.

“Ang dami mong tanong.” Naiiritang sabi naman ni Darcie. “Gagawin mo ba o hindi?”

“Gagawin ko syempre! Para sayo.” Paglalambing ni Carlo, saka nito hinalikan sa gilid ng leeg si Darcie. “Bigyan mo lang ako ng oras. Pagpaplanuhan ko ‘to.”

“That's my boy!” Nakangising sabi ni Darcie, saka muling niyakap si Carlo. Nakahubo’t hubad pa rin ito at sadya pang idinidiin ang dibdib sa braso ng binata. Dahil dito kaya tila ba napupukaw na naman ang kalibugan ni Carlo.

Ipinalusot ni Carlo ang kamay sa ilalim ng kumot at mahahalata sa kilos ng braso nito na hinihimas niya si Darcie. “Still fvcking wet, huh? Isa pang round, Darcie?”

Muling napaiwas ng tingin si Richelle. ‘Kadiri naman ‘tong dalawang ‘to. Kailan ba sila matatapos?’ Nagdadasal na siya na sana lumindol o magkadelubyo na para matigil sila at makaalis na siya.

“Maybe later, Carlo. Nagugutom na ako eh. Bumili ka nang makakain.”

“Pero—”

“Kapag nagawa mo na yung pinagagawa ko sayo, pinapangako kong isang buong araw mo akong magagamit.” Sabi ni Darcie na may mapang-akit pang boses. “Magagawa mo ang kahit na anong gusto mong gawin saakin... sa kahit na anong paraan.”

Napangiti si Carlo at mababakas sa mukha nito ang kung anu-ano na namang malalaswang bagay sa isip. “Sa kahit na anong paraan, Darcie?”

“Oo. Pero ang gusto ko ngayon, ibili mo muna ako ng pagkain. Dalian mo at nagugutom na ako.” Saka na tumayo si Darcie paalis ng kama at dumirecho sa banyo. Maririnig ang pag-bukas niya ng shower para maligo at sinabayan pa niya ito ng pagkanta.

Samantala, dali-dali nang nagbihis si Carlo at umalis para sundin ang ipinagutos sa kanya ni Darcie. Halatang patay na patay siya sa girlfriend niya kaya sunud-sunuran ito sa utos niya.

Nang mawala na ang mga may-ari, ito na ang pagkakataon ni Richelle na tumakas. Lumabas na siya sa cabinet at kahit pa nangangalay ang mga paa ay patakbo na siyang dumirecho sa balcony para umuwi na sa sarili niyang apartment.

Matapos ang tila ba action-slash-erotic scenes na naranasan niya, nabunutan siya ng malaking tinik sa dibdib ngayon nakabalik na siya sa sarili niyang apartment. Agad siyang humandusay sa sofa niya, hingal na hingal at basang-basa sa sarili niyang pawis. Nangangatog pa ang mga tuhod niya ngunit unti-unti nang kumakalma ang kabog ng puso niya.

“Hinding-hindi ko na uli gagawin yun.” Pangako niya sa sarili.

Nasagot na ang isang tanong niya nang pasukin ang apartment ng kapitbahay. ‘Wala doon ang jacket ni Zenn.’ Ngunit napalitan naman ito ng panibagong mga tanong. ‘Sino yung magkaibigan na tinutukoy ni Darcie? At anong gagawin sa kanila ni Carlo?’

================= Chapter 14

“Iche? Iche?”

Naalimpungatan si Richelle nang marinig niya ang boses ng best friend niyang si Shane. Hindi niya namalayan na nakatulog pala siya sa sofa. Alas-tres pa lang kanina noong huli niyang tignan ang orasan, pero ngayon ay alas-sais na pala. Tatlong oras agad ang lumipas.

“Hey, are you alright?” Nag-aalalang tanong ni Shane. Sobrang lapit ng mukha nito sa kanya, at humawak ito sa pisngi niya para alamin kung may sinat o lagnat ba siya. “Nag-alala ako sayo. Hindi ka uli nagri-reply sa mga texts ko. Buti nasabi saakin ni Trent na nakita ka raw niya na pauwi na kanina.”

“Si... si Trent?”

“Yung kaibigan ko. Hindi mo na siya naalala?”

“Naalala ko siya.”

“Bakit ka ba umuwi mag-isa? Diba lagi na nga kitang ihahatid pauwi.”

Hindi na nakasagot si Richelle. Hanggang ngayon, parang di pa rin siya nahihimasmasan sa mga nangyari sa kanya kanina. Napabuntung-hininga siya at nagtakip ng mukha niya gamit ang mga palad niya.

“May nakita pala ako kanina, Iche.” Sabi bigla ni Shane at saka ipinakita sa kanya ang isang bagay na hindi niya inaasahan. Isang retaso ng pamilyar na tela. Nangingitim ang mga gilid nito, nagpapakita na sinunog ito. “Pagdating ko kanina, nagtapon ako dun sa drum kung saan madalas na nagsusunog ng mga basura yung mga kapit-bahay natin. Nakita ko yan... at naisip kong kapareho yan ng tela dun sa jacket na ipinahiram sayo ni Zenn.”

Napatitig si Richelle sa sunog na retasong hawak niya. Bigla niyang naalala ang nangyari noong oras na malaman niyang nawawala na ang jacket. Noong umagang paalis na sana sila ni Shane papasok sa NEU, nakita pa niya ang chismosang kapit-bahay na si Darcie. Nasa akto ito ng pagtatapon ng basura at saka ito niliyaban ng apoy. At habang ginagawa yun ni Darcie, nakangisi at nakatitig ito sa kanya.

‘Si Darcie... si Darcie nga.’ Sabi ni Richelle sa isip. Tama nga ang hinala niya sa babaeng iyon. At hindi na niya mapigilan na hindi matakot sa nangyayari. Ano ang dahilan ni Darcie para gawin yun? Yung target ba nila na magkaibigan ay siya at si Shane mismo?

Dahan-dahan ay pumatak ang mga luha ni Richelle.

“Iche? Bakit umiiyak ka na?”

“Shane... Shane, natatakot ako.”

“Kanino ka natatakot? Kay Zenn? Babayaran na lang natin yung jacket niya— ”

“Hindi yun...”

“Eh ano?”

Napahagulgol na si Richelle. Hindi niya masabi ang tunay na dahilan. Dahil paano nga ba niya ipaliliwanag?

Na simula pa lang ay pinaghihinalaan na niya ang kapit-nahay nilang sina Darcie at Carlo. Na tumawid siya sa balcony ng kapit-bahay para pasukin ang apartment nito. Na naging saksi siya sa pagtatalik at pag-uusap ng dalawa. At lahat ng iyon, ginawa niya para lang hanapin ang jacket ni Zenn.

“Iche, paano kita tutulungan kung hindi mo sasabihin saakin?” Marahan na itinanong ni Shane kay Richelle, habang nakahawak ang dalawang kamay nito sa magkabilang pisngi niya. “Bakit ka ba natatakot? Saan? Kanino?”

Pero kahit pa anong pagpapakalma at pangungumbinsi ang gawin ng binata, tila ba umurong na ang dila ni Richelle. Hindi tumigil ang mga mata niya sa pagluha at patuloy lang sa paghikbi.

Dahil dito, parang nahawa na si Shane at nagsimula na ring mamuo ang luha sa mga mata nito. Awang-awang ito at walang magawa.

Nagpasya na lang na buhatin ni Shane si Richelle para dalhin siya sa sarili niyang kwarto. At doon, magkatabi silang nahiga sa kama tulad ng madalas nilang gawin noong mga bata pa sila. Magkayakap. Walang halong malisya.

At hindi umalis si Shane sa tabi niya hanggang sa tumigil na siya sa pagiyak at muling makatulog.

= = = = =

Sa mainit na yakap ni Shane nakaramdam ng seguridad si Richelle. Muli siyang nakatulog at nagpapasalamat na hindi siya binangungot. Ngunit ang dapat sana'y mahimbing na niyang tulog ay nabulabog ng matinding sigawan at tunog ng mga nagbabagsakang gamit.

Napabangon siya at wala na sa tabi niya ang kaibigan.

“PAPATAYIN KITA!” Sigaw ng isang pamilyar na boses na nasa labas lang ng kwarto niya. Boses iyon mismo ni Shane.

Patakbo na siyang lumabas kwarto para alamin kung ano ang nangyayari. Naabutan niya na may kaaway nga si Shane sa loob mismo ng apartment niya— si Carlo.

Nauna nang sunud-sunod na sumuntok si Shane sa mukha ni Carlo. Nagwawala siya ngunit nag-iingat rin na hindi magantihan. Isa pang malakas na tadyak sa sikmura ang pinakawalan ni Shane na siyang dahilan ng tuluyang pagbagsak ni Carlo sa sahig.

“Shane...” Lalapit na sana si Richelle ngunit pinigilan siya ng kaibigan.

“Wag kang lumapit sa gagong ‘to, Iche! Delikado!”

“A—ano bang nangyayari?”

“Nahuli ko siyang tumawid sa balcony para makapunta rito!” Saka nanggigigil na kinuwelyuhan ni Shane si Carlo para muling suntukin. “Carlo! Carlo ang pangalan mo, di ba? Tangina kang hayop ka! Anong balak mo sa kaibigan ko!”

Sobrang nagpupuyos sa galit si Shane. Ngunit nakuha lang siyang tawanan ni Carlo.

“May ebidensya ka bang may balak nga akong masama dyan sa kaibigan mo?”

“Gago ka! Magpapalusot ka pa! Eh anong ginagawa mo dito sa apartment na ‘to!”

“Ikaw ang gago! Nanahimik lang ako sa labas, tapos kinaladkad mo ako papasok dito. Baliw ka yata eh.”

“Wag mo akong baliktarin!”

Medyo nalito si Richelle sa magkaibang kwentong narinig niya. Tumingin yung dalawa sa kanya, parang hinihintay ang rekasyon niya kung sino ang paniniwalaan niya. Ngunit syempre pa, sa best friend niya sa naniniwala.

“Ano namang dahilan ni Shane para kaladkarin ka niya papunta rito!” Pasigaw na tanong ni Richelle kay Carlo. “At isa pa, kung talagang kinaladkad ka niya, saan kayo dumaan? Sa pintuan?” Saka tinignan ni Richelle ang direksyon ng pintuan na nakasarado pa rin naman. “Ano bang kailangan mo?”

Tinitigan lang ng masama ni Carlo si Richelle dahil hindi niya ito napapaniwala. Sinuntok naman siya muli ni Shane, “Magsabi ka na kung ayaw mong ipapulis ka namin!”

“Ipapapulis niyo ako? Anong kaso? Trespassing? Eh ikaw nga kumaladkad saakin! Robbery? Wala naman akong ninanakaw sa inyo ah.”

“Sinungaling ka! Yung jacket!”

“Jacket na lang talaga ang nanakawin ko!” Napahalakhak si Carlo. “Magisip naman kayo ng ibang mas kapani-paniwala! Eh kung rape na lang kaya ang ikaso niyo?” Saka ito tumingin kay Richelle. Tinitigan nito ang dalaga mula ulo hanggang paa na para bang dahan-dahan niya itong hinuhubaran. “Ang kaso, wala rin namang naganap na rape!”

“Sira-ulo ka!” Ubos na ang pasensya ni Shane ngunit sinasagad pa ito lalo ni Carlo. Bubugbugin niya na sana ito kung hindi lang ito naunang nagbanta.

“Ikaw ang pwede kong kasuhan, Shane Venavidez. Itong pambubugbog mo saakin ng walang dahilan ang ebidensya ko.”

“Hindi lang yan ang aabutin mo saakin! Papatayin kita!”

“Talaga? Hinahamon kita! Subukan mo!”

Kinagat ni Shane ang hamon ni Carlo. Sinakal niya ito ng napakahigpit. Halata na sa namumulang mukha ni Carlo na unti-unti na siyang lumalapit sa kamatayan.

Kung hindi pa ito pinigilan ni Richelle, baka natuluyan na nga ni Shane si Carlo. “Tama na, Shane. Wag mong gawin yan. Hindi ikaw yan.”

Napatitig si Shane sa nagmamakaawang mata ni Richelle. Nang mapansin nitong lumuluha na ang kaibigan, saka pa lamang nito binitawan ang leeg ni Carlo.

Samantala, napaubo at desperado na muling makalanghap ng hangin si Carlo. Ngunit kahit ganun ang sinapit niya sa mga kamay ni Shane, walang bakas ng pagsisisi sa mukha nito. Nakuha pa nitong muling matawa dahil hindi nagawa ni Shane ang hamon niya na patayin siya.

“I’m warning you...” Medyo kalmado na ngunit seryoso pa ring nagbanta si Shane. “I swear to God I will kill you if you ever lay a finger on my girl...”

“Finger? Parang exciting yun ah!” Saka idinisplay ni Carlo ang middle finger niya at natawa uli ng parang baliw. “But wait! Lay a finger on YOUR girl? Ibig sabihin, totoo pala ang sinabi ng girlfriend ko na hindi lang talaga kayo magbestfriend!”

Akmang manununtok sana uli si Shane ngunit yumakap sa kanya si Richelle. “Tama na...” At pinakinggan iyon ni Shane.

Muli nang nakatayo sa sarili niyang mga paa si Carlo. Pinagpag niya ang sarili at pinunasan ang mga dugo sa katawan. Hindi pa rin nawawala ang pagiging maangas nito kahit nabugbog-sarado na siya. “Suggestion lang ah, magsama na kaya kayong dalawa? Ituloy niyo na yang pagli-live-in niyo para masaya! Tsk!” Saka siya naglakad na paalis. Pero tulad ng pagpasok na ginawa niya kanina, hindi siya dumaan sa may pinto. Sa may balcony siya tumawid pabalik sa apartment niya.

Nabigyan na rin sa wakas ng katahimikan ang mag-bestfriend. Hindi pa rin bumibitaw si Richelle sa pagkakayakap niya kay Shane. Pinapakinggan niya ang tibok ng puso ng binata at hinihintay na makakalma pa ito.

“Iche... magsama na tayo sa apartment ko.” Saad ni Shane.

Hindi na masyadong nagtaka si Richelle kung bakit sinabi yun ng best friend. Alam niyang hindi naman dahil yun ang iminungkahi ni Carlo.

Yun ay dahil alam niyang hindi na makakapante si Shane kung patuloy pa rin siyang mamumuhay ng mag-isa. Kahit maghanap pa sila ng ibang malilipatan, hindi nun mababawasan ang pag-aalala ng binata.

At kung hindi naman papayag si Richelle, natatakot siya na baka pabalikin naman siya sa mga magulang niya kung saan siya mas magiging ligtas. Kaya naman, “Okay, Shane. Lilipat na ako sa apartment mo.”

Hinarap na ni Shane si Richelle at bakas sa mukha nito na nabawasan kahit kaunti ang pinoproblema. Humawak ito sa balikat ng dalaga, yumuko at saka humalik sa pisngi na halos malapit lang din sa labi.

Hindi naman na nagtaka pa si Richelle sa ginawa ng kaibigan. Sa halip ay may iba itong itinanong, “Bakit mo yun sinabi sa kanya? Why did you tell him that I’m your girl?”

“Dahil yun ang totoo.” Direchong sagot ni Shane na hindi inaalis ang tingin kay Richelle. “You’re my girl, Iche. Mine.”

================= Chapter 15

Tatlong araw na may pasok ngunit piniling umabsent nina Richelle at Shane. Matapos ang insidenteng may kinalaman kay Carlo, lumipat na si Richelle sa apartment ni Shane—tuloy na talaga ang pagsasama nilang dalawa.

Gusto pa nga sana ni Shane na malipat sila sa ibang floor para mas malayo kina Carlo, pero dahil wala naman nang ibang bakante sa building na yun kaya wala na silang nagawa kundi manatili roon. Inisip na lang nila na at least, napagigitnaan naman nila yung nabakanteng apartment ni Richelle. Hindi man ganun kalayo ngunit may sapat nang distansya.

Bukod doon, nagpa-install na rin ng mga security cameras si Shane sa balcony at sa entrance ng apartment bilang dagdag seguridad. Kung may balak pa na masama si Carlo, mas handa na sila.

Nagdaan pa ang Sabado at Linggo, at dumating ang araw ng Lunes. Simula na ng foundation week sa North Erden University. Wala namang masyadong namiss ang magkaibigan noong mga araw na hindi sila pumasok—liban lang kay Richelle na may namimiss na isang tao. Si Zenn.

Kataka-takang hindi na naman uli ito nagpaparamdam. Hindi maiwasang isipin ni Richelle na maaring may tampo pa nga si Zenn sa kanya.

Busy na ang lahat, lalo na ang mga school orgs at mga estudyanteng nagtayo ng kani-kanilang booths. Sa panahon din kasi na ito ay bukas ang university sa mga outsiders. Si Richelle na hindi pa naman kabilang sa kahit na anong organization ay nakatambay lang at nagmamasid.

‘Sana pala, hindi na rin ako pumasok ngayon.’ Pagmamaktol niya sa isip. ‘Kung sana man lang nagti-text o nagri-reply si Zenn, hindi sana boring ngayon.’

Napabuntong-hininga siya, at saka sinilip ang cellphone. Puro texts lang ni Shane ang natatanggap niya—at may recent text pa uli galing dito. Nagaaya si Shane na makipagkita sa kanya at dahil wala nga naman siyang ginagawa kaya agad niya itong pinuntahan.

“Oy!” Salubong ni Richelle nang magkita uli sila ni Shane. “Bakit? Anong kailangan mo?”

“Wala akong magawa eh. Nakatambay lang. Eh ikaw?”

“Tambay lang din. Sunud-sunod na hindi natuloy yung klase ko kanina. Baka yung mga susunod na class ko mamaya, tamarin din na magturo yung prof.”

“Ganun talaga kasi foundation week. Maglibut-libot na lang muna tayo.” Pag-aaya ni Shane saka ito umakbay kay Richelle.

“Uwi na lang tayo. Ang boring eh.”

“Mas boring kapag umuwi tayo agad.” At nagsimula nang maglakad si Shane. “May naisip akong puntahan. Yung NEU Museum.”

“Ha?”

“Marami akong mga kaibigan na tuwang-tuwa dahil sa wakas daw ay naidisplay rin yung mga gawa nila. Gusto ko lang tignan.”

“Sinong mga kaibigan?”

“Yung mga kaibigan kong Fine Arts ang course. Sabi nga nila, pati raw yung kay Trent, naisama eh.”

“Si Trent? Yung photo collage niya?”

“Teka paano mo nalaman na ay kinalaman sa photography yung ginagawa ng kumag na yun? Nasabi ko na ba sayo yun?”

Natigilan bigla si Richelle. Hindi pa nga pala niya nasasabi kay Shane yung pagsunud-sunod sa kanya noon ni Trent para lang kuhaan siya ng pictures ng walang paalam. Pero dahil nag-sorry naman ito sa kanya, mukhang ‘di rin naman magiging problema kung sasabihin niya ang totoo kay Shane—kahit pa may konting pagbabago ito.

“Um... kasi nagpaalam saakin noon si Trent. Ayun sabi niya nga photographer siya... tapos kinuha niya akong subject para sa project niya.”

“Talaga? So nag-photoshoot kayo ng ‘di ko alam?”

“Hindi! Actually, stolen shots yung ginawa niya.”

Napa-isip si Shane sa sinabi ni Richelle. “Stolen shots? Bale parang sumusunod-sunod siya sayo? Parang—”

“Stalker?”

“Hindi! Paparazzi!”

“Ah oo... paparazzi. Parang ganun nga.”

“Lalo tuloy akong na-curious sa ginawa niya sa mga pictures mo.”

Agad nang nagpunta ang Trent. Sa may featured inisa-isa ang mga gawa ang pangalan ni Trent,

dalawa sa NEU Museum para tignan ang gawa ni photography section sila nagtungo at doon ay ng estudyante. Ngunit nang mahanap na nila pareho ibang photo collage niya ang naka-display.

“Hindi naman ikaw ‘to, Iche.” Saad ni Shane habang nakatitig sa pinagpatong-patong na litrato ng iba’t ibang babae. Kahit pa inisa-isa na niya ang mga yun, wala siyang nakita na kahit na anong picture ni Richelle.

“That’s weird. Sabi niya, gandang-ganda siya sa mga kuha niyang pictures saakin.” Medyo napasimangot na komento ni Richelle. Maging siya ay nagtataka kung bakit hindi yung pictures niya ang ginamit ni Trent. “Ginoyo lang siguro ako ng kaibigan mong yun.”

“O pwede ring magaganda talaga yung mga pictures mo. Sinolo lang ng kumag na yun.” Napapailing na sabi ni Shane. “Kapag nagkita kami ni Trent mamaya. Tatanong ko nga sa kanya.”

Habang nag-uusap sila tungkol kay Trent ay sakto namang napadaan din ang isa sa mga kaibigan ni Shane na nakakakilala rin kay Trent. Sinadya talaga nitong tumigil sa harap nila. “Shane, hinahanap mo si Trent?”

“Oo sana. Nakita mo ba?”

“Naku! Mukhang ‘di yata papasok yun!”

“Bakit?”

“Hindi mo pa alam? Na-holdap siya kamakailan lang. Pauwi na raw siya noon nang may humarang na nakamaskarang lalaki sa kanya tapos tinangay nun yung motor at tsaka yung DSLR niya.”

“Ano! Eh kamusta naman raw si Trent?”

“Hindi naman siya sinaktan. Na-depress nga lang.” At habang kinu-kwento ito ay napatingin ito sa naka-frame nang photo collage ni Trent. “Hindi raw dapat yan yung mga pictures na gagamitin niya. May mas magaganda pa siyang shots dun sa nanakaw niyang camera.”

Nagkatinginan ang mag-bestfriend dahil sa nalaman nila. Kung ganun pala, nakasama yung mga pictures ni Richelle sa nakuha nung mga magnanakaw. Bukod sa awa kay Trent ay pareho rin silang nakaramdam ng panghihinayang sa mga nawalang mahahalagang gamit nito.

= = = = =

Sabay nang naglakad paalis ng NEU Museum ang magkaibigan. Pareho silang tahimik, parehong may malalim na iniisip. At napansin ni Shane ang mukha ni Richelle na halata ang pagkabagabag sa tila ba sunud-sunod na insidente ng mga krimen at nakawan.

“Gusto mo nang umuwi?” Pag-aaya nito na agad din namang sinang-ayunan ni Richelle. Pareho nga naman din kasi silang wala nang gagawin kundi ang tumambay na lang.

Ngunit papunta pa nga lang sana sila sa car park, nag-vibrate ang cellphone ni Richelle dahil sa na-receive na text. Sigurado siyang hindi galing kay Shane ang text na yun dahil magkasama naman sila ngayon. Isang tao lang ang naisip niya at natuwa siya na malamang tama nga ang palagay niya.

“Happy foundation week, Iche!” Sabi sa text ni Zenn.

“Zenn! Tagal mong hindi nagparamdam ah. Nasaan ka? Anong ginagawa mo?” Reply naman agad ni Richelle.

At makalipas ang ilang segundo, “Heto, nakatanaw ako sayo. Pwede bang wag ka na munang umuwi?”

Napatigil sa paglalakad si Richelle nang mabasa ang reply na yun ni Zenn. Nilingon-lingon niya ang buong paligid para hanapin ang kinaroroonan ng binata ngunit hindi niya ito makita. Para bang nakikipaglaro pa ito ng taguan.

“Iche!” Muli namang inagaw ni Shane ang kanyang atensyon. Nakapamewang ito at bakas ang pagtataka sa mukha. “Anong pang ginagawa mo? Tara na! Uuwi na tayo, ‘di ba?”

Ngumiti ng inosente si Richelle, saka dahan-dahang humakbang paatras. “May nakalimutan ako. May gagawin pa pala ako eh!”

“Akala ko ba—”

“Ite-text kita, promise! Sabay tayong uuwi mamaya! For the meantime, pumasyal ka na lang muna!” At saka mabilis na tumakbo si Richelle. Sinigurado pa niya na dumaan sa medyo crowded na lugar kung sakali mang maisipan pa siyang habulin ni Shane.

At nang masigurado na nga niyang hindi na siya hinabol nito, saka siya muling nag-text kay Zenn. “Hindi na ako uuwi. Kung nasaan ka man ngayon, puntahan mo na ako.”

Humihingal pa siya na naghintay ng reply ni Zenn, pero biglang nag-ring ang phone niya at nang sagutin niya ito, “Hello... Zenn?”

“Nandito na ako.”

“Saan?”

“Sa likod mo.”

Napalingon si Richelle at nakita niyang nakatayo na nga si Zenn sa likod niya na ilang hakbang lang ang layo sa kanya. Nakatingin ito sa kanya habang nakadikit pa rin ang cellphone sa tenga nito.

“Hi.” Bati sa kanya ni Zenn at may ngiti sa mga labi nito.

Something na namiss din ni Richelle.

================= Chapter 16

“Ang tagal mong hindi nagparamdam. Kahit text, wala rin. Akala ko talaga nagalit ka na saakin.”

“Hindi naman ako sayo nagalit eh.”

“Kay Trent?”

“Sa sarili ko.”

Sabay na naglalakad sina Richelle at Zenn. Palibut-libot lang sila sa buong university, wala talagang direktang pinatutunguhan. Pinababayaan

lang nilang lumipas ang oras habang walang pakialam kung saan sila dalhin ng mga paa nila.

“Nagalit ako sa sarili ko. Napag-isipan ko kung gaano ka-immature yung inasal ko noong araw na yun.” Puno ng lungkot at pagsisisi sa boses ni Zenn nang banggitin niya yun. “Kaya hindi ko rin alam kung ano sasabihin ko sayo sa text o sa tawag. Gusto ko muna kasing humingi ng pasensya sayo ng personal.”

“Naku, wala naman din yun! Mas kinabahan lang ako noong hindi ka na nagtext.”

Saka pa lang nasilip uli ni Richelle ang ngiti ni Zenn na tila ba nakahinga na ito ng maluwag. Labis ang tuwa na nararamdaman nila pareho.

Hindi na maipagkakaila ang kakaibang kuneksyong nararamdaman nila sa isa't isa. Para bang matagal na silang magkakilala kaya tugma ang mga ugali nila. At higit sa lahat, yung pakiramdam na pinupunan nila ang pagkukulang ng bawat isa ang siyang nagpapatibay sa paniniwalang mas dapat lang nilang bigyang importansya ang isa’t isa.

“So... magkwento ka naman. Bakit nga pala ang tagal mong umabsent?”

“May nangyari kasi. Mahabang kwento—”

“Makikinig ako.”

“Kumplikado.”

“Mas makikinig ako.”

Saktong umihip ang malakas na ng isang matandang puno at sa pwesto iyon para makapag-usap ng kumportable sa may ugat at ang nangyari.

hangin. Napatingin si Richelle sa direksyon lilim nito, naisipan niyang magandang sila. Naglakad na sila papunta roon, naupo doon ay sinimulan nang ikwento ni Richelle

Sinabi niya kay Zenn na hindi talaga nawala yung jacket na ipinahiram niya kundi ninakaw at sinunog lang ng kapit-bahay nila. Nasabi niya rin ang tungkol sa ginawa ni Carlo na nauwi sa pambubugbog sa kanya ni Shane, at naging dahilan kung bakit mas minabuti nilang mag-bestfriend na manirahan na lamang sa iisang apartment.

“Medyo traumatic para saakin. Tapos kinailangan rin magpagaling ng sakit ng katawan niya si Shane. Bukod doon, matagal din yung paglilipat namin ng mga gamit ko at pag-aayos ng apartment. Naging sobrang busy talaga kaya ‘di na namin kinaya na pumasok.”

Napayuko si Zenn na tila ba may pinanghihinayangan. “Nagsisisi tuloy ako na hindi tayo nagkatext. Nasabi mo sana saakin kung ano yung problema mo.”

“Ayos lang yun, Zenn. Nandun din naman si Shane.”

“Pero diba nangako ka. Kapag pakiramdam mong nasa panganib ka o basta kapag nangangailangan ka, ako lang tatawagin mo. Darating naman ako agad.”

“Paano ka darating agad? Syempre ba-byahe ka pa papunta saamin.”

“Basta darating ako agad!”

Napa-pout si Richelle. Hindi niya rin kasi mapigilan na hindi kiligin at matawa sa mga pinag-sasabi ni Zenn. Kahit parang ‘di talaga nito alam ang pinagsasabi niya, seryoso pa rin niyang sinasabi. Parang siyang bata na nagsasabi ng isang napaka-imposibleng bagay pero pinaninindigan pa rin.

“Paano ka darating eh hindi mo pa naman alam kung saan ako nakatira.”

“Block 017, Pleynas Building, Encisco Street.”

Natulala ng wala sa oras si Richelle kay Zenn. Napanganga na lamang siya dahil sa nalalaman ng binata.

“A—alam mo talaga kung saan ako nakatira?”

“Pero ngayong sabi mo na lumipat ka na sa apartment ni Shane, Block 016 na ang address mo.”

“You know what, I'm still curious kung paano mo nalalaman ang lahat.”

“Kapag gusto ko, maraming paraan.” Nakangiting sabi nito sabay tumayo at pinagpagan ang sarili. “Nauuhaw ka na siguro. Ibibili muna kita ng juice.”

“Pero—”

“Hintayin mo ako. Sandali lang ako.” Saka patakbong umalis si Zenn patungo sa mga booth kung saan may mga nagbibenta ng inumin. Hindi na nga lang alam ni Richelle kung saan ito partikular na bumili at ano ang bibilhin nito.

Muling naalala ni Richelle ang minsan nang sinabi sa kanya ng binata, “...if I like someone, I want to know everything about her.”

“Seryoso pala talaga siya nun.” Kulang na lang ay isa-isahin na niyang nang pitasin yung mga damo sa paligid para lang mailabas ang nararamdamang kilig.

At habang hinihintay pa ang pagbabalik ni Zenn at ang ipinangakong inumin nito, bigla namang may lumapit na dalawang lalaki sa kanya. Ang isa ay may hawak na warrant of arrest, at ang isa naman ay may bitbit na posas sa kamay niya.

“Mga student police kami ng jail booth. Hinuhuli ka namin sa salang pagtambay ng mag-isa rito.”

Natagalan pa bago na-process sa utak ni Richelle yung sinabi ng kaharap niyang estudyante. “Anong klaseng joke 'to?” Pero nalaman din niya agad na hindi ito biro pinosasan na siya at sapilitan nang dinala sa kulungan.

= = = = =

Tahimik lang na nakaupo si Richelle katabi ang ilan pang mga nabilanggong estudyante na gaya niya ay mga freshman din at walang kamuwang-muwang tungkol sa jail booth.

“Bakit ka raw nila hinuli?”

“Naka-red daw kasi ako na t-shirt. Ikaw?”

“Nagpa-henna tattoo raw kasi ako sa braso ko. Eh ikaw naman?”

“Naapakan ko raw kasi yung isa sa mga red marks na ikinalat nila sa buong NEU.” Saka silang lahat napatingin kay Richelle. “Eh ikaw? Anong kaso mo?”

“Pagtambay ng mag-isa dun sa puno. Hindi naman talaga ako mag-isa. Iniwan lang ako sandali ng kasama ko.”

Pare-parehong hindi nila alam kung maiinis ba o matatawa sila sa kabaliwang nangyari. Nakaka-badtrip nga naman kasi na sa mga simpleng dahilan, hinuli na sila.

Ang masaklap pa ngayon, hindi sila makaalis ng kulungan kung walang magpi-pyansa para sa kanila. Hindi naman daw pwede na sila mismo ang magpyansa sa sarili nila dahil labag daw iyon sa rules nila.

“Richelle Ariano.” Tinawag siya ng isa sa mga student police. Hawak nito ang ID at cellphone niya na kinumpiska sa kanya kanina. “Na saakin ang cellphone mo. Ngayon, bibigyan ka namin ng pagkakataon na itext ang isa sa mga kaibigan mo na magpi-pyansa para sayo. Tandaan mo, isa lang sa mga kaibigan mo ang pwede mong lapitan.”

Asar-talo si Richelle sa kausap niyang student police. Ni hindi niya alam kung bakit kailangan pa itong sundin. “Teka, magkano ba muna yung pyansang kailangan niyo para makaalis ako rito?”

“5000 pesos.”

“5000!”

“O pwede namang gawin niya ang isa sa mga nakahanda naming challenges.”

“Tulad ng...?”

“Tumakbo ng limang beses paikot ng NEU. Magbilad sa araw sa loob ng isang oras. Ubusin itong isang pitchel ng pure ampalaya juice na ginawa namin. At marami pang iba na kasing lala o mas malala pa.”

“Nagpapatawa ba kayo!”

“Kaya nga itext mo na yung pinakamalapit mong kaibigan na handang gawin ang lahat para lang makalaya ka.”

Napasapo ng ulo niya si Richelle. Nakakalokong patulan ang ganitong kabaliwan pero mukhang seryoso talaga yung mga taong nagpapatakbo ng jail booth na ito.

Gayun pa man, may dalawang tao naman na naiisip niyang handang gawin ang alinman sa mga challenges na yun. Either si Shane or si Zenn lang? Ang tanong, sino sa kanilang dalawa ang iti-text ni Richelle.

Kung si Shane, alam niyang wala itong ganung kalaking pera na dala. Kaya paniguradong masi-sermunan siya nito pagkatapos gawin ang isa mga challenges.

Kung si Zenn naman, siguro nga’y may pera ito dahil madalas itong manlibre. Yun nga lang, bukod sa nakakahiya ay iniisip ni Richelle kung paano niya ito babayaran pabalik? Kulang na kulang pa naman ang baon niya.

Malalim na nag-isip si Richelle kung sino kina Shane at Zenn ang ite-text niya.

Ang bestfriend ba niya o yung taong laging nagsasabi na kung kailanganin niya ito ay darating ito agad.

Huminga muna siya ng malalim, saka nagsimulang mag-text. ‘Uy sorry... nasa jail booth ako. Puntahan mo naman ako rito at pagpyansahan mo ako.

Please.’ Saka niya sinend ang mensaheng iyon sa lalaking napili niyang tulungan siya.

Maya-maya pa, “Richelle Ariano, narito na yung magpa-pyansa para sayo.”

Nahihiyang nginitian ni Richelle ang binatang dumating. Humihingal pa ito, halatang tumakbo talaga para lang makarating agad at tulungan siyang makalaya.

================= Chapter 17

“Bigtime pala ‘tong na-preso natin.”

“Hindi ko alam na magkakilala pala sila.”

“Siya pala ang bagong girlfriend niya.”

“Hindi niya ako girlfriend, noh!” Pagtatatama ni Richelle sa mga student police na nag-uusap tungkol sa taong dumating para pagpyansahan siya. Kung ma-chismisan, akala mo ay wala yung taong pinagchi-chismisan nila. “Mag-bestfriend lang kami ni Shane.”

Nagulantang kasi ang lahat ng organizers ng jail booth dahil sa pagdating ni Shane Venavidez.

“Ano bang kaso nitong kaibigan ko?” Tanong ni Shane sa nagsisilbing chief ng jail booth. Hindi mawari sa itsura at sa boses ng binata kung nababadtrip o natatawa ba ito sa pagkakahuli ni Richelle.

“May nagreklamo sa kanya dahil sa pagtambay niya ng mag-isa.”

“At sino yung nagreklamo sa kanya?”

“Shane, alam mo naman na ang patakaran ng jail booth tuwing foundation week, di ba? Isa sa pinaka-mabilis na paraan para makakuha kami ng funds ay yung mga estudyanteng nagbabayad saamin para manghuli ng ibang estudyante kaya confidential ang identity nila. Isa pa, this is just a friendly prank! Yung funds naman namin ay napupunta for a good cause."

Nagulat si Richelle sa narinig niya. Kung ganun pala ay hindi talaga yung simpleng pagtambay niya sa lilim ng puno ang dahilan kung bakit siya hinuli. May taong nagbayad para ipahuli siya! At kahit pa for a good cause ang pagbabayad para ipahuli siya, palaisipan kung sino yun at kung bakit siya pa ang pinahuli.

“Tsk! Magkano yung binayad sainyo para huliin si Iche?”

“2,500.”

“Ano! Ibig sabihin, limang libo ang pyansa niya!”

“Ganun na nga! Kailangan mong doblehin yung binayad nung nagpahuli para palayain ang kaibigan mo.”

“And you still call this a friendly prank? May nagbayad talaga ng ganun kalaki para magpahuli ng iba.”

“It’s for a good cause, Shane. Three years ka na rito sa NEU. And you know this is our tradition! Wala naman sanang pikunan.”

Matinding self-control na lang ang nagpipigil kay Shane para hindi magwala. Napatingin ito kay Richelle at saka nagtanong, “May matinding atraso ka ba sa isa sa mga kaklase mo o kakilala rito sa university? Ang tindi ng galit niya sayo ah. Nagbayad talaga ng ganun kalaki para ipahuli ka.”

Napakibit-balikat naman si Richelle, “Malay ko kung sino yun, Shane.” Nakasimangot na sagot niya.

“Ano na, Shane? Pagpapyansahan mo ba ang kaibigan mo? Kapag hindi mo siya tinulungan, mamayang gabi pa siya palalabasin.”

“Wala akong pera.” Direchong sagot ni Shane. “Yung challenges na lang yung gagawin ko.”

Inilabas na ng isa sa mga student police ang list of challenges na mapagpipiliang gawin ni Shane. Binabasa pa lang ito ng binata, pakunot na ng pakunot ang noo nito.

Ilang sandali pa, nakakita na ito ng isang challenge na tingin niya ay kayang-kaya—at mag-eenjoy pa siyang gawin. “Maglaro ng basketball at magshoot hanggang sa makagawa ng 300 points.”

= = = = =

Isang malaking event talaga kapag nagpapagawa ng mga challenges ang mga taga-jail booth sa mga estudyante ng NEU. Pero mas lumaki pa ito dahil sa unang pagkakataon, si Shane Venavidez ang gagawa ng challenge.

Nagtipon ang lahat sa school gym. Mabilis na kumalat ang balita lalo na sa mga kababaihang fans ni Shane ang tungkol sa challenge niyang makagawa ng 300 points sa basketball para lang tulungang makalaya ang isang nabilanggo sa jail booth nila.

Kasama ring manonood si Richelle—hindi niya lang matanggap ang ayos niya. Pinasuot kasi siya ng orange na t-shirt na may letrang P sa likod. Gayang-gaya talaga sa mga totoong preso at with matching posas pa sa mga kamay niya habang binabantayan siya ng dalawang student police.

“Wala na bang mas io-OA ‘to?” Side-comment niya na siya lang rin ang nakarinig dahil mas nangingibabaw ang sabik na tilian ng mga kababaihan sa buong paligid.

Nahihiya siya at nagugulat sa matinding komosyon na nagaganap. Alam niyang sikat si Shane, hindi niya lang inexpect na ganun pala ito kasikat.

“Swerte naman niya! Gagawin ni Shane yun para sa kanya!”

“Mag-bestfriend lang naman daw sila, diba? Pero daig pa ang girlfriend kung ituring siya ni Shane.”

“Nakakainggit siya na nakakainis.”

Ilan lamang yun sa mga parinig ng mga babaeng fans. May mangilan-ngilan na kinikilig sa handang gawin ni Shane. Ngunit karamihan ay naiingit dahil gagawin yun ni Shane para sa kanya.

Lumabas na si Shane mula sa shower room ng mga lalaki. Dahil walang dalang jersey uniform kaya simpleng itim na sando lang ang suot nito. Ngunit dahil din doon, parang mas lumalakas pa ang dating ng binata. Mas lalong nagtilian ang mga kababaihan ngunit sanay na si Shane ganung atensyon. Hindi niya pinansin ang mga ito at nagwarm-up na.

Matapos ang warm-up, lumapit pa muna ito kay Richelle, “Wow! You look good in orange.”

“Sige! Mang-asar ka pa, Shane!” Asar na umirap si Richelle. “Sigurado ka ba sa gagawin mo?”

“Alangan namang pabayaan kita sa jail booth, diba? Ako nang bahala, Iche. Sisiw lang ‘to. Isang daang beses lang na 3 point-shots ang kailangan kong gawin!”

“Sabi mo eh. Galingan mo ah. Good luck!”

Nagsimula na ngang mag-shoot ng bola si Shane. At nagsimula na ring mabingi ang mga tenga ng taong nasa loob ng gym. Tahimik namang nanood lang si Richelle. Hindi siya sanay na makitang halos sambahin na ng lahat ang bestfriend niya.

Habang nagaganap ito, bigla namang kinalabit ng isa sa mga nagbabantay student police si Richelle. “Talaga bang hindi ka girlfriend ni Shane?” Tanong nito.

“Hindi... bakit?”

“Hindi ka niya niligawan?”

“Bakit niya ako liligawan? Parang kuya ko na siya.”

“Pffft—” Natawa yung student police pero pinigilan niya lang. “Sorry.”

“Bakit? Ano bang nakakatawa?”

“Wala... wala naman. Hindi lang ako makapaniwala kay Shane.” Saka ito umiling-iling habang pinipigilan pa rin ang sarili sa pagtawa.

Napailing na lang din si Richelle. Tinignan niya yung score board ni Shane at nakaka-thirty-three points na agad ito.

“Maiba pala ako...” Muli siyang kinausap ng student police . “Kung hindi kayo ni Shane, may ibang boyfriend ka ba? O manliligaw?”

“At bakit mo tinatanong?”

“Curious lang! Siguro naman hindi ka binabawalan ni Shane na—”

Hindi na nito natuloy pa ang sinasabi dahil tinamaan siya ng bola ng basketball sa mukha, dahilan para bumagsak siya sa kinauupuan niya.

“Oh my God! Okay ka lang?”

“Okay... okay lang—”

“Dumudugo ilong mo!”

Patakbo namang lumapit sa kanila ang may sala. “Oops! Sorry, dumulas sa kamay ko.” Palusot ni Shane pero parang hindi talaga siya sorry sa nangyari.

“Ayos lang nga ako... konting dugo lang ‘to.”

“Dude, you need to go to the clinic.”

Dinala na nga yung kawawang student police para mapatignan sa clinic. Bago naman ituloy ni Shane ang challenge na kailangan niyang tapusin, “Iche, pwede bang imbes na makipag-close ka sa mga taong humuli sayo kanina, ipag-cheer mo na lang ako. Para sayo ‘tong ginagawa ko diba? Para ganahan naman ako.”

Saka ito patakbong bumalik na sa gitna ng court. At parang bang walang nangyari, ipinagpatuloy nito ang pagshu-shoot ng bola.

= = = = =

“Congrats! Malaya ka na!” Pagbati ng mga taga-jail booth kay Richelle. Natapos ni Shane ang challenge at ngayon ay malaya na nga siya. Pinahubad na sa kanya yung orange t-shirt at ibinalik ang mga gamit na kinumpiska sa kanya.

Wala namang pagsidlan ang saya ng mga fans ni Shane na halatang pagod na pagod at hingal-aso na dahil sa sakripisyong ginawa. Nagsilapitan ang mga babaeng estudyante bitbit ang iba’t ibang inumin at umaasa na isa sa mga dala nila ang tatanggapin ng binata.

Ngunit gaya lang kanina, parang ‘di pansin ni Shane ang presensya nila. Agad itong lumapit kay Richelle at umakbay pa rito.

“Eww Shane! Basang-basa ka pa sa pawis!” Nandidiring reklamo ni Richelle dahil sa pag-akbay sa kanya ng pawisan na kaibigan.

“Ganyan ka ba magpasalamat sa taong tumulong sayo para makalaya ka?”

Gamit ang sariling panyo ni Richelle ay pinunasan niya ang tumutulong pawis sa mukha ni Shane. “Salamat.”

“Siguro naman, makakauwi na tayo.”

“Oo naman. Mauna ka na sa sasakyan mo, bibili lang ako ng maiinom mo.”

Patakbong umalis si Richelle papunta sa mga booths na nagbibenta ng inumin. Bumili siya ng dalawang flavor ng fruit shake at isang bote ng mineral water para may mapagpilian si Shane. Iniisip niya na kahit sa ganitong paraan man lang siya makabawi sa ginawa ng bestfriend niya.

Matapos bumili ay madali na rin siyang nagpunta sa carpark. Ngunit natigil siya sa kalagitnaan ng pagtakbo nang masalubong niya si Zenn.

“You totally forgot about me.” Sabi nito na may blankong expression sa mukha. May hawak itong inumin na halatang hindi na malamig.

“Zenn... Zenn, I’m sorry. Nahuli kasi ako ng taga-jail booth—”

“I know. At sa ikalawang pagkakataon, siya pa rin ang tinawag mo.”

“Magpapaliwanag ako.”

“Hindi na kailangan. Naiintindihan ko naman. Shane is so important to you, just as how you’re so important for him.” Sambit ni Zenn at hindi pa rin inaalis ang tingin niya. Mas nahahalata na ngayon ang lungkot sa mga mata niya, bagay na para bang nagpabigat din sa pakiramdam ni Richelle.

Nang magsimula itong maglakad palayo, saka pa lang gumawa ng paraan si Richelle na pigilan siya. “I know people always get this wrong idea about me and Shane. But believe me, Zenn. Magkaibigan lang kami.”

“But you two love each other.”

“As a friend. Only as a friend!”

“For you, maybe. But what about him?” Mahinang tanong ni Zenn. “You love Shane because he’s your bestfriend. But he loves you not just a friend. He’s in love with you.”

“Hindi—”

“You already knew about it. But you choose to ignore it—forget it.” And just like that, umalis na si Zenn. Ni hindi man lang nito nakuhang lumingon pa.

================= Chapter 18

Tama nga ang desisyon ni Richelle na bumili ng tatlong klase ng inumin para kay Shane. Bukod sa naubos ang mga ito, kinulang pa nga ang binata.

Ngunit sa kabila ng pagsi-celebrate ni Shane dahil nagawa niyang ang challenge na 300 points sa basketball, hindi naman maikubli ni Richelle ang pagkabagabag. “Shane, bakit sa tingin mo lagi nila tayong napagkakamalan?”

Panandaliang nalipat ang atensyon ni Shane kay Richelle ngunit ‘di nito inaalis ang paningin sa kalsada habang nagda-drive. “Napagkakamalan na ano?”

“Na couple. Na girlfriend mo tapos ikaw naman boyfriend ko. Bakit yun ang tingin nila saatin? Sadyang mapagbigay-malisya ba lahat ng mga tao?”

Napakibit-balikat ang binata, “Malay ko rin.”

“May mga ginagawa ba tayo na gawain ng mga couple kaya yun na rin yung tingin nila saatin?”

“Hatid-sundo kita palagi, sabay tayo kung mag-lunch at palagi nila tayong nakikita na magkasama—na sweet?”

“Natural lang naman yun sa mag-bestfriend, diba?”

“Pero gawain rin kasi yun ng mag-syota.” Paliwanag ni Shane. “Ewan ko na lang kapag nalaman pa nila na nagsasama tayo sa iisang apartment.”

Napatanaw na lamang sa labas ng bintana si Richelle habang patuloy pa rin sa pag-andar ang sasakyan. Isinandal niya ang ulo sa inuupuan at saka napabuntong-hininga. “Paano kaya natin ipapaliwanag sa kanila?”

“Ipapaliwanag? Bakit pa? They are not worth our time, Iche. Pabayaan mo na lang sila.”

Tinignan ni Richelle si Shane ngunit sa repleksyon lang ng salamin. Kahit ‘di niya sinasadya, hindi niya rin mapigilan na makaramdam ng pagkailang sa kaibigan. Hindi niya ito matignan ng direcho sa mga mata, lalo pa sa tuwing naaalala niya ang sinabi ni Zenn.

“You love Shane because he’s your bestfriend. But he loves you not just a friend. He’s in love with you.”

Hanggang ngayon ay hirap pa rin iyong paniwalaan ni Richelle. Tulad ng palagi niyang sinasabi, parang kuya na niya talaga si Shane. Sabay sila halos pinalaki ng mga magulang nila at bukod sa pagiging mag-best friend, protector pa niya ito. Inosente at totoo ang kanilang pagkakaibigan kaya

hindi niya matanggap yung mga taong nagbibigay ng ibang kulay sa relasyon nila.

Nakarating na sila sa tapat ng Pleynas building nila. Tulad ng nakagawian, naunang bumaba si Richelle sa sasakyan at hinihintay na makababa si Shane upang sabay silang umakyat papunta sa apartment nila.

Ngunit kapapatay pa nga lang ni Shane sa makina ng sasakyan at hindi pa nga nakakababa, biglang nag-ring ang phone nito. “Hello? Who’s this?” Narinig ng binata ang boses ng nasa kabilang linya at nagbago bigla ang timpla ng mukha nito. “You...? How did you know my number?”

“Uy Shane! Sino ba yan?” Tanong ni Richelle.

Isang senyas naman na nagpapahintay lang ang itinugon ni Shane sa kanya, at ipinagpatuloy nito ang pakikipag-usap sa cellphone. “I don’t owe you any explanation. Wala ka na dapat pakialam dun.”

Napairap na lamang si Richelle. Wala siyang ideya kung sino yung kausap ng kaibigan ngunit wala rin naman siyang interes na malaman kung sino iyon. Ang gusto niya lang ay ang makapasok na sa apartment nila at makapag-relax.

Tumingala si Richelle upang tignan ang apartment nila, ngunit isang ‘di kaaya-ayang tanawin ang nakita niya. Si Darcie na nakatingin sa direksyon nila.

Nakapatong sa railings ang siko nito habang nakapahinga ang baba sa kanyang palad. Partikular na nakatitig ang dalaga kay Shane na para bang nagdi-daydream ito. Ilang sandali pa ay napansin niyang nakatingin sa kanya si Richelle at sa isang iglap ay tumalim ang ekspresyon ng mukha nito.

Hindi naman nagpatinag si Richelle. Nakipagtitigan talaga siya kay Darcie. Parehong ayaw magpatalo. Parehong naghihintayan kung sino ang unang masisindak.

“Iche, sorry for the wait.” Lumabas na si Shane sa sasakyan at tapos nang makipag-usap sa cellphone.

At nalingat nga lang sandali si Richelle, sa muli niyang pagtingala ay nakatalikod na si Darcie papasok sa sarili nitong apartment.

“Sinong tinitignan mo?”

“Yung chismosang si Darcie.”

“Darcie?”

“Carlo’s bitch girlfriend.” Naiinis na sagot ni Richelle. “Eh ikaw? Sino pala yung kausap mo?”

“Nothing. She’s just nothing.” Simpleng sagot naman sa kanya ni Shane. Parang bang balisa ito ngunit hindi lang pinapahalata.

= = = = =

Kinabukasan sa NEU. Ikalawang araw sa foundation week nila.

Nagkaroon ng normal na klase si Richelle sa dalawang pinaka-maagang klase niya. Pero yung mga sumunod na klase niya ay apektado na sa ingay ng mga ginaganap na activities sa school.

Dahil wala nang klase, pinili na lamang niyang tumambay na mag-isa sa study area. Walang ibang tao bukod sa mga iilang nagdaraan na estudyante na agad din namang nawawala dahil busy sila sa mga kani-kanyang gawain.

Kinuha niya sa bulsa ang cellphone niya, ipinatong ito sa lamesa at saka tinitigan. Wala man lang nagti-text sa kanya. Si Shane kasi, may kinailangang salihan na activity dahil ka-tropa raw nito ang organizer. Si Zenn naman, matapos ang pag-uusap nila kahapon ay hindi uli nagparamdam.

Hindi rin naman sumubok na maunang mag-message si Richelle tulad noong unang beses na nagkatampuhan sila. Naniniwala siya na sa pagkakataong ito, pareho nilang kailangan ng oras para makapag-isip.

Nagpasya na lamang siyang ipahinga ang ulo sa mga braso. Ngunit wala pa nga sigurong sampung segundo na naipipikit niya ang mga mata, may isang kamay na humablot sa braso niya, dahilan kaya halos matumba siya sa kinauupuan niya.

“Si—sino ka?” Galit na sigaw ni Richelle dala na rin ng pagkagulat. Pero nangibabaw rin agad ang takot dahil yung taong may gawa nun sa kanya ay isang lalaking may hawak na paintball marker o paintball gun. Nakatutok ito sa pagmumukha niya. “Student police ka ba? Taga-jail booth na naman? Huhuliin nyo na naman ba ako dahil sa pagtambay ko mag-isa rito?”

“You wish!” Sagot bigla ng isang babae na namumukhaan niya. Si Eunice na kaibigan ni Sherrie—na ex-girlfriend ni Shane. “Kaladkarin mo na yan, Henry. Kanina pa siya hinihintay ni Sherrie.”

Sapilitan nang isinama si Richelle sa pinamataas na floor ng building na kinaroroonan. Yun yung floor kung saan wala na ring nagagawing estudyante. Kahit ano pang sigaw o paghingi ng saklolo ang gawin niya, abala ang lahat kaya wala ring makakarinig.

Natanaw na ni Richelle si Sherrie na may kasama pang dalawang kaibigan na nasa likod nito. Parang sinusubukan pa ng mga ito pakalmahin si Sherrie. Nang tuluyan na silang makalapit, itinulak ni Henry si Richelle para masubsob sa sahig.

“Didn’t I warned you before that you should watch your back?” Matapang agad na bungad ni Sherrie. “Hindi ka pa natuto kahapon noong hinuli ka ng mga student police.”

“Ikaw ang nagpahuli saakin?”

“Yup! That’s me...” Pagyayabang ni Sherrie, but in an instant ay nagbago ang mukha nito at naging mala-bruha. “Pero nagawa mo pa ring isingit yang kalandian mo! Si Shane talaga yung pinagpyansa mo! Wow! Sabik na sabik kang sumikat noh? Malandi ka!”

“Ano bang problema mo? Eh diba matagal na kayong hiwalay ni Shane!”

“Naghiwalay kami dahil sayo!” Nagngingitngit na sambit nito. “Yung two years naming pagsasama, nawala dahil dumating ka!”

“Para lang malaman mo, higit pa sa two years ang pinagsamahan namin! Pero kahit ganun, wala akong kinalaman sa paghihiwalay niyo!”

“The hell I care!” Sigaw nito saka malakas na sinampal si Richelle.

Ito ang ang mga nalaman Paalala

ipinangangamba ng ibang kaibigan ni Sherrie kaya nga nagsikapit ito para pigilan siya. “Sherrie, walang pisikilan, di ba? Kapag ‘to ng iba, maapektuhan hindi lang ikaw kundi ang buong squad.” ng isa sa kanila.

Ngunit agad din naman sinalungat ni Eunice. “Oh shut your mouth up! Hindi ito ang time para maduwag ka. Ang kaibigan natin ang naapi rito. Go, Sherrie. We got your back! Teach that bitch a lesson!” Sulsol pa nito.

Dahan-dahan pang lumapit si Sherrie kay Richelle. “Alam mo kung ano ang sabi saakin ni Shane kaya niya ako hiniwalayan? Dahil hindi mo raw yun magugustuhan! Dahil ayaw mong may kaagaw ka! Selfish ka! Ang kapal ng mukha mo! Magbestfriend lang kayo pero kung angkinin mo siya, parang sayo siya!”

Napanganga si Richelle sa mga narinig niya, “Wala akong sinasabing ganun kay Shane!” Pagtatanggol niya sa sarili. “Ni wala nga akong pakialam sa kung sino ang mga nakakarelasyon niya. Alam mo bang naikwento ka lang niya saakin noong nag-break na kayo bago nagsimula itong school year na ‘to!”

“Sinungaling!”

Walang balak si Sherrie na makinig at maniwala sa paliwanag na iyon ni Richelle. Si Eunice naman na patuloy sa pagsusulsol ay may inabot pa sa kanya na brown envelop. Kinuha ni Sherrie ang laman nun at yun ang ibinato sa pagmumukha ni Richelle.

Mga litrato ito na magkasama sina Richelle at Shane. Mga bagong kuha noong nagsimula silang magsama na sa iisang apartment.

“Paano mo ipapaliwanag yan?” Halata nang mas nagiging mas emosyonal ang boses ni Sherrie. “You’re a total bitch! Umaarte ka lang na inosente kay Shane para kaawaan ka niya at masolo mo siya. Anong paglalandi ang ginagawa mo para mapanatili mong sayo siya! Nagsasabay kayong maligo? Nagtatabi sa kama? Nagsi-sex!”

“Hindi namin ginagawa yun!” Naiyak na bulalas ni Richelle. Lumuha siya nang may halong galit dahil gusto niyang itama lahat ng mga ibinibintang sa kanya, pero hindi niya alam kung paano ipapaliwanag ang sarili. At kung maipaliwanag man niya, alam niyang ‘di rin naman siya pakikinggan.

Tuluyan na rin namang nag-breakdown si Sherrie at nag-iiyak na lamang. At maswerte siya dahil may mga kaibigan siya na nasa tabi niya at pinapatahan siya. “Let’s go get some fresh air, Sherrie. Nasabi mo na lahat ng dapat sabihin.” At bago sila tuluyang umalis, matatalim na tingin na lamang ang naibigay nila kay Richelle.

Napako naman ang mga paa ni Richelle sa kinatatayuan niya. Nakaramdam siya ng awa kay Sherrie dahil ramdam niyang tunay nga ang pagmamahal nito para kay Shane. Kaya nga nagugulumihanan siya kung bakit nakipaghiwalay pa rin si Shane sa babaeng ito. Higit sa lahat, bakit siya ang ginamit na dahilan ni Shane para makipaghiwalay?

Buong akala ni Richelle na tapos na comprontasyon, ngunit pag-alis nina Sherrie at mga kaibigan nito, muling nagbalik si Eunice na may mas malala pa palang plano.

“You think this is over?” Boses pa lang ay nakakasindak na ang dating ni Eunice. “Since nasabi mong bestfriend mo lang si Shane, siguro naman maiintindihan mo kung bakit gagawin ko rin ‘to para sa bestfriend kong si Sherrie.”

May ibinigay na signal si Eunice kay Henry. Maya-maya pa, tinira siya nito gamit ang paintball marker. Bukod sa medyo masakit ang pagkakatama nito sa balat niya, nagkalat ang pulang pintura sa balat at damit niya.

“Ikaw nang bahala sa mang-aagaw na yan, Henry. Wag mong patatakasin hanggang sa matuto siya ng leksyon niya.” Nakangising utos ni Eunice at bago siya umalis para sundan na sina Sherrie, nagbanta pa muna ito. “And just so you know, my uncle is a police. Si Sherrie naman, dad niya ang may-ari ng NEU. While the rest, came from well-known families. So kung nagbabalak kang magsumbong... well just don’t do it. Ciao!”

Naiwan nang mag-isa si Richelle sa kamay ni Henry. Tinitira siya ni Henry ng paintball sa kung saan-saang parte ng katawan niya. Yung pulang pintura ay nag-animo’y dugo na kumakalat na sa buong paligid.

“Tama na! Masakit!” Habang nagmamakaawa siya ay tinatawanan lang siya ni Henry.

Naupong nakayuko si Richelle para iwasan yung mga balang paintball na itinitira sa kanya. Ngunit habang tumatagal ang pagtama nito sa balat niya ay mas humahapdi—mas lalong nanunuot ang sakit.

“Tulong... tulungan niyo ako...” Ipinikit na lamang niya ang mga mata niya para tiisin yung sakit. Ngunit umaasa siya na may darating para tulungan siya, “Shane...” Lumuluhang sinambit niya.

Walang anu-ano’y natigil din sa pagpapaputok ng paintball marker si Henry. “The fuck—”

Sinagot ang dasal ni Richelle dahil may dumating nga para tulungan siya. Isang lalaki ang sumuntok ng napakalakas sa pagmumukha ni Henry, dahilan para bumulagta ito sa sahig.

Hindi pa niya agad namukhaan ito dahil sa pulang pinturang tumutulo sa mukha niya. Ngunit nang mapunasan niya ito, bumulaga sa kanya ang eksenang binubugbog na si Henry. Ginugulpi ito ni Zenn.

================= Chapter 19

“You called out for Shane but guess who came?”

Kung may isang tao man na tutulong kay Richelle bukod kay Shane, hindi niya inaasahan na magiging si Zenn iyon. Nakilala niya ito na mukhang lalampa-lampa kaya nga binully ito ni Miggs noon.

Kahit pa noong mga oras na nagbanta ito na papatayin daw nito kung sino man yung nananakot sa kanya at yung time na malapit na nitong sugurin si

Trent, hindi pa rin makapaniwala si Richelle na magagawa ngang magpakabrutal ni Zenn gaya ng ginagawa nito ngayon.

Parang ibang tao na si Zenn. Sunud-sunod ang pagsuntok nito kay Henry. Walang awa at parang nag-eenjoy pa nga. “Motherfuckin’ asshole! Have you got no balls?” Saka nito napansin yung paintball marker. “Oh, but you have paintballs! How nice!” Kinuha nito ang paintball marker at inubos ang bala para puntiryahin sa mukha si Henry.

Nang tuluyang maubos ang paintballs, naisip naman ni Zenn na yung baril na mismo ang gamitin panghampas kay Henry. Ni hindi nito pinakinggan ang pagsuko at pagmamakaawa ng taong binubugbog niya.

Halos natuliro si Richelle habang pinapanood si Zenn. Hindi na niya sigurado kung yung pulang pintura o tunay na dugo na ang nakikita niyang tumutulo kay Henry. Kung hindi pa siya kikilos, baka mauwi na sa malagim na krimen ang nangyayari.

Patakbong lumapit si Richelle sa dalawa kahit pa dumudulas-dulas na ito sa pinturang nasa sahig. Nang makalapit siya sa nakatalikod na si Zenn, saka niya ito niyakap. “Please stop.” Nanginginig ang mga kamay niya ngunit may lakas pa siya na mas higpitan ang pagyakap sa binata. “Zenn, natatakot na ako.”

“Hindi mo na kailangang matakot sa kanya.”

“Hindi sa kanya. Sayo ako natatakot, Zenn. Tumigil ka na.”

Dahil sa mga sinabi ni Richelle, dahan-dahang lumambot ang expression ni Zenn.

“Anong ginawa ko para takutin ka? Ipinagtatanggol pa nga kita.”

“Pero sobra na! Balak mo ba siyang patayin? Tama na, please!”

Kahit parang labag sa loob ni Zenn, pinakinggan niya ang hiling ni Richelle. Ngunit hindi matatapos ang lahat, hangga’t hindi pa niya napagsasabihan si Henry. “Kapag nagsumbong ka, totoong baril na ang gagamitin ko at totoong dugo mo na ang dadanak. Maliwanag ba?”

Ungol na lang ang naisagot ni Henry dahil sa sumabog na nguso nito pero...

“Sumagot ka ng maayos!”

“O—oo...”

Matapos nito, hinila na ni Zenn si Richelle paalis sa lugar na yun. Pagdating sa ground floor, sa likod ng building sila dumaan upang hindi makaagaw ng pansin. Pareho kasi silang mukhang duguan dahil sa pulang pintura.

Habang nagmamadali, may kinausap naman sa cellphone niya si Zenn. “Kailangan ko yung sasakyan. Ngayon na.” Utos nito sa kausap niya. “Iwan mo dun sa tapat ng lumang school gate.” At saka nito ibinulsa pabalik ang cellphone.

Ang tinutukoy na lumang school gate ay yung ikatlong gate ng NEU kung saan walang mga estudyante at outsiders na nakakalabas-pasok. Matagal na itong hindi pinapadaanan at halos limot na nga ng mga tao ang tungkol sa gate na ito. Maging si Richelle, first time niya lang napuntahan ang lugar na ito.

“Paano mo nalaman ang tungkol sa daanan na ‘to, Zenn?”

“Mahilig akong mamasyal.” Ngunit paglapit nila sa harap mismo ng gate, naka-padlock ito. Sinubukan niya itong sirain pero hindi nagtagumpay. “Iche, takot ka ba sa heights?”

“Bakit mo natanong?”

“Wala tayong choice kundi sumampa dyan sa gate para makalabas.”

Napatingala si Richelle at sinukat ang taas ng gate. “Hindi ko yata kakayanin, Zenn. Masyadong mataas. At isa pa...” Napatingin siya sa mga sarili nila na balot ng malagkit na pintura. “Baka madulas tayo. Mas delikado.”

Napasapo ng noo niya si Zenn. Nag-iisip siya ng ibang paraan para makalabas sila ng NEU pero mukhang wala na siyang ibang plano. Nang mapansin ni Richelle na masyado nang pinoproblema ito ng binata...

“May naisip ako.” Lumapit sa harap ng padlock si Richelle saka siya napatingin sa singsing na ibinigay sa kanya ni Zenn. Kahit may halong panghihinayang, sinira niya ito para magamit ang wire at kalikutin ang padlock. Ilang sandali pa, nabuksan na nga niya ito.

“I’m impressed! How did you do that?”

“Tinuruan ako ni Sh—” Hindi naituloy ni Richelle ang sasabihin dahil alam niyang nagbabago palagi ang reaksyon ni Zenn sa tuwing nababanggit niya ang pangalan ni Shane. Minabuti na lang niya ang baguhin ang sasabihin. “Sorry nga pala. Kinailangan kong sirain ‘tong singsing.”

“Wag mo nang alalahanin yan. Tara na.”

Paglabas nila ay nandoon na nga ang sasakyan ni Zenn. Sumakay ang dalawa sa loob at umalis na palayo sa NEU.

= = = = =

“Saan mo ako dadalhin?”

“Sa art studio ko.”

Tahimik nang nag-drive si Zenn patungo sa isang subdivision na ngayon lang napuntahan ni Richelle. Karamihan sa mga bahay na naroroon at wala pang mga taong nakatira kaya hindi kataka-taka ang katahimikan sa buong paligid.

Lumiko ang sinasakyan nila sa pinakahuling kaliwang kanto at ilang sandali pa, natigil sila sa tapat ng isang maliit na bahay.

Naunang bumaba ng sasakyan si Richelle at sumunod ay si Zenn. “Paano nga pala yang upuan ng sasakyan mo, Zenn? Nabahiran na rin ng pintura.”

“Madali lang palitan yan.”

“Babayaran kita.”

“Bayaran mo ako sa ibang paraan.”

Kinabahan bigla si Richelle. Anong ibang paraan ang tinutukoy ni Zenn?

Pumasok na sila sa loob at tulad ng iniimagine ni Richelle sa isang typical na art studio, bumungad sa kanya ang iba’t iba at naggagandahang mga obra ni Zenn. Puro mga wire sculptures ang mga ito, all shapes and sizes.

Ngunit ang pinaka umagaw ng kanyang atensyon ay yung human-sized sculpture na nasasakluban ng puting tela. “Yan ba yung sinasabi mong sculpture na malapit mo nang matapos?”

“Oo.”

Lalapitan na sana ito ni Richelle upang silipin ngunit kumapit sa braso niya ang binata. “Maligo ka muna. Alam kong lagkit na lagkit dyan sa pintura sa katawan mo.”

Napayuko si Richelle upang tignan ang sarili niya. Um-oo na siya agad at sumunod na sa binata papunta sa banyo. Pagpasok niya sa loob, nakita niya na ang nanggigitatang sarili sa harap ng salamin. Parang siyang naligo sa dugo.

Nilibot niya rin ng tingin ang sosyal na ayos ng banyo na kinaroroonan niya. Sinilip niya ang nasa likod ng nakasabit na plastic curtain at nakita ang shower at bathtub. Binuksan niya yung shower at medyo maaligamgam na tubig ang tumulo sa kanyang mga palad. Nagkaroon siya ng dahilan para ngumiti dahil sa wakas ay makakapaglinis na siya ng katawan.

Naghubad na siya ng damit at suot niyang underwear. Lahat ng ito ay namanchahan na ng pintura kaya laking panghihinayang niya. Naligo na siya at laking pasasalamat niya na water-based ang pintura kaya hindi ganun kahirap tanggalin at kuskusin sa katawan at buhok niya.

Habang pinagmamasdan naman ang bawat patak ng tubig na nagiging kulay pula dahil sa pagkakahalo nito sa pintura, muling sumasariwa sa utak niya ang mga naganap kanina. Kusa ring nagri-replay sa utak niya ang sinabi sa kanya ni Sherrie.

“Alam mo kung ano ang sabi saakin ni Shane kaya niya ako hiniwalayan? Dahil hindi mo raw yun magugustuhan! Dahil ayaw mong may kaagaw ka! Selfish ka! Ang kapal ng mukha mo! Magbestfriend lang kayo pero kung angkinin mo siya, parang sayo siya!”

“Bakit ginamit ni Shane ang pangalan ko para magsinungaling at makipaghiwalay sa babaeng yun?” Napayukom ang mga palad niya dahil sa inis. She felt betrayed by the person she trusted her whole life—her best friend!

Nagugulumihanan na talaga si Richelle, ngunit nabaling ang kanyang atensyon nang marinig ang boses ni Zenn kasabay ang isang katok sa pinto.

“May dala akong tuwalya at damit. Ipapasok ko lang dyan sa loob.”

“Ha? Ipapasok mo rito sa loob?” Naalarma si Richelle dahil mukhang hindi siya nagkamali ng pandinig. Papasok nga si Zenn habang nakahubad na siya at naliligo.

Nagpanic siya ngunit hindi rin naman nagawang makapag-protesta pa. Nakapasok na si Zenn sa loob at isinabit ang dalang tuwalya at damit sa may sabitan.

Pakiramdam naman ni Richelle na umakyat na ang dugo sa kanyang mukha dahil sa hiya at kaba. Tanging ang plastic curtain lang ang namamagitan sa kanilang dalawa ngayon ng binata. Hindi man ito totally tranparent, maaninag pa rin kung ano yung nasa kabilang kurtina.

Napako siya sa kinatatayuan niya habang nakatakip sa mga parteng dapat niyang takpan. Hindi siya gumagalaw at nakatingin lang sa malabong imahe ni Zenn sa kurtina.

“If you need anything else, just call me.” Kalmado lang ang boses ni Zenn. Hindi naman agad nakaimik si Richelle kaya naman, “Iche? Okay ka lang ba dyan?”

“Okay lang! Basta wag ka nang lumapit... nakahubad ako...”

Walang ideya si Richelle sa naging reaksyon ni Zenn nang sabihin niya yun. Ngumiti ba ito? Nagulat? Nahiya? Pero naaninag niya ang pagtango nito ng isang beses saka na umalis palabas ng banyo.

Nang masiguro na ni Richelle na nag-iisa na lamang siya, muli niyang binalikan yung pinto. “Sa naalala ko, ni-lock ko naman ‘to kanina.” Sabi niya sa isip.

= = = = =

Matapos maligo ay ginamit na ni Richelle ang tuwalya at pamalit na iniwan ni Zenn para sa kanya. Inaasahan na niyang wala itong maipo-provide na underwear kaya wala siyang choice kundi lunukin ang kahihiyan. Ngunit ang hindi niya inaasahan, yung t-shirt na iniwan ni Zenn ay may pamilyar na disenyo. Dali-dali niya itong sinuot at inirolyo na lang sa bandang hita niya ang tuwalya upang hindi ito masyadong maiksi.

Paglabas niya ng banyo, naabutan naman niya si Zenn na busy sa kinakalikot nitong bagong wire sculpture. Hinubad na nito yung polo niyang namanchahan ng pulang pintura at ngayon ay naka-topless na lamang.

Imbes na pasugod siyang kakausapin ni Richelle ay natameme ito habang nakatingin sa magandang katawan ng binata.

“Ang bilis mong naligo ah.”

“Ah... uhm...” Yun na lang ang nasabi niya. Ngunit umiling-iling siya upang hugutin ang mga salitang nais niyang sabihin. “May ganito rin akong t-shirt. Yung pambabae naman.”

“Really? What a coincidence!”

“Coincidence lang ba talaga, Zenn? Noong bumili ako ng ganitong t-shirt sa mall, naramdaman kong may nakasunod saakin noon. Inisip ko agad na ikaw yun... kaya magsabi ka na ng totoo. Ikaw nga ba yun?”

Dahan-dahang lumapit si Zenn sa kanya. Mula sa kanyang mga mata, bumaba pa ang tingin nito hanggang sa kanyang mga hita niya na natatakpan lan ng tuwalya. Hindi napigilan ni Richelle na ma-conscious sa mga titig na natatanggap niya at gusto niyang malaman kung ano ang tumatakbo sa isipan ng binatang kaharap niya.

“Yes, Iche. Sinundan nga kita noon. At binili ko yan para katerno dun sa binili mo.”

“Bakit?”

“Kasi nagustuhan ko rin yung design.” Simpleng sagot nito. Ngunit hindi ito kinagat ni Richelle.

“Gaano mo ako kadalas sundan?”

“Madalas. Madalas para malaman ko tuwing kailan mo ako kakailanganin.”

“Pero hindi mo kailangan gawin yun. Pwede ka namang lumapit kaagad saakin!”

“Sorry kung wala akong lakas ng loob na lapitan ka agad.” Nakayukong sagot ni Zenn. “Hinihintay ko lang din kasi na tawagin mo ako—tulad ng ipinangako mo.”

“Wag! Wag mong gagamitin saakin yang paawa effect mo ngayon, Zenn!” Pasigaw na sabi ni Richelle na para bang nanenermon ng isang bata. “Yang pagsunud-sunod mo saakin, yang bigla mong pagsulpot kung saan-saan, hindi ko na alam kung ano ang iisipin ko eh.”

“Then do you want me to go? Do you want me to stay away from you?”

Natigilan bigla si Richelle. Mas gugustuhin nga ba niyang umalis si Zenn? Mas gugustuhin nga ba niyang layuan na siya nito?

Kahit na may kaunting pag-aalinlangan sa kanyang isipan, sigurado naman siya sa isinisigaw ng puso niya.

“No, Zenn. I don’t want you to go. I just want you to be true.” At lakasloob na mas pinaliit ni Richelle ang distansya niya sa binata. “Aaminin ko sayo, kinikilig ako nung umamin ka saakin na inaalam mo ang lahat ng tungkol saakin. Natutuwa ako sa atensyon mo, Zenn. Pero mas gugustuhin ko na harap-harap mong ibibigay saakin yun. Gusto kong personal mong iparamdam saakin yun. Hindi mo kailangan magtago. Hindi mo kailangan magpaka-stalker! Magsabi ka lang saakin ng totoo mong nararamdam!”

“I like you!” Direchong isinagot ni Zenn sa lahat ng mga hinihiling na marinig ni Richelle. “I want you.” Dahan-dahang inabot nito ang kamay ng dalaga upang palapitin pa lalo sa kanya. Nawala na ang kakatiting na

distansya nila sa isa’t isa at, “I love you.” Ibinulong nito sa mga labi niya.

“Oh my God, Zenn.” Yun na lamang din ang lumabas sa bibig ni Richelle dahil sa halo-halong emosyon niya. Hindi na siya makapag-isip pa ng matino. “You’re driving me crazy...”

“I’m the one who is crazy here.” Bigla pang yumuko si Zenn at, “So will you go out with me?”

Napangiti na si Richelle. Parang bang buong buhay niya, ito lang ang hinihintay niya. At ngayon ay nangyayari na nga, “Yes, Zenn.”

And there goes her first kiss.

================= Chapter 20

Zenn’s Art studio. 4 PM.

It’s official. That moment na sinabi na ni Zenn ang mga salitang gustong marinig ni Richelle, official na matatawag na silang couple. Hindi na hiniling pa ng dalaga na ligawan siya ng binata dahil si Zenn naman na ang lalaking matagal na niyang hinihintay na dumating sa buhay niya.

Magkasamang nagpalipas-oras ang dalawa sa art studio. Bukod sa love confession, nai-confess na rin ni Zenn ang lahat ng pagkakataon na sinusundan niya si Richelle simula pa noong unang beses na magkakilala sila. Kahit pa ang weirdo ng dating, okay lang yun sa dalaga dahil alam niyang kung may balak na masama si Zenn, matagal na siguro siya nitong pinagtangkaan.

“Sigurado kang okay lang sayo na gabihin ka?”

“Oo.” Mabilis na sagot ni Richelle, habang pinapanood ang boyfriend niya na may tinatapos namang obra mula sa wire na kanina pa nitong hawak. Pareho silang nakaupo sa sahig. Nakabalot pa rin sa bandang legs niya ang ginamit na tuwalya dahil hinihintay pa niyang matuyo yung underwear na isinabit niya sa banyo. “Di ba sabi mo saakin noon, pwede rin naman akong mag-overnight dito?”

“As much as I want that, paano naman yung babysitter mo, I mean best friend mong si Shane?” Natatawang sabi ni Zenn, at halatang sinadya naman niya yung pagsabi ng salitang ‘babysitter.’

Ngunit halata pa rin ang pagtatampo ng dalaga sa best friend niya. “Bayaan mo yun!” Walang pakeng isinagot nito.

At dahil din doon kaya hindi napigilan ni Zenn na mapangiti ng malaki.

“Bakit mukhang masaya ka pa at nagtatampo nga ako kay Shane?”

“Yung totoo? Pabor kasi saakin na mag-away kayo para saakin ka na lang aasa.”

“Grabe ka! Masyado kang straight-forward!”

“Hindi lang talaga ako marunong magsinungaling.” Proud na sinabi ni Zenn. “At isa pa, dapat lang naman talaga na magalit ka sa kanya. Kung hindi dahil sa kanya, hindi ka naman susugurin ng ex-girlfriend niya at yung kaibigan nitong lesbian.”

“Lesbian? Sino? Si Eunice?”

“Oo. O pwede ring bisexual?”

Sabay silang natawa. Hindi alam ni Richelle kung saan napulot ni Zenn ang idea na ganun ang sexual preference ni Eunice. Wala naman sa itsura ng babaeng yun. “Sinusulsulan mo lang yata ako na magtampo kasi nagseselos ka kay Shane.” Pabirong sinabi ni Richelle.

Ngunit seryoso at direcho namang sinagot ni Zenn. “If you see it that way, then yes.” Talagang hindi nga marunong magsinungaling ang binata, “Nagseselos ako kasi hindi ko na kayang tapatan yung espesyal niyong kuneksyon sa isa’t isa. Naiinggit ako sa kanya kasi palagi ka niyang nakakasama. Nakakampante lang ako dahil ikaw na mismo ang nagsasabing magkaibigan lang talaga kayo. Pero minsan, hindi ko maiwasan na hilingin na sana, mas nauna mo na lang akong nakilala kaysa sa kanya.”

“But look at the brighter side, Zenn! Isipin mo, kung nauna kitang nakilala, baka ikaw ang naging best friend ko at hindi siya.”

“Kahit ako pa ang una mong makilalala, I still won’t settle for just friendship.”

“Talaga?”

“Talaga!”

“Nakakainis ka!” Bulalas ni Richelle at saka tinakpan ang mukha. Namumula siya at hindi mapigilan ang malaking ngiti. “Ba’t ang galing mong magpakilig?”

Muli ay isang matamis lang na ngiti ang itinugon sa kanya ni Zenn. Saktong natapos na rin nito ang ginagawang obra. “Sinasamantala ko lang na nagtatampo ka sa kanya para masolo kita.” Kinuha nito ang kamay ng dalaga, saka nito isinuot sa ring finger niya ang isang bagong singsing na yari sa wire. “Sana mas kiligin ka pa dyan.”

“Wow, Zenn! Ginawaan mo ako ng bago?” Tuwang-tuwa ang dalaga sa bagong singsing na nasa kanyang daliri. “Ang sweet mo talaga! At ang galing ng talent mo.”

And since napag-uusapan na rin lang ang galing ni Zenn sa wire sculpting, muling napatingin si Richelle dun sa human-sized sculpture na natatakpan ng tela. “Patingin naman ako nun.”

“She’s not ready.”

“She?”

“She’s a girl.”

“Ah you mean yung subject na pinaggayahan mo ay babae?”

“Uh huh.”

“Sino?”

“It’s a surprise.”

“Surprise...?” Naningkit ang mga mata ni Richelle na nakatingin sa boyfriend niya.

Parang may idea na siya—o pwedeng naga-assume lang din siya. ‘Ako siguro yun.’ Nakangiting sabi niya sa isip at wala siyang balak na sabihin yun ng harapan. Kung gusto siyang i-surprise ni Zenn, sasakyan na lamang niya ito at hahayaan niyang i-surprise siya nito.

= = = = =

Natuyo na ang mga damit at underwear ni Richelle kaya nakapagpalit na siya. Ngunit dahil hindi na naalis ang pulang mancha dahil sa pintura, nag-desisyon ang dalawa na magpunta sa pinakamalapit na mapagbibilhan ng damit. Ayaw pa rin naman kasing umuwi ni Richelle. This time, she will break Shane’s rule about her curfew.

“Sigurado kang ikaw na magbabayad nito? Ang mamahal at ang sosyal pa naman dito.” Sabi ni Richelle habang nakatingin sa bagong damit na suot niya na libre ni Zenn.

She’s wearing a black sequin dress. Sleeveless ito at kita ang likod. Sobrang sexy at kumikintab siya ng literal. Nang mapatingin naman siya sa suot ni Zenn, match pa talaga sila ng outfit ! Couple na couple ang dating nila.

“Ayaw mo ba ng suot mo?”

“Hindi. Parang masyado lang shiny?”

“Well, you’re always shining when I look at you.”

Napahalakhak si Richelle. Kinikilig na naman dahil sa simpleng papuri ni Zenn.

“Saan na nga pala tayo pupunta? Babalik ba tayo sa art studio mo?”

“Ikaw? Anong gusto mo?”

“Hmmm... may alam ka bang lugar na hindi ko pa napupuntahan? Yung maganda ah!”

“Lugar na hindi mo na napupuntahan? Then I suppose you’ve never been to a bar.”

“O—oo.”

“I know a place. Dadalhin kita dun kung gusto mo talaga.”

“Tara!”

= = = = =

Sa isang sikat at elite bar dinala ni Zenn si Richelle, ang WineLine. Sa TV lang napapanood ng dalaga ang sikat na bar na iyon na tambayan ng mga socialites at kahit mga artista pa. Hindi basta-bastang nakakapasok dito kung walang VIP pass o reservation na kadalasan ay inaabot ng hanggang apat na buwan.

Nasa entrance na sila ng bar at nakaharang na ang isang bouncer na nakatuxedo pa. But Zenn just flashed his gold-plated pass at agad na nagbigay-daan yung bouncer para makapasok sila.

“Wow! Rich kid! May VIP pass ka rito sa WineLine.”

Nginitian lang siya ni Zenn. Pero naramdaman niya ang kamay ng binata sa bandang bewang niya. He led her to a certain spot—isang table na para lang din sa mga VIP guests ng WineLine. As they went there, hindi maiwasan na pagtinginan sila ng mga tao.

“Bakit sila nakatingin?” Bulong ni Richelle.

“Because you’re beautiful.”

“Bolero!”

Pinabayaan lang ni Zenn na orderin ni Richelle ang kahit na anong gustuhin nito. Pina-experience niya rito ang gusto ma-experience ng dalaga.

At doon labis na natutuwa si Richelle dahil kapag si Shane ang kasama niya, maraming bawal. Kapag si Shane, limitado lang ang bawat galaw at kung minsan pa nga ay nakakasakal na.

She was just having so much fun, at hindi rin sila nauubusan ng mapagkukwentuhan ng kanyang boyfriend.

“So maiba pala ako. Saan ka natutong makipaglaban? I mean nung ginulpi mo kasi si Henry, parang sanay na sanay ka.”

“Sabihin na nating maaga akong namulat sa karahasan.”

“Pero bakit noong una kitang nakita, parang lalampa-lampa ka pa noon? Naalala ko noong pinatid ka ni Miggs, hindi ka man lang lumaban?”

“Hindi ako lumaban kasi dumating ka. Ikaw yung nagtanggol saakin, naalala mo? Yun yung unang beses na may ibang nagtanggol saakin bukod sa sarili ko.”

At bigla na lang napatanaw sa kawalan ang binata. Parang binabalikan nito ang kanyang mga alaala at kahit hindi pa itinatanong ni Richelle, kusa na itong nag-open up.

“Alam mo noong bata pa ako, walang gustong makipaglaro saakin. Lagi akong inaaway, pinagtutulungan at wala akong kakampi. I’m socially unwanted by many. Kaya nga natuto akong lumaban para ipagtanggol ang sarili ko.” Dahil sa seryosong pagkukwento niya ay naubos na rin ang alak sa sarili nitong baso. “At mabuti na rin na dinanas ko ang mga yun. Kasi ngayon, sino mang mang-aapi saakin o sa mga taong minamahal ko, sisiguraduhin kong magbabayad.”

“Medyo masaklap pala yung childhood mo.”

“Hindi medyo. Sobra.”

“Alam mo, in a way, medyo nakaka-relate rin ako sayo.”

“Paano? You have Shane as your best friend.”

“Bago kami naging magkaibigan ni Shane, hirap din ako sa pakikipagkaibigan. Iniisip ko na nga lang na yung mga tao sa paligid ko ang may problema. Kung hindi nila ako gusto, hindi ko ipagsisiksikan ang sarili ko.”

“Iba naman na ngayon. Guys in particular.”

You’ve been attracting a lot of people lately.

“Tss! Hindi naman!”

“Just look around you.” Nilingon ni Richelle ang mga direksyong tinignan ni Zenn. Sa bawat direksyon ay mga lalaking panakaw na tumitingin din sa kanya. Para bang nag-aabang ng pagkakataon na makausap siya.

Hindi lang makalapit ang mga yun sa kanya dahil nga magkasama sila. Iba kasi kung tumitig si Zenn. Para bang armas na nakamamatay. If he stares at you and you just ignore the message, most likely you’ll end up being dead.

“You want to dance, Iche?”

“Nope. Nakakahiya kaya—”

“Come on! It will be fun!”

Hinila na ni Zenn si Richelle papunta sa gitna ng dance floor na halos puno na rin ng mga taong kanina pa nagsasayawan. Naghahalo ang iba’t ibang amoy ng pabango, usok ng sigarilyo at alak sa lugar na iyon pero hindi na lang masyadong pinansin ni Richelle.

Nag-sayaw ang dalawa sa gitna. Kung minsan ay may ibang lalaki at babaeng lumalapit para samahan sila sa pag-sayaw ngunit hindi sila in-entertain nina Richelle at Zenn. Ang atensyon at kasiyahan nila ay para lang sa isa’t isa.

“Iche, sandali lang ah. May pupuntahan lang ako.”

“Ha? Saan?”

“Basta. Dito ka lang. Enjoy dancing!”

Bago pa man mapigilan ni Richelle si Zenn ay nakaalis na ito agad. Naiwan siya sa gitna ng dance floor na nag-iisa, nasasagi na ng ibang mga taong walang pakialam basta lamang makasayaw sila ng bongga.

Hindi niya maiwasan na maout-of-place. Hindi pa niya alam kung saan nagpunta si Zenn at kailan siya nito babalikan. Hindi na siya nakapaghintay pa at aalis na sana para bumalik sa table nang mag-iba ang tunog ng kanta.

♫ What you do to me is indescribable, Got me sparkling just like an emerald. Set my soul on fire, make me wild, Like the deep blue sea. ♫

Pamilyar na tugtog. Ang kantang iyon ay kasama sa nag-iisang playlist ng isang artist na paulit-ulit niyang pinapakinggan.

♫ No other boy ever made me feel beautiful, When I'm in your arms, feels like I have it all, Is it your tattoos or golden grill, That makes me feel this way? ♫

“Shocks! 'Queen of Disaster' ni Lana Del Rey!” Sigaw ni Richelle at hindi niya alintana ang tingin sa kanya ng iba dahil sa naging reaksyon niya.

♫ Got me spinning like a ballerina, Feeling gangsta every time I see ya, You're the king and, baby, I'm the queen of Disaster, disaster. ♫

Hinanap ni Richelle yung pwesto ng DJ na in-charge sa mga nagpapatugtog ng mga kanta. Nang makita na niya ito, napangiti siya ng malaki. Nakita niya si Zenn malapit doon. Ang binata ang nag-request para tugtugin ang kantang iyon.

♫ You got me spinning like a ballerina, You're the bad boy that I always dreamed of, You're the king and, baby, I'm the queen of Disaster, disaster. ♫

Sa pagkakataong iyon, dinama na niya ang kanta. Napatingala siya, pumikit at saka sinabayan ang malumanay ngunit kinahihiligan niyang tugtugin. Yung pakiramdam na naha-high ang isang tao kapag naka-drugs, yun din mismo ang pakiramdam ni Richelle kapag nakikinig sa mga kanta ni Lana.

♫ Got mascara thick, I get emotional You know I was more than just a party girl. Isn't hard to see what's goin' on, I'm so far gone (mmm, so far gone) ♫

“You are so gorgeous.” Muli na niyang narinig ang boses ni Zenn. It sounded so sexy against her ear. Humawak pa ito sa baywang niya upang iikot siya at magkaharap sila.

♫ When I saw your face it was incredible,

Painted on my soul, it was indelible. We celebrate our twisted fate, We're the broken ones. ♫

“Thank you, Zenn.” Nakangiting ibinulong pabalik ni Richelle. “Thank you for knowing everything that I love.”

Niyakap ni Richelle ang boyfriend niya habang sumasabay pa rin sa saliw ng kanta. Masaya siya na nagkakilala sila. Masaya sila na naging sila na.

At masaya na nga talaga sana ang lahat kung hindi lang niya natanaw ang isang ‘di kaaya-ayang eksena. Sa may ‘di kalayuan, nakita niyang magkasama sina Sherrie at Eunice—naghahalikan.

================= Chapter 21

Magkahalong gulat, kaba at pagkaalarma ang naramdaman ni Richelle nang makita sina Sherrie at Eunice na may ginagawang isang bagay na hindi niya iniexpect—ang maghalikan in public.

Bago pa man siya mapansin ng mga ito, hinila na niya agad si Zenn paalis sa gitna ng dance floor at sa isang poste sila pumwesto para magtago.

“Hey! Why? What’s wrong?”

“Si—sina Sherrie at Eunice! Nandito rin sila!”

“Those bitches? Where are they?” Nilingon-lingon ni Zenn ang buong bar at hindi rin nagtagal ay nakita na niya ang mga ito. “Holy shit!” Reaksyon nito nang maabutan niyang naghahalikan pa rin ang dalawa ngunit maya-maya pa ay bigla itong natawa. “I knew it! What did I told you?”

Hindi alam ni Richelle ang ire-react niya. Baliw na baliw si Sherrie kay Shane pero pumapatol din naman pala siya sa kapwa niya babae. And worst, ang best friend pa niyang si Eunice iyon!

“Sabi mo si Eunice lang ang lesbian... eh bakit si Sherrie ang kahalikan niya?”

“Well Sherrie looks drunk so baka hindi siya fully aware sa ginawa nilang magkaibigan.” Sabi nito at ilang sandali pa ay may kung ano namang pumasok na ideya sa utak ng binata at kinuha nito ang cellphone para kuhanan ng picture ang ginagawa ng dalawa.

“Para saan yan, Zenn?”

“It’s payback time.” Sabi nito with an evil smirk on his face.

Kahit hindi naman sabihin, parang alam na rin ni Richelle ang gustong gawin ng boyfriend. Baka gamitin nito ang picture na yun para pamblackmail o pangganti sa ginawa ng mga yun sa kanya.

At wala siyang balak sawayin o pigilan si Zenn sa kung ano man ang binabalak nito. Ngunit sa ngayon, isa lang ang sigurado niyang gusto na niyang gawin. “Kung tapos ka na, ang mabuti pa umalis na rin tayo rito, Zenn.” Nag-aalalang sabi niya at saka kumapit sa braso ng binata.

“Kung natatakot ka na baka may gawin na naman sila sayo, hindi ka dapat mag-alala. Nandito ako, poprotekta sayo.”

“Hindi yun, Zenn. Ayoko lang ng gulo.” Bukod pa roon, hating-gabi na rin kasi. Dala ng pagod pati na rin ng kaunting tama ng nainom niyang alak, sumisigaw na ang katawan at isipan niya ng pahinga.

Mukhang naintindihan din naman ito ni Zenn kaya hindi na ito nakipagtalo pa. Nagsimula na silang maglakad, nag-iingat na huwag makita nila Sherrie at Eunice, at sabay na umalis dun sa bar.

Pagdating nila sa labas, “Hintayin mo na lang ako rito, Iche. Kukunin ko lang yung sasakyan.”

Dalawang tango ang itinugon niya at saka na pinanood na patakbong umalis si Zenn papunta sa malaking parking area ng bar. Kapansin-pansin na marami nang sasakyan ang naka-park doon ngayon. Kanina lang kasi noong bagong dating nila ay kakaunti pa lamang ang mga sasakyan pero ngayon, ‘di na matanaw kung saan talaga sila nakapag-park.

Tahimik na lang na naghintay si Richelle. Ngunit hindi pa rin siya mapakali at palingon-lingon pa. Kinakabahan siya na baka lumabas sina

Sherrie at mapagdiskitahan na naman siya ng mga ito. Ayaw na niya ng gulo.

Napansin rin niya ang mahabang pila ng mga taong nagbabaka-sakaling makapasok sa loob ng bar. Sikat talaga ang WineLine, imposibleng maubusan ng mga customers. At kahit hating-gabi na nga, patuloy pa rin ang mga sasakyan na dumarating sakay ang mga taong dadagdag pa sa mahabang pila para lang maki-party.

Sa kanyang pag-oobserba, may iba pa siyang nakita. “Shit! Nandito rin siya?”

Nakita niya si Carlo, sakay ng isang ‘di masyadong magarang sasakyan. May kausap ito sa cellphone kaya hindi nito napansin ang dalaga. Muling naalala ni Richelle kung gaano kadelikado ng lalaking iyon.

“Kapag minamalas ka nga naman! Hindi niya ako pwedeng makita!” Nagpanic si ngunit hindi niya masyadong ipinahalata upang hindi makaagaw ng pansin. Sinadya na lang niyang tumalikod at yumuko para takpan ang sariling mukha. “Zenn... nasaan ka na ba... bilisan mo naman...” Pabulong na dasal niya.

Tamang-tamang narinig na niya ang busina ng sasakyan ni Zenn. “Sorry kung natagalan. Ang daming nakaharang na sasakyan kanina. Let’s go!”

Napangiti ng malaki si Richelle at nakahinga na ng maluwag. Dali-dali siyang sumakay sa sasakyan at mabilis nang nag-drive si Zenn paalis sa lugar na iyon.

= = = = =

12:45 AM. Encisco Street.

Nasa tapat na ng apartment building ang dalawa. Naunang lumabas si Zenn para pagbuksan ng pinto ng sasakyan si Richelle. Napatingala sila pareho sa Block 016, ang apartment nila ni Shane.

“Nakapatay yung ilaw? Tulog na siguro yung mokong na yun.”

“O pwedeng wala pa talaga siya dahil hinahanap ka pa niya.”

Napatingin si Richelle kay Zenn. Maaring tama nga ang sinabi nito at hindi niya mapigilan na ma-guilty sa ginawa. Marahil ay alalang-alala na si Shane sa kanya lalo pa at hindi siya nagtext dito. Paano nga naman ba kasi siya makakapag-text kung naiwan niya ang mga gamit niya sa NEU.

“Nandun man siya o wala, walang problema. Marunong naman akong magbukas ng lock ng pinto kahit walang susi.” Pagyayabang nito.

“Okay, sabi mo eh. Akyat ka na. Hihintayin kong makapasok ka sa loob.”

Napangiti si Richelle ngunit bago siya umalis, niyakap niya muna ng mahigpit ang boyfriend. “Thank you for this night, Zenn. Sobrang saya ko talaga.”

“Thank you for accepting me as a part of your life now.” Sagot naman ni Zenn. Nag-slide ang dalawang braso nito sa baywang ng dalaga para yakapin siya ng mas mahigpit. Yumuko pa ito para bigyan ng mabilis ngunit matamis na halik ang kanyang girlfriend.

Pagkatapos nun ay matagal pang nagtitigan ang dalawa. Nagpapakiramdaman. Pinapakinggan ang tibok ng puso ng isa’t isa. Kahit walang salitang lumalabas sa mga bibig nila, they knew they are both happy and in love.

Umakyat na si Richelle at pagdating niya sa tapat ng pintuan ay sinenyasan na niya si Zenn sa bababa na maari na itong umalis. Tumango naman ang boyfriend niya, sumakay sa sasakyan nito at umalis na.

Pagpasok niya sa loob, wala nga siyang naabutan kundi katahimikan. Tulad ng sabi ni Zenn sa kanya kanina, hindi niya natagpuan ang best friend sa loob. Napaupo siya sa sofa at malalim na nag-isip. ‘Hinahanap pa rin nga kaya ako ni Shane?’ Nag-aalala niyang tanong sa sarili. ‘Saan na kaya yun?’

Pero umiling-iling ang dalaga at pilit na pinairal ang pride at pagtatampo niya. ‘Dapat lang sa kanya na mag-alala at hanapin ako.’ Isa pa, alam niyang walang dapat ipag-alala dahil si Shane naman iyon—kayangkaya nun ang sarili niya.

Nagpalit na siya ng damit at agad na dumirecho sa kama. Dala ng pagod at tama ng nainom niyang alak kaya agad din siyang dinalaw ng antok.

= = = = =

Hindi na alam ni Richelle kung gaano na siya katagal na nakapikit o kung anong oras na. Pero kahit antok na antok na siya, hindi niya magawang

mahimbing sa pagkakatulog. Kahit hindi niya aminin, nag-aalala siya kay Shane na hanggang ngayon ay wala pa rin.

Ilang sandali pa ay narinig na niyang nagbukas ang pintuan ng apartment nila. She knew it was him dahil narinig niya ang humahangos nitong boses na tinatawag ang kanyang pangalan. “Iche! Iche!”

Nagkunwarian pa ring natutulog si Richelle hanggang sa marinig niyang nagmamadaling pumasok ang binata sa kwarto. Ini-imagine na lamang niya ang itsura ng best friend ngayong nakita na nito na nakauwi na siya at nakahiga na sa kama.

Naramdaman niya ang paghakbang ni Shane papalapit sa kanya at pati na rin ang paglubog ng kama nang maupo ito sa may gilid. “Goddamnit, Iche. Pinag-alala mo ako.” She heard him silently curse. Naramdaman pa nga niya ang kamay nito sa kanyang mukha. “Where have you been?”

At dahil sa buong pag-aakala ni Shane na hindi naman siya naririnig ni Richelle, tumigil na ito sa pagsasalita. Sa halip ay humalik ito sa bandang pisngi ng dalaga at ilang sandali pa ay umalis na ng kwarto.

Pagkaalis ni Shane ay doon pa lamang bumangon si Richelle. Sinilip niya ang orasan at nagulat siya na 3:30 AM na pala. ‘Ngayon pa lang umuwi, Shane?’ Sa pagkakataong iyon, inuusig na talaga siya ng kunsensya niya. Umuwi ng ganitong oras ang kaibigan niya dahil lang sa paghahanap sa kanya?

Nag-isip pa muna ng ilang sandali si Richelle bago siya nagpasyang umalis ng kama. Since gising naman siya at nawala ng tuluyan ang kanyang antok, naisip niyang mabuting mag-usap na sila ng kaibigan.

Dahan-dahan na niyang binuksan ang pintuan para silipin kung ano na ang ginawa ni Shane. Ngunit isang 'di inaasahang eksena ang naabutan niya. May kasama pala itong babae at nasa sofa silang dalawa!

Nakaupo sa ibabaw ng dalawang hita ni Shane yung babae at parang ipinagpipilitan nito ang sarili sa binata. Halatang pilit naman na kinokontrol ni Shane ang sitwasyon. Umiiwas ito sa mga halik ng babaeng nasa harap niya at pinipigilan niya ito sa paghawak sa balikat nito.

“...Darcie?” Mahinang bulong ng binata sa babaeng kaharap niya. “Ma—mali 'tong nangyayari...”

‘Darcie?’Akala naman ni Richelle na mali lang din ang narinig niyang sinambit na pangalan ni Shane pero nang matitigan na niyang maigi yung babae, si Darcie nga iyon! ‘Sina Shane at Darcie? Bakit sila magkasama?’

“Don’t worry, Shane.” Gamit ni Darcie yung usual niyang mapang-akit na boses. “Mahimbing naman nang natutulog yung best friend mo dun sa kwarto mo.”

“This can’t be. You’re not supposed to be here—”

“Why not? I missed you so much, Shane! Don’t tell me you don’t feel the same?” Sambit nito at sinimulan na ngang maghubad sa harap ng binata. “I know how much you wanted this right now.”

And she was really about to expose herself kung hindi lang ulit siya pinigilan ni Shane. “STOP! You’re drunk, for heaven’s sake! Ano bang pinaggagawa mo!”

Halatang hindi nagustuhan ni Darcie ang pagtangging ginawa ni Shane sa kanya. Nang itulak pa siya nito palayo, doon na nagsimulang tumulo ang mga luha nito. “Bakit ka ba ganyan saakin, Shane? Puro ka na lang Iche! Palagi na lang si Iche! Paano naman ako? Ako ang nagmamahal sayo at hindi ang Iche na yun!”

Pagkatapos nitong mailabas ang lahat ng sama ng loob ay nag-walkout na ito paalis ng apartment nila. Malamang ay babalik na ito sa sarili niyang apartment.

Matatawa pa nga sana si Richelle... pero laking gulat niya nang sundan naman ito ni Shane.

“Sandali!” Paghahabol ni Shane. “Sandali... Darcie!”

Minsan lang makita ni Richelle na mag-alala si Shane. Yun ay kapag may kinalaman ang sitwasyon sa kanya. Kaya nga laking pagtataka niya na hinabol pa ni Shane si Darcie sa labas. Hindi niya inakala na aakto rin ng ganoon ang kaibigan sa ibang babae.

Naglakas-loob na lumabas ng kwarto si Richelle para silipin kung ano na ginagawa ng dalawa sa labas—isang bagay na parang pinagsisisihan niyang ginawa niya.

Nang mahawakan kasi ni Shane ang braso ni Darcie, hinila niya ito palapit sa kanya at saka niyakap. “I’m sorry. I didn’t mean to hurt you. You know how important you are to me.”

Napasimangot si Richelle. Hindi niya alam kung ano ba ang mararamdaman niya. Para bang may kung anong kumirot sa dibdib niya nang gawin at

sabihin yun ni Shane sa ibang babae bukod sa kanya. Parang hindi niya matanggap. Parang pakiramdam niya, niloko na naman siya. At hindi naman siya dapat makaramdam ng ganun dahil mag-best friend lamang sila.

Magkayakap ang dalawa at palihim lang na nanood si Richelle. Ngunit biglang napatingin si Darcie sa kanyang direksyon at nagtama ang kanilang mga mata.

Masama ang tingin sa kanya ni Darcie. Ngunit napangisi ito nang may maisip na ibang plano.

“If that’s true, then kiss me Shane.” Utos ni Darcie.

Tinignan naman siya ni Shane. Umangat ang mga kamay nito para hawakan ang magkabilang pisngi niya, yumuko at saka siya hinalikan.

Nang mga oras na yun, pinili nang tumakbo ni Richelle pabalik sa kwarto. ‘Si Shane at si Darcie... hindi pwede... hindi pwede...’ Nagpapanic na siya sa isip. ‘Ang malanding yun! Kapag nalaman ni Carlo ang tungkol dito, baka saktan niya si Shane...’

Naguguluhan na si Richelle sa mga nangyayari. Nababahala sa mga pwedeng sunod na mangyari. Kahit ang damdamin niya, hindi niya maintindihan. Nagaalala lang ba siya o nagseselos?

================= Chapter 22

Zamora’s Residence. 4:45 AM.

Hindi pa sumisikat ang araw ngunit sinusulit na ni Dante ang kape at almusal na inihanda ng kanyang butihing may-bahay na si Cynthia. Binubusog na niya ang sarili niya ngayon pa lang bago siya pumasok sa trabaho.

Sobra-sobrang pressure na kasi ang ibinibigay sa kanya ng kasong kasalukuyang hawak. Tipong hindi na siya nakakakain ng matino ng tanghalian, merienda at hapunan para lamang malaman na kung sino ba talaga si Triple-face Killer.

“Balita ko, sinugod ka raw kahapon ng kamag-anak ng biktima dun sa kasong hawak mo? Totoo ba yun, Dante?”

“Sino namang nagsabi sayo, Hon?”

“Yung katrabaho mong si Rey.”

“Chismoso talaga ang isang yun.”

“Nag-aalala lang siya sayo, Dante. Ano ba kasing nangyari?”

“Tatay yun ni Miggs. At hindi naman din talaga niya ako sinugod.” Sagot nito saka humigop sa kanyang mainit na kape. Nabakas ang pait sa mukha nito hindi dahil sa timpla ng kape kundi dahil sa problemang idinudulot ng kasong hindi pa niya matapos-tapos na ayusin. “May mga matitinding kapit din kasi ang pamilya nila. Namimilit na bigyan namin sila ng bagong balita. Nagmamadali na may managot na sa krimen.”

Ramdam ni Cynthia ang bigat na pasan ng kanyang asawa at wala itong magawa kundi ang palakasin ang loob ng asawa. “Wag kang mag-alala, Hon. Alam kong kayang-kaya mo yang kaso na yan. Mahuhuli mo rin yung taong hinahanap mo.”

Naputol ang kanilang pag-uusap nang biglang mag-ring ang telepono. Si Cynthia ang tumayo at lumapit para sagutin ito. “Hello? Oh ikaw pala! Kamusta na?”

“Hon, sino yan?”

“Si Kiko lang!”

“Ano raw balita? Bakit ang aga pa tumawag niyan?” Napailing na tanong ni Dante. Si Kiko ay ang nakatatanda niyang kapatid.

Ibinigay na ni Cynthia ang telepono kay Dante para silang magkapatid na ang mag-usap.

Noong una ay masaya pa ang pagbati na ginawa ni Dante, ngunit kinalaunan ay nagbago ito. “Ano yun, Kiko? Ano kamong nangyari sa pamangkin kong si Eunice?” Kinutuban na ng masama ang detective lalo pa at labis ang panginginig sa boses ni Kiko sa kabilang linya. “Teka nga... huminahon ka. Hindi ka pa nasanay sa anak mong yan. Baka kaibigan lang niya yun...”

Si Cynthia na nakikinig lang ay nagsimula na ring kabahan dahil unti-unti na niyang nakikita ang bumabalot na takot sa mukha ni Dante. “Dante, ano raw nangyari kay Eunice?”

Imbes naman na sagutin, sinenyasan siya ni Dante na kumuha ng papel at panulat. “Hello, Kiko! Ano ba, huminahon ka nga! Ibigay mo saakin ang address. WineLine Bar, sa North-East Avenue. Okay sige, didirecho na ako dyan.”

Hindi na nagawa pang ubusin ni Dante ang kanyang almusal. Nagmadali na ito at naghanda.

“Dante, teka lang! Ano ba kasing nangyari sa pamangkin natin?”

Natigil sandali si Dante para sagutin si Cynthia kahit pa sigurado siyang hindi ito magugustuhan ng asawa. “Kinidnap daw si Eunice kasama yung kaibigan niya doon sa bar na pinuntahan nila kagabi.” Nanginginig na sabi ng detective at saka hindi na nito napigilan pa ang kanyang emosyon. “Ayon dun sa CCTV ng bar, isinakay sila ng isang lalaki—may suot na maskarang tatlo ang mukha.”

= = = = =

Sa apartment nila Shane at Richelle. 9:00 AM.

Namulat si Richelle at napatanaw siya sa labas ng bintana. Mataas na ang sikat ng araw.

Hindi tulad ng nakagawiang pahirapang paggising niya para lang pumasok, hindi nag-abala si Shane na gisingin siya ngayon. Wala rin namang kaso kung lumiban siya uli dahil sa tuloy pa rin ang foundation week sa NEU at malamang ay walang matinong klase ngayon.

Bumangon na si Richelle, lumabas ng kwarto at pagdating niya sa dining area, may mga nakahanda nang almusal para sa kanya. Nilingon-lingon niya kung nasaan si Shane at nakatambay ito sa may balcony.

Nang mapansin siya ng binata, agad itong lumapit sa kanya. “Good morning.” Simpleng bati nito.

Hindi naman makatingin ng direcho sa kanya si Richelle. Sa dami ng mga nangyari kahapon at kaninang madaling araw, hanggang ngayon ay hirap pa rin siyang ayusin ang mga eksena sa utak niya. Magulo. Nakakalito.

Naupo na lamang si Richelle sa tapat ng lamesa. Nagsalok siya ng gatas mula sa pitchel at saka ito ininom.

“Naiuwi ko na yung mga gamit na naiwan mo sa university. Mga estudyante sila na... na nakita ng nangyari sayo kahapon.” Sabi sa kanya ni Shane, saka ito naupo sa upuan na kaharap niya. “Sapilitan ka raw isinama nina Eunice at Henry.”

Natigil sa pag-inom ng gatas si Richelle. Parang nawalan siya agad ng gana noong maalala niya yun.

“Anong ginawa nila sayo? Kasama ba si Sherrie nun?” Nag-aalalang tanong ni Shane. “Noong mabalitaan ko yun. hinanap kita agad kung saan-saan. Sobrang nag-alala ako sayo, Iche.”

Sa pagkakataong iyon, iniangat na ni Richelle ang kanyang mukha at nagtama na ang mga mata nila ni Shane. Naayos na niya sa kanyang isipan ang mga salitang gusto niyang ilabas.

“Oo, isinama ako nina Eunice para makausap ako ng ex-girlfriend mong si Sherrie.” Nanginginig na sabi niya dahil sa pagpipiil niya ng luha. “Sinabi mo kay Sherrie na ako yung may gustong maghiwalay kayo! Bakit ako ang idinahilan mo, Shane? Bakit mo ginawa saakin yun? Bakit ako yung ipinahamak mo?”

Napaluhod na si Shane sa harapan niya. Hinawakan nito ng mahigpit ang kanyang kamay at saka nagmakaawa. “Sorry, Iche. I’m so sorry... wala lang kasi akong ibang maisip na dahilan noon para makipaghiwalay kay Sherrie.”

“E 'di sana sinabihan mo na lang siya na hindi mo na siya mahal!”

“Hindi yun ganun kadali... hindi niya ako agad pakakawalan sa ganun klaseng dahilan.”

“Pwes, bakit ka nga ba kating-kati nang hiwalayan siya noong mga oras na yun?”

Hindi na nakasagot si Shane—o mas tamang sabihin na hindi niya kayang ibigay ang sagot sa tanong na yun. Muli na itong tumayo at saka inayos ang kanyang sarili. Sa mga sandaling iyon, siya naman ang hindi makatingin ng direcho sa dalaga.

Doon pa lamang din napansin ni Richelle na nakabihis pang-alis si Shane. Hindi niya alam kung may balak pa ba itong pumasok sa NEU o may iba pa itong lakad.

“Hindi ko alam kung anong nangyari sayo kahapon kaya mas mabuti pa sigurong magpahinga ka na lang muna.” Sabi ni Shane sa kanya—halatang iniba na ang usapan. “May kailangan lang akong puntahan at asikasuhin ngayon. Baka gabihin ako ng uwi.” Saka nito kinuha ang mga gamit niya at nagsimula nang maglakad paalis. “Pero mamaya pag-uwi ko, mag-uusap tayo uli.”

Nang maiwan nang mag-isa si Richelle, kung anu-ano nang posibleng sagot sa mga katanungan niya ang pumasok sa kanyang isip. Sagot sa lahat ng tanong na noon pa man ay nagpapagulo na ng sitwasyon.

Bakit nakipaghiwalay noon si Shane kay Sherrie?

Marahil dahil noong mga oras na yun, nagkakilala na sina Shane at Darcie. Nagkaroon sila ng sikretong relasyon at naging mas matimbang pa iyon kaysa sa relasyon nila ni Sherrie.

Kaya ba parang may galit sa kanya si Darcie?

Malamang dahil pinagseselosan siya nito. Kaya nga nagawa nitong nakawin at sunugin ang jacket ni Zenn.

May kuneksyon din ba ito doon sa insidenteng pinasok ni Carlo ang apartment niya?

Pwede. Dahil may gusto si Carlo kay Darcie—ngunit may relasyon din sila ni Shane. At kung pagbabasehan nga ang kuneksyon nilang tatlo sa isa’t isa, maaring totoo rin ang naging paratang ni Carlo na kinaladkad lang siya ni Shane noong gabing iyon—selos uli ang posibleng dahilan.

Ngunit sino kaya yung babaeng tinutukoy ni Darcie na nais niyang paghigantihan sa pamamagitan ni Carlo?

Sa puntong iyon, pagkabahala ang nangibabaw kay Richelle. Ang babaeng iyon ay posibleng siya mismo. At dahil doon, alam na niyang nalalagay siya sa panganib.

At kung sakaling dumating ang oras na papipiliin si Shane sa kanilang dalawa ni Darcie, sino kaya ang pipiliin nito?

Pagbabaka-sakali na lamang ang naisip ni Richelle. Umaasa siyang sana, sa bandang huli, siya pa rin ang at ang pagkakaibigan nila ang piliin ni Shane.

= = = = =

Sa isang lumang building. 12:10 PM.

Triple-face Killer. Alam niyang yun na ang binansag sa kanya ng mga taong naghahanap at gustong huliin siya. Yun lang naman din kasi ang natatangi niyang pagkakakilanlan. Pumapatay siya habang may suot na triple-face mask.

Ngunit hindi naman siya tulad ng ibang serial killers na pumapatay lang ng walang dahilan. Pinipili niya ang biktima niya dahil may atraso ito sa kanya at sadyang masasamang tao ang mga ito.

Nagsimula na siyang maglakad papasok sa building para muling makipagkita kina Sherrie Chen at Eunice Zamora—ang mga bagong biktima niyang pagbabayarin niya sa mga kasalanan nito.

Pumasok siya sa isang kwartong may nakadikit na salamin sa mga pader. Sa gitna ng kwartong iyon ay isang higaan kung saan naka-kadena sina Sherrie at Eunice. Parehong walang malay ang mga ito—malamang dahil sa epekto ng drugs na palihim na inilagay sa kanilang mga inumin kagabi. Iyon din ang dahilan kung bakit madali ang naging pagkidnap sa kanila mula doon sa bar.

Naupo siya sa isang upuan na medyo may kalayuan sa kama. Ngunit maganda pa rin ang pwestong ito dahil sakop ng paningin niya ang lahat ng salamin sa pader. Makikita niya sa iba’t ibang anggulo mamaya ang mga eksena ng pagpapahirap na pinlano niya para sa mga biktima.

Tumingin siya sa kanyang orasan, alam niyang anytime ay magigising na ang dalawa.

Maya-maya pa ay nauna nang namulat si Eunice. “What the...” Napabangon ito at agad na napansin na nakaposas ang kanyang mga kamay at nakakunekta ito sa isang maikling kadena.

Ilang saglit pa ay sumunod na ring nagising si Sherrie. Ngunit hindi gaya ni Eunice, mas OA ang reaksyon nito, “Oh my God! Where the hell are we?”

“I... I don’t know...”

“Bakit nakaposas tayo! Why are we here! Oh my God, what is happening?”

Wala pa sa sarili yung dalawa. Sabay silang tumayo para makawala doon sa posas at makaalis dun sa kama pero hindi nila nagawa. Sugat lang ang aabutin nila kapag pwersahan nilang tinanggal ang mga posas sa kanilang mga kamay. Yung bakal na mga paa naman ng kama ay sinadyang ipinako sa sahig para hindi ito magalaw.

Natawa si Triple-face Killer sa katangahan ng dalawa at doon pa lamang siya napansin ng mga ito. Nagulat sila at napayakap sa isa’t isa dahil sa takot. Hindi nila makilala kung sino siya at kung ano ang expression ng mukha niya dahil sa suot na maskara.

“Sino ka!” Nagmamatapang na tanong ni Eunice. “Anong lugar ‘to? Bakit mo kami dinala rito!”

Imbes naman na sagutin, inilabas lang ni Triple-face ang mga props niya mula sa kanyang bag—isang maliit na whiteboard, non-permanent marker at pambura. Idinaan niya sa pagsusulat ang pakikipag-komunikasyon sa dalawa. “HELLO! UNLESS YOU WANT TO BE DEAD, CALL ME YOUR MASTER.”

= = = = =

ANNOUNCEMENT! PLEASE READ CAREFULLY! Please be advised that after this chapter, yung next update po ay ang end na ng first-half nitong kwento. Pagkatapos nun, magbabalik po ulit ang paga-update ng chapters by October this year. Kailangan ko po kasi ng oras para ayusin yung last half ng kwento. The moment na mag-resume ang paga-update, asahan niyong tuluy-tuloy na po ito hanggang Epilogue. Habang naghihintay naman po kayo, you can re-read the story and investigate on your own. Malay niyo, mas malinawan kayo at makakuha pa kayo ng clues kung sino talaga si Triple-face Killer. Also, I'm asking you to keep your comments coming. Madalas ay binabase ko sa reaksyon ninyong mga readers ang mga chapters. Thankies and I hope you understand. :)

================= Chapter 23 WARNING: Violence, language, strong sexual content including dialogue may not be suitable for very young readers.

Malakas na kabog ng dibdib. Nangangatog na mga tuhod. Nagbubutil na malamig na pawis. Natutuyong lalamunan. Nananalangin ng mahina sa isip. Kulang ang mga salita upang ipaliwanag ang takot na nararamdaman nila Eunice at Sherrie sa harap ng isang ‘di kilalang tao na nagtatago sa isang maskarang may tatlong mukha.

Nakakatakot. Isang demonyong hindi nila mawari kung ano talaga ang nararamdaman sa mga oras na ito.

“YOU’VE BEEN VERY BAD GIRLS.” Tahimik na binasa nina Sherrie at Eunice ang mga isinusulat ni Triple-face sa kanyang whiteboard. “I’M HERE TO TEACH YOU SOME SERIOUS LESSONS.”

“What did we ever do to you?” Lakas-loob na nagtanong si Eunice.

“I DIDN’T HEAR YOU CALLED ME MASTER.”

“Master?”

“YOU F*CKED UP!” Halatang sobrang gigil si Triple-face nang isulat niya yun. “YOU MESSED UP WITH THE WRONG PERSON! MY GIRL!”

Nagkatinginan sina Eunice at Sherrie. Pareho sila ng iniisip—sino yung babaeng tinutukoy ng kidnapper nila? Sa dami ng mga babaeng na-bully nila, mahirap itrace kung sino yung pinaka may malalang motibo para maghigante sa kanila ng ganito.

“NOW, LET’S MAKE THIS QUICK AND SIMPLE... I WILL GIVE YOU ORDERS... YOU BITCHES WILL FOLLOW.”

“What if we don’t... Master?” Pagmamatigas ni Eunice.

“SEE THIS KNIFE?” Sa ilalim ng na nakaturo sa kinaroroonan ng SLICE YOU. CUT YOU. STAB YOU.” GONNA KILL YOU. SLOWLY. DIRTY.

mga salitang iyon ay may drawing ng arrow tinutukoy nitong kutsilyo. “I’M GONNA He wrote with an evil smiley face. “I'M PAINFULLY.”

Napalunok ng hangin ang dalawang dalaga. Si Sherrie na kanina pa tahimik at may mahinang loob ay nag-iiyak na at nagmakaawa. “Please! Don’t do this to us! Kung ano man ang kasalanan namin sayo—at sa girlfriend mo, patawarin mo kami!”

Hindi nagtagal ay sinundan na rin ni Eunice ang pagmamakaawa. “We’ll do whatever you want, Master!” Halos naiiyak niyang sabi.

“GOOD! THEN LET’S START!” Natutuwang sabi ni Triple-face sa kanyang whiteboard at may higante pang smiley face. Halatang excited ito base sa kilos nito lalo na noong ibigay na niya ang kanyang unang utos. “STRIP.”

Nagkatinginan sina Eunice at Sherrie, at pagkatapos ay sa mga salitang idinagdag ng kidnapper.

“GET COMPLETELY NAKED.”

Kahit labag sa kanilang kalooban, nagsimula na silang maghubad sa harapan ng kidnapper nila. Hiyang-hiya sila ngunit mahal din nila ang buhay nila. Iniisip na lang nila na lilipas din ito, o may darating na tulong sa kanila.

“A—are you going to... to rape us?” Lakas-loob na itinanong ni Sherrie.

“YOU WISH, BITCH!”

Parang nabunutan sila pareho ng tinik nang mabasa nila iyon. Ngunit...

“YOU WILL BE F*CKING EACH OTHER.”

“What? No! We’re best friends!”

“What kind of pervert are you!”

“F*CK EACH OTHER OR MY KNIFE WILL F*CK YOU?”

Eunice was almost okay with it. After all, she’s bisexual. She has a boyfriend but also attracted to girls. And she’s most especially attracted to her best friend Sherrie. “Come on, Sherrie. Let’s just get this done and get over with!"

“Hell no, Eunice! We cannot let this maniac order us to do something so absurd!” Pagwawala naman ni Sherrie. “Your uncle is a detective! I’m pretty sure he’s looking for us now.” Saka siya matapang na tumingin sa kanilang kidnapper. “You will not get away with this!”

“NO. YOU WILL NOT GET AWAY WITH THIS. BESIDES, I SAW YOU TWO MAKING OUT AT THE BAR LAST NIGHT. SO WHAT’S THE PROBLEM NOW?"

“That was just a dare by our friends!”

“I DON’T GIVE A SHIT. F*CK EACH OTHER NOW!”

“No! I am not doing this!” Pagmamatigas ni Sherrie.

Sa pagkakataong iyon, ubos na ang pasensya ni Triple-face. Tumayo ito sa kanyang kinauupuan at hawak na ang kutsilyo.

Ngunit bago pa man siya makalapit, itinulak na ni Eunice si Sherrie pahiga sa kama. “Wait! If she doesn’t want to, I’ll do it myself!”

“Ano bang sinasabi mo, Eunice! Ayoko—”

“Shut up, Sherrie! I don't want to die in here!”

At nagsimula nang pwersahin ni Eunice si Sherrie. She started raping her best friend and actually enjoying it.

But Sherrie won’t give in that easily. Sinabunutan niya si Eunice at pinagsisipa upang layuan siya nito. Matapang si Sherrie kaya naman...

“Little help here?” Sabi ni Eunice sa kidnapper nila.

“No... no... please no!”

Tinulungan nga ni Triple-face si Eunice na ipwesto ng maayos si Sherrie sa kama. Gamit yung mga kadena, itinali nila ang dalawang kamay ni Sherrie sa bed posts.

Nang wala na itong magawa kundi umiyak at magmakaawa, Eunice started to violate her. She spread her legs and devoured her. She licked her juices, rubbed her hard and fast, wanting to make her come.

Habang nagaganap ito, bigla pang nagpatugtog ng music si Triple-face.

♫ Remember how we used to party up all night Sneaking out and looking for a taste of real life Drinking in the small town firelight ♫

‘This Is What Makes Us Girls’ ni Lana Del Rey. Para bang nang-aasar pa talaga sa title nito. Isang kanta namay kinalaman sa girl best friends.

♫ There she was my new best friend High heels in her hands, swayin’ in the wind While she starts to cry, mascara runnin’ down her little Bambi eyes: ‘Lana, how I hate those guys.’ ♫

Tapos biglang nag-sway yung ulo ni Triple-face na para bang sinasabayan na niya yung kanta. Enjoy na enjoy sa pinapakinggan at pinapanood niya.

♫ This is what makes us girls We all look for heaven and we put our love first Somethin’ that we’d die for, it’s our curse Don’t cry about it, don’t cry about it. ♫

Mukha namang nawala na rin sa kanyang sarili si Eunice. She was so horny that all of a sudden, “Why don’t you join us, Master? A threesome would be nice.” Pag-aaya nito.

“NO THANKS BUT I’M ALREADY ENJOYING MYSELF.”

“Seriously? Don’t you want to rape her too? Unless you’re a gay...”

“USE THAT WORD AGAIN AND I’LL CUT OFF YOUR TONGUE.”

♫ The prettiest in crowd that you had ever seen Ribbons in our hair and our eyes gleamed mean A freshmen generation of degenerate beauty queens And you know something? ♫

Eunice secretly rolled her eyes and didn’t dare to say anything more. Hindi na niya inaya pa si Triple-face. Itinuloy niya ang panghahalay kay Sherrie na ngayon ay ubos na ang lakas para pumalag pa.

♫ They were the only friends I ever had We got into trouble and when stuff got bad I got sent away, I was waving on the train platform Crying ‘cause I know I’m never comin’ back. ♫

= = = = =

Parehong wala nang lakas sina Eunice at Sherrie sa ginawa nila. Kung totoo ngang patatakasin sila ng buhay dahil sinunod naman nila ang mga utos ng kidnapper nila, hinding-hindi naman nila makakalimutan ang mga naganap ngayong araw. Habang-buhay nila itong dadalhin.

“Sherrie...” Unang naglakas-loob si Eunice na kausapin ang kaibigan. She tried to reach out for her pero pinalo nito ang kamay niya.

“Don’t touch me, Eunice! Ang... ang baboy mo! Nakakadiri ka!” Humahagulgol na sabi nito.

“I just did that para hindi niya tayo saktan!” Paliwanag nito. At naiintindihan niya kung hindi man siya nito agad mapapatawad. “Don’t worry, Sherrie. Ginawa naman natin lahat ng gusto niya. Makakaalis na rin tayo rito.”

“And what makes you think na hindi nga niya tayo papatayin?”

“Dahil hindi naman natin siya kilala! There’s no point in killing us. Believe me! We’ll make it out alive.” Saad ni Eunice. At sinasabi niya ito para palakasin ang loob nila pareho.

After a while, muli na silang binalikan ng kidnapper nila. Nakatingin ito sa kanila at kahit hindi naman nila masilayan ang mukha nito, para bang nang-aasar pa ito sa mga ikinikilos nito.

“Ginawa na namin lahat ng gusto mo! Ngayon pakawalan mo na kami!” Sabi ni Eunice.

“YOU WERE A GOOD GIRL BUT YOUR FRIEND ISN’T.”

“What?”

“MY ORDER WAS FOR YOU TO FUCK EACH OTHER. YOU’RE THE ONLY ONE FUCKING HER.”

Dahan-dahang itong lumapit kay Sherrie, “No... for the love of God, please don’t hurt me...”

Ngunit hindi ito pinakinggan ni Triple-face. Naglabas ito ng kutsilyo, tumingin kay Eunice na para bang gusto niyang manood itong maigi sa gagawin nito sa bestfriend niya, at saka na walang habas na pinagtataga si Sherrie.

Kumalat ang dugo ni Sherrie sa buong paligid. Hindi rin nga naiwasan na matalsikan ng dugo si Eunice sa mukha at katawan niya.

Pagkatapos na tuluyang malagutan ng hininga ni Sherrie, sunod na lumapit si Triple-face kay Eunice. Nakatulala na lamang ang dalaga. Nanginginig at naihi na rin sa takot.

“AS FOR THE RAPIST, HERE’S THE KEY AND GET YOUR ASS MOVING.” Saka nito inilabas ang susi. Ngunit noong inakala ni Eunice na iaabot ito sa kanya, ipinasok ito sa nawakwak na tiyan ni Sherrie upang siya mismo ang kumuha.

Lalong naiyak ang dalaga. But now that she’s free to go, she won’t waste any minute to get out of that hell. Nilunok niya ang takot at nilakasan pa ang loob.

Kinuha niya yung susi sa loob ng tiyan ni Sherrie. Nanginginig ang kamay niyang balot na sa dugo para matanggal na yung lock sa kadena. Nang makawala siya rito, yung unang damit na napulot niya ang sinuot niya— damit ni Sherrie.

Nag-aalangan pa nga siyang talikuran si Triple-face dahil baka saksakin siya nito sa likod. Pero noong makita niyang naupo ito sa tabi ng bangkay ni Sherrie, naisip niyang wala na itong pakialam sa kanya. Hindi na siya nagsayang pa ng oras at mabilis nang nilisan ang kwartong iyon.

Habang hinahanap ang daan palabas sa abandonadong building na yun, isa lang ang ibinubulong niya sa sarili. “Makakatakas ako rito at

ipaghihiganti kita, Sherrie... babalikan kita at pagbabayarin natin siya...”

Pinaka matalik niyang kaibigan si Sherrie—at ngayon ay patay na ito. Kahit pa in denial na lesbian siya, tinanggap pa rin siya nito ng buo. Kaya nga nagsisisi na siya ngayon sa ginawa niyang panghahalay sa kaibigan imbes na nagkampihan na lamang sila.

Sisiguraduhin niyang mananagot ang kidnapper at mamatay-taong nagtatago sa maskara na yun. Makakalabas siya ng buhay at magsusumbong sa uncle niyang si Detective Zamora upang maparusahan ito.

Ilang sandali pa ay nakita na niya ang labasan. Pagdating niya sa labas ng building, una niyang napansin yung nakaparadang motor na pagmamay-ari siguro ng killer. Nakasukbit pa rin ang susi rito kaya ito ang sinakyan ni Eunice para makaalis na sa lugar na iyon.

Ini-start na niya yung motor pero hindi agad nabuhay ang makina nito. Napaparanoid na siya na baka anytime, nasa likod na pala niya yung Triple-face Killer at sasaksakin siya nito.

“Andar na! Andar na dali!”

Muli siyang nakarinig ng kakaiba at nakakangilong tunog mula sa loob building. Nang lingunin niya ito, nakita niyang nakasilip si Triple-face Killer at hawak nito yung kutsilyong pinangsasaksakan kanina kay Sherrie.

Para bang pinagmamadali siya nito habang hinahasa niya yung kutsilyo doon sa kinakalawang na bakal. Naiyak si Eunice ngunit hindi siya tumigil na i-start yung motor. Ilang sandali pa ay nabuhay na ang makina nito, isang dahilan upang matuwa siya sa kabila ng sitwasyon niya.

Pinaandar na niya ang motor in full speed. Nakahinga na siya ng maluwag. Tears of joy and relief na yung tumutulo sa mga mata niya.

At buong paniniwala niya ay dito na nagtatapos ang lahat. Nagkakamali pala siya.

Hindi niya naisip na lahat pala ng iyon ay bahagi lamang ng mas malagim na plano ni Triple-face para sa kanya. Hindi niya inasahan ang papalapit na patibong na inihanda nito sa kanya.

Habang papalapit siya sa isang lumang gate, napansin niyang may mga stainless steel wires pala na sinadyang iwan sa daraanan niya. Sinubukan niyang patigilin ang motor pero sira pala ang break nun! At sa sobrang bilis ng kanyang takbo, ang resulta ay nagkalat na mga piraso ng kanyang katawan sa daan.

♫ This is what makes us girls We don't stick together 'cause we put our love first Don't cry about him, don't cry about him It's all gonna happen. ♫

A/N: And this is the end of the first half. Magbabalik po ang kwentong ito sa October. Maraming salamat sa mga walang sawang nagbabasa at nakiki-imbestiga.

================= Chapter 24 Author’s Note: Muli nang nagbabalik ang kwentong ito! Maraming salamat sa mga naghintay. Ang chapter po na ito ay ang intro ng 2nd half.

7:00 PM.

Nasa byahe na pauwi si Triple-face Killer na satisfied sa nagawang niyang misyon na pagbayarin ang dalawang babaeng nanakit sa pinakamamahal niya. At sa bawat biktimang napapatay niya, pakiramdam niya’y unti-unti na ring nababawasan ang hadlang at mga pampagulo na pumapalibot sa kanila.

Ni hindi siya nakaramdam ng awa o pagsisisi, bagkus ay mas ginanahan pa nga siya. Lumaki siya na sanay sa karahasan kaya sa karahasan lang din niya idinadaan ang pag-resolba sa mga problema.

Habang nagda-drive, muling sumariwa sa kanyang alaala ang mga pinagdaanan noong kabataan niya.

“Bakit dito ka saamin nakikipaglaro? ‘Di ba dapat doon ka sa mga lalaki?” Sabi ng batang babaeng halos kasing edad niya lang. Sa sobrang tagal na, hindi niya maalala ang pangalan nito.

“Ayaw nila akong kalaro eh.”

“Ayaw ka rin naming kalaro kaya umalis ka rito!”

Noong mga panahon na yun, hindi niya maintindihan kung bakit walang bata na gustong makipaglaro sa kanya. Kung hindi siya iniiwasan ay inaapi siya ng mga ito.

“Ay bading! Bading! Gustong makipag-laro ng barbie sa mga babae! Bading!” Asar naman sa kanya ng mga batang lalaki na napadaan.

“Hindi ako bading!”

“Bading ka kaya! Bakit sa kanila ka nakikipaglaro?”

Napasimangot siya bigla. Sa sobrang pikon niya, sinugod niya ang batang lalaki na yun. Pero dahil mas malaki ito sa kanya at may mga kabarkada pa, sa huli ay siya ang nabugbog.

Mamamalayan na lamang niyang tapos na ang kalbaryo at parusa sa kanya kapag iniwanan na siya ng mga ito na nakabulagta sa daan—duguan at masakit ang katawan.

At sa tuwing uuwi siya sa bahay nila, palaging wala ang kanyang Mama at Papa. Tanging ang katulong lang sa bahay ang naabutan niya. Sasalubungin siya nito at saka gagawin ang dapat sanay papel ng kanyang mga magulang.

“Anong nangyari sa baby namin?”

“Inaway na naman nila ako.” Humihikbi siyang magsusumbong. “Inaasar nila ako. Sabi nila bading daw ako!"

“Wag kang maniniwala sa kanila. Alam mong hindi ka bading. Lalaki ka!”

“Pero yaya—”

“Sino ba yung mga yun?”

“Pagagalitan mo ba sila?”

“Hindi ako. Ikaw ang magtuturo sa kanila ng leksyon. Halika!”

Sa tuwing umuuwi siya na ganun ang kundisyon, pinapapanood siya ng yaya niyang iyon ng mga mararahas at mga bayolenteng palabas.

“Matuto kang lumaban. Gagayahin mo ‘tong mga pinapapanood ko sayo para gantihan yang mga umaaway sayo. Wag na wag kang magpapaapi para paglaki mo, ikaw na ang katatakutan nila.”

At bulag siyang nakinig sa mga payo ng katulong niyang iyon. Pero yun din ang labis niyang ipinagpapasalamat. Dahil kung hindi siya naturuan noon, baka siya pa rin ang kawawa. Baka ang mga minamahal pa rin niya ang kawawa.

At ngayon, alam niyang siya na nga kinatatakutan ng lahat.

Ngunit kapalit noon, alam niya ring pinaghahanap na siya ngayon.

= = = = =

Past 7:30 PM. Pleynas Building.

Nagtataka si Richelle kung bakit hindi pa umuuwi si Shane. Hindi naman niya ito maitext o matawagan dahil sa pride niya.

Kahit wala sa mood, naghanda na lamang siya ng pang-hapunan nila pero dahil matagal na siyang hindi nakakapag-grocery, kulang-kulang ang mga sangkap sa pagluluto kaya’t naisipan niyang sumaglit muna siya sa convenience store na malapit lang sa kanila.

Pagdating doon, agad na niyang pinagkukuha ang mga kailangan. Matapos din nun ay nagpunta siya agad sa harap ng cashier para bayaran na ang mga ito. Ngunit hindi rin naman siya agad napagserbisyuhan dahil sa isang emergency.

“Ma’am, okay lang po ba... kanina pa po kasi ako tinatawag ng kalikasan. Sunud-sunod yung customer kanina. Hindi ko na po talaga kanyang pigilan.”

Hindi alam ni Richelle kung matatawa o maaawa ba siya. Nakakatawa yung itsura nung lalaki habang nagbubutil na ang pawis sa mukha nito, pero nakakaawa rin dahil nga halatang hirap na hirap na ito. “Sige po, kuya. Take your time po!”

“Hay thank you po, ma’am. Five minutes lang po!” Saka ito kumaripas ng takbo.

Wala na rin talagang nagawa si Richelle kundi maghintay. Naisipan na lang niyang icheck ang phone at quarter to eight na. Wala pa ring paramdam mula kay Shane pero may text naman mula sa boyfriend niyang si Zenn.

“Nag-dinner ka na ba?”

Napangiti si Richelle na nireplyan ito. “Hindi pa nga eh. Nandito pa ako sa bilihan. Kulang kasi yung mga sangkap ko panluto.”

“Gusto mong puntahan kita dyan?”

“Hindi na! Gabi na!”

“Bakit kasi hindi ka pumasok kanina? Namiss tuloy kita.”

Napakagat ng labi siyasa kilig. “Miss na rin kita. Papasok ako bukas.”

“I love you.”

“I love you too.”

Masyadong nawili si Richelle sa ka-text niya, kaya hindi niya napansin na may tao pala sa likod niya na nakikibasa rin.

“Wow... I love you too?”

Gulat ang naramdaman niya nang marinig ang boses nito. Takot ang sumunod nang malaman niya kung sino iyon—si Carlo.

“May Shane na, may iba pang ka-‘I love you’ dyan. What a playgirl!” Umiling-iling at nakangising sabi nito.

Tinignan lang siya ng masama ni Richelle. Ayaw niyang magkaroon ng kuneksyon sa lalaking ito kaya kahit gigil na gigil ay minabuti niyang magtimpi. Isa pa, alam niyang delikado siya kay Carlo. Sinabihan siya ni Shane na iwasan ito at iyon nga balak niya.

Pasimple na niyang inalam ang mga bagay na pwede niyang magamit pangselfdefense kung sakaling may gawin itong masama. Nagmatapang din siya dahil alam naman niyang may guard na nagbabantay sa labas at may security cameras pa sa paligid.

“Ikaw lang mag-isa? Hindi ko nakita yung sasakyan ng boyfriend mo.”

“Hindi ko boyfriend si Shane!”

“Pero ikaw lang nga mag-isa?”

Napalunok ng hangin si Richelle. Natatakot siya na ipaalam nga sa lalaking ito na nag-iisa nga lang siya ngayon sa apartment. Mabuti na lang at dumating na ang cashier at nagkaroon siya ng pagkakataong makapag-isip ng matino.

‘Mabayaran ko lang lahat ‘tong mga pinamili ko, tatakbo ako agad at magkukulong sa apartment ko. Itetext ko na nga rin si Shane just in case.’ Sabi niya sa sarili.

At pagkatapos nga niyang bayaran ang mga pinamili, kumaripas siya ng takbo pabalik sa Pleynas Building. Paranoid na kung paranoid pero nakahinga lamang siya ng maluwag nang makauwi na siya ng ligtas sa loob ng apartment at pinagla-lock na ito agad.

Sunod ay dali-dali niyang inilabas ang cellphone para itext na sana si Shane ngunit...

“Saan ka galing?” Nakauwi na pala ito. “Bakit hinihingal ka?”

“Si... si Carlo...” Yun na lang ang nasabi ni Richelle habang naghahabol pa ng hininga.

= = = = =

Zamora's office. 8:00 PM.

Nagkakagulo lahat ng mga kakilala at naka-follow sa mga social media accounts sa mga tinaguriang ‘NEU It Girls’ na sina Sherrie at Eunice. Eksaktong 7:00 PM kanina noong may magpost ng sex scandal nila sa internet na agad umani ng iba’t ibang reaksyon.

“Girl X Girl is hot!”

“Nakakadiri sila! Dapat silang ma-expel sa NEU!"

“Sino yung naka-maskara? Ang creepy!”

“Bulag ba kayo? Sila ang biktima sa video na yan!"

“Holy sh*t, what did I just watch?”

Iyan ang ilan lamang sa mga nag-comment na wala pa ring kaalam-alam sa totoong nangyari sa dalawang dalaga.

Syempre, nalaman din agad sa buong presinto at ng grupo ni Detective Dante Zamora ang tungkol sa video. Agad nilang iniutos na ipatanggal ito online—kahit pa alam nilang maaring nakagawa na ng kopya ang ilang internet users upang ipakalat pa rin ito sa iba’t ibang porn sites.

At kahit naman hindi akma, kinailangang panoorin pa rin ni Dante yung video para makakuha ng mga ebidensya.

“Nalaman niyo na yung lugar kung saan in-upload yung video?”

“Sa isang internet café raw po malapit sa NEU. Nagpapunta na po ng mga tauhan doon upang i-check kung may CCTV camera sila.”

Muli nang tinitigan ni Dante yung video na naka-pause sa part kung saan nakikita rin ang suspect nila sa screen.

“Walang hiyang Triple-face Killer! Alam niyang hinahanap natin siya kaya in-upload niya ‘to kahit na alam niyang kasama siya sa video. He thinks that this a game. He’s challenging us to catch us.” Nanggigigil na realisasyon ng Detective.

Maya-maya pa ay nag-ring ang cellphone niya at nang i-check ay ang kapatid niyang si Kiko ang tumatawag. “Hello, Dante! Yung video ni... alam niyo na ba yung...”

“Alam na namin, Kiko. Bina-block na namin lahat ng nagpo-post ng video online.”

“Ang walanghiyang kidnapper niya! Huliin mo siya Dante at papatayin ko siya! Papatayin ko siya sa ginawa niya sa anak ko!” Humahagulgol na sambit nito sa kabilang linya.

Sa totoo lang, hindi maiwasan ni Dante na ganun na rin maramdaman. Napupuno na ang galit niya sa mamamatay-tao na yun lalo pa ngayon at isang kamag-anak na ang kasamang nabiktima niya.

Ngunit, hindi pwede sa trabaho niyang ito ang magpadalos-dalos at magpadala sa emosyon. Siya ang nagpakatatag para sa kapatid niya. “Umasa muna tayong buhay pa sina Eunice at kaibigan niya.”

“Ano bang ginagawa niyo? Bakit hindi niyo pa rin sila nahahanap!”

“Ano bang tingin mong ginagawa ko ngayon, Kiko? Hinahanap namin sila!”

Muli niyang pinindot ang play button dun sa video. Kahit nakakaasiwa na dahil nakailang ulit na niyang pinanood yung video, trabaho niyang busisiin itong maigi sa pag-asang makakahanap pa ng ebidensya.

“Teka...” Biglang napakapit sa kinauupuan niya si Dante. Napatitig siyang maigi sa video lalo pa at bumabalik sa kanyang alaala na sa pamilyar lugar ito ginanap. “REY! SABIHIN NIYONG MAGHANDA!” Napasigaw ito dahil ngayon ay nakasisiguro na siya. “Alam ko na kung saan yung lugar na yun!”

“Po? Sigurado ba kayo dyan Sir?”

“That place!” Itinuro niya ang screen. “I remember that place! I used to work there almost ten years ago! Yan yung lumang estasyon ng pulis na abandonado na ngayon!”

================= Chapter 25

Nang masabi na ni Richelle ang nangyari sa kanya doon sa convenience store kasama si Carlo, dali-daling tinutukan ni Shane yung CCTV na pinainstall nila. Sa mga oras na iyon, nakatayo na nga si Carlo sa harap ng kanilang pintuan.

Nakikiramdam ito sa mga nangyayari sa loob ng apartment nila. At akma pa nga sana itong kakatok ngunit hindi rin itinuloy.

Kilabot ang bumalot sa buong katawan ni Richelle nang tumingala na lang si Carlo at tumitig sa CCTV nila. Para itong nakatitig mismo sa kanila. Alam nitong pinapanood nila siya kaya ngumiti pa ito, kumaway sa kanila at saka nag-flying kiss pa.

Balak na sana itong sugurin ni Shane ngunit napakapit sa braso niya si Richelle. “Wag na...” Pakiusap ng dalaga. Wala namang magandang maidudulot ang pagsugod niya at isa pa, nagpasya na ring umuwi sa sarili niyang apartment si Carlo.

“Wala na akong nakikitang solusyon dito kundi lumipat na tayo ng ibang apartment.” Saad ni Shane na hanggang ngayon ay tensyonado pa rin. “Hindi ako mapapakali hangga’t umaaligid sayo ang lalaking yun.”

Hindi naman na nakaimik pa si Richelle. Sang-ayon na siya dahil mas mapapalagay ang loob niya kung hindi na niya makikita pa ang Carlo na yun. Ang kaso, may pag-aalinlangan din siya. Sigurado ba si Shane na lumipat na ng ibang apartment? Paano na silang dalawa ni Darcie?

Nangangati na siyang itanong iyon ngunit kinagat na lamang niya ang dila niya para hindi ito ituloy. Hindi alam ni Shane na alam na niya ang tungkol sa kanila ni Darcie.

“Saan ka nga pala nanggaling?” Yun na lang ang itinanong niya. “Kumain ka na ba?”

Sandaling napatitig si Shane sa kanya. Medyo napangiti pa nga ito pero, “Nakipagkita ako kay Uncle Greg. At hindi pa ako nakakapag-dinner.”

Napatayo na si Richelle at agad na kinuha yung mga pinamili nila. “Sige tatapusin ko na yung niluluto ko.” At para hindi na tuluyang masira ang gabi nila, hindi na nila pinag-usapan pa si Carlo.

Ilang minute pa at natapos din ang niluluto niya. Ngunit hindi tulad ng dati, tahimik lang nilang pinagsaluhan ang hapunan. Marami pang bagay silang dapat pag-usapan—ngunit pareho nilang napagkasunduan na ipagpaliban na muna ang mga bagay na iyon.

Gusto nila pareho ng katahimikan. Pareho silang pagod... parehong namimiss na rin ang isa’t isa.

= = = = =

Nag-convoy na ang mga sasakyan ng pulis at isa pang ambulansya patungo sa lumang estasyon ng pulis na halos tatlong oras din ang byahe. Umaasa ang team nila na matatagpuan pang buhay ang dalawang dalaga dahil ayon dun sa video, kaninang 12:30 lang ito ng hapon kinunan at 7 PM naman inupload.

Habang nasa byahe at tahimik sa loob ng sasakyan, may mga ilang puna at ebidensya na rin ang nabubuo na sa utak ni Detective Dante habang inaalala yung masalimuot na video. Inililista niya ang mga ito upang hindi makalimutan.

ANALYSIS 1: Ayon dun sa video, hindi nagsasalita si Triple-face Killer. Bagkus ay may hawak itong whiteboard para magkipagkomunikasyon. Ibig sabihin, maaring kakilala siya nina Eunice at Sherrie at kapag nagsalita siya ay makikilala siya ng mga ito agad.

ANALYSIS 2: Ito ang pinakasigurado niya. Base sa mga isinulat ni Tripleface sa kanyang whiteboard, ang motibo ng kanyang pagpatay ay paghihigante para sa taong minamahal.

ANALYSIS 3: Maaring fan din siya ni Lana Del Rey dahil yun ang pinatugtog niya habang pinapanood ang dalawang biktima. Dahil dito kaya kakailanganin nilang bumalik sa WineLine Bar para itanong sa DJ kung may nag-request ng kahit na anong kanta ni Lana Del Rey noong huling gabing nakita sina Eunice.

“Sir Dante, pwede pong magtanong? Paano niyo nalaman na sa lumang estasyon naganap yung video?”

“Dahil doon sa mga two-way mirrors sa paligid. Lahat ng mga iniinterrogate namin noon ay dinadala sa kwartong iyon. Kadalasan, hindi alam ng mga taong pinapasok namin doon na may ibang mga pulis pa ang nakikinig habang kinukuhanan namin sila ng pahayag.”

ANALYSIS 4: Tulad ng mga taong na-interrogate ni Dante sa kwartong iyon, hindi alam nina Eunice at Sherrie na kinukuhanan sila ng video. And this leads him to his final and most important analysis...

ANALYSIS 5: Yung video ay medyo shaky. Halatang hindi ito ginamitan ng tripod kaya ang ibig sabihin ay may ibang may hawak ng camera. Hindi nagiisa si Triple-face Killer. May kasabwat ito sa mga pagpatay.

= = = = =

11:00 PM nang matanaw na nila ang isang lumang gate na napalilibutan na ng mga ugat ng halaman at napaliligiran pa ng mga talahib. At bawat andar palapit sa gate na iyon, nakumpirma nila ang kinatatakutan nila. Tumambad sa kanila ang kagimbal-gimbal na sinapit ng isa sa mga dalagang biktima.

Nagkalat ang nilalangaw at umaalingasaw na pira-pirasong parte ng mga katawan. At isang tingin pa lang ni Detective Dante, malinaw na agad sa kanya ang mga nangyari.

“Sinadyang iwan ang mga stainless steels na ito sa mismong daraanan. Nakatakas nga ang isang biktima mula doon sa building pero hindi niya inasahan na may patibong palang nag-aabang dito.” Pagkatapos ay napuna ni Dante yung nagkagutay-gutay rin na damit sa may gilid. Doon na lumabas ang teorya na maaring si Sherrie Chen iyong bangkay na nasa harap nila. “Ito yung suot na damit ni Sherrie dun sa CCTV galing sa WineLine bar.”

Ngunit wala pa rin itong kasiguraduhan hangga’t hindi pa nila nakikita ang isa pang dalaga—buhay man ito ang bangkay na rin.

Napansin rin ni Dante yung motor na nakatiwangwang sa may gilid. “Ito yung ginamit na sasakyan ng biktima para tumakas.” Saka siya napatingin sa brake nito. “Pero sinadya namang putuluin yung wire kaya hindi na gumagana ang brake.”

Matinding self-control na lang ang pumipigil kay Dante sa mga nalalaman niya ngayon. “Rey, may plate number itong motor. Ipa-check niyo agad kung sinong nagmamay-ari nito.”

“Yes Sir!”

Nagpasya na silang pumasok sa loob. Kahit matagal na panahon na ang lumipas, alam ni Dante kung saan yung kwartong pinagganapan dun sa video. Yun yung dating interrogation room nila.

Nang marating na nila iyon, nakita na nila yung kama at isa pang bangkay ng dalaga. Hubo’t hubad ito, puno ng saksak sa katawan at wakwak pa ang tyan. Ngunit dahil hindi naman sira ang mukha nito, nakilala nila agad kung sino ito.

“Siya si Sherrie Chen.” Which could only mean na yung pira-pirasong bangkay doon sa gate ay walang iba kundi si Eunice—ang pamangkin niya.

Kahit ano pang pagpapakatatag ni Detective Dante, hindi na rin niya nakayanan ang panlalambot ng tuhod. Maging ang sikmura niya ay tuluyan

nang bumaliktad. Sa may bintanang bukas, isinuka niya ang kakarampot na nga lang na laman ng kanyang tyan. Pagkatapos nito, pailing-iling siyang naluluha at isinambit, “Demonyo ka Triple-face. Hindi ako titigil hanggang sa mahanap kita at ang kasabwat mo....”

================= Chapter 26

11:30 PM.

Nakahiga na si Richelle sa kama. Kanina pang alas-diyes niya pinipilit na makatulog pero hindi siya dinadalaw ng antok. May mga agam-agam pa siya kaya hindi niya maipikit ang mga mata.

“Iche...” Biglang kumatok si Shane. “Tulog ka na ba?”

“Hindi pa.”

Binuksan ni Shane ang pintuan. Pumasok ito sa kwarto at may bitbit pang unan, “Hindi ako makatulog dun sa sofa. Pwedeng makitabi?” Napakurap si Richelle pero, “Wala namang malisya ‘to, diba?” Mabilis na dagdag ng binata.

“Oo naman. In the first place, sariling kama mo naman ‘to.” Naglaan na ng pwesto si Richelle para kay Shane at agad rin itong tumabi sa kanya. Wala nga namang malisya dahil tulad noong mga bata pa sila, nagtatabi sila sa pagtulog lalo na tuwing hapon.

Pareho silang napatitig muna sa kisame... naghihintayan kung sino ang unang babasag ng katahimikan. “Handa ka na bang ikwento saakin yung mga ginawa sayo nina Sherrie at Eunice dun sa school?”

Napatingin si Richelle sa kanya. Kumapit ito sa braso ng binata at inilubog niya ang mukha sa balikat. “Ayoko nang alalahanin, Shane.”

“Sorry... sorry dahil hindi naman nila gagawin yun kung hindi dahil saakin.”

“Apology accepted.”

“Hindi ka na galit?”

“Hindi ko kayang magalit sayo ng matagal.”

“Eh kina Sherrie at Eunice?”

“Hindi ko naman sila ka-close. As long as hindi na nila ako sasaktan ulit, palalampasin ko na lang yung ginawa nila saakin.”

Napangiti si Shane na halatang proud kay Richelle. “Saan ka naman pala nagpunta noong nakawala ka na sa kanila?”

“Magkasama kami ni Zenn. Siya ang tumulong saakin.” Narinig naman ni Richelle ang malalim na paghinga ni Shane noong mabanggit niya ang pangalan ni Zenn. Naisip niya na dapat na rin siguro niyang aminin ang isang bagay. “Kami na nga pala ni Zenn.”

“Ano?” Napabangon bigla si Shane. Hindi maipinta ang mukha nito. “Hindi ko naaalalang may sinabi kang nanliligaw na siya sayo...”

“Hindi nga.”

“Hindi siya nanligaw pero kayo na?”

“Dahil hindi naman na kailangan yun.”

“Ni hindi mo pa kilala ng lubusan ang lalaking yun!”

“Pareho naming gusto ang isa’t isa. Yun lang yung mahalaga.”

“Pero—”

“Kahit ano pang sabihin mo, gusto ko siya. Gusto niya rin ako. Kami na. Hindi mo na mababago yun. At hindi ko siya hihiwalayan.” Direkta, walang preno at mariing sinabi ni Richelle.

Tila ba siya rin ang nagwagi sa usapang iyon dahil wala nang nagawa si Shane kundu padabog na bumalik na lang sa pagkakahiga.

“I really do like him, Shane. Magsi-set ako ng date para magkakilala na kayo...”

“I don’t think so.”

“Magugustuhan mo rin siya. He’s a good guy.”

“No other guy will be good enough for you.” Malamig at walang emosyon ang boses nito. Muli itong bumangon at bitbit ang sariling unan at nagpasyang sa sala na lang uli matulog.

Nang maiwan ulit mag-isa si Richelle, magkahalong pagtataka at lungkot ang naramdaman niya. Umandar na naman kasi ang pagiging seloso ni Shane sa ibang lalaki. Akala ni Richelle na makakatulog na sila ng mahimbing ngayong gabi pero hindi pa pala.

= = = = =

Kinabukasan ay pumasok na ulit sa NEU sina Richelle at Shane. Pero tahimik lang ang naging byahe nila. Halatang umiiwas si Shane na mag-open

up ulit si Richelle ng tungkol sa boyfriend niyang si Zenn. Hindi pa siya handang makilala ito—o mas tamang sabihin na hindi pa niya kayang tanggapin.

Papalapit na ang sinasakyan nila sa NEU. Hindi pa rin naman natatapos ang foundation week pero kataka-taka ang mga itim na banners at balloons sa paligid. Mistulang parang may rally din dahil sa mga taong nakaitim.

Nang mapalapit pa sila sa mga taong iyon, nalaman nilang hindi rally kundi prayer vigil pala ang nagaganap.

“Anong meron?” Pagtataka ni Richelle. “Don’t tell me may namatay na naman?”

Pahirapan ang pagdaan ng sasakyan ni Shane papunta sa entrance ng university. Ngunit pagdating niya roon, agad niyang tinanong ang kaibigan niyang school guard.

“Kuya Nick, anong meron dun sa labas? Para kanino yung prayer vigil?”

“Hindi niyo pa alam, boss? Nabalita rin yun kagabi sa TV.”

Sandaling nagkatinginan sina Shane at Richelle, ngunit agad din ibinalik ni Shane ang atensyon kay Kuya Nick. “Hindi kami nakanood ng TV kagabi. May aksidente ba?”

Hindi maipinta ang itsura ni Kuya Nick. Hinubad niya muna ang suot na sombrero at saka na sinabi ang masamang balita. “Sina Sherrie Chen at

Eunice Zamora po. Natagpuang patay na.” At dahil alam ni Kuya Nick na nagkaroon noon ng relasyon sina Shane at Sherrie, “Condolence, Boss.”

= = = = =

Naka-park na ang sasakyan nila sa parking area ng university. Ngunit nanatili muna sa loob ang mag-bestfriend. Ngayon pa lang chini-check ni Shane ang balita. At nalaman niya sa mga tweets at facebook statuses ng mga classmates at kaibigan niya ang malagim na sinapit ng ex-girlfriend at kaibigan nito.

May mga usapan din about sa forced sex video nung dalawa pero hindi na ito sinubukan pang hanapin ni Shane. Hindi niya ito maaatim na panoorin.

Natulala siya at maya-maya pa ay tumulo na ang mga luha sa mata. “Bakit ba ‘to nangyayari? Bakit sa kanila pa? They don’t deserve it! Sinong walang puso ang gagawa nun!” Si Richelle naman na nasa tabi niya ay walang nagawa kundi damayan siya. Naluluha na rin ang dalaga dahil sa kalungkutan ng binata.

“I’m skipping classes today. Kailangan kong puntahan sila Tita. Kailangan kong makiramay.” Sabi ni Shane kay Richelle.

“Hindi kita pipigilan. Puntahan mo na sila at balitaan mo na lang ako.” Bumababa na si Richelle ng sasakyan, ngunit bago siya umalis, “At wag mo na akong alalahanin pag-uwi. Magpapahatid na lang ako kay Zenn.”

Hindi mawari kung anong magiging reaksyon ni Shane sa sinabi ni Richelle. Pero uunahin niya muna ang pagdalaw sa pamilya ng ex-girlfriend niya para makiramay.

= = = = =

Mabigat ang aura sa buong university. Sa pagkamatay ni Sherrie—ang nagiisang anak ng may-ari ng NEU, at pati ng kaibigan niyang si Eunice, pinatigil na ang selebrasyon ng foundation week.

Habang naglalakad sa hallway si Richelle ay napadaanan siya sa isang pader kung saan nakadisplay yung mga litrato ng mga taga-NEU na sunudsunod ang pagkamatay ngayong semester. Sina Miggs, Sir Cariaso at ngayon ay pati na sina Sherrie at Eunice. Sadyang inilagay yun para patuloy na mapag-alayan ng mga bulaklak at mapagtirikan ng mga kandila ang mga biktima. Sadyang nakadisplay iyon bilang paalala na hanggang ngayon, hindi pa rin nahuhuli ang mga pumatay sa kanila.

Sandaling tumigil sa harap ng mga iyon si Richelle. Sa mga apat na biktima, puro mga masasamang alaala lang ang meron siya tungkol sa kanila. Ngunit sa kabila noon, naniniwala siyang hindi makatarungan ang pagkamatay nila. Yumuko siya at nag-alay ng dasal para sa ikatatahimik ng mga kaluluwa ng mga ito.

“Grabe na ang mga nangyayari, noh?”

Napalingon bigla si Richelle sa boses ng lalaki na nasa tabi na pala niya. Si Trent.

“Alam mo, dapat kasama na rin ako sa kanila eh.”

Nagtataka at medyo kinilabutan si Richelle sa tinuran ni Trent. “Anong ibig mong sabihin na dapat kasama ka na rin sa kanila?”

“Yung nagnakaw ng camera at motor ko, siya rin yung kasama nina Sherrie at Eunice dun sa video. A man with a triple-face mask. Hinding-hindi ko siya malilimutan.” Malamig ang boses at halatang nababagabag pa rin si Trent. Ngunit, hindi lang siya ang mababagabag ngayon. Dahil bago niya iniwan si Richelle, “Binalaan niya ako, Richelle. Sabi niya layuan daw kita.”

Napanganga at nanuyo ang lalamunan ng dalaga. Mas nanindig ang mga balahibo niya sa sinabi ni Trent.

“Mag-iingat ka. Ikaw ang habol ng mamamatay-taong iyon.”

================= Chapter 27

Ongoing na ang mass para sa lamay ng pamangkin ni Detective Dante na si Eunice at kaibigan nitong si Sherrie.

Dagsa ang mga tao bilang pakikiramay—mga kamag-anak, kaibigan, katrabaho ng kanilang mga magulang at mayroon na rin ilang tauhan mula sa media. Mas lumaki na ngayon ang kaso. Mas marami na ngayon ang nakakaalam ng tungkol sa serial killer na nagtatago sa triple-face mask. At dahil dito, hindi na napigilan ang panic lalo na sa mga taga-NEU.

Usap-usap hanggang sa social media ang tungkol kay Triple-face Killer. Sino ba talaga ito? Ligtas pa nga ba ang mga taga-NEU sa kabila ng panganib ng serial killer na ito? Bakit hindi pa rin siya nahuhuli?

Napakuyom ang mga kamay ng detective. Nagluluksa pa rin siya ngayon ngunit mabibigyan lang ng hustisya ang pagkamatay ng kanyang pamangkin at lahat ng mga biktima kung mahuhuli na niya ang salarin at ang kasabwat nito.

“Sir Dante...” Biglang lumapit si Rey sa kanya. Tulad niya, nakasuot na rin ito ng kulay itim bilang pakikiramay. “May katatanggap lang po na tawag mula sa opisina. Alam na po kung kanino yung motor dun sa crime scene. Estudyante po siya sa NEU, si Trent Lagasca. Nagpadala na po ng mga tauhan dun para sa questioning.”

Tahimik na tumayo si Dante. “Ako ang dapat na naroon.”

“Sabi ni chief, dito na lang po muna kayo sa lamay ng pamangkin niyo.”

“Hindi. Trabaho ko na bigyan ng hustisya ang pagkamatay ni Eunice at lahat ng mga biktima rito. Haharapin ko ng personal ang Trent Lagasca na yun.”

Nang magkaharap na sina Detective Dante at Trent, halata ang pagkabahala ng binatang estudyante ngunit pinayuhan naman siya na walang dapat ikatakot kung wala siyang itinatago. Bukod doon, may nalalaman siyang mga bagay na maaaring makatulong sa ikareresolba ng kaso.

Upang simulan ang imbestigasyon, nagpakita ng mga kuhang litrato ang detective kay Trent. “Ikaw ba ang nagmamay-ari ng motor na ito?”

Isang tingin pa lang ni Trent ay alam niyang sa kanya nga ang motor na iyon. Bukod kasi sa hindi binago ang ayos nito, hindi man lang din tinanggal ang plate number nito. “Opo, saakin nga po yan. Pero ninakaw po saakin yan kamakailan lang.”

“At nai-report mo naman sa pulis na ninakaw yun?”

“Opo, pati nga po yung camera ko ay ninakaw niya.”

“Maide-describe mo ba saakin yung itsura ng magnanakaw?”

Panandaliang natahimik si Trent. Sa tuwing inaalala niya yung magnanakaw, laging naninindig ang balahibo niya. “Isang lalaking nakasuot po ng maskara. Katulad dun sa suot na maskara ng lalaking kasama nina Sherrie dun sa video.”

Muling naglabas ng litrato si Detective and this time, screneshot ito dun sa videong tinutukoy ni Trent. “A triple-face mask?”

“Opo. Yan nga po. Siya nga po yan.”

Napasandal sa kanyang kinauupuan ang detective at tumitig lang muna sa kausap niyang estudyante. May isang bumabagabag sa isip niya.

“Lahat ng mga binibiktima ni Triple-face Killer, pinapatay niya at kadalasan ay sa pinaka-brutal na paraan. Pero pumapatay siya dahil may motibo siya. Kinausap ka ba niya?”

Tumango bilang sagot si Trent.

“Nabosesan mo ba siya?”

Umiling naman ang binata sa pagkakataong ito.

“Anong sinabi niya sayo?”

“Binantaan niya ako na layuan ko siya.”

“Sinong siya?”

“Si Richelle Ariano po.”

Pagkabanggit pa lang sa pangalan na iyon, agad itong naalala ni Detective Dante na isa sa mga nainterview niya noon. Si Richelle Ariano ay minsan na ring nabiktima ni Teofisto Cariaso. Sa malalim na pag-iisip ng Detective, isang pangalan pa ang naalala niya. Yung sumalubong na kaibigan noon ni Richelle, “May kilala ka rin bang Shane Venavidez?”

Natulala bigla si Trent. “Kaibigan ko po siya. Si—silang dalawa ni Richelle ang magka-close. At... at ex-girlfriend po ni Shane si Sherrie.”

Sa mga pahayag ni Trent, unti-unti pang nagkaroon ng lead si Detective Dante. But he can’t jump into conclusions yet. Sa halip, inililista niya ang mga impormasyon nakukuha niya upang mapag-aralan pang mabuti. Ngunit alam niya at ramdam niya na papalapit na siya sa katotohanan.

Sa pagtatapos ng kanilang pag-uusap, nakiusap ang detective kay Trent na huwag ipagsabi ang mga naging usapan nila. Kailangan nilang maging maingat upang hindi matunugan ni Triple-face Killer na malapit na nila itong matunton.

“Sir Dante...” Unang humarap si Rey nang umalis na si Trent. “Sinuswerte po tayo. May balita na rin po tungkol dun sa nag-upload ng video. May CCTV po dun sa internet café at nahagip nun yung taong nag-upload ng mismong oras na yun.”

Wala nang kahit na anong sinabi si Dante. Agad na silang nagtungo para mapanood na rin ang CCTV footage na tinutukoy ni Rey. Ang taong iyon ay yung posibleng kasabwat o maaring si Triple-face Killer na mismo.

= = = = =

Nababagabag si Richelle. Kaninang umaga pa sila natapos mag-usap ni Trent pero hapon na ngayon, parang patuloy pa ring nagri-replay sa utak niya ang mga binanggit sa kanya ng binata.

“A man with a triple-face mask. Hinding-hindi ko siya malilimutan.”

Triple-face mask. Parang pamilyar sa kanya ang bagay na iyon ngunit hindi lang niya maalala. Hindi rin malinaw sa alaala niya kung ano nga ba ang itsura ng maskarang iyon.

“Binalaan niya ako, Richelle. Sabi niya layuan daw kita.”

Nakakita na ba siya nun sa personal? Nakahawak na ba siya ng ganun? Nakakilala na ba siya ng taong nagsuot ng ganoong maskara sa harapan niya? Ang lahat ay malabo sa kanyang utak. Hindi siya sigurado. Baka naapektuhan na lang ng problema ang pag-iisip niya.

“Mag-iingat ka. Ikaw ang habol ng mamamatay-taong iyon.”

Sa tuwing naaalala niya ang mga katagang iyon ni Trent, nanginginig ang buong katawan niya. Bakit siya ang habol ng taong iyon? Kakilala niya ba ito at kung oo, sino?

Ang taong iyon daw ang pumatay kay Miggs. Dahil ba binully siya nito noong first day pa lang? Ang taong iyon din ang brutal na bumiktima kay Sir Cariaso. Dahil ba biniktima rin siya nito ng kamanyakan? At nitong huli, sina Sherrie at Eunice na ang pinaslang nito. Dahil ba sa ginawang pang-aapi ng mga ito?

Naisip niya kung dapat pa bang itanong ang mga yun. Maaring iyon nga talaga ang sagot. Maaring iyon nga talaga ang dahilan. Pumapatay ang taong iyon upang ipaghiganti siya.

“Pero bakit? Bakit ako? Sino ba siya?” Bulong niya sa sarili habang nagtatago sa loob ng isa sa mga cubicle sa CR. Bigla siyang naparanoid na tila ba may mga matang nakatingin sa kanya. Na kahit saan siya magpunta,

sinusundan siya ng mamamatay-taong iyon. At hindi niya alam ang gagawin niya.

Ito ang isang kahinaan ni Richelle. Na kapag oras ng problema, hindi niya mapigilan ang sarili na isipin ng isipin iyon hanggang sa parang mabaliw na siya. Ang tanging solusyon lang ay may mapagsabihan siya.

Hinawakan niya ang cellphone niya at unang tinawagan si Shane. Pero nakaka-isang ring pa nga lang, may bigla siyang naalala kaya agad niyang in-end ang call. “Hindi pwede si Shane. Nakikilamay siya ngayon. Hindi ko siya pwedeng guluhin ngayon.”

Sunod niyang sinubukang tawagan si Zenn. “Bakit hindi niya sinasagot? Sabi niya magkikita kami ngayon. Hindi ba siya pumasok?” Naka-ilang missed calls pa si Richelle ngunit ring lang ng ring ang phone ni Zenn. Kahit ang mga text niya mula pa kaninang umaga, hindi nito nirereplyan.

Tuluyan nang naupo sa tiles si Richelle at inilubog ang mukha sa kanyang tuhod. Naguguluhan siya. Natatakot siya. Pero nasaan yung mga taong inaasahan niya? Nasaan yung dalawang lalaking nangangakong nasa tabi niya lang palagi?

= = = = =

Uwian na. Umulan pa ng malakas,

Nasa NEU gate na si Richelle pero nag-aalangan siya kung uuwi na ba siya o hindi. Mag-isa lang siya. Walang kasama. Wala si Zenn na inasahan niyang makakasabay niya pauwi ngayon.

Nilibot niya ang tingin sa labas. Karamihan ay mga nakapayong na mga estudyante lang ang nakatambay sa labas. Isa kaya sa kanila yung mamamatay-tao?

Umiling-iling si Richelle. Paano siya makakauwi kung patuloy niyang tinatakot ang sarili niya. Huminga siya ng malalim at kinagat niya ang labi. “Medyo maliwanag pa naman. At matao yung mga lugar na dadaanan ko kaya hindi ako dapat matakot. Walang mangyayaring masama. Walang mangyayaring masama.” Paulit-ulit niyang sinabi sa isip upang palakasin ang loob.

This time, handa na talaga siyang umuwi na ng mag-isa. Bahala na.

Binuksan na niya ang payong niya. Handa na siyang suungin ang ulan nang makarinig naman siya ng busina ng sasakyan. Nang tignan niya iyon, nakita niya ang sasakyan ng boyfriend.

“Zenn!” Lumiwanag ang mukha ni Richelle. Kasabay ng malakas na pagbuhos ng ulan, parang inagos din nito ang pangamba niya. Sinundo siya ni Zenn!

Patakbo siyang lumapit sa sasakyan. Sobrang saya pa niya nang pumasok na siya sa loob, “Oh my God! Akala ko uuwi na akong mag-isa. Buti nagpakita— ”

Natigilan bigla si Richelle. Natigilan siya ng ma-realize niyang ibang tao ang kausap niya. Hindi si Zenn yung kasama niya sa loob ng sasakyan.

“Ikaw? A—anong ginagawa mo sa boyfriend ko?”

“Wala pa akong ginagawa sa boyfriend mo. Wala pa.” Seryoso, parang galit ngunit parang nagbabanta rin ang tono ng boses niya. Ang kinatatakutan niyang si Carlo.

Ni-lock niya mula sa loob ang mga pinto ng sasakyan kaya hindi na makalabas pa si Richelle. Kinuha niya pa ang cellphone ng dalaga para hindi ito makatawag sa kahit na sino. At bilang panakot, nagpakita ito ng kutsilyo na mukhang bagong hasa.

“Kung ayaw mong may mangyaring masama sayo, manahimik ka na lang at wag mo nang subukang tumakas.”

Nanuyo ang lalamunan ni Richelle. Nangatog ang mga tuhod niya at pinagpawisan na siya ng malamig. “A—anong... anong gagawin mo saakin?” Nauutal niyang tanong dahil sa matinding takot.

Ngunit hindi na siya sinagot pa ni Carlo at sa halip ay ngumisi lang ito ng mala-demonyo. Bumyahe na sila at pinatugtog pa nito ang ‘Born to Die’ album ni Lana Del Rey.

================= Chapter 28 PLEASE READ: Guys, kapag hindi niyo nabasa yung END OF CHAPTER 28 sa update na ito, ibig sabihin, kulang yung ni-display ni Wattpad (palagi na lang may problema si watty -_-) If ever, you can read the whole chapter in my blog. Nasa profile ko yung link. :)

Kung anu-anong bagay na ang naiisip ni Richelle. Dinala siya ni Carlo sa isang lugar na ngayon lang niya napuntahan. Tinalian muna ang mga kamay niya bago sila bumaba ng sasakyan.

“Carlo, please! Wag mong gawin ‘to!” Nagmamakaawang sambit ni Richelle. “Maawa ka...” Binuhat siya bigla ni Carlo na parang sako ng bigas at kahit anong pagpupumiglas niya ay wala siyang nagawa. Mas malakas ang binata kaysa sa kanya.

Pumasok sila sa isang talyer. Walang katao-tao sa paligid kaya kahit gaano rin kalakas ang pagsigaw ni Richelle, walang sasaklolo sa kanya.

Sa isang itim na sasakyan pinaupo ni Carlo si Richelle sa hood nito. “Alam mo ba kung gaano ko katagal hinintay ‘to?” Gamit ‘yung kutsilyo, hinawi nito ang buhok ng dalaga upang magkaroon ng magandang view sa kanyang mukha. “Paano mo gustong simulan ‘to?”

Hindi umimik si Richelle. Kung ano man ang planong gawin sa kanya ni Carlo, ayaw niyang malaman—ayaw niyang maranasan. “Please. Pakawalan mo na ako.”

Ngunit walang pakialam si Carlo. “Ah wait! Alam ko na! Sandali lang.” Umalis ito sandali at lumapit sa isang toolbox na naroon.

Yun na rin ang nakitang pagkakataon ni Richelle upang tumakas. Ngunit nakakailang hakbang pa nga lang siya, muli siyang nakulong sa yapos ni Carlo. “Saan mo balak magpunta? ‘Di ka pa pwedeng tumakas.”

“Ano bang gagawin mo saakin!”

“Bababuyin kita!”

Sungay na lang ang kulang kay Carlo at demonyo na talaga siya sa paningin ni Richelle. Dala ng takot at galit, inumpog ni Richelle sa ulo si Carlo. Ngunit mas nasaktan pa siya sa ginawa niya, at mas lalo lang din nagalit si Carlo.

“Bad girl ka talaga, noh? Tuturuan talaga kita ng matinding leksyon.” Hinalikan siya nito—torrid kiss. Ngunit pagkatapos ay may itinakip itong itim na tela sa buong ulo ni Richelle. Nakakahinga pa naman siya ngunit madilim at wala na halos makita.

“Tulong! Tulungan niyo ako!”

“Sigaw ka pa ng sigaw. Nakita mo naman kaninang walang tao, diba? Walang makakarinig sayo rito.”

Sapilitan nang inihiga ni Carlo si Richelle pabalik dun sa hood ng sasakyan. Inipit nito ang mga hita niya para hindi siya makasipa. Ang mga nakataling kamay naman niya ay nakayanang pigilan lang ng isang kamay ni Carlo.

Biglang pumasok sa isip ni Richelle yung insidente noong pinasok niya ang apartment ni Carlo. Pagkatapos niyang masaksihan ang pagtatalik nung dalawa, may iniutos si Darcie na taong gusto nitong ipaligpit. Magkaibigan yung tinutukoy niya pero yung babae raw ang kinaiinisan nito dahil mang-aagaw ito.

‘Ito na ba yun?’ Nagugulumihanang tanong ni Richelle sa sarili. 'Ako yung babaeng kinaiinisan niya. Tingin niya inagaw ko si Shane sa kanya!'

Naramdaman ni Richelle ang pagsira ni Carlo sa kanyang damit gamit yung kutsilyo. Tinastas ang mamahalin niyang damit na parang basahan lang. At mas lalo pang nagwala si Richelle nang subukan nang sirain din ni Carlo ang bra niya. “Wag! Please Carlo! Maawa ka!”

“Sa ginagawa mo, mas lalo akong ginaganahan!”

‘Di nagtagal, tuluyan nang na-expose ang buong dibdib ni Richelle. Malaswa itong hinimas ni Carlo, isinubo pa ito sa nakakadiri nitong bibig.

Umiling-iling si Richelle sa labis na pandidiri. “Tama na! Tama na!” Paulit-ulit niyang isinigaw at, “Shane! Tulungan mo ako! Shane!”

“Shut up, bitch! Papatayin ko na talaga yang Shane na yan eh!”

“Ayoko na! Tumigil ka na!”

“Tsk! Nagsisimula pa nga lang ako!”

Muling naramdaman ni Richelle ang kamay ni Carlo but this time, sa pantalon na niya ito nakahawak. Nanlaban siya gamit ang natitira niyang lakas, ngunit sa bandang huli ay nagawa pa rin ni Carlo ang balak.

Nagtagumpay si Carlo na was akin ang pagkatao niya. At masakit, mahapdi, nakakadiri. Tuluyang nananakaw ng demonyo ang iniingatan niyang puri.

Pumatak ang mapait na luha sa mga mata niya. Ni hindi na siya nakapagsalita pa pero isang tao ang muling ang pumasok sa isip niya. Isang pangako ang naalala niya. “Kapag pakiramdam mong nasa panganib ka o basta kapag nangangailangan ka, ako lang tatawagin mo. Darating naman ako agad.”

Pero paano tutulong si Zenn gayong nagawa ngang nakawin ni Carlo ang sasakyan. Ni hindi nga siya sigurado kung ligtas ba o may nangyari nang masama kay Zenn.

“Basta darating ako agad!”

Napapikit si Richelle. Gusto niyang umasa na ayos lang ang boyfriend niya. Lalong gusto niyang umasa na tutuparin nga nito ang pangako. “Zenn! Zenn, please tulungan mo ako!”

“Napapatawa ka ba?”

“Zenn!” Mas lalo pang nilakasan ni Richelle ang pagtawag sa pangalan niya. “ZENN!” Huling panaghoy niya.

“Carlo, you son of a bitch!” Biglang nangibabaw ang isang nakakakilabot na boses. Natigil si Carlo sa ginagawa niya, natigil din si Richelle sa

pagsigaw. Iyon na ba ang tagapagligtas niya? “I’m gonna fvcking rip you into pieces!”

“Anong—”

Isang malakas na pwersa ang naglayo kina Richelle at Carlo sa isa’t isa. Hindi nakikita ng dalaga ang nangyayari alam niyang bumagsak sa sementadong sahig si Carlo—at mukhang binubugbog na ito ng misteryoso niyang tagapagligtas.

Nakarinig siya ng isang matigas na tubo o metal na maaring pinatama sa ulo ni Carlo. Rinig pa niya ang sunud-sunod na paghampas nito sa katawan ni Carlo na tipong dinudurog na pati ang mga buto nito.

“Put*ngina! Tama na! Tama na!” Humagulgol na sa sakit si Carlo. At ‘di hamak na mas nakakatakot at nakakaawa ang dating nito kaysa kay Richelle kanina. “Wag! Anong gagawin mo... aaaaahhh! T*ngina! Wag! Wag!”

Sa pagkakataong ito, natanggal na ni Richelle ang iniharang sa mukha niya ni Carlo. Saktong nasaksihan niya ang ginawa ng misteryosong tagapagligtas niya. Tulad ng banta ng taong iyon, walang habas nitong inipit at dinurog hanggang sa maputol ang mga tenga, ilong, daliri at ari ni Carlo gamit ang isang malaking pliers ng mga mekaniko.

Nanlamig si Richelle dahil sa tatlong dahilan. Una, dahil sa brutal na sinapit ni Carlo. Pangalawa, dahil yung tumulong sa kanya ay yung mamatay-tao na tinutukoy ni Trent, isang lalaking nakasuot ng triple-face mask.

Pangatlo at higit sa lahat, nang lumapit na ito sa kanya ay hinubad na nito ang suot na maskara at ang nakita niya ay si... “Zenn?”

Napatitig din si Zenn sa kalunus-lunos na sinapit niya. Nanginginig ang kamay nitong napatakip sa bibig. “Hinintay kitang tawagin mo ako. Kung tinawag mo ako agad hindi sana... hindi sana... I’m sorry. I’m so sorry, Iche.” Niyakap siya nito ng sobrang higpit. “But you’re safe now. I’ll keep you safe forever.”

Babalikan na sana ni Zenn si Carlo para tuluyan na itong patayin ngunit, “Zenn... ayoko na...” Lumuluhang sambit nito. “Ayoko na rito! Ilayo mo na ako rito... ilayo mo na ako sa kanya...”

Ang hiling ni Richelle ang sinunod ni Zenn. Ang binata pa mismo ang nagpasuot ulit sa kanya ng underwear at pantalon niya. Dahil sira naman na ang buong pang-itaas niya, hinubad ni Zenn ang suot na damit na nababalot ng dugo at ito ang pinasuot sa dalaga.

Matapos ay binuhat na siya ni Zenn at pumasok na sa loob ng sasakyan. Sabay nilang nilisan ang lugar na iyon. Sabay na pinabayaan ang naghihingalong si Carlo.

= = = = =

Hindi inuwi ni Zenn si Richelle sa apartment nila ni Shane at sa halip ay sa art studio ulit siya dinala nito. Mahigpit na hawak ng binata ang kanyang kamay at pagpasok dun sa studio, sa banyo siya dinala nito. “Kailangan mong maglinis.”

Iniwan sandali ni Zenn ang tulalang si Richelle at aligagang humanap ng sabon, tuwalya, at damit na pwedeng ipangpalit ng dalaga. Nang balikan na siya nito, “Okay na ang lahat. Maligo ka na, Iche.”

Dahan-dahang tinignan ni Richelle si Zenn. Yung luhang akala niyang ubos ay muli na namang lumuha. “Okay? Hindi magiging okay ang lahat Zenn.” Nanginginig at nanggigil ang boses niya. Napayakap siya sa kanyang katawan habang iniisip ang nangyari. “Kahit anong pagligo at paglilinis pa ang gawin ko ngayon, madumi na ako! Binaboy niya ako. Winasak niya. Dinumihan na niya akong hayop siya!”

“Iche—”

“Wag mo akong hawakan! Wag...” Humakbang paatras si Richelle at nadikit ang likod niya sa pader. Napatakip siya sa kanyang mukha, umiiyak at naguguluhan. “Sino ka ba talaga? Ni hindi na rin kita kilala. Yung maskarang suot mo kanina... yung ginagawa mo kay Carlo... yung ginawa mo sa lahat! Bakit Zenn? Bakit?”

“Naalala mo noong una tayong nagkita? I told you, you don’t know who you’re messing with. But still, you messed up with my heart. And now I have done everything for you.” Seryoso at puno ng sinseridad ang boses ni Zenn. “Ginawa ko yun para protektahan at ipagtanggol ka. Sino mang gagago sayo, ako ang gaganti para sayo. Ginawa ko yun dahil mahal kita, Iche. And I don’t just love you, I’m crazy in love with you.”

Napakurap ang mga mata ni Richelle. Naramdaman niya ang bawat salitang binitawan ni Zenn. Ngunit hindi pa rin niya ito lubusang naiintindihan—o mas tamang hindi pa rin niya ito lubusang natatanggap.

“Kapag tinitignan kita Zenn, hindi ko alam kung ligtas ba talaga ako o nasa panganib din kagaya nila.”

Napakuyom ang mga kamay ni Zenn. Naging blangko ang expression ng mukha niya at mukhang nasaktan talaga siya sa sinabi ni Richelle. Tumayo ito at aalis na sana pero...

“Saan ka pupunta?”

“Babalikan ko ang totoong panganib sa buhay mo. Babalikan ko si Carlo at papatayin ko.”

“Wag! Wag na Zenn! Wag ka nang pumatay!”

“Ayaw mong tuluyan ko ang gagong nanghalay sayo pero ako hindi mo matanggap?” Sa pagkakataong iyon, si Zenn naman ang naiiyak. “Ni minsan ba pinaramdam ko sayo na nasa panganib ka kapag kasama mo ako?”

“Hindi... hindi sa ganun.”

“Kung ganun, tumingin ka saakin.” Humawak sa pagkabilang-pisngi ni Richelle si Zenn upang sa kanya lang nakatuon ang buong atensyon nito. “Ano ba talagang gusto mong gawin ko?”

Umiling si Richelle. “Ewan... hindi ko alam... hindi ko alam kung paano. Pero... ayokong nang maalala yung nangyari. Gusto kong makalimot! Gusto kong makalimutan yung ginawa ni Carlo at yung nalaman ko tungkol sayo!”

“Then let me help you. I can help you.” Hinawakan ng mahigpit ni Zenn ang mga kamay ni Richelle. “Tutulungan kitang kalimutan lahat ng kababuyang ginawa ni Carlo sayo. Makakalimutan mo siya at lilinisin kita.” Saka yumuko ang binata at marahan siyang hinalikan sa pisngi. “At ipaparamdam ko sayo na sa kabila ng mga nalaman mo tungkol saakin, ako pa rin si Zenn na tinanggap mo noon. Ako pa rin yung taong mapagkakatiwalaan mo.”

Hindi na nakapagtanong pa si Richelle kung paano gagawin yun ng binata. Hinila siya nito palapit dun sa shower at sabay na bumagsak ang tubig sa mga katawan nila. Dahan-dahan at maingat na tinanggal ni Zenn ang damit niya hanggang sa tuluyan na siyang walang saplot sa katawan.

“Lilinisin ko lahat ng mga parteng dinumihan niya.”

Nagsimula sa kanyang ulo, nilagyan ito ng shampoo ni Zenn. Nagugulat si Richelle sa nangyayari—hindi niya pinayagan pero hindi rin siya pumalag. Marahan ang kamay nito na nilinis pati ang mukha niya, sinunod ang balikat, buong braso at mga kamay niya.

“Tumalikod ka.” Utos nito at sinunod naman niya.

Sinabunan na rin ni Zenn ang likod niya at may kasama pang masahe ito. Napapikit si Richelle. Nawawala na nga rin yata siya sa sarili para hayaang mangyari ito sa pagitan nila.

Dahan-dahan, naramdaman na niya ang dalawang kamay ni Zenn sa kanyang dibdib. For moment hindi siya makahinga. Pero nang magsimula nang masahiin iyon ni Zenn, nagbago ang pakiramdam niya. Lahat ng takot, kaba at pag-aalinlangan ay unti-unti nga niyang binubura.

At habnag tumatagal, mas nagiging senswal pa ang ginagawa ni Zenn. As expected sa artist na tulad niya, he’s really good with his hands. “Ano pang ginawa ng Carlo na yun sa parteng ito ng katawan mo?”

Hindi nakasagot ni Richelle ang tanong na iyon. Nahihiya siyang sabihin— at lalong hindi na niya kayang magsalita dahil sa kakaibang pakiramdam na kasalukuyang pinaparanas sa kanya.

Pinaharap ulit siya ni Zenn. Lumuhod ito, at bibig na ang ginamit para linisin ang dibdib ni Richelle. “Zenn...”

“He did this to you?”

“Yes...”

“Then I’ll do it better.”

At pinatunayan nga ito ni Zenn. Noong ginawa iyon ni Carlo, kilabot at pandidiri ang naramdaman niya. Pero ngayong ginawa ito ni Zenn, masarap at gusto niya ang nadarama.

Nagpatuloy pa ang kamay ni Zenn na sabunan ang bandang hita, binti at mga paa niya. At kahit na may tubig naman na tumatama pa rin sa kanila, pakiramdam niya mas nag-iinit pa ang katawan niya.

Zenn’s last stop is her most intimate part. Yung parteng winasak at sobrang dinumihan ni Carlo. His hands are gentle but it gave her of bolts of pleasure. At that moment, tuluyan nang nanlambot ang mga tuhod ni Richelle at napaluhod na rin hanggang sa muling magtapat ang kanilang mga mukha.

“Zenn, I can’t do this any longer...” Napahawak siya ng mahigpit sa dalawang balikat ng binata at tila ba naghahabol na ng hininga. Kinakabahan siya, pero malakas din ang loob na ipaalam ang katotohanan. “Make me forget about him completely. Make me forget about everything.”

“Do you trust me now?”

Tumango siya bilang sagot at, “And I want you now.”

“I want you more.”

This time, they are both naked. Both ready to forget. Both ready to be one.

End of Chapter 28

================= Chapter 29

Patapos nang magbihis si Richelle at ang gamit niyang shirt ay kay Zenn na hanggang hita niya lang ang haba. Bukod sa kumportable itong suotin, naamoy niya rin ang pabango ng binata rito.

Mahal niya si Zenn. Sa kabila ng mga nalaman niya, hindi nagbago ang feelings niya. Mas minahal pa nga niya ito ng buo. At wala siyang

pakialam kahit matawag pa siyang tanga dahil sa kabila ng nangyari, ang isinisigaw ng puso niya ang pinairal at hindi utak.

Lumabas na siya ng banyo. Natagpuan niya si Zenn na half-naked pa rin. Mula ulo, napatingin siya sa balikat, dibdib at pababa sa abs ng boyfriend. Si Zenn ay may mukha ng anghel, katawan ng isang Greek God, ngunit sa loob nito ay isang halimaw na handang pumatay para sa kanya— isang halimaw na tanggap niya.

“Dapat na ba akong ma-flatter sa mga titig mo, Iche?”

Namula bigla si Richelle. Mahina namang natawa ang binata. Hawak nito ang cellphone niya na para bang may ka-text pero hindi siya sigurado.

Dahil wala namang ibang gamit, sa sahig naupo ang dalawa. Nakasandal si Zenn sa pader samantalang sa balikat naman niya sumandal si Richelle.

“Zenn, pwedeng magtanong?”

“Ano yun?”

“Hindi ka ba natatakot sa mga ginagawa mo?”

“Mas nakakatakot isipin na hindi ko maipagtanggol ang taong mahal ko.”

“Pero alam mo namang mali, diba? Alam mong kasalanan ang pumatay.”

“Alam ko.”

“At hindi ka nakukunsensya?”

“Hindi na.”

“Paano kung mahuli ka nila?”

“Hindi nila ako mahuhuli pwera na lang kung may magsumbong sa kanila.” Saka ito napatingin kay Richelle. “Isusumbong mo ba ako sa kanila?”

Matagal na hindi nakasagot si Richelle. Puso ang pinairal niya kaysa utak. Pero kaya pa rin bang pairalin ang puso kung kalaban na nito ay ang kunsensya niya?

“Sa totoo lang, hindi ko pa alam Zenn.”

“Deserve ng mga taong iyon na patayin ko sila.”

“Hindi, Zenn. Mali yun.”

“Eh ano bang tama? Tama na pabayaan din sila sa mga maling ginagawa nila?”

Natahimik si Richelle. Halata sa mukha nito ang frustration na parang kahit subukan niyang kunsensyahin si Zenn, mukhang hindi tumatalab.

“Fine. Mali talaga yung ginawa ko.” Halatang nagpaparayang sagot ni Zenn. “Pero ayos lang saakin na magkamali ako. Hindi na ako natatakot sa pwedeng mangyari basta para sayo.”

“Pero ako ang natatakot para sayo.”

“Kaya ko ang sarili ko.”

Inabot ni Richelle ang kamay ni Zenn at hinawakan ito ng mahigpit. “Gaano mo ako kamahal Zenn?”

“Higit pa sa lahat ng kaya kong gawin.”

“Kapag ba hiniling kong sumuko ka sa mga pulis, gagawin mo?”

Dahan-dahang bumalot ang lungkot sa mukha ni Zenn nang marinig niya iyon. “Are you trying to get rid of me?”

“No! I love you, Zenn. There’s no way I can get rid of my feelings for you. Ang gusto ko lang, gawin ang tama.” Saka huminga ng malalim si Richelle. Naniniwala at umaasa siya na pakikinggan ni Zenn ang paliwanag niya. “Tanggap ko kung sino at ano ka. Pero hindi ko kailanman matatanggap na kaya ka pumapatay ay dahil saakin. Matatahimik lang ako kung magbabago ka dahil ano man ang mangyari, dapat kang managot sa mga kasalanan mo.”

“Ayokong magkahiwalay tayo.”

“Kapag sumuko ka, hindi ibig sabihin na magkakalayo tayo. Dadalaw ako palagi. Sasamahan kita.” Humawak ng mahigpit sa mga kamay ni Zenn si Richelle. Nangungusap ang mga mata niya, tila ba nagmamakaawa na. “Please, Zenn? Gawin mo ‘to para saakin. Sumuko ka.”

“Yan ba talaga ang gusto mo?”

Isang tango ang itinugon ni Richelle.

“Fine. When I’m ready, susuko na ako... pero hindi ibig sabihin nun na nagsisisi ako, Iche.”

Medyo nakahinga na rin ng maluwag si Richelle. Kung ano ang tama, yun ang dapat nilang gawin. Nagkasala si Zenn at dapat niya itong panagutan. At dahil siya ang dahilan, sasamahan niya ito kapag handa na itong sumuko.

Bigla namang in-on ni Zenn ang cellphone ni Richelle. Tinignan nito ang nag-iisang playlist niya na puro mga kanta lang ni Lana Del Rey. May pinatugtog ito—Lucky Ones ang title.

♫ Let's get out of this town, baby we're on fire Everyone around here seems to be going down, down, down If you stick with me I can take you higher, and higher It feels like all of our friends are lost, nobody's found, found, found ♫

Hinawakan ni Zenn ang kamay ni Richelle at hinila siya patayo upang makapagsayaw sila sa saliw ng tugtugin.

♫ I got so scared, I felt no one could save me You came along, scooped me up like a baby ♫

She knows the song very well. Wala naman kasing kanta ni Lana ang hindi niya kabisado. Ngunit sa pagkakataong ito, sobra-sobra siyang naka-relate sa lyrics ng kanta. Bumagay ang bawat salita linya sa mga pinagdaanan nilang dalawa.

♫ Every now and then the stars align. Boy and girl meet by the great design Could it be that you and me are the lucky ones? Everybody told me love was blind. Then I saw your face and you blew my mind Finally, you and me are the lucky ones this time. ♫

“Tapos ko na palang gawin yung wire sculpture na ginagawa ko.”

“Can I see it?”

“Yeah. I want you to meet her.”

Inakala noon ni Richelle nakabase sa kanya yung sculpture na ginagawa ni Zenn pero nang tanggalin na nito yung nakatakip na kumot, ibang babae ang nakita niya. Dahil sa intricate design nito, mahahalata na medyo may edad na yung babae.

“She’s designed after my mother.”

“She’s beautiful. Pero nasaan na siya?”

“Namatay siya dahil sa sakit. Pero kahit na matagal na siyang wala, nangako ako na ipapakilala pa rin siya sa babaeng mamahalin ko.”

Napangiti si Richelle. Masaya siyang nakilala ang mommy ni Zenn kahit sa ganitong paraan.

Pero habang tinititigan niya ito, may pakiramdam siya na para bang nakilala na niya yung babaeng yun kung saan. Para bang pamilyar ngunit hindi lang niya maalala.

= = = = =

Hatinggabi na nang maihatid ni Zenn si Richelle sa apartment.

“Wala yung kaibigan mo sa loob?”

“Hindi pa yata umuuwi. Nasa lamay kasi siya...” Hindi na naituloy pa ni Richelle ang sasabihin. Nakikilamay si Shane sa pamilya ng ex-girlfriend niyang si Sherrie na pinatay ni Zenn. “Zenn, hindi ka naman tatakas o magtatago diba?”

“Hindi ko gagawin yun.”

“At susuko ka?”

“Oo. Para sayo.”

Niyakap ni Richelle ng mahigpit si Zenn. Malungkot ngunit alam niyang ito ang tama. “Kapag sumuko ka na, asahan mong nasa tabi mo lang ako.”

“I know, Iche.” At bago sila naghiwalay, pinabaunan muna nila ng matamis na halik ang isa’t isa.

= = = = =

Nakaalis na si Zenn na nakapasok na rin si Richelle sa loob ng apartment. Hindi pa rin siya makapaniwala sa mga pangyayaring alam niyang lubos na magpapabago sa takbo ng buhay niya.

She was no longer a virgin because of Carlo. Pero hindi na niya iniisip pa yun. Zenn made her forget and besides, iginanti na siya nito.

Ibinaba na niya ang mga gamit niya at balak nang dumirecho sa kwarto upang matulog na ngunit pagpasok niya sa loob, nagulat siya sa taong nagaabang sa kanya.

“Ikaw... a—anong ginagawa mo rito, Darcie?”

Ang talim ng mga tingin sa kanya ng babaeng iyon. The same woman na nagutos kay Carlo na ipa-rape siya. Tumayo ito at dahan-dahang lumapit kay Richelle.

“Anong ginawa niyo sa kanya?” Malumanay ngunit nakakatakot ang dating ng boses nito.

“Tungkol ba kay Carlo? Maswerte siya dahil iniwanan pa siyang buhay ng boyfriend ko.” At matapang namang lumapit rin si Richelle kay Darcie para bigyan naman ito ng malutong na sampal sa mukha. “Hayop ka! Maswerte ka

rin dahil buhay ka pa ngayon! Kayang-kaya kang patayin ni Zenn pero hindi yun ang gusto ko. Pero sinisiguro ko na magbabayad ka pa rin sa mga ginawa mo saakin!”

Sa lakas ng sampal ni Richelle, bumakat ang kamay niya sa mukha ni Darcie. Siguradong masakit yun, pero nagawa lang siyang tignan ulit ni Darcie. “Tingin mo may pakialam ako kay Carlo? Dapat ngang pinapatay niyo na siya!” Sigaw nito. “At ang tinutukoy ko kanina ay si Shane. Anong ginawa niyo sa kanya?”

“Kay Shane? Wala kaming ginawa sa kanya!”

“Nauna siyang umuwi rito at hinanap ka niya agad. Then you sent him text messages at noong mabasa niya yun, nagwala siya at tumakbo palabas.”

“Nasaan na siya?”

“I don’t know! Baka naglalasing na dahil sayo!”

“Yung huling text ko sa kanya ay noong pauwi na ako bago ako kinidnap ni Carlo. Wala akong naaalalang nag-text ako ulit sa kanya.”

“Then why don’t you check your goddamn phone!”

Kahit na naiinis dahil sa pagbibintang ni Darcie, kinuha ni Richelle ang phone niya sa bag at chineck nga ang naging palitan nila ng text ni Shane.

6:45PM Iche, nasaan ka na? Kanina pa nag-uwian. Naihatid ka na ba ng Zenn na yun?

7:10PM Bakit hindi ka nagri-reply? Hindi mo rin sinasagot ang tawag ko. Where are you?

7:30PM WTF Richelle! I called you a hundred times already! Nasaan ka na ba!

7:35PM That’s it! Uuwi na ako. You better be at home. Pinag-aalala mo na ako!

8:45PM ICHE! NAG-AALALA NA AKO! NASAAN KA NA BA? NANDITO NA AKO SA APARTMENT.

8:50PM CALL ME. PLEASE.

Nagtuluy-tuloy pa ang mga ganung text messages ni Shane. Ngunit laking gulat niya nang may makita siyang reply mula sa kanya na hindi niya alam.

10:45PM This is Zenn, Richelle’s boyfriend. Nandito siya sa art studio ko. Don’t worry, ihahatid ko siya pauwi.

10:46PM WHY THE FUCK ARE YOU USING HER PHONE! GIVE THIS BACK. TATAWAG AKO.

10:47PM Don't bother. Katatapos lang namin maligo ng sabay at nasa banyo pa siya para magbihis. Ihahatid ko siya pauwi.

Napamura sa isip si Richelle. ‘Si Zenn ang nagreply kay Shane! Pero bakit niya kinilangan pang sabihin kay Shane ang mga bagay na yun!’

Hinablot naman ni Darcie ang phone kay Richelle upang basahin ang mga messages. Matapos nito ay galit na galit si Darcie. “That asshole! Mapapatay ko yang Zenn na yan!”

“I doubt you can do that.”

“Is that a challenge?”

“You have no idea what Zenn can do.”

“And you don't know what I can do!”

Biglang naglabas ng kutsilyo si Darcie—‘yung kitchen knife nina Richelle— at saka ito itinutok sa kanya. Napaatras naman si Richelle hanggang sa pader at inakala niyang madidikit na talaga ang matalas na patalim sa kanyang leeg ngunit...

“Kung alam mo lang kung gaano ko kagustong patayin ka... noon pa! Pero alam mo kung anong pumipigil saakin? Yung takot ko na baka panghabangbuhay na akong kamuhian ni Shane kapag ginawa ko yun. Kaya hindi niya ako makuhang mahalin dahil sayo!”

“Pe—pero kayo ang magkarelasyon, diba?”

“Pampalipas-oras niya lang ako!” Sumigaw ito na may kasamang luha. At tila ba nadala na rin siya ng matinding emosyon kaya naibaba na niya ang hawak na kutsilyo. “Ikaw ang gusto ni Shane. Ikaw ang mahal niya.”

“We’re best friends...”

“Bullsh*t! Tigilan mo na yang tanga-tangahan mo!”

“Sabay kaming lumaki na parang magkapatid na. He loves me only because he cares for me...”

“And you actually believe that?”

“Yes! Yes I do!”

“Well you’re wrong!”

Natigil ang kanilang sagutan nang marinig nila ang kalampag sa pintuan. Kumatok ito ng maka-ilang ulit at...

“Iche! Iche nandyan ka na ba?” Si Shane na iyon at sa boses pa lang nito, halatang naglasing nga. Tama nga ang sinabi ni Darcie kanina.

“Shane—” Bigla namang tinakpan ni Darcie ang bibig ni Richelle. Ipinanakot nito ang hawak na kutsilyo upang hindi siya manlaban.

“Gusto mong patunayan ko sayo ngayon kung gaano kabaliw sayo si Shane? Manahimik ka at walang masasaktan.”

Biglang kinuha ni Darcie ang pabango ni Richelle sa bag at ginamit niya ito. Pinatay pa niya ang ilaw at saka na pinagbuksan si Shane.

“Iche! Iche!” Pumasok na sa madilim nilang apartment ang lasing na si Shane.

Hindi nito napansin si Richelle sa isang tabi na tila ba napako na sa pwestong kinalalagyan. Wala siyang ideya kung ano ang balak ni Darcie pero gusto na rin niyang malaman ang totoo kaya sinakyan na lamang niya ito.

“Iche! Nasaan ka na!”

“Shane, anong nangyari sayo?” Lumapit na si Darcie sa kanya. Parang ginagaya pa nito ang boses ni Richelle. “Bakit naglasing ka?”

Mukhang hindi naman siya namukhaan o nabosesan ni Shane dahil sa matinding tama ng alak at dahil madilim nga. “The fvcking Zenn texted me. Is it true, Iche? May nangyari na ba sa inyo?”

Kunwaring nanahimik sandali si Darcie. She was a good actress, Richelle thought.

“Carlo raped me.” Nagpapaawang sambit ni Darcie.

“What? No... no...” Parang nanlambot ang mga tuhod ni Shane. Humawak siya sa magkabilang pisngi ni Darcie at nabubulagan pa rin. “Anong ginawa niya... fvck! I’m sorry, Iche! I’m sorry I wasn’t there!”

“It’s okay... I’m okay...”

“This is not okay!”

“Niligtas ako ni Zenn. If it wasn’t for him, baka patay na ako. And that’s why I gave in to his advances... I... I let him fvck me in exchange for saving me...”

Medyo naasar si Richelle sa mga pinagsasabi ni Darcie. Pinalalabas pa niyang may mali din sa ginawa nila ni Zenn!

“Oh God, Iche. Bakit mo ginawa yun? Bakit?”

“I wanted it to be you, Shane.”

Natigilan si Shane. Halatang nagulat at naguguluhan.

“Ikaw ang una kong tinawag para hingian ko ng tulong. Hiniling ko na ikaw sana yung naunang dumating para iligtas ako. I never wanted Zenn. But I just had to use him to make me forget about Carlo... but damn Shane! Hinihiling ko na sana ikaw na lang yun!”

Biglang hinalikan ni Shane si Darcie. Sobrang tagal ng halikan nila na ikinagulat ito ni Richelle.

“You don’t know how long I’ve waited for this, Iche.” Sabi nito at nauna pang maghubad ng kanyang t-shirt. “I love you more than you know. And I can still do it. I’ll make love to you so you’ll forget about Carlo and Zenn.”

Saka binuhat ni Shane si Darcie habang patuloy sila sa mainit na paghahalikan. Dinala niya ito sa kwarto, inihiga sa kama at saka tuluyang hinubad ang mga natitirang saplot sa katawan.

Nanatili naman sa madilim na parte ng apartment si Richelle. Hindi man siya umalis sa pwesto ay napapanood naman niya ang dalawa dahil sa liwanag na nanggagaling sa labas.

‘Lasing lang si Shane... lasing lang siya...’ Pilit na pinaniniwala ni Richelle ang sarili. Ngunit sino ang niloko niya? Mahal siya ni Shane na higit pa sa magkaibigan at matagal na nitong gusto na may mangyari nga sa kanila.

END OF CHAPTER 29

================= Chapter 30

Hindi na naatim pa ni Richelle na panoorin ang ginagawa ng dalawa.

When Shane fondled Darcie because he thought she was her. Hindi na lang ito dahil sa alcohol at kalasingan ng binata. When he kissed her, licked her, and caressed her. Shane worshipped Richelle because he’s crazy for her.

And after that wild, hard sex, na-drain na rin ang natitirang lakas ni Darcie ngunit nakatulog ito ng may ngiti sa mga labi—ngiti ng tagumpay sa panlolokong ginawa. Ngunit si Shane na nakapatong pa rin sa kanya ay patuloy pa rin sa paghalik. Sa pisngi, sa leeg at pababa. Sa iba’t ibang parte ng katawan at pabalik ulit sa labi habang paulit-ulit na sinasabing, “I love you, Iche. I love you.”

Sa mga ungol at boses na naririnig ni Richelle, tuluyan na ring naubos ang kanyang tiwala. Kahit hindi naman siya yung babaeng nakatalik ni Shane, pakiramdam niya ay na-rape ulit siya sa ikalawang pagkakataon. Ang masaklap pa, matalik na kaibigan niya ito. Parang kuya na at lubos niyang pinagkakatiwalaan.

Alas kwatro ng madaling araw.

Nang makatulog na rin si Shane at tahimik na ang buong apartment, saka pa lang kumilos si Richelle. Aalis na siya. Iiwan na niya ang binata. Pupunta siya kay Zenn at kapag nakasuko na ito sa mga pulis, saka pa lang siya babalik sa kanyang pamilya. There is no safer place than her home— her real home.

Sa mas maliit na kwarto ng apartment na tambakan ng mga gamit at ginawa nilang parang walk-in closet na rin noong nagsama na sila, sinimulan nang ayusin ni Richelle ang mga gamit.

Tahimik lang siya, nag-iingat na huwag gumawa ng ingay dahil kapag nagising si Shane at naabutan siya, siguradong pipigilan siya nito. At hindi niya alam kung paano pa ito titignan ng direcho sa mata.

Tapos na siyang mag-empake at paalis na sana, ngunit pagbukas niya ulit ng pinto, nasalubong niya si Darcie na nakahubad pa rin. Ni hindi man lang ito nahiya at sa halip, si Richelle pa ang unang umiwas ng tingin. “Aalis ka? Good.” Sabi nito. “But before you go, i-check mo muna ang mga gamit ni Shane.”

“Pwede ba, Darcie...” Marahan, mahina ngunit may diin ang boses ni Richelle nang sagutin niya si Darcie. “Kung gusto mo pang makipaglaro, wala na akong balak patulan ka!”

“Hindi ako nakikipaglaro. Sabi ko naman sayo na papatunayan ko kung gaano kabaliw sayo si Shane, diba?”

“Oo. At napatunayan mo na—”

“Hindi! Hindi pa lahat. Kaya ang gusto ko alamin mo.” Saka ito umirap at ngumisi pagkatapos. At mukhang wala na rin itong balak pang mag-tagal dahil na naglakad na ito paalis at doon sa veranda dumaan.

Kahit naman nagdadalawang-isip si Richelle, gusto niyang malaman ang tinutukoy ni Darcie. Sinimulan na i-check ang mga gamit ni Shane. Naghalungkat siya ngunit wala naman siyang nakitang kakaiba.

Naniniwala na siyang niloko lang siya ni Darcie... ngunit nang buksan niya ang cabinet para sa mga cabinet at kurtina, nakapa niya ang pinakailalim nun at may nadiskubreng secret compartment.

Kumabog na ng malakas ang dibdib niya. Kinakabahan siya at hindi maganda ang kutob niya—pero may kung ano ring bumubulong sa kanya na nagsasabing

tignan ang loob nito. Sandali lang naman. Sisilipin lang niya at titignan kung ano bang mayroon doon.

Huminga siya ng malalim at nang buksan na niya ito, natagpuan niya ang mga itinatagong gamit ni Shane—na hindi talaga nito pagmamay-ari.

May nakita siyang DSLR at pamilyar ito. In-on niya ito at sa mga litrato pa lang na tumambad sa kanya, alam na niya agad kung sino ang nagmamayari nito—si Trent. Naroon pa kasi yung mga kuha noong palihim siya nitong sinusundan. At yung huli nga ay noong nagpaalam na ito na kuhanan siya ng pictures noong nasa school museum sila.

Ngunit ninakaw raw ng lalaking may suot na triple-face mask ang camera na ito. At si Zenn iyon! Dapat na kay Zenn ito... pero bakit narito?

Sunod niyang dinampot ang isang Sony Ericsson na cellphone na nakatanggal ang battery. Isinaksak niya ito at sinubukang i-on para i-check kung sino ang nagmamay-ari nito. Litrato ng manyakis na si Sir Teofisto Cariaso ang natagpuan niya sa wallpaper.

Bukod pa sa cellphone, naroon din ang laptop na pagmamay-ari ng matanda, at yung testpaper niya noon na hindi niya natapos sagutan.

“Bakit na kay Shane ang mga ito...” Naguguluhan na tanong ni Richelle sa sarili. “Umamin na si Zenn na siya ang pumapatay. Dapat nasa kanya ang mga ito. Pe-pero bakit nandito...” This time, hindi na lang kaba ang naramdaman niya kundi matinding takot.

Ngunit may naghihintay pang surpresa sa kanya.

Kinapa niya ang pinaka-ilalim ng secret compartment at may nakuha siyang maliit, luma at sirang music box. Nang buksan niya ito, isang punit at lumang litrato ang nakita niya. Dalawang tao ang naroon at namumukhaan niya ang mga ito.

Ang una ay si Shane noong bata pa lamang ito. Nakangiti nga ngunit ang morbid ng dating niya sa litrato dahil ang blangko ng expression ng mga mata niya. Sa likod ni Shane ay may naka-akbay sa kanyang mother-like figure ng isang babae ngunit naka-uniporme ito ng pang-katulong.

Para bang may dumagundong sa kanyang ulo. Mga nagbabalik na alaala.

Si Shane at ang dati niyang yaya ang naroon sa litrato.

Ngunit ang hindi niya maipaliwanag—o mas tama na hindi niya lubos na mapaniwalaan—ang babae ring iyon ay ang mama ni Zenn. Hindi siya pwedeng magkamali. Kamukha ng katulong ni Shane ang ipinakitang wire sculpture ng mama ni Zenn.

Ibinaba na ni Richelle ang mga gamit na iyon. May kuneksyon sina Shane at Zenn sa isa’t isa. And she had enough of it. Hindi na niya alam kung sino ang dapat pagkatiwalaan at ano ang dapat na paniwalaan. Muli niyang hinawakan ang mga in-empakeng gamit ngunit patayo pa nga lang siya...

“Iche...?” Nakatayo na si Shane sa may pintuan at naka-boxers lamang ito. Halatang inaantok at may kaunting hang-over pa ito pero nang makita niya ang mga gamit na nadiskubre ni Richelle, nagising ng tuluyan ang diwa nito. “Ba—bakit mo hawak yan... pa—paano mo na nakita ang mga yan?”

Dahan-dahang tumayo si Richelle, palayo rin kay Shane. Natuyo na ang kanyang lalamunan at hindi na nagawang makapagsalita pa.

“Nag-empake ka rin ng mga gamit mo? Saan ka pupunta?”

“Shane...”

“Iiwan mo ako?” Lumapit ito kay Richelle at humawak ng mahigpit sa balikat kanyang balikat. “May nagawa ba akong mali? Kanina lang okay tayo, diba?”

“Shane, bitawan mo ako.”

“No!” Tumaas na ang boses nito, halatang nagpapanic. At dahil dito, mas humigpit pa ang pagkapit niya sa dalaga. “Kung ano man yung mga nakita mo sa box, forget it...”

“Shane, nasasaktan na ako.”

“Sorry. I love you. You love me too. That’s all that matters!”

“No, Shane...”

“It’s okay. Everything will be okay, Iche.” At sapilitan na niya itong niyapos. “You’re safe.”

“Bitawan mo ako!”

Nagpumiglas si Richelle palayo sa mga bisig ni Shane. Nang matitigan niya ang itsura ng binata, lumuluha na ito. “Lahat ng ginagawa ko ay para sayo, Iche.”

“I don’t trust you anymore!”

“Why? Because of this shit? We made love—”

“Hindi ako yun, Shane!”

“What are you talking about?”

“Lasing ka!”

“It was you! Fvck, Iche! Don’t try to deny it!”

“IT WAS DARCIE! YOU SLEPT WITH DARCIE!”

Natulala at natigilan si Shane sa mga sinabi ni Richelle. Umiling-iling pa siya, hindi makapaniwala. Ngunit ilang sandali pa, napaluhod ito at napahawak sa kanyang ulo. “No... it was you... it was you... Darcie is... she isn’t...”

Dahil sa ikinikilos na ito ng binata, pagkakataon na ito ni Richelle para pasimple namang tumakas. She passed through him at dumirecho na sa pintuan. Ina-unlock pa nga lang sana niya ang pinto ngunit may bigla namang kumatok.

Sino ang bisita nila ng ganitong madaling-araw?

Through their outside CCTV camera, nalaman nilang mga pulis ang mga ito. Isa sa mga ito ang sumigaw at hinahanap nila si Shane. Pinapasuko nila ito.

Nakaramdam ng seguridad si Richelle sa pagdating ng mga awtoridad. Ngunit bago pa man niya mabuksan ang pinto o bago pa man siya makapagsalita, tinakpan ni Shane ang kanyang bibig at pwersahang binuhat pabalik dun sa kwartong pinanggalingan nila kanina.

“Sheesh! Be quiet!” Ibinulong ni Shane sa kanyang tenga. “I’m doing this for your own good. I love you. Always remember that.” At saka siya hinalikan nito sa labi.

Umiwas si Richelle at sisigaw pa sana ulit, ngunit muling tinakpan ang kanyang bibig at saka binusalan para hindi na talaga siya makagawa pa ng anumang ingay.

“Shane Venavidez!” Narinig nilang muli ang malakas na boses ng mga pulis at patuloy pa rin sa pagkatok. “Kung hindi mo bubuksan ang pinto, mapipilitan kaming pwersahin ang pagpasok dyan sa loob!”

Ngunit hindi ito pinakinggan ni Shane. Abala na ito sa pagtali sa mga paa at kamay ng dalaga.

At dahil tanging mga mata na lang ang malayang naigagalaw ni Richelle, tumitig siya sa mukha ng kanyang best friend. Parang hindi na niya ito kilala. Hindi na niya mahagilap ang dating si Shane na minahal niya bilang kaibigan at kapamilya.

“Patawarin mo ako sa gagawin ko...” May ipinalong matigas na bagay sa kanyang ulo si Shane, dahilan para pumutok ang gilid ng kanyang noo at bumalot ang dugo sa kanyang mukha. Nahilo na siya, ngunit nasaksihan pa rin niya ang mga sumunod na nangyari...

Umalingawngaw bigla ang isang malakas na tunog—hudyat na itinuloy na nga ng mga pulis ang pagpasok sa apartment. Narinig nila ang tuluyang pagkasira ng pinto, yabag ng mga paa na sunud-sunod ang pagpasok at tunog ng mga baril na handa nilang paputukin kung sakaling may mangyaring gulo.

Hindi nagtagal, nagtagpuan na ng mga ito ang kinaroroonan nilang dalawa.

“Wag kayong lalapit!” Banta ni Shane sa mga pulis.

At bago pa tuluyang nawalan ng malay si Richelle, nakita niya ang sandaling pagsulyap sa kanya ng binata... saka nangibabaw ang nakakabinging putok ng baril.

================= Chapter 31

Imbes na sa estasyon ng pulis, sa ospital unang dinala sina Shane at Richelle. Isang tama ng baril sa hita ang natamo ni Shane dahil sa ginawa niyang pangho-hostage. Kinailangan namang tahiin ang malaking sugat sa noo ni Richelle. Parehong halos buong araw na walang malay ang dalawa dahil sa nangyari.

Hapon na nang unang magka-malay si Shane. Natagpuan niya ang sarili na nakahiga sa kama, at nakaposas ang kamay niya sa metal railings nito. Sakaling maisipan niyang tumakas ay hindi rin naman niya magagawa dahil bantay-sarado siya ng mga pulis sa labas ng kwarto.

Chineck muna ng doktor kung ayos na siya at nang magbigay na ito ng pahintulot, isinailalim na si Shane sa police interrogation. Muling nagkrus ang landas nila ni Detective Dante.

“Shane Venavidez...” Kasing tigas ng bato ang expression ng mukha ng detective nang magkita na sila. Hawak niya yung notebook kung saan niya nire-record ang lahat tungkol sa kaso pero bukod doon, may dala rin siyang maliit ng box—naglalaman ito ng mga ebidensya nakalap. “Naaalala mo pa ba ako?”

Kasing lamig naman ng yelo ang mga titig ni Shane. Seryoso ito ngunit parang walang bahid ng pagsisisi. “Investigator-on-case, Detective Dante Zamora.”

“Hmm, buti at naalala mo pa ako.”

“Nasaan si Richelle?”

“She’s safe.”

“Where is she?”

“On a safe place.”

Kumuha ng upuan ang detective at ipinwesto ito ilang hakbang ang layo sa kinaroroonan na higaan ni Shane. Sumenyas ito sa pamamagitan ng tingin dun sa ibang pulis para bigyan sila ng oras na makapag-usap ng pribado.

“Ligtas ba siya?”

“Ligtas na sa mga ginawa mo sa kanya.”

“Gusto kong malaman kung nasaan siya.”

“May dapat pa tayong pag-usapan bukod kay Richelle Ariano.”

Sandaling bumalot ang katahimikan. Walang gustong magpatalo sa titigan, pareho lang na nagpapakiramdaman. Subalit nagpasya ang detective na unang magsalita, “Paano mo gustong simulan ‘to?”

“Ang alin?”

“Tungkol kay Triple-face Killer.”

“Pinasok niyo ang apartment ko. I’m sure nakuha niyo na ang lahat ng mga ebidensyang kailangan niyo.”

“What we need is a confession about the truth.”

“What for? Papagurin niyo pa akong magsalita.”

“You have the right to remain silent. Kung ayaw mong sagutin ang ibang tanong ko, ayos lang din. Pero lahat ng magiging pahayag mo ngayon, pwedeng magamit laban sayo pagdating sa korte kaya kung ako sayo, magsasabi na lang ako ng totoo.”

Napangisi lang si Shane. Halatang walang pakialam. “Inaako ko na nga ang lahat, Detective Zamora. Ako yung tinatawag niyong Triple-face Killer.”

Huminga ng malalim ang detective para kontrolin ang sarili. May trabaho siyang dapat gawin at kung magpapadala siya sa kanyang emosyon, hindi niya makukuha ang sagot na hinahanap niya. Binuksan na niya ang box na

dala niya at naglabas ng unang litrato—litrato ng bangkay na si Miggs. “Bakit mo pinatay si Miggs?”

“He bullied Richelle on the first day of school.”

Ang sunod na litratong kinuha naman niya ay ang kuha naman ng wala nang buhay na si Sir Cariaso na nakasubo pa ang sariling ari sa bibig. “Bakit mo naman pinatay si Mr. Cariaso.”

“Surely you already know na biniktima niya rin si Richelle.”

Sa dalawang sumunod na litrato, nahalata ang kaunting panginginig ng detective. Litrato na iyon ni Sherrie at ang pira-pirasong katawan ng pamangkin niyang si Eunice. “Bakit mo sila pinatay?”

“I had to get rid of Sherrie. Clingy ex-girlfriend.”

“Nagpunta ka sa lamay niya.”

“It was all an act.”

“Pero bakit pati si Eunice?”

“Hindi mo pa ba alam ang ugali ng pamangkin mo? She’s a bully. I think worse than Miggs. Malala ang ginawa niya kay Richelle.”

“Lahat, para kay Richelle. Eh bakit si Trent? Ninakawan mo siya ng camera at motor, pinagbantaan pa, pero bakit hindi mo siya pinatay?”

“Kaibigan ko siya.”

“And he stalked Richelle.”

Sandaling tumitig sa kanya si Shane. Kumunot ang noo nito, saka ipinakita ang kamay niyang nakaposas, “Gusto mo yatang tuluyan ko na siya eh? Pakawalan mo ako rito at gagawin ko na.”

Umiling ang detective at muling nagpatuloy. Sa pagkakataong ito, isang litrato ng duguang lalaki ang kanyang ipinakita at hindi na halos makilala ang mukha nito dahil sa mga tinamong sugat. “Eh ang lalaking ito?”

Tinitigan itong maigi ni Shane. Sa kabila ng karumal-dumal na sinapit ng taong iyon, nakikilala pa rin niya ito. “That bastard Carlo... he raped Richelle. He deserves that.”

Huminga ng malalim ang Detective. Isang mahabang paliwanag ang naihanda na niya tungkol kay Carlo. “Nagtatrabaho ang lalaking ito sa talyer na nagbenta ng ninakaw na sasakyan mula kay Miggs. Siya rin ang positibong itinuro ng ilang witnesses namin na kumidnap naman noon kina Eunice at Sherrie sa WineLine Bar. Tapos nahagip siya ng CCTV camera doon naman sa internet café kung saan in-upload ang video ng mga biktima. Inako ng lalaking ito na siya ang kasabwat ni Triple-face Killer. And he told us na ikaw ang mastermind sa lahat ng mga pagpatay kaya ka namin sinugod sa apartment niyo kaninang madaling-araw.”

Muling natahimik si Shane. Sa pagkakataong ito, halatang tinitimbang na niya ang mga salitang dapat lumabas sa kanyang bibig. Halatang may itinatago siya na ayaw niyang ipaalam.

“So nagsabi na pala ang gagong iyon sa inyo. Bakit pinatatagal mo pa ang usapan?”

“Dahil maraming hindi tugma sa mga sinasabi niyo.” Binuklat na ng detective ang kanyang notebook kung saan may maayos at organisado na siyang listahan ng mga analysis niya. “Noong mga oras na pinatay si Miggs, na-interview namin ang coach ng NEU Basketball team. May practice kayo noong mga oras na yun kaya ibig sabihin, wala ka sa crime scene.”

“Si Carlo ang inutusan ko...”

“Sabi saamin ni Carlo, yung sasakyan lang ang tinrabaho niya. At malinaw naman ang tinanong ko sayo kanina, diba? ‘Bakit MO pinatay si Miggs?’ At sinagot mo iyon na binully niya si Richelle.” Saka may minarkahan sa listahan niya ang Detective. “Clearly, sa unang statement niyo pa lang, hindi na nagtugma.”

“BULLSH*T!”

“Sa kaso naman ni Mr. Cariaso. Tinanong kita kung bakit MO siya pinatay at sinagot mo na dahil biniktima niya si Richelle. But clearly, wala ka rin sa crime scene noong mga oras na iyon.”

“At paano mo naman mapapatunayan yan?”

“So ikaw mismo ang pumatay sa Professor?”

Napahampas sa gilid si Shane at kumalansing ang matinis na tunog ng suot niyang posas. “Bakit ba paulit-ulit ka?”

“It’s my way to clarify things. And now it’s all very clear to me na nagsisinungaling ka ulit dahil sa testimonya naman ni Carlo, siya raw ang pumatay sa professor.” At muling minarkahan ng detective ang listahan niya sa notebook. “Tsk tsk! Bukod sa hindi na naman tugma ang pinagsasabi niyo, pareho pa kayong nagsisinungaling.”

“Ako ang pumatay kay Cariaso!”

“Hindi yun ang ipinapakita sa nakuha naming ebidensya. Noong mga oras na iyon, nasa convenience store ka na malapit sa inyo kung saan nag-grocery ka at sandaling tumambay para uminom ng beer. May CCTV footage kami kaya wag mo nang ipagkaila.”

“Pero sinabi mong pareho kaming nagsisinungaling ni Carlo...”

“Oo. Dahil imposible ring si Carlo ang taong nasa crime scene noong mga oras na iyon. Meron kaming eye-witness noon and she was positive na masyadong matangkad si Carlo kumpara sa masked suspect na nakita niyang lumabas ng bahay at pumasok sa getaway vehicle nito.”

Halata na ang panginginig ni Shane. Hindi mawari ng detective kung galit ba o takot ang nararamdaman na ngayon ng binatang kaharap niya. Ngunit nagpatuloy siya dahil alam niyang mas lumalapit na siya sa katotohanan.

“Sa pagpatay kina Eunice at Sherrie...” Saka pang-asar na minarkahan ulit ni Detective Dante ang kanyang listahan, “Sa pag-ako mo pa lang na ikaw ang pumatay at naroon sa crime scene ay sobrang hindi na kapani-paniwala dahil sa dami ng ebidensyang naiwan doon, walang bakas mula sa iyo.”

“At paano ka nakasiguro?”

“Sabi ni Carlo, siya raw yung taong naka-maskara doon sa in-upload na video. At least ang parteng iyon ay totoo dahil nakakita ang forensics namin ng buhok at ilang marka ng sapatos na nagma-match sa suot niya. Pero noong sinabi niyang ikaw ang kasama niyang kumukuha noon ng video, alam na agad naming nagsisinungaling siya.”

Nagtaka si Shane kung paano iyon nasabi ng detective kaya hinayaan niya itong ipaliwanag sa kanya.

“Pinasuri namin sa ilang video experts ang video. Noong i-enhance nila yung audio, maririnig yung paghinga ng taong may hawak ng camera which means above or a little below the shoulder yung pagkakahawak rito. Your height is 1.83 meters or 6 feet tall at ayon sa kalkulasyon namin, imposibleng taong kasing tangkad mo ang may hawak nun.”

Muling nagtama ang mga tingin nila. Kung nakamamatay ang titig ni Shane, siguradong napuruhan na ang detective. Ngunit nanatiling kalmado si Detective Dante.

“Shane Venavidez, hindi rin ikaw ang nambugbog kay Carlo dahil noong mga oras na iyon, nakikiramay ka sa pamilya ng ex-girlfriend mong si Sherrie.

Hindi ko alam kung bakit ka niya idinidiin, but I know you are not the person you’re claiming to be. You are not Triple-Face Killer. May pinagtatakpan ka lang Shane at gusto kong malaman kung sino at bakit mo ginagawa ito.”

Akmang gusto nang bumangon ni Shane ngunit bukod sa kanyang posas, kumikirot pa rin ang sariwa niyang sugat sa bandang hita. “Hindi kita maintindihan, detective...” Malumanay ngunit may diin ang boses na lumabas sa bibig niya. “Gusto mo ng katarungan, diba? Heto na nga, inaamin ko na lahat. Hindi pa ba sapat yun?”

“Hindi ka umaamin, nagsisinungaling ka. At ang gusto ko, ang katotohanan.”

“Ang katotohanan? Pinaghiganti ko lang ang taong mahal ko. Pinahirapan ko sila sa pinakamalalang paraan. Ano pang gusto mong marinig? Kung paano sila nagmakaawa na huwag ko silang saktan? Tinawanan ko silang lahat. Masaya kong pinanood kung paano silang naghirap at namatay sa mga kamay ko.”

Nanindig ang mga balihibo ng detective dahil habang sinasabi iyon ni Shane, hindi man lang ito kumurap at nakatitig lang sa kanya ng direcho. Nagmamatigas ito, kunwari ay walang puso... ngunit hindi nito maikukubli ang nangingilid na luha sa mga mata.

Muling huminga ng malalim ang detective at sa pagkakataong ito, inihanda na niya ang huling ebidensyang balak niyang ipakita sa ngayon.

“You are under medication, am I right?”

Tumango na lang bilang sagot si Shane.

“May I know kung anong gamot ang iniinom mo?”

“I'm sure have it on that stupid box.”

Tumango naman ang detective. “You’re right.” Saka na nito ipinakita ang mga naka-plastic na orange bottles na natagpuan daw niyang itinago ng maigi sa ilalim ng kitchen sink doon sa apartment. “These are antipsychotic drugs. And you drink this twice a day as prescribed by your doctor?”

“Yeah.”

“So you never skipped your daily dose?”

“I stopped a few days ago.”

“Ahh! You stopped drinking it kaya ka ngayon bumabalik sa pagka-psychotic mo, ganun ba?”

“Siguro...”

“Pero yung mga inaaako mong pagpatay sa mga biktima, ilang linggo na ang mga iyon! Ibig bang sabihin, walang talab ang mga gamot kahit iniinom mo pa ‘to?”

“Siguro.” Pang-asar na sagot ulit ni Shane. “Hindi ako doktor para malaman yan.”

“Tamang-tama pala!” Iwinagayway na ng detective ang papel na kanina pa ring hawak, “Inimbitahan ko ngayon ‘yung doktor na nakapirma sa reseta na ‘to.”

“WHAT!!! NO!!!”

Walang nagawa ang gulat at medyo bayolenteng reaksyon ni Shane sa ginawa ng detective. Pinapasok na rin sa loob ng kwarto si Doctor Greg Venavidez, ang head psychiatrist sa Sarroza Mental Institute—at tumatayong guardian ni Shane. Hindi maitago sa mukha ng doktor ang disappointment.

Hindi naman makatingin ng direcho sa kanya si Shane. Nahihiya, kinakabahan, natatakot. “Uncle Greg...”

“Anong ginawa mo, Shane?”

“I did it to save her. Wala nang ibang magtatanggol sa kanya kundi ako lang...”

“Mas lalong nalalagay sa panganib si Richelle sa ginagawa mo.”

Kinailangan namang sumingit muna ni Detective Dante sa usapan ng maguncle. “He’s not participating and he’s lying.”

“Pinipili mo lang na huwag maniwala sa mga pinagsasabi ko!”

“Pinagtatakpan mo kung sino talaga si Triple-face Killer.”

Sa sagutan nilang dalawa, alam na agad ng uncle ni Shane kung paano siya makakatulong. “Shane, totoo ba ang sinasabi niya?” Ngunit hindi ito nakaimik. “Shane, kailangan mong sabihin sa kanila kung sino siya.”

“Pero Uncle...”

“Hindi mo na kailangang matakot sa kanya.”

“Hindi ako natatakot sa kanya, Uncle. Alam mo yan. Ang inaalala ko lang, yung kaligtasan ni Iche.”

“At sa ginagawa mong pagtatago ng katotohanan, tingin mo maililigtas mo siya? Sa oras na sinasayang mo ngayon, mas nalalagay siya sa panganib.”

Napapikit si Shane upang timbangin ang nararamdaman niya. Ang Uncle Greg na lang niya ang natitira niyang kapamilya. At alam niya na bawat sinasabi nito, para lamang sa kapakanan niya... kaya nga nakikinig siya rito.

“Tumulong ka na huliin ang totoong pumapatay.”

= = = = =

Sa kabilang dako naman ng ospital, nagkamalay na rin sa wakas si Richelle. Ngunit, unti-unti na rin niyang nararamdaman ang hapdi sa kanyang ulo na nakabalot na ngayon ng benda.

Isang doktor agad ang lumapit sa kanya upang suriin ang kanyang kalagayan. Under observaton siya kung sakaling manakit ulit ang ulo niya. Nang matapos siyang suriin ng doktor, saka palang nakahanap ng tyempo si Richelle para magtanong. “Si Shane... dito rin ba sa ospital na 'to siya dinala?”

“Nagamot na ang nang-hostage—kaibigan mo. Higit isang oras na siyang gising mula pa kanina.” Saka muling pinahiga ng doktor si Richelle. “Ang kailangan mo ngayon ay magpahinga, hija.”

Napatango si Richelle. Nakahinga na siya ng maluwag. Ngunit noong inakala niyang makakapagpahinga na ulit siya, hindi pa pala.

Nang buksan ng doktor ang pinto, isang baril ang tumutok sa mukha nito. May mga armadong kalalakihan, pawang mga naka-itim na maskara, ang nagaabang na pala sa labas ng kwarto. Nakabulagta ang dalawang pulis na dapat sana’y mga tagabantay niya.

Hinawi ng mga ito ang doktor, nagbanta na kapag gumawa siya ng kung ano ay papatayin siya. Isang lalaki naman ang lumapit kay Richelle at kinaladkad siya paalis ng kama.

“Si... sino kayo? Anong kailangan niyo—” Kahit hinang-hina pa, nagawang pumalag ni Richelle.

Ngunit sapilitan pa rin siyang naisama palabas ng ospital at walang nagawa yung mga tao sa paligid kundi manood na lamang. Walang ibang pulis sa paligid, iyon ang ipinagtataka ni Richelle.

Isang itim na sasakyan ang nag-aabang sa kanila. Pumasok sila roon at agad na nagpaharurot ang mga ito palayo sa lugar na iyon.

“Anong gagawin niyo saakin?” Naluluha na niyang tanong. “Saan niyo ako dadalhin?”

“Wag kang mag-alala. Binilinan kami ng boss namin na huwag kang saktan. Dadalhin ka namin sa kanya.”

Aegyo's Note: Simula sa chapter na ito ay araw-araw na po ang update ko. By Monday, officially matatapos ang kwentong ito. Sana suportahan niyo po hanggang sa huli at sama-sama nating alamin kung sino ang totoong Tripleface Killer.

================= Chapter 32 Aegyo's Note: I suggest you listen to Dark Paradise by Lana Del Rey while reading. AND NO SPOILER IN THE COMMENTS PLEASE! :)

Bakit kailangan maranasan ni Richelle ang lahat ng ito?

Mga chismosa, bullies, stalkers, mga manyakis at rapists, at mamamataytao. Ngayon, biktima na rin siya ng mga kidnappers!

Bakit ang malas niya? Ano bang kasalanan niya? Bakit siya?

Halos isang oras na nagpasikot-sikot muna ang sinasakyan nila hanggang sa makarating sila sa isang private lot. Lubog na ang araw, piniringan pa ang mga mata ni Richelle bago sila bumaba ng sasakyan.

Makikilala na raw niya ang boss na tinutukoy ng mga kumidnap sa kanya. Ang tanong, sino kaya ito? At anong kailangan nito kay Richelle?

= = = = =

Samantala, malaking tulong naman ang pagpasok ni Doctor Greg sa eksena. Sa mga nalalaman nito at pagkumbinsi kay Shane na magsabi na ng totoo,

mas naging malinaw na rin sa wakas ang lahat para kay Detective Dante. Kilala at sigurado na siya kung sino talaga ang tunay na Triple-face Killer.

Maglalabas na sana siya report upang sabihin na na resolba na ang kaso... ngunit isang masamang balita ang bumungad sa kanila nang dumating si Rey. “Sir Dante... may emergency po tayo...”

“Bakit? Anong nangyari?”

“Si... si Carlo po... natakasan po niya yung mga nagbabantay sa kanya...”

“ANO?” Sabay na naibulalas ito Shane at ng detective.

Ngunit may mas ilalala pa pala ang balita ni Rey. “At si Richelle Ariano po. May kumidnap po sa kanya.”

Halos nagwala na si Shane sa pwesto niya. “Pakawalan niyo ako! Tanggalin niyo na ‘tong posas ko! Kailangan ako ni Iche! Nasa panganib siya! Kailangan ako ni Iche!”

“Huminahon ka.”

“Hindi pa natin alam kung saan siya dinala.”

“ANO BANG GINAGAWA NIYONG MGA PULIS! BAKIT HINDI NIYO SIYA BINABANTAYAN NG MAIGI! KAPAG MAY NANGYARING MASAMA SA KANYA... KAPAG MAY NANGYARING MASAMA...” Dahil sa pagpapanic ni Shane, nakadadagdag din ito sa tensyon ngayon ni Detective Dante.

‘Sino na namang may pakana nito?’ Tanong niya sa sarili dahil kung kailan akala niyang tapos na ang lahat, saka may panibago na namang problema.

Lumayo muna sila sandali kay Shane at ipinaubaya sa Doctor Greg ang pagpapakalma rito.

“Rey, paanong may kumidnap kay Richelle? Diba may mga pulis naman tayong pinagbantay doon?”

“Mga armadong kalalakihan daw po ang sumugod. Pero ipinagtataka ko nga rin, hindi sila nakapagpaabot ng distress signal or call kaya walang ibang naka-respundeng pulis noong oras na nangyayari yun.”

“Inside job.” Ito na agad ang tinitignang anggulo ng detective. “Wala bang ibang witnesses nun na makapagtuturo kung saan nila dinala si Richelle?”

“Mga hospital personnels lamang po sila at wala ni isa sa kanila ang makapagturo.”

Panibagong problema na naman. At tila ba nakakawala ng pag-asa ang sitwasyon nila ngunit sa ‘di inaasahang pagkakataon, may nag-ring na cellphone.

“Cellphone ni Iche yun!” Naisigaw ni Shane nang marinig niya ang pamilyar na message tone na gamit ni Richelle.

Kasama pala ang cellphone doon sa box na dala ni Detective Dante kaya agad nila itong hinalungkat at nang i-check na nila ang message, mula ito sa isang unknown number na nagsasabi ng lokasyon ng pinagdalhan kay Richelle.

= = = = =

Nakaupo na sa isang upuan si Richelle. Nakapiring pa rin ang mga mata niya at nakatali ang mga paa at kamay.

Sinuotan siya ng isa sa mga kidnappers ng earphones at ipinapakinig siya ng mga nakabibinging heavy metal songs. Sa sobrang lakas nito, sumasakit lalo ang ulo niyang may sugat pa. Kung sana lang mga kanta ni Lana Del Rey ang pinakinig sa kanya, baka sakaling nakapag-relax pa siya.

Matapos ang halos kalahating oras ng tila ba torture sa kanya, tinanggal na ito sa kanya ng tenga. Inabot ng ilang sandali bago nakapag-adjust si Richelle sa sandaling katahimikan. At bagamat hindi pa rin niya nakikita ang lugar o kwartong kinaroroonan na niya, naririnig na niya ang boses ng mga kidnappers kasama ang tinatawag nilang boss.

Sa usapan ng mga ito, inside job nga ang dahilan kaya tagumpay sila sa pagkidnap sa kanya. May malakas palang kuneksyon sa pulis ang kanilang boss.

“Tanggalin niyo na ang piring sa mata niya.” Utos ng malalim na boses ng lalaki at sinunod naman ito.

Pinagpapawisan na ng malamig si Richelle at hinahanda ang sarili na makita na ang mukha ng nagpakidnap sa kanya.

Isang matandang lalaki ang nakatayo sa harap niya, nasa edad singkwena na siguro. Sa kanyang gilid, mas isang babaeng nakakapit sa kanyang braso at asawa siguro ito.

Nilibot pa ng tingin ni Richelle ang paligid at may nakita pa siyang isang matandang lalaki na abala naman sa pag-aayos ng mga gamit sa isang lamesa. Mas bata ng kaunti ang itsura nito—at medyo pamilyar din ang lalaking ito.

Maayos ang pananamit ng mga ito. Mukha namang mayayaman kaya impossible nang kidnap-for-ransom ang dahilan nito.

“Hindi mo kami kilala pero ikaw, kilala namin.” Sabi ng boss. “Ikaw ang dahilan kung bakit pinatay ang mga anak namin.”

Nanuyo na ang lalamunan ni Richelle. Mas lalo na siyang kinabahan.

Nagpakilala na yung boss at asawa nito na sila raw ang mga magulang ni Miggs. Yung isa pang lalaki na pamilyar sa kanya ay siyang daddy naman ni Sherrie—ang may-ari ng NEU.

Isa lang ang dahilan nila para ipakidnap si Richelle, iyon ay para ipaghiganti ang kanilang mga anak. Si Richelle lamang ang nararapat na

pagbuntunan ng galit nila dahil siya nga naman ang dahilan ni Triple-face Killer kung bakit ito pumapatay.

Lumapit ang nanay ni Miggs at sinampal si Richelle ng kabilaan. “Maling tao ang binangga ng kaibigan mo!” Sakai to lumapit sa mga tauhan nila at kinuha ang baril nito para itutok sa kanya. “Ipaparamdam namin sa mamatay-taong yun kung paano rin mawalan ng minamahal.”

Halos hindi na makahinga si Richelle sa baril na nakatutok sa kanyang mukha. Halos sigurado na siyang pasasabugin na nito ang bungo niya pero pinigilan yung babae ng kanyang asawa.

“Dear, napag-usapan na natin kung paano natin siya papatayin, diba? Hindi tayo gagamit ng baril para mas mabagal, mas brutal.”

Nagtaka at mas lalong kinabahan si Richelle sa kung anong ibig sabihin noon.

Yung mga gamit pala na kanina pa inaayos ng daddy ni Sherrie ay mga pangtorture tools. May mga medical equipments, electroshock weapons, iba’t ibang klase ng kutsilyo at kung anu-ano pang bagay na sa mga gory films mo lang napapanood. Saka pa lang din napansin ni Richelle na mga sinet-up din pala silang video cameras sa paligid.

Sa wakas ni Shane hanggang ang kung

naman, nagsalita na ang daddy ni Sherrie, “At higit pa sa ginawa sa anak ko at sa lahat ng mga biktima niya, pahihirapan ka namin sa hilingin mong patayin ka na lang namin agad. Tignan ko lang anong maging niya kapag pinanood na niya ang video mo.”

Nagsialisan na ang mga tauhan upang pabayaan ang kanilang mga amo sa krimeng balak na gawin. Nanaghoy naman si Richelle at nagmakaawa sa

kanila. Ngunit dahil balot na ng matinding galit ang mga ito, balewala ang kanyang pagsusumamo.

Nagsuot na ng kanya-kanyang maskara ang mga naghihiganteng magulang at upang kumpletuhin ang palabas, nagpatugtog din sila ng kanta ni Lana Del Rey. Balak nilang gayahin si Triple-face Killer upang ipamukha na sila ang mas dapat katakutan.

Hindi naman na alam ni Richelle kung matutuwa pa ba siya sa kanyang naririnig.

Sa pagkakataong ito, isang tao na lang ang pumasok sa isip niya na tutulong sa kanya. Ang taong palaging dumarating kapag nasa panganib siya. Ang lalaking unang nagpakilala na siya raw ang totoong Triple-face Killer.

“Zenn...” Pumikit siya at tinawag ang pangalan niya na para bang nagdadasal, “Zenn, tulungan mo ako ako...”

May kanya-kaya nang torture devices ang tatlo. Tumatawa silang parang mga demonyo.

“Zenn, please dumating ka...”

Dahan-dahan pa silang lumapit at isang matalas na bagay na ang natutok sa mga mata ni Richelle pero...

“ZENN!!!” Buong lakas na niyang isinigaw.

At namatay bigla ang ilaw.

“Anong nangyayari—”

Umalingawngaw ang sunud-sunod na putok ng baril sa labas ng kwarto. Nagkakagulo ang boses ng mga tauhan hanggang sa sumunod na ang nakapangingilabot na katahimikan.

Madilim na rin sa kwartong kinaroroonan nila. Tanging yung mga maliliit na ilaw na nagmumula sa mga naka-set-up na camera ang makikita.

Tinawag ng boss ang kanilang mga tauhan ngunit wala nang sumagot isa man sa mga ito. Bakas ang takot sa mga boses nila, pare-parehong naduduwag at nagtutulakan kung sino ang dapat sumilip sa labas para alamin ang nangyayari.

Dahan-dahang may bumukas na sa pinto—tila ba isang halimaw na mananakot ng mga bata. Yung katiting na liwanag mula sa labas ang dahilan para maaninag nila ang isang lalaking may suot ng orihinal na triple-face mask.

Binaril ni Triple-face Killer ang tatlo pero hindi upang patayin kundi para lamang mapaluhod ang mga ito sa sahig. Saka ito sumenyas gamit ang daliri—lagot na sila.

Sunod ay tumingin ito sa direksyon ni Richelle. Gumilid ng kaunti ang ulo nito, para bang sinasabing ligtas na siya.

“Shane Venavidez!” Nakahugot naman ng lakas pa para magsalita ang daddy ni Sherrie, “Gago ka! Alam na naming ikaw yan!”

Pumasok na sa loob si Triple-face Killer, “Hindi ako si Shane.” At muli niyang sinarado ang pinto upang bumalot ulit ang kadiliman sa buong kwarto.

Naramdaman ni Richelle ang paglapit sa kanya ni Triple-face Killer at hinalikan pa siya nito sa gilid ng leeg. Inabutan siya nito ng kutsilyo upang matanggal niya ang tali sa kamay.

Pagkatapos, narinig ni Richelle ang paglapit nito sa tatlo. Hindi niya nakikita ang nangyayari pero puro sigawan, tulakan at sasaksakan ang naririnig niya.

Nagawa na rin namang pakawalan ni Richelle ang kanyang sarili. Ngunit dahil sa nagaganap na away sa loob, para bang napako na siya sa kinatatayuan niya dahil sa takot.

Si Zenn iyon laban sa tatlo. Kahit pa pinagbabaril na niya ang mga ito kanina, paano kung hindi pa rin kayanin? Paano kung masaktan pa rin siya?

Habang patuloy na nagaganap ang bakbakan sa dilim, hindi rin maiiwasan na matalsikan ng dugo si Richelle. Pagkatapos ay may narinig siyang dalawang magkasunod na pagbagsak ng mga katawan. Ang huli ay ang naghihingalong boses ng mommy ni Miggs, “Masusunog ka rin sa impyerno...”

Sa wakas ay natapos na rin ang sigawan... ngunit parang hindi pa rin tapos ang patayan. Naririnig pa rin ni Richelle ang tuluy-tuloy na pagsasaksak ni Triple-face Killer sa isang katawan. Ang tunog nun ay parang karneng ginigiling gamit lang ang kutsilyo.

“Zenn, nasaan ka...” Nangapa sa dilim si Richelle na hinahanap si Zenn. “Tama na...”

Tumigil naman din ito at lumapit sa kanya. Nang magkahawak sila ng kamay, hinila ni Zenn si Richelle para yakapin ng mahigpit. Ligtas na siya—iyon ang ibig sabihin ng pagyakap sa kanya.

“Hindi ko na kayang sumuko, Iche.” Ibinulong ng binata sa kanyang tenga. “Payagan mo na lang akong manatili sa tabi mo.”

“Pero hinahanap ka ng mga pulis...”

“Naniniwala na silang si Shane si Triple-face Killer. Sumama ka saakin at tumakas na lang tayo. Ipagtatanggol kita sa kahit na sino.”

Unang bumitaw sa pagkakayakap si Richelle. Kahit madilim, alam niyang magkaharap na sila. Kinapa niya ang mukha ng binata at natatakpan ito ng triple-face mask. Nang tanggalin niya ito, sunod niyang hinanap ang labi ni Zenn upang halikan ito.

“Sasama na ako, Zenn.” Ibinulong naman ni Richelle. Nakapagpasya na siya, “Sasamahan kitang tumakas.”

Naghawak-kamay na ang dalawa at handa nang lisanin ang lugar na iyon.

Ngunit muling bumukas ang pinto dahil sa pwersa ng pagsipa mula sa labas ng kwarto. Inilawan sila at may mga pulis pang nakatutok ang baril sa kanila.

Isang tao ang namukhaan ni Richelle sa grupo ng mga pulis na dumating—si Shane na may hawak rin ng isang baril at pinaputukan nito si Zenn.

Noong mga oras na iyon, para bang bumagal ang takbo ng mundo ni Richelle.

Bumagsak sa semento si Zenn. Tumingin pa ito kay Richelle habang may tumutulong luha sa mata at ilang sandali pa, tuluyan na itong nawalan ng hininga.

“Hindi...” Nanginginig naman ang boses ni Richelle na yumakap sa wala nang buhay na binata. “Zenn! ZENN!!!”

Nang lumapit sa kanya si Shane, doon na bumuhos ang hindi maipaliwanag na emosyon niya. “Walang hiya ka, Shane! Pinatay mo si Zenn! Pinatay mo si Zenn!”

Parehong nabasag ang puso nila noong mga oras na yun. Kinailangang patulugin si Richelle upang mapakalma ito at madala sa ospital.

End of Chapter 32

================= Chapter 33 AEGYO'S NOTE: Read this update while listening to Serial Killer by Lana Del Rey. Enjoy! OH, AND PLEASE WAG PONG SPOILER SA COMMENTS! :)

Magkasama sina Richelle at Zenn sa iisang kwarto. Nakahiga sa kama, nakapaibabaw ang binata habang hinahalikan ang dalaga. Wala nang mas sasaya pa kapag sila ang magkapiling, iyon ang nasa isip ni Richelle.

Sa kalagitnaan ng kanilang romansa, biglang tumigil sa paggalaw si Zenn. Nagtaka naman si Richelle na parang bitin na bitin.

Laking gulat na lamang niya nang may hawak nang singsing si Zenn. Handmade wire ring pa rin ito pero may kumikinang na diamond na sa gitna. “Payag ka bang magpakasal saakin, Iche?”

Napakurap ang mga mata ni Richelle habang nakatitig sa singsing, saka sa lalaking nagpo-propose sa kanya. Hindi na niya kinailangan pa ng oras para mag-isip, “Oo, Zenn. Oo ang sagot ko.”

Napangiti si Zenn. Muling naglapat ang kanilang mga labi at saka ito bumulong, “Until they are all dead, do we never part.”

Isa na iyon sa pinakamasayang alaala ni Richelle kasama si Zenn.

Yun nga lang, sa panaginip lamang ito nangyari.

Nagising si Richelle at wala talaga sa tabi niya si Zenn.

Gusto niyang matulog ulit. Gusto niyang makasama pa rin si Zenn. Gusto niyang ituloy yung panaginip kung saan alam niyang buhay ang binata. Pero...

“Iche...”

Naalarma siya sa boses na narinig niya. Nang imulat niya ang kanyang mga mata, nakita niyang nakaupo na sa tabi ng kama niya si Shane—ang pumatay kay Zenn.

Nangibabaw agad ang matinding galit ni Richelle. “Lumayo ka saakin.” Mariin at nanginginig ang boses niyang binitawan ang bawat salita.

Ngunit hindi siya pinakinggan ni Shane. Sinubukan pa nitong hawakan ang kamay niya kaya nang gawin ito ng binata, galit niyang iniwasan ito.

Saka lang napansin ni Richelle na hindi niya kayang gawin ang pag-iwas at lalong may mali sa set-up na ito. Purong puti ang kwartong kinaroroonan niya at wala man lang bintana o iba pang gamit. Para palalain ang nararamdaman niya, nakatali pa ang mga kamay at paa niya.

“Ano ‘to? Bakit ako nakatali dito?” Nagpumiglas siya at pilit na kumakawala. “Pakawalan niyo ako! Tulong! Tulong!”

Dahil sa ingay na ginagawa niya, doon na pumasok sina Detective Dante kasama si Doctor Greg.

“Pulis? Pulis ka diba?” Unang napansin at naalala ni Richelle ang detective. “Pakawalan niyo ako... ilayo niyo ako sa lalaking yan!” Tukoy niya kay Shane.

“Richelle, huminahon ka.”

“Tito Greg? Buti nandito ka! May kailangan kang malaman dyan sa pamangkin mo! Mamamatay-tao siya! Pinatay niya ang lahat! Pinatay niya si Zenn!”

“Hindi ko pinatay si Zenn.”

“Pinatay mo siya! Kitang-kita ng dalawang mata ko ang pagbaril mo sa kanya!”

“Wala akong pinapatay na kahit sino, Iche!” Napaluhod na lumuluha si Shane. Nagmamakaawa na pakinggan siya nito. “Ginawa ko ang lahat para sayo... para sa ikabubuti mo... para sa ikagagaling mo.” Saka siya sumuntok sa sahig, dumugo ang kamao ngunit wala ang sakit nito kumpara sa naninikip niyang dibdib. “Hindi ko pinatay si Zenn. Hindi mamatay ang isang taong hindi rin naman talaga nabuhay.”

Noong mga oras na iyon, para bang nabingi si Richelle. At kahit pilitin niyang intindihin ang mga sinabi ni Shane, malaking kalokohan pa rin ang dating nito sa kanya. “A—ano bang pinagsasabi mo?”

“Noong pinasok namin yung kwartong kinaroroonan niyo, ikaw yung pinatamaan ko nun ng pampatulog dahil pinatay mo yung mga tao dun sa loob.”

“Ako? Bakit ako ang pinagbibintangan mo? Dumating si Zenn noong tinawag ko siya! Pinatay niya yung ilaw at pinagbabaril yung mga bantay sa labas! Tapos nahanap niya ako at siya yung pumatay sa mga kidnappers ko!”

Naglabas ng litrato si Detective Dante at ipinakita ito kay Richelle. Ang litratong iyon ay ang mga apat na bangkay na nandoon sa kwarto, ang mga magulang ni Miggs, ang daddy ni Sherrie at ang puno ng saksak sa katawan na si...

“Carlo? Si... si Carlo ba 'to? Paanong... bakit siya nandito?”

“Siya ang dumating noon para iligtas ka.”

“HINDI! KASINUNGALINGAN 'TO! SI ZENN! SI ZENN ANG NAGLIGTAS SAAKIN!”

“Hindi totoo si Zenn!” Ibinulalas ni Shane. “He’s not a living person! He only existed inside your goddamn mind!”

= = = = =

Sa maling paraan naumpisahan ni Shane ang pagbubunyag kay Richelle sa katotohanan. Hindi ito tulad noong mahinahon na ipinapaliwanag nila ang lahat kay Detective Dante noong nasa ospital pa sila.

Sa paliwanag noon ni Doctor Greg...

“Nagsimula ito kay Shaina Dolores, ang pinaka-bayolenteng naging pasyente namin sa Sarroza Mental Institute. Pamamasukan bilang katulong ang trabaho niya noon. Sa murang edad, nakaranas na siya ng iba’t ibang pangmamaltrato sa mga amo. Yung huling amo niya ang dahilan kung bakit siya tuluyang nabaliw. Narape siya at hindi pinanagutan. Noong mapunta na siya sa pangangalaga namin, sa institute na rin niya isinilang ang kanyang anak na lalaki—si Shane. In-adopt ko si Shane pero lumaki siyang alam na hindi talaga kami magkaanu-ano kaya Uncle Greg lang ang tawag niya saakin.”

“Anong naging kuneksyon ng nanay ni Shane kay Richelle?”

“Noong nasa edad anim na taong gulang si Shane, nakatakas si Shaina sa institute. Halos isang taon namin siyang hinanap noon. Nalaman na lang namin na namasukan pala ulit bilang katulong si Shaina sa pamilya Ariano. Siya ang naging yaya ni Richelle—at siya rin ang nagturo at nagtulak sa kanya na maging bayolente. Si Shaina ang dahilan kung bakit na-develop ang sakit ni Richelle.”

“At anong sakit iyon?”

“Dissociative Identity Disorder o kadalasan ay tinatawag nilang Multiple Personality Disorder. Bukod sa traumatic experiences niya na palagi siyang nabubugbog noong bata pa at wala pang oras ang mga magulang niya, malaki ang naging epekto ng pangbi-brainwash sa kanya ni Shaina. Tinatrato ni Shaina na lalaki si Richelle—dahil sa pangungulila sa sariling anak na si Shane. Kapag may umaaway naman kay Richelle, pinapapanood niya ito ng mga bayolenteng videos at tinuturuan ng kung anu-ano pang karahasan para matuto siyang ipagtanggol ang sarili at gumanti sa mga nang-aaway sa kanya. Noong matagpuan namin si Shaina, huli na ang lahat. Napatay na nito ang mag-asawang Ariano at nasaksihan pa itong lahat ni Richelle. Dahil walang ibang kamag-anak, sa isang the age of 8, yun na yung first time na DID. Her very first alter personas were She was in good terms with Martin while

orphanage siya nanuluyan. But at nagpakita siya ng symptoms of Martin Escala and Tricia Bascon. Tricia treats her badly.

Because of her behavior, I decided na isama na siya para ako na ang titingin sa kanya at para matutukan ang sakit niya. Nagsama kaming tatlo nina Shane at Richelle sa iisang bahay. Doon sila naging matalik na kaibigan. Umayos naman din si Richelle through our therapy sessions and eventually, nakalimutan niya ang tungkol kina Martin at Tricia, at maging kay Shaina. Everything was going smooth until this happened...” May inilabas si Doctor Greg na punit na picture ni Richelle noong bata pa lamang ito. “Tingin ko hawak niyo na bilang ebidensya ang kadikit ng litratong ito?”

Tumango naman si Detective Dante at hinanap ang litratong tinutukoy ng Doctor. Ito yung old picture ni Shane at ng nanay niyang si Shaina. Pinagdikit nila ang dalawang punit na litrato at nakabuo sila ng tila ba family picture. Nasa gitna si Shaina at nasa magkabilang gilid niya sina Richelle at Shane.

“It was Shane’s 11th birthday kaya pinayagan kong dumalaw siya sa institute para makita ang mama niya. Nagpumilit din na si sumama si Richelle at pagkakamali ko na naging kampante ako nun dahil hindi naman na niya naaalala si Shaina. Nagkita ulit sila, Shaina wore that maid costume and they took that picture. Because of that incident, na-trigger ulit yung sakit ni Richelle. And it took us three years bago namin nakilala ang bago niyang alter personas, sina Leo Forteza at Jane Zubiri. Tulad ng dati, ang kasundo niya ay si Leo at kaaway naman niya si Jane.

Sumailalim ulit kami ng mga panibagong therapy sessions, only that time it took longer years to bring her back to her own senses.”

Sa sobrang dami ng impormasyong nalalaman ni Detective, kinailangan na niyang itanong ang kanina pang gumugulo sa isip niya. “So you’re saying na sa sakit na ito ni Richelle, bumubuo siya ng mga imaginary people?”

“Imaginary, yes. But she was those people, with their own memories and personalities. At dahil sa rapid switching ng personalities niya kaya distorted ang memorya niya bilang si Richelle. She can talk to her alter personas without realizing that the conversation only took place inside her head.”

“Okay, so now I know na si Richelle ang talagang may mental disorder. Sinasabi mo rin ba na siya ang pumapatay?”

Nagkatinginan noon sina Doctor Greg at Shane. Sa pagkakataong ito, si Shane na ang sumagot sa tanong ng detective.

“Lahat po ng nagiging alter personas niya, may tendency na maging sobrang bayolente. Almost the serial killer type—impluwensya po ng aking ina.”

= = = = =

Alam na ni Richelle ang tungkol sa mental disorder niya na DID... iyon nga lang ay hindi niya ito kayang paniwalaan.

“Pinapalabas niyo lang na may sakit ako! Pero malinaw pa ang isip ko! Hindi ko kayang pumatay ng tao tulad ng ibinibintang niyo saakin!”

“Bilang si Richelle Ariano, hindi nga ikaw ang pumatay sa kanila... pero yung dalawang alter personas na nabuo dyan sa ng isip mo, alam nilang guilty sila.” Napatakip ng kanyang tenga ang dalaga ngunit hindi pa rin niya naiwasan na marinig ang sumunod na sinabi sa kanya. “Sina Darcie at Zenn, sila si Triple-face Killer.”

“HINDI! HINDI AKO SI DARCIE! HINDI AKO YUNG MALANDING CHISMOSANG NAKIPAGTALIK KAY CARLO AT SAYO! AT HINDI RIN AKO SI ZENN! IBANG TAO SIYA! NAKAKAUSAP KO, NAKAKASAMA KO. IBANG TAO SI ZENN AT SIYA ANG TAONG MAHAL KO!”

Expected na nilang magkakaganito si Richelle. Na hindi nito agad matatanggap ang katotohanan. Sino nga bang tao ang tatanggap na may sakit siya sa utak?

Upang mas mapaintindi sa kanya, inilatag na nila Detective Dante ang mas kumprehensibong analisasyon mula sa pinagtagpi-tagping ebidensya at testimonyang hawak nila.

= = = = =

Sa kaso ni Miggs. Nasa loob na noon ng Ford Mustang si Triple-face Killer at nag-aabang sa pagdating ng target victim na si Miggs. Ang unang tanong ay kung paano nakapasok ang suspect sa sasakyan ng biktima?

“Richelle, hindi ba’t marunong kang magbukas ng mga lock? Nagagawa mo yun sa mga pintuan ng bahay at sasakyan. Ang alter persona mo na si Darcie, kaya ring gawin yun.” Sabi sa kanya ni Shane. “Sa katauhan ni Darcie,

binuksan nito ang sasakyan, saka pumalit si Zenn para patayin naman si Miggs.”

At para sa ikatitibay ng tesimonyang ito, gamit ang isang tablet ay may pinlay na CCTV footage si Detective Dante na kuha naman mula sa isang gasoline station.

“Nakuha namin ang footage noong nasa kustodiya na namin si Carlo. Siya yung nagbayad at nagbanta dun sa gasoline boy para itikum ang bibig nito.”

Kitang-kita dun sa CCTV ang pagkakapwesto ng killer sa back seat ng sasakyan. Ngunit hindi pa rin sapat ito para paniwalaan ni Richelle na siya nga ang taong iyon.

“Iche, naalala mo ba pagkatapos mangyari yun, nagkita na tayo sa grocery store? May inireklamo ka saakin noon dahil sa matagal mong paghihintay, diba?”

Inalala naman ni Richelle ang tinutukoy ni Shane, ‘Oo! Ang tagal mo ah! Ang sakit na ng mga kamay ko sa pagbubuhat nitong pinamili ko!’

“Hindi sumakit ang kamay mo nun dahil sa pagbibitbit ng plastic bags na pinamili mo. Sumakit iyon dahil sa ginamit mong pagpatay kay Miggs—yung wire.”

“At pagkatapos bilang si Darcie ulit, inutusan mo na si Carlo na siya nang bahalang magbenta ng sasakyan ni Miggs kaya kayo nakabili ng ganito...” Saka nagpakita ng litrato ang detective ng isang itim na sasakyan. Nanlaki ang mga mata ni Richelle dahil ang sasakyang iyon ay ang naaalala niyang pagmamay-ari ni Zenn. “Ang sasakyang ito ay ang ginamit naman na getaway vehicle noong pinatay si Mr. Teofisto Cariaso.”

Sumunod nang inilatag ni Detective Dante ang mga ebidensya hawak niya patungkol naman sa kaso ng propesor.

“Naaalala mo ba noong na-interview ka namin tungkol sa professor mo?”

Tumango si Richelle bilang tugon pero para mas malinaw pa, ipinapanood sa kanya yung recorded interview nila.

“Tumunog po yung cellphone ko. Tapos nagalit siya. Saka niya ako inutusan na tumigil na sa pagsasagot ng exam namin at ipasa na ang papel ko.”

“Richelle, nakikilala mo ba kung sino yung tumawag sayo noong oras na yun?”

“Hindi ko pa alam. Unknown number.”

“Number ‘yun ni Carlo.” Pagkumpirma ng detective na ikinagulat ni Richelle. “At yung sinagutan mo namang test paper. Sabi mo ipinasa mo yun, diba? Pero nang i-check namin yung mga naiwan doon sa crime scene, hindi na namin natagpuan ang sinagutan mong papel.”

“Pero hindi ko nakikita ang kuneksyon ko sa kasong ‘to. Bakit niyo ako pinagbibintangan na pumatay kay Sir Cariaso?”

“Natagpuan namin ang cellphone ng professor mo doon sa apartment niyo ni Shane. Nakita naman namin dun ang palitan niyo ng text messages na patunay na pumunta ka sa bahay niya. Yung laptop niya na natagpuan din namin, nasa browser history pa niya na chineck niya ang student profile mo.”

“Pero si Shane ang kumuha ng mga gamit na yun ng professor! Siya ang nagtago ng mga iyon!”

Napayuko si Shane at kahit labag sa loob niya ang gagawin, kailangan niyang magsabi ng totoo. “Ikaw ang may gawa nun, Richelle at hindi ako. Kumukuha ng mga gamit sa biktima mo tulad ng ginawa mong pagkuha sa jacket ni Miggs noong araw na pinatay mo siya.”

“Jacket?”

“Yung jacket na tinutukoy mong ipinahiram sayo ni Zenn. Noong sinabi ko sayong pamilyar yung jacket, saka iyon nawala. Para pagtakpan ang ebidensyang iyon, nagtake-over si Darcie at sinunog ito.”

“Kay Zenn yun! At kitang-kita ko talaga si Darcie noong sinusunog na niya yun dun sa drum! Pareho tayong nasa sasakyan noon at papasok na sa NEU!”

“Akala mo lang na nandoon siya pero wala siya doon, Iche. May nakakita sa iyong kapit-bahay natin noong gabing sinunog mo yun.”

“Kapit-bahay? Sino?”

“Yung babaeng inireklamo mong napagkamalan ka bilang si Darcie. Galit na galit ka pa nga noon, naalala mo? Pero Iche, hindi ka niya basta napagkamalan lang noon dahil kilala ka talaga niya bilang si Darcie.”

Napailing na ng kanyang ulo si Richelle. Sumasakit na ang ulo niya sa mga impormasyon na pilit na ipinapasok sa kanyang utak.

“Yung nangyari rin kay Trent. Bilang si Darcie, isinumbong mo kay Carlo ang ginawa niya sayo kaya pinagnakawan at pinagbantaan pa ito. Hindi lang siya pinatay ni Carlo dahil alam ni Darcie na kaibigan ko siya.”

“Tama na...” Pakiusap niya.

Ngunit hindi pa sila tapos. Sa kaso naman na may kinalaman kina Eunice at Sherrie.

“Yung boyfriend ni Eunice na si Henry na dapat sana’y pahihirapan ka. Zenn took over to save you. Ayon kay Henry na hanggang ngayon ay takot pa rin sayo...”

‘Para siyang babaeng sinapian ng demonyo. Yung halimaw na nagtatago sa katawan na yun, ayaw ko nang makita pa.’

“Dahil sa pagseselos ni Darcie sa ex-girlfriend ni Shane na si Sherrie, at idagdag pa ang kagustuhan ni Zenn na maghiganti pa sa ginawa ni Eunice kaya sila ang sumunod na mga biktima. Nagamit mo ang VIP pass na pagmamay-ari ni Miggs para makapasok sa WineLine Bar. Nang malaman mong naroon din sina Eunice at Sherrie, pinapunta mo si Carlo para kidnappin ang dalawa. At sa lumang police

station niyo siya dinala kung saan ako nagtatrabaho.” Pilit na pinipigilan ng detective ang nangingilid na niyang luha habang tuloy sa pagsasalita. “Hindi ko alam kung anong iniisip ng alter personas mo. Kung hinahamon ba nila ako o nang-aasar sila. Dahil ba alam na nilang hinahanap ko sila? O dahil ba nalaman na rin nilang pamangkin ko si Eunice. Pero sa lugar na iyon, pinagtulungan niyo na silang patayin. Si Carlo ang inutusan mong magpakita sa harap ng camera habang kinukuhanan mo ang krimen ninyong dalawa. Si Carlo at ang dalawa mong alter personas na sina Zenn at Darcie si Triple-face Killer.”

Nanahimik na si Richelle. Pinipiga niya ang ulo niyang para bang pinupukpok ng martilyo. Nahihilo siya at hinang-hina na.

Dahil tapos na rin naman na si Detective Dante, pagkakataon na rin ni Doctor Greg na tulungan siya tulad ng ginagawa nito sa kanya.

“Kung sumasakit na ang ulo mo, mabuti pang inumin mo na ‘tong gamot mo.” Sabi nito at may mga pills sa kanyang palad. “Ito yung mga anti-psychotic drugs na iniriseta ko sayo pero hindi mo na naiinom.”

“Hindi ko kailangan niyan... dahil lang ‘to sa mild aplastic anemia ko...”

“Wala kang anemia, Richelle. Ang mga gamot na akala mong iniinom mo, para kay Shane iyon.”

Nagtatakang tumingin si Richelle kay Shane. Panibagong kasinungalingan na naman sa buhay niya na kailangan ng paglilinaw. “Pinagpapalit ko noon ng bote yung mga gamot natin Iche para hindi mo isipin na umiinom ka ng anti-psychotic drugs.”

“Yun ba ang dahilan kung bakit ayaw mong ipakita yung mga iniinom mong gamot?”

“Oo... para hindi mo isipin na ako naman ang psychotic saating dalawa.”

Napatakip na ng kanyang mukha si Richelle. Kahit mahirap, unti-unti ay para bang tinatanggap na ng utak niya ang nangyayari. Dahil sa hindi na niya pag-inom ng totoo niyang gamot kaya siya nagkakaganito. Dahan-dahan pa at para bang lumilinaw na rin ang mga alaala niya.

Siya si Zenn. Siya rin si Darcie. Ang dalawang katauhan niya na yun ang bumuo kay Triple-face Killer. At sa tulong ni Carlo, naisagawa ang mga krimen nila.

Humagulgol si Richelle sa nakapanlulumong katotohanan.

End of Chapter 33

AEGYO'S NOTE: Last chapter na po ito. Nasagot na ba lahat ng mga katanungan niyo? Malinaw na ba? Well, susunod pa ang Epilogue. Abangan kung malinaw na nga ba talaga o may mas malaki pang rebelasyon.

================= Epilogue

Ang malungkot na mukha sa likod ng maskara:

Baliw at martir, ganito ang uri ng pagmamahal ni Carlo para kay Richelle— na nakilala niya bilang si Darcie.

Inakit siya ng dalaga noong bagong lipat pa lamang ito sa apartment building na pareho nilang tinutuluyan. Nahulog naman si Carlo at nang utusan na itong pumatay ay pikit-mata siyang sumunod. Walang nagawa si Carlo sa maalindog at mapanlinlang na katauhan ni Richelle ngunit noong oras na maniningil na sana siya ng ligaya tulad ng kanilang napagkasunduan...

‘Kapag nagawa mo na yung pinagagawa ko sayo, pinapangako kong isang buong araw mo akong magagamit. Magagawa mo ang kahit na anong gusto mong gawin saakin... sa kahit na anong paraan.’

Si Zenn ang lumabas at binugbog siya nito, pinahirapan at iniwang naghihingalo.

Ngunit sa kabila ng dinanas ni Carlo sa kamay ng babaeng minahal niya ng buo, hindi niya ito kayang ipagkanulo noong matagpuan na siya ng mga pulis. Isang panibagong kasinungalingan ang binuo niya, ibinaling niya ang sisi sa lalaking pinagseselosan—kay Shane.

Sa huli, ang katotohanan pa rin ang nanaig. Nalamang inosente si Shane at may nakalaan nang parusa kay Carlo.

Sa ospital kung saan siya nagpapagaling bago ikulong, nakahanap siya ng tyempong tumakas nang biglang magkagulo. Plano na sana niyang lisanin ang lugar... ngunit nang malaman niyang ang dahilan pala ng kaguluhan noon ay dahil may kumidnap kay Richelle, mas pinili niya itong sundan.

Isang tangang kabayanihan ang kanyang ginawa. Akto ng taong hindi na nagiisip para sa sariling kapakanan. Ngunit dahil sa kanya, naabisuhan sina Detective Dante tungkol sa kinaroroonan nila... at dahil din sa kanya, maililigtas si Richelle sa kamay ng mga taong ang nais lang ay maghiganti.

Nagawa niyang patayin ang ilaw sa lugar na kinaroroonan noon ni Richelle. Sinubukan siyang pigilan ng mga tauhan na hindi hamak na mas may lakas ngunit naunahan na niya ito ng pag-aamok at sa huli’y nagawang patayin ang mga paharang-harang sa daan.

Natagpuan niya rin doon ang triple-face mask na kinuha rin pala ng mga kidnappers. Naisip niyang suotin ito upang mas takutin pa ang may pakana ng kaguluhang ito, at upang maisip ni Richelle na ligtas na siya sa pagdating niya.

Tatlong tao pa ang pinatay ni Carlo—ang mga magulang ni Miggs at tatay ni Sherrie. Ngunit nang inakala niyang may premyo ang kanyang kabayanihan, lumabas ang katauhan ni Zenn kay Richelle at sinasaksak siya niya nito sa likod. Sunud-sunod, halos hindi na mabilang, at tinadtad siya hanggang sa tuluyan na ring namatay.

Ang galit na mukha sa likod ng maskara:

Naitanong noon ni Detective Dante kung possible bang makausap ang alter personas ni Richelle na sina Zenn at Darcie. Ayon sa sagot ni Doctor Greg, ‘Usually, Richelle and her alter personas always have something in common. Kung may unusual obsession siya sa isang bagay, posibleng yun ang trigger niya sa pagpapalit ng personality niya.’

‘She’s obsessed with Lana Del Rey songs.’ Sagot naman ni Shane.

‘Well then, let her listen to it and see what happens.’

Bago matapos noon ang pag-uusap nina Detective Dante kay Richelle, nagbaka-sakali pa silang masaksihan ang pagpapalit niya ng personality.

Ang napili nilang patugtugin noon ay ang kantang ‘Without You’ ni Lana Del Rey. At ilang minuto pa nga lang itong tumutugtog, nakitaan na agad nila ng pagbabago sa itsura si Richelle.

“Zenn... ikaw na ba yan?”

“Wala na si Zenn. Pinatay mo siya, Shane.”

“Kung ganun sino ka? Ikaw pa rin ba yan, Iche? O ikaw na si Darcie?”

Hindi sumagot ang dalaga kaya hindi pa rin makasigurado sina Shane at Detective Dante kung gumana ba ang kanilang plano.

Dahil dito kaya lakas-loob nang lumapit si Shane kay Richelle, “Darcie, please...” humawak siya ng mahigpit sa kamay nig dalaga, umaasa. “Kung talagang mahal mo ako, lumabas ka. Kausapin mo kami.”

Huminga ng malalim si Richelle. Bumitaw siya sa mahigpit na pagkakahawak ni Shane hindi para lumayo kundi para mahawakan niya ito sa pisngi. Tulad ng hinihiling ni Shane, ang dalagang kaharap na nila ngayon ay si Darcie. “Natatakot ako sayo, Shane. Kung nagawa mong burahin si Zenn sa isip ng babaeng ito, gagawin mo rin ba yun saakin?”

“Darcie...”

“Ayokong mawala. ‘Wag mo akong patayin... ‘wag mo akong burahin.”

“Pero hindi ka totoo, Darcie.”

“Totoo ang nararamdaman ko para sayo. Ako ang nagmamahal sayo at hindi si Richelle.”

“Pero si Richelle ang mahal ko at hindi naman ikaw.”

May tumulong luha sa mga mata ng dalaga. Nanginginig siya hindi dahil sa sakit kundi dahil sa galit. Kahit anong gawin niya, hindi niya mapapalitan si Richelle. Kahit anong gawin niya, bunga lamang siya ng kabaliwan sa utak.

“Matututunan mo rin akong mahalin. Sisisguraduhin kong mangyayari 'yun dahil nabuhay ako para sayo kaya dapat akin ka lang din.” Humawak pa siya sa sariling mukha at saka nagbanta. “Aagawin ko ang katawan na ‘to. Maiiwan dito yung babaeng talagang nagpapahalaga sayo.”

Alam nila Shane na maaring seryoso at desidido nga ang katauhan na iyon ni Darcie. At matagalan man bago siya tuluyang mawala, hindi sila titigil hanggang sa tuluyang gumaling si Richelle.

Ang masayang mukha sa likod ng maskara:

Si Zenn ang pinaka-masayang nangyari sa buhay ni Richelle. Nagmahal ito, nagtanggol, at nag-sakripisyo para sa kanya.

Ngunit siya rin ang nagsimula ng gulo sa buhay ni Richelle. Nabuo siya mula sa karahasan ng itinuturing na ina at malaking impluwensya si Shaina Venavidez. Naghiganti ito, pumatay at naghasik ng takot sa lahat.

Hindi sigurado sina Doctor Greg kung posible pa bang bumalik siya. Kahit pa kasi namatay siya sa magulong isipan ni Richelle, paminsan-minsan ay dumadalaw naman siya sa panaginip. Pilit na kumakawala ulit. Pilit na nagnanais na mabuo ulit.

Ang totoong mukha sa likod ng maskara:

Tapos na ang kasong pinaghahawakan ni Detectie Dante. Nahuli na ang totoong Triple-face Killer na si Richelle Ariano. Pero dahil sa mental disorder niya, imbes na sa kulungan ay nagpasya ang korte na ikulong siya sa isang mental asylum under maximum security.

Patuloy pa rin ang paggamot sa sakit ni Richelle. Ngunit aminado si Doctor Greg na mas mahirap na siyang ibalik sa dati. Masyadong malalim ang naiwang sugat sa kanya. Masyadong malalim ang hukay na kinalagakan niya.

At kahit tapos na ang lahat at tanggap na ni Richelle ang tungkol sa sakit niya, may tanong pa rin na hindi pa nabibigyan ng kasagutan. Isang tanong na pinili nang huwag sabihin sa iba.

Ano o sino ang talagang nag-udyok kay Richelle upang mabuo sina Zenn at Darcie?

Ang taong nagtapon sa maskara:

Nanagot naman si Shane sa batas dahil sa ginawa niyang pagtatakip sa mga kasalanan ni Richelle. Sa kasong obstruction of justice, pinagmulta si Shane at nakulong pa ng halos dalawang taon.

Matapos ang kanyang mahabang pagdurusa sa likod ng rehas, muli na siyang nakalaya... ngunit alam niyang hindi na rin maibabalik sa normal ang buhay niya.

Sa kanyang unang araw ng kalayaan, sinubukan niyang dalawin si Richelle ngunit hindi siya pinayagan na makausap o masilayan man lang ang dalaga.

Nakarating na sa kanya ang balita na wala pa ring pagbabago sa sitwasyon ni Richelle. Nangangamba ang lahat na kapag nagkita sila ulit sila ni Shane, mas lumala pa ang sakit nito.

Bukod doon, pilit pa ring sinasakop ni Darcie ang katawang nais makuha.

Minsan ay sumagi na rin sa isip ni Shane na kung si Darcie ba ang pinili niya, iba ang ang sitwasyon ngayon? Ipinaramdam sa kanya ni Darcie ang pagmamahal na matagal na niyang hinihiling mula kay Richelle. Noong gabing may nangyari sa kanila, iyon ang pinaka-masayang nangyari sa buhay niya. Hinahanap-hanap niya iyon... na sana maulit pa.

Pero sa ngayon, maghihintay na lamang si Shane—hangga't kaya at natitiis niya.

Pagkatapos ay nagpasya siyang dumalaw sa sementeryo hindi para dalawin ang puntod ng kanyang ina. Sa halip, humarap siya sa puntod ng isang lalaking hindi niya naman kilala ng personal... pero pinagkakautangan niya ng malaki.

Isang lalaking nagngangalang Ryan Zendaya.

Ang kwento bago nabuo noon ang maskara:

Noong on-going pa rin ang gamutan kay Richelle at hindi pa siya pumapasok sa NEU, nakilala niya ang intern nurse ni Doctor Greg na si Ryan Zendaya.

Hobby nito ang wire sculpting at sa katunayan, siya pa ang nagturo kay Richelle. Bukod doon, si Ryan din ang nag-introduce kay Richelle sa mga kanta ni Lana Del Rey. Sa tuwing magkasama sila, iyon lamang ang pinapakinggan nila.

Sa madalas nilang pagkikita, nakabuo ng lihim na pagtingin si Ryan kay Richelle.

Isang gabi noong pauwi na siya, nasangkot siya sa isang nakakalungkot na aksidente. Nasagasaan siya at iniwang dead-on-the-spot sa kalsada. Inilibing siya nang hindi man lang nabibigyan ng hustisya.

Posibleng naging love interest na rin noon ni Richelle si Ryan. Posibleng siya ang totoong Zenn sa buhay ni Richelle. Namatay lamang ito ng maaga at binura na lang sa isip ng dalaga para sa ikabubuti niya.

Pero ang pagkamatay ni Ryan ay posibleng hindi rin aksidente. Si Shane ang nagmamaneho noon ng sasakyan na nakasagasa sa kanya. Hindi ito sumuko sa pulis at desidido nang panghabang-buhay na itago itong sekreto.

Yun ay dahil si Richelle naman ang love interest ni Shane. Kung aksidente ba o sinadya ang kamatayan ni Ryan, tanging si Shane na lang ang nakakaalam.

-THE END

AEGYO'S NOTE: Maraming salamat po sa lahat ng nagtyagang tumapos sa kwentong ito. Humihingi naman ako ng dispensa sa mga nagulo at nagkabuhol-buhol ang utak. Idini-dedicate ko po ang kwentong ito para naman kay Richelle Mariano aka QueenRichelle. Tapos ko na ang regalo ko para sayo, espren! Ngayon pa lang din ay ini-inform ko na ang lahat na wala na itong Book 2 or kahit na anong sequel. Masyado nang na-torture ang utak ko sa kwentong ito. Hindi ko rin masasabi kung mapa-publish ba ito as a book. Tingin ko kasi, ang kwentong ito ay para lang sa mga online readers ko. Wala rin akong ipapamimigay na softcopy. Maging psychotic na mamimigay nun! Yun lang po! Thank you Daydreamers! To God Be The Glory!